ΣΕ ΕΙΔΑ

Δεν ξέρω τι να πω, σε είδα στο μετρό, σε κοίταζα και με κοιτάζες από Σύνταγμα μέχρι Νέο Κόσμο όπου και κατέβηκα. Πίστευα πως κατέβηκες κι εσύ κι όμως όταν ανέβηκα σε είδα να έρχεσαι. Εκεί που πήγα να σου μιλήσω, έτρεξες να πάρεις το τραμ. Τρέχοντας πήγα στην επόμενη στάση μήπως και κατέβεις, αλλά εκεί τα είδα όλα μαύρα... Όταν σε κοίταζα και με κοιτάζες, είχα την αίσθηση ότι σε έχω γνωρίσει πιο παλιά, ότι σε έχω ερωτευτεί. Η αλήθεια είναι πως είμαι 28 χρόνων και δεν έχω ξαναπάθει κάτι τέτοιο... απλά απίστευτο.
 

Συναντηθήκαμε στην είσοδο, κοιταχτήκαμε αρκετές φορές, αλλά τελείωσες τα ψώνια γρήγορα και πήγες ταμείο. Η μελαχρινή με την γκρι φόρμα.
 

Σε είδα σήμερα στην ACS στη Νομαρχία. Είσαι ξανθιά και φορούσες μαύρα. Μου χαμογέλασες κι εγώ το ίδιο. Αστειευτήκαμε για λίγο επειδή καθυστέρησαν το δέμα αου. Φεύγοντας με χαιρέτησες. Μόλις τελείωσα, βγήκα να σε προλάβω, αλλά είχες φύγει.
Θέλω να σε ξαναδώ...
 

Είσαι γλυκούλης ξανθούλης. Φορούσες μαύρη μπλούζα Ramones και μια μπεζ βερμούδα. Ήμουν με δυο φίλες στο stand στο δέντρο και εσύ με την παρέα σου ακριβώς δίπλα μας. Σε κοίταζα, με κοιταζες αλλά δεν εκανες ενα τσακ να μου μιλήσεις. Κάνε το τσακ κ στείλε μου :)
 

Στον ορθοδοντικό, αυτός με τις ωραίες κάλτσες...
 

Ηρθα και σου μίλησα στο πάρκινγκ του Υγεία και σου είπα να μου δώσεις το ίνσταγκραμ σου, αλλά ήμουνα λίγο αγκρέσιβ! Είχες μωβ νύχια, τατού ήλιο στην πλάτη και μελαχρινή. Ο μελαχρινός με την κίτρινη μπλούζα και τα γυαλιά είμαι! Θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα!
 

Ανάσταση δεύτερη, αλλά δεν προλάβαμε. Είπες πως δουλεύεις νωρίς το πρωί και έπρεπε να φύγεις. Σε ρώτησα μόνο αν θα πας αλλού, μιας και δεν πρόλαβες όπως και εγώ. Δεν τόλμησα να πω κάτι παραπάνω.
 

Απόγευμα Τρίτης στον ήσαπ για Κηφισιά. Τελευταίο βαγόνι. Είχες πατίνι και φορούσες πράσινο ρολόι. Κατέβηκες Ηράκλειο. Ημουν απέναντί σου με κόκκινα μαλλιά και ακουστικά. Θέλω να σε γνωρίσω...
 

Αγαπημένη Μυρτώ, θέλω να εκφράσω την αγανάκτησή μου σε όλο αυτό το χάος που επικρατεί σε αυτή την πόλη και σε αυτή τη χώρα! Πάθαμε αλλά δεν μάθαμε, όπως πάντα. Στην αρχή χεστήκαμε επάνω μας, κλειστήκαμε σπίτια, καραντινιαστήκαμε, προμηθευτήκαμε κούτες με μάσκες και γάντια για εφτά ζωές, τηρήσαμε ευλαβικά, που λέει και ο Παπαδόπουλος, τα δύο μέτρα και όλες τις σχετικές οδηγίες και όταν βαρεθήκαμε, τώρα δηλαδή, ξεχυθήκαμε όλοι μαζί στις πλατείες, στα μαγαζιά, στα σούπερ μάρκετ, στις παραλίες σα να μην υπάρχει αύριο. Ανοίγω τηλεόραση και φρίττω ! Τι απόσταση και τι μάσκα και τι προσοχή, όλα πήγανε στο διάολο. Πότε θα συνειδητοποιήσουμε επιτέλους τι σκατά οφείλουμε απέναντι στον άλλο; Πότε θα αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας; Πότε θα μάθουμε να ζούμε; Έτσι είναι ο Έλληνας, θα μου πεις. Ναι, έτσι είναι αλλά εγώ τι φταίω;

Τον θέλω και δεν με θέλει. Με θέλει και δεν τον θέλω. Κάπου κάπου οι επιθυμίες μας ταυτίζονται και τότε γινόμαστε ζευγάρι, το πιο τρελά ερωτευμένο, διαγαλαξιακό ζευγάρι που έχεις δει ποτέ σου. Αλλά κρατάει λίγο. Μετά είμαστε πάλι στα απέναντι πεζοδρόμια, ο ένας από δω κι ο άλλος από κει. Με άλλους, οι οποίοι καταναλώνονται γρήγορα όπως ένα τζελάτο φράουλα. Και πάλι απ’ την αρχή. Τέσσερα καλοκαίρια. Τώρα μπαίνει το πέμπτο. Αυτά.