ΣΕ ΕΙΔΑ

Ήμουν με 2 αγόρια έξω στον χώρο με τις σόμπες, καθόσουν διαγώνια από μένα και ήσουν με έναν μεγαλύτερο κύριο και μετά από λίγο ήρθε ένας φίλος σου! Θα 'θελα να σε ξαναδώ.
 

Γύρω στις 12.00 μπήκες Αttica και ανεβήκαμε μαζί τις σκάλες. Πήγαινες 4ο ή 5ο. Ημουν δυο σκαλιά πίσω. Γύρισες και με κοίταξες και... τα είδα όλα. Φορούσες μαύρα. Μακάρι να το δεις.
 

Ψηλό ξανθό αγόρι με τα μαύρα (νομίζω) ρούχα και τα άσπρα σνίκερς... Ντρεπόμουν να σε κοιτάξω. Κατέβηκες μια μόλις στάση πριν από εμένα. Να ξέρεις, σε παρατηρούσα ντροπαλά από το τζάμι :)
 

Σε πρωτοείδα στο μετρό προς Μοναστηράκι, στεκόμασταν απέναντι και χάζευα τα ματάκια σου. Κατεβήκαμε και κάναμε αλλαγή με κατεύθυνση Πειραιά. Στην έξοδο του ηλεκτρικού ήρθα και σου μίλησα και σου είπα πόσο όμορφη είσαι! Μετανιώνω που δεν βρήκα το θάρρος να σου ζητήσω το τηλ σου...
 

Είσαι 5 χρόνια μόνη. Δεν πιστεύεις στην αγάπη, στη μοναδικότητα του ζευγαριού και στην αλληλοκατανόηση γιατί έχεις αποτύχει στη μεγάλη σχέση της ζωής σου, η οποία τινάχτηκε στον αέρα για έναν «ασήμαντο» (σύμφωνα με την άλλη πλευρά) λόγο. Τώρα πόσο ασήμαντος λόγος ήταν ένα κεράτωμα που κράτησε κοντά ενάμιση χρόνο, βάλε με το νου σου Μυρτώ. Τέλος πάντων, ξαφνικά γνωρίζεις κάποιον άλλο και ανακαλύπτεις πάλι την επιθυμία για ζωή και για όνειρα, θες να μοιραστείς τη ζωή σου μαζί του και θέλει κι ο άλλος το ίδιο, σου ορκίζεται αφοσίωση, δοξάζει τον Θεό (λέμε τώρα) που βρήκε το άλλο του μισό και σώθηκε από τη μιζέρια του. Για ένα χρόνο περνάς υπέροχα, όλα τέλεια, φουλ χαρά κι ευτυχία, αλλά με το που συμπληρώνεις δεκατρείς μήνες ακριβώς, έρχεται η ζωή και σου λέει «έλα, μαλάκω, σώπαινε, ξαναμπές στη φωλιά σου». Το «άλλο σου μισό» έφαγε φρίκη από την πολλή αγάπη και τις άπειρες υποσχέσεις που έδωσε, οπότε τώρα ζητάει χρόνο να βρει τον εαυτό του που ξανάπεσε στις μιζέριες και δεν αντέχει το κάθε μέρα μαζί. Και έρχομαι και σε ρωτάω, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούμε να αντέξουμε την αγάπη και γιατί ζητάμε συνέχεια κάτι άλλο από αυτό που έχουμε, Μυρτώ μου; Τι είναι η αγάπη στο κάτω-κάτω και εξατμίζεται τόσο γρήγορα;

Γεια σου Μυρτώ, είμαι 19 χρονών και βλέπω όλες τις φίλες µου να προχωράνε στα προσωπικά τους και εγώ να μένω στάσιμη. Πολλές κοπέλες στην ηλικία µου έχουν προχωρήσει σεξουαλικά και έχουν και μακροχρόνιες σχέσεις (αυτό συμπεριλαμβάνει και τις φίλες µου). Κάθε φορά που γνωρίζω κάποιο νέο αγόρι, πάντα µε πιάνει η αμφιβολία, ο φόβος που και στο τέλος επιβεβαιώνεται. Μήπως πρέπει να ρίξω τα τείχη που έχω χτίσει τριγύρω µου και να αφεθώ; Αλλά δεν ξέρω γιατί πάντα µε πιάνει ο φόβος και δεν κάνω τίποτα µε κανέναν ή δεν αρχίζω καν κάτι. Θέλω τη συμβουλή σου, σε παρακαλώ.

Αγαπητή Μυρτώ, διαβάζοντας χρόνια τη στήλη σου αναρωτιέµαι αν το κακό είναι γενικό ή αν εγώ είµαι ο µόνος τυχερός που πέφτει πάντα σε ένα συγκεκριµένο είδος γυναίκας µε προτιµήσεις και προτεραιότητες άσχετες από εµένα και τον τρόπο που ζω. Κυρίες µου, όταν ερωτεύεστε έναν άντρα ο οποίος δεν ασκεί το επάγγελµα που θα θέλατε για να νιώθετε οικονοµικά και κοινωνικά ασφαλείς και στη συνέχεια τον εγκαταλείπετε για κάποιον άκυρο και άσχετο, θυµάστε άραγε το πόσο επιµένατε στην αρχή ότι δεν σας ενδιαφέρει τίποτα εκτός από τον έρωτα; Ευχαριστώ για τον χρόνο και τον χώρο.

Σε είδα στο 040 Πειραιά για Σύνταγμα, γύρω στις 18:20. Φορούσες χακί παντελόνι και μπουφάν και κρατούσες ένα κουτί! Κατέβηκες στη Στάση Ευαγγελίστρια, αλλά τα βλέμματά μας πρόλαβαν να συναντηθούν! Αν το δεις, έχεις τα ωραιότερα μάτια!
 

Σε άφησα να περάσεις το δρομάκι πριν βγω στη Συγγρού-Πάντειο. Μελαχρινή με το τσιγαράκι και το όμορφο ζεστό χαμόγελο που μου χάρισες 2 φορές. Αν τύχει και το δεις στείλε μου. Με το polaki (αμάξι) aσημί ήμουν.
 

Μπορεί και να μην είναι κρίμα. Κι αν κάνω κάτι τώρα, που σνόμπαρα, το κάνω για να σου πω πως αύριο την ίδια ώρα θα είμαι εκεί που σε είδα τελευταία, στο μετρό, στη μεριά σου. Σε είδα στο Ηράκλειο μέχρι και την Αττική... Πήγαινα Περιστέρι ;-)

ΥΓ. 
Θα είμαι για μία ώρα εκεί. Ελπίζω να το δεις ή να είσαι από μόνος σου εκεί...