ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε λένε Εύα, σε ρώτησα πού είναι το Zonars, αλλά καφέ δεν ήπιαμε τελικά.
 

Εμένα καμία δεν με είδε, κλαψ!!!
 

Ήρθες απόγευμα Σαββάτου στην παραλία της Καρθαίας. Ήσουν με τρεις φίλες σου, 55 με 60 χρονών, η μία μιλούσε γαλλικά... Φορούσες (μέχρι να το βγάλεις) κόκκινο μαγιό. Δυνατή, όμορφη! Εγώ λίγο πιο κει, λίγο μεγαλύτερος, μ' ένα κόκκινο σακίδιο. Έφυγα πρώτος... Τι ωραίο γαλήνιο θέαμα!

Επέλεξες το αλμυρό! Φοβήθηκες μήπως σε δηλητηριάσω. Ελπίζω να μην έπαθες τίποτα.
 

Λένε πως όσοι αγαπιούνται μια μέρα συναντιούνται... (ή ξανά συναντιούνται).
 

Μπήκα στο μετρό της Παλλήνης, καθόσουν απέναντί μου. Είχες τα πιο όμορφα ροζ μαλλιά που έχω δει ποτέ και επίσης τα πιο υπέροχα τατουάζ. Σου χαμογέλασα κι εσύ το ίδιο, ήθελα να σου μιλήσω, αλλά δίστασα. Να ξέρεις, κάνεις τον κόσμο πιο όμορφο. Μου έφτιαξες τη μέρα.
 

Ήμασταν κολλημένοι στην κάθοδο της Βασιλέως Κωνσταντίνου και σταμάτησες δίπλα μου με ένα γκρι mini couper, σχολίασες το στιλ μου, τα έχασα, σου χαμογέλασα και σε ευχαρίστησα! Δεν πρόλαβα να σου ανταποδώσω τη φιλοφρόνηση για το όμορφο χαμόγελο και την ευγένεια σου! Μετά χαθήκαμε στην κίνηση...
 

Θέλω να ξεχάσω, να προχωρήσω, να ανοίξει άλλο βιβλίο, να δω ένα άλλο είδος κόσμου, να μπω εκεί και να ανήκω αληθινά. Κάνω τις προσπάθειες μέσα μου αλλά καταλήγω στα ίδια λες κι είμαι στον Λαβύρινθο του Πάνα. Τόσο λάθος όλα. Πρέπει να σταματήσω και να πιάσω το πράγμα απ’ την αρχή. Απ’ την αρχή. Από τη μία όμως νιώθω ότι είναι αδιέξοδο, την άλλη λέω, άσε, κούραση. Παρόλα αυτά θέλω να ξεκολλήσω, αισθάνομαι ότι είναι ανάγκη να ξεκολλήσω, καταλαβαίνω ότι είναι ένα διάστημα που έχω μια εγκεφαλική αμηχανία και ελπίζω ότι κάτι θα με σπρώξει να πάω πιο πέρα. Τι είναι; Δεν έχω ιδέα. Τα καινούργια πρόσωπα που γνωρίζω μου φαίνονται ότι ήρθαν σε λάθος timing στη ζωή μου. Ναι, δεν είμαι για να κάθομαι να κλαίω πάνω στα συντρίμμια, απλά δεn βρίσκω ποιο είναι το κουμπί που θα με εμπνεύσει, που θα μου δώσει την ορμή.

Μυρτώ, δεν έχω κάνει ποτέ σχέση, ούτε καν έχω φιληθεί αληθινά με κάποιον, ούτε με αγόρι ούτε με κορίτσι. Οι φίλες μου λένε ότι έχω πρόβλημα, αλλά πιστεύω ότι θα έχω μεγαλύτερο πρόβλημα αν κάνω κάτι που δεν θέλω και δεν νιώθω έτοιμη. Συμφωνείς; Δεν θα πω πως είμαι μικρή (είμαι 17) γιατί οι περισσότερες κοπέλες στην ηλικία μου έχουν προχωρήσει κανονικά, αλλά όλα αυτά τα issues μπορεί να κάνουν κάποιον πολύ δυστυχισμένο στο μέλλον, αν δεν προσέξει. Αυτό πιστεύω.

Είμαι 26 και ήδη δεν έχω όρεξη για τίποτα. Αγόρι δεν έχω, βαριέμαι τους φίλους μου και γενικά δεν έχω συναντήσει ποτέ κάποιον που θα μου πει κάτι ενδιαφέρον ή που θα μου δώσει ένα κίνητρο να ξεκινήσω κάτι που θα το ολοκληρώσω και θα το χαρώ. Είναι σα να μη νιώθω τίποτα μέσα μου, σα να ζω μια ξηρασία, σα να βυθίζομαι στην αδράνεια χρόνια τώρα. Και το χειρότερο, δε με νοιάζει κιόλας. Έχω κατάθλιψη μάλλον, τι λες κι εσύ;