ΣΕ ΕΙΔΑ

Καθόσουν στο μπαρ μαζί με μια φίλη σου. Είχες κοντά μαλλιά, βαμμένα στις άκρες, μαύρα ρούχα και γλυκό πρόσωπο. Θέλω να σε ξαναδώ.
 

Έχεις μαύρο σκούτερ και τατού, είσαι μελαχρινός και σε έβλεπα στα Εξάρχεια. Με κοιτούσες, σε κοιτούσα, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, ελπίζω να καταλάβες ποια είμαι, θα ήθελα πολύ να τα πούμε από κοντά και να γνωριστούμε.
 

Ήταν 9 παρά το βράδυ. Κατεβήκαμε Ομόνοια κ πήραμε κατεύθυνση προς Ελληνικό. Εσύ κατέβηκες Ακρόπολη κ εγώ έμεινα να απορώ γιατί δε βρήκα το θάρρος να σου μιλήσω. Φορούσες παντελόνι παραλλαγής, Vans, μπουφάν κόκκινο - μπλε, δύο δαχτυλίδια στο αριστερό χέρι, piercings σε φρύδι, αυτιά (μπορεί κ σε άλλο σημείο του προσώπου).
Εγώ μελαχρινή, ψηλή, με μακριά μαλλιά κ γκρι παλτό. Πέρασα μπροστά σου στις κυλιόμενες σκάλες σε slow motion :p
Με είδες..
Θα με ξαναδείς όμως;
 

Σε είδα στο μετρό Δουκίσσης Πλακεντίας, κοντούλα, αξιολάτρευτη, είχες μπαγκέτα και καφέ, φόραγες κολάν nike και αθλητικά, κοιταχτήκαμε, τελικά έκατσες δίπλα μου, θέλω να σε ξαναδώ...
 

Έρχεσαι ακάλεστος μέσα στην ησυχία του ύπνου μου και μου γεμίζεις το κεφάλι με ακατανόητες σκέψεις, ενώ την ίδια στιγμή το δέρμα μου «ξαναθυμάται» τα ανέμελα αγγίγματά σου, τα χαλαρά πεταχτά φιλιά στο στόμα, τα ψιθυρίσματα στο αυτί μέσα στο θέατρο, και με πιάνει μια τρέλα να σηκωθώ μέσα στη νύχτα να ’ρθω σπίτι σου και να χωθώ κάτω απ’ το πάπλωμά σου χωρίς κουβέντα. Όταν είμαστε μαζί, στην ίδια παρέα, ταράζομαι, σε αποφεύγω, σε πλησιάζω, κάνω δύο βήματα πίσω, κάνω μισό μπροστά και τελικά το μόνο που καταφέρνω είναι να στραβοπατάω! Και αφού δεν μπορώ να ρωτήσω εκείνον, ρωτάω εσένα, Μυρτώ, τι να κάνω για να βρω τον βηματισμό και προορισμό προς την αγάπη (μου);

Θεωρούμαι μεγάλη στα 20 μου, που δεν έχω φιλήσει ποτέ αγόρι; - Νεφέλη

Μια ζωή με θυμάμαι να βάζω στόχους και να τους χάνω, να ξεκινάω ενθουσιασμένη για κάποιο μεγαλόπνοο σχέδιο και μετά, στην πρώτη στραβή, να τα παρατάω και να νιώθω χειρότερα από πριν, άχρηστη, μηδενικό. Πότε γιατί η σχολή που διάλεξα δεν ήταν για τα κυβικά μου, πότε γιατί το αγόρι που μου άρεσε εμφανιζόταν ξαφνικά με άλλη, πότε γιατί η δίαιτα που ξεκίνησα με εξουθένωσε και τα παράτησα. Πάντα πίστευα ότι θα έρθει μια μέρα που η ζωή μου θα αλλάξει, θα ενεργοποιηθώ και θα γίνω πιο θετική όταν βρω κάποιον να με πιστέψει, να ενδιαφερθεί για το ποια είμαι, πώς νιώθω, τι μουσική μου αρέσει, πώς πίνω τον καφέ μου. Αυτό δυστυχώς, δεν έχει γίνει ακόμα. Τώρα τελευταία, ύστερα από διάφορες αποτυχημένες προσπάθειες για σχέση, αρχίζω να ανησυχώ πως δεν θα γίνει ποτέ. Τον χειρότερο είναι ότι όσο απογοητεύομαι, τόσο βυθίζομαι στην αδράνεια, βαριέμαι να λουστώ, να βγω, να αδυνατίσω, να γυμναστώ, γενικά να ζήσω όπως οι κοπέλες στην ηλικία μου. Είμαι 28 κι ακόμα δεν έχω βρει κάποιον που θα μου δώσει ένα λόγο να κάνω κάτι με χαρά. Η γνώμη σου, Μυρτώ, μετράει πολύ, γιατί δεν χαρίζεσαι αλλά με τον δικό σου προσωπικό τρόπο είσαι δίκαιη και ανθρώπινη. Τι πιστεύεις;

Τρίτη 4/02/20 πρωί, βρέθηκα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το όνομά του είναι Κωνσταντίνος. Εκεί που περπατούσα στο δρόμο άρχισα να κλαίω και ξαφνικά άκουσα μια φωνή δίπλα μου να μου λέει: «Γεια σου, είσαι καλά; Ρωτάω από ανθρώπινο ενδιαφέρον». Ήταν ένα γλυκύτατο αγόρι με λαμπερά μάτια και όμορφο χαμόγελο. Γύρισα και είδα αυτόν στο μηχανάκι & απάντησα «ναι, σχετικά, απλά στεναχωρήθηκα με κάτι τόσο πολύ. Φάνηκε; Πού το κατάλαβες; Και μου λέει «το πρόσεξα». Του εξήγησα ότι ο λόγος ήταν επειδή δεν προχώρησε μια συνέντευξη σε εταιρεία με γυναικεία ρούχα.
Μου είπε «θα μείνω μαζί σου μέχρι να σταματήσεις να κλαις και θέλω να χαμογελάς & να σου φτιάξω τη διάθεση». Και του απάντησα «δεν χρειάζεται να παραμείνεις για μένα, θα μου περάσει και θα είμαι καλά». Τελικά έμεινε μαζί μου και με έκανε να χαμογελάσω και ήταν πολύ τρυφερή η κίνησή του. Επέμενε να κάτσει κι άλλο. Τελικά του είπα να μην μείνει άλλο και τον καθυστερώ από τις δουλειές του. Τον ευχαρίστησα και του είπα πως ήταν πολύ καλόκαρδη η κίνησή του.
Το μόνο που έμαθα είναι ότι δουλεύει σε ηχοσυστήματα και με ρώτησε πού μένω και απάντησα Καλλιθέα. Αν το βλέπεις το μήνυμά μου, θέλω να σε ξαναδώ. Μου έφτιαξες την ημέρα και δεν ήταν σίγουρα τυχαία η συνάντησή μας.
 

Σε είδα στις 6 Φεβρουαρίου στο Β.5 και κατέβηκα σταθμός Αμπελόκηποι. Ήσουν ξανθός, γαλανομάτης, ήμουν η κοπέλα με τη βαλίτσα πιο δίπλα σου και τα μαύρα ρούχα. Να ξέρεις, ακόμα και αδιάφορες να σου πέρασαν οι λίγες ματιές που ανταλλάξαμε, μου έφτιαξαν την αγχωτική μου μέρα... Σε ευχαριστώ πολύ πραγματικά?
 

Μου συστήθηκες στην πλατεία Συντάγματος. Ήμουν αρκετά φορτισμένη για κάτι τέτοιο αλλά δεν είπα κάτι, μιλήσαμε για λίγο και μετά και οι δύο έπρεπε να φύγουμε... Δεν ανταλλάξαμε τίποτα, θα ήθελα να τα ξαναπούμε τελικά.