ΣΕ ΕΙΔΑ

Καθόμαστε απέναντι στο μετρό. Ανάμεσά μας περνά ένας ζητιάνος. Του δίνω 20 ευρώ. Μόλις φεύγει, μου κάνεις παρατήρηση, γιατί τον ήξερες και μάλλον ήταν καλός στην υποκριτική. Ίσως ήταν και ο λόγος να πιάσουμε κουβέντα για το θέατρο. Στο τέλος της διαδρομής χωρίσανε οι δρόμοι μας. Ελπίζω όχι οριστικά. Τα μάτια σου μου λέγανε σίγουρα πως θες να ξαναβρεθούμε. Για λόγους που καταλαβαίνεις δεν το ζήτησα εκείνο το βράδυ. Το θέλω πολύ όμως και θα περιμένω...
 

Σε είδα στον Προαστιακό, Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Μπήκες Κάτω Αχαρναί με τις φίλες σου (νομίζω). Ήσουν όρθια σε όλη τη διαδρομή, είχες βαλίτσα. Ήσουν μαυρομάλλα και φορούσες κοκκάλινα μαύρα γυαλιά. Σε κοίταγα όλη την ώρα μέχρις ότου κατέβηκα Κόρινθο. Απλά δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου...
 

Είσαι ξανθιά με γαλανά μάτια. Μπήκα στη στάση νέα Ιωνία κατα τις δωδεκάμισι το μεσημέρι στον ηλεκτρικό με κατεύθυνση προς Πειραιά και έτυχε να καθίσω απέναντί σου. Κατέβηκα Ομόνοια και σε έχασα γιατί δεν κατέβηκες. Φορούσες ακουστικά και άκουγες μουσική. Κρατούσα καφέ σκούρο χαρτοφύλακα, φορούσα κόκκινο ζιβάγκο, κρεμ σακάκι πλεκτό και μαύρο παλτό. Θέλω πάρα πολύ να σε ξαναδώ.
 

Σε είδα στης Αλεξάνδρας και δεν μπορώ να σε ξεχάσω! Ήσουν εσύ με το ωραίο πράσινο φόρεμα, με τα μακριά σγουρά μαλλιά και τα υπέροχα σαν λίμνες μάτια σου... Θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω..
 

Σε είδα στον Ιστιοπλοϊκό στον Πειραιά, ήσουν με έναν φίλο σου και καθόσουν στην μπάρα. Εγώ καθόμουν στο απέναντι τραπέζι με 2 φίλες, ανταλλάξαμε λίγες ματιές, έπειτα έφυγες με τον φίλο σου. Θα ήθελα να σε γνωρίσω.
 

Μυρτώ μου, πριν από 4 μήνες μετακομίσαμε με το αγόρι μου σε άλλη πόλη. Πήρα τον διορισμό που περίμενα κι εκείνος με ακολούθησε πανεύκολα μια και η δική του δουλειά στην Αθήνα δεν ήταν τίποτα μόνιμο, ούτε είχε προοπτικές ή καλά λεφτά. Στην αρχή η ζωή μας έμοιαζε τέλεια, μάλιστα ο Ν. βρήκε κι εκείνος δουλειά αμέσως και η χαρά μας συμπληρώθηκε αφού επιτέλους ήμασταν μόνο εκείνος κι εγώ χωρίς πάνω στο κεφάλι μας γονείς, αδέρφια και σόγια, που κατά το παρελθόν μας είχαν δημιουργήσει κάποια προβλήματα. Όλα καλά λοιπόν μέχρι που, δεν ξέρω γιατί, άρχισε σιγά-σιγά να υποχωρεί ο ενθουσιασμός μου για τη νέα μου ζωή. Άρχισα να νιώθω άδεια, μακριά από τους φίλους μου, μου έλειπαν οι συνήθειές μου, να πάω σινεμά, να δω μια παράσταση, να βγω μια βόλτα στην Αθήνα ή να πιω ένα καφέ με την κολλητή μου στο πόδι. Ένιωθα άδεια και άσχετη με τους άλλους και δεν είχα όρεξη για καινούργιους φίλους αλλά και με το αγόρι μου τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Η σχέση μας δε με έκανε πια χαρούμενη, ούτε και η δουλειά μου. Τίποτα δεν με γέμιζε. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα κι αυτό μου προκάλεσε και μου προκαλεί μια τρομερή αδράνεια, σαν να μη νιώθω τίποτα, σα να μη με ενδιαφέρει κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Ώρες ώρες νιώθω σαν να έχει τελειώσει η ζωή μου και το μόνο που με ευχαριστεί είναι να βλέπω τηλεόραση τρώγοντας ό,τι βρίσκω μπροστά μου ή να πίνω. Τι να κάνω δεν ξέρω. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω καλύτερα, Μυρτώ, για να το καταλάβεις και κανείς δεν πρόκειται να το καταλάβει, αν δεν το έχει ζήσει...

Μυρτούλα μου, θέλω να χωρίσω και δεν ξέρω πώς να το φέρω για να μην πληγωθεί. Είναι καλός και συντροφικός αλλά φτάνουν αυτά για να πας παρακάτω; Στην αρχή που ένιωσα λίγο να βαριέμαι σκέφτηκα να αφήσω την κατάσταση κι όπου πάει, λέω πάμε και βλέπουμε, μπορεί να φτιάξουν τα πράγματα. Δυστυχώς δεν πήγε πουθενά γιατί δεν έχουμε κοινό κόσμο. Τι να κάνω. Να εξωθήσω τα πράγματα μέχρι να απογοητευτεί τελείως κι αυτός και να ζητήσει πρώτος να χωρίσουμε; Και πώς παλεύεται μέχρι τότε;

Μυρτούδι μου, μην κοροϊδέψεις, είμαι προσγειωμένη, όχι ψώνιο. Θέλω να δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή και να γίνω ηθοποιός. Είναι το όνειρό μου. Από μικρή διαβάζω, παρακολουθώ θέατρο, παραστάσεις, σινεμά, ξεχωρίζω ηθοποιούς για την υποκριτική τους, έχω γνώμη για τα πάντα. Φοβάμαι όμως να το πω στους γονείς μου. Εκείνοι πιστεύουν ότι θα ακολουθήσω τα δικά τους βήματα (η μαμά μου είναι αρχιτέκτονας κι ο μπαμπάς μου πολιτικός μηχανικός), καμία σχέση. Δε με νοιάζει το σοκ που θα πάθουν, με νοιάζει το τι θα ακολουθήσει μετά το σοκ. Σκέφτομαι να μην τους πω τίποτα, να δώσω κρυφά εξετάσεις και μετά να τους το πω. Τι λες κι εσύ;

Μελαχρινή, ίσια μαλλιά, φορούσες παντελόνι και είχες την κάρτα κρεμασμένη στο λαιμό σου. Είμαι ο ψηλός με το φωσφοριζέ γιλέκο και το ποδήλατο. Έλπιζα να σε ξαναδώ σήμερα και να σου μιλήσω στην έξοδο του μετρό. Η ματιά σου πριν φύγω με έκανε να σε αναζητώ.
 

Ήμασταν και οι δυο με τις σχέσεις μας αλλά αυτό δεν μας απέτρεψε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον όταν είχαμε ευκαιρία. Σίγουρα το ότι κάναμε και οι δυο γυμνισμό μαγνήτιζε περισσότερο τα βλέμματά μας, αλλά ίσως δεν ήταν μόνο αυτό. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λοιπόν.