ΣΕ ΕΙΔΑ

Θεατρικό του Ώλμπυ εσύ, ρούσικο μυθιστόρημα εγώ. Μιλήσαμε για 2 στάσεις, κατέβηκες Πανόρμου. Μυστήρια τύπισσα με μυτοpiercing και υπέροχο χαμόγελο. Ηθελα απλά να δω τι διαβάζεις και κατέληξα, υποψιάζομαι, ερωτευμένος. Στείλε.
 

Σε είδα στο τρίτο βαγόνι προς Κόρινθο. Εγώ ήμουν με τις φίλες μου, εσύ μάλλον μόνος. Έχει περάσει καιρός, κοντά δυο μήνες, αλλά ακόμα σε σκέφτομαι. Είσαι με μούσια λίγα και γυαλιά. Είμαι η κοπέλα με την μπλε ζακέτα που καθόταν απέναντί σου στο άλλο βαγόνι μέχρι που κατεβήκαμε Κόρινθο και εσύ συνέχισες προς Κιάτο. Ηταν Δευτέρα.
 

Ψυρρή, Παρασκευή 24/1/20, βράδυ 00:30 (προς Σάββατο), καθώς ξεπαρκάρω στην Αγίου Δημητρίου (και Καλαμιδα), πολύ ευγενικά πήρες ένα ηλεκτρικό πατίνι που ήταν μπροστά από το αμάξι μου για να βγω πιο εύκολα. Ψηλός, ξανθός, με κοτσίδα. Κατέβασα το παράθυρο και σε ευχαρίστησα. Ξανά, ήσουν ευγενέστατος. Συνέχισα να οδηγώ κ εσύ να περπατάς σχεδόν δίπλα μου επί της Αγίου Δημητρίου και επι της Ευριπίδου. Στο κόκκινο φανάρι της Ευριπίδου (με Αθηνάς) με έφτασες και ξαναχαιρετηθήκαμε, αλλά άναψε το φανάρι πράσινο και έφυγα. Το μετάνιωσα που δε σου μίλησα, γύρισα πίσω αλλά δε σε βρήκα. Αν το δεις στείλε μου, θα χαρώ να σε γνωρίσω.
 

Καπνίσαμε ένα τσιγάρο, έξω από το μεζεδοπωλείο, συζητώντας για τα παιδιά μας. Μου είπες ότι είσαι διαζευγμένη. Όπως εγώ.
 

Ήμουν με 2 αγόρια έξω στον χώρο με τις σόμπες, καθόσουν διαγώνια από μένα και ήσουν με έναν μεγαλύτερο κύριο και μετά από λίγο ήρθε ένας φίλος σου! Θα 'θελα να σε ξαναδώ.
 

Γύρω στις 12.00 μπήκες Αttica και ανεβήκαμε μαζί τις σκάλες. Πήγαινες 4ο ή 5ο. Ημουν δυο σκαλιά πίσω. Γύρισες και με κοίταξες και... τα είδα όλα. Φορούσες μαύρα. Μακάρι να το δεις.
 

Ψηλό ξανθό αγόρι με τα μαύρα (νομίζω) ρούχα και τα άσπρα σνίκερς... Ντρεπόμουν να σε κοιτάξω. Κατέβηκες μια μόλις στάση πριν από εμένα. Να ξέρεις, σε παρατηρούσα ντροπαλά από το τζάμι :)
 

Σε πρωτοείδα στο μετρό προς Μοναστηράκι, στεκόμασταν απέναντι και χάζευα τα ματάκια σου. Κατεβήκαμε και κάναμε αλλαγή με κατεύθυνση Πειραιά. Στην έξοδο του ηλεκτρικού ήρθα και σου μίλησα και σου είπα πόσο όμορφη είσαι! Μετανιώνω που δεν βρήκα το θάρρος να σου ζητήσω το τηλ σου...
 

Είσαι 5 χρόνια μόνη. Δεν πιστεύεις στην αγάπη, στη μοναδικότητα του ζευγαριού και στην αλληλοκατανόηση γιατί έχεις αποτύχει στη μεγάλη σχέση της ζωής σου, η οποία τινάχτηκε στον αέρα για έναν «ασήμαντο» (σύμφωνα με την άλλη πλευρά) λόγο. Τώρα πόσο ασήμαντος λόγος ήταν ένα κεράτωμα που κράτησε κοντά ενάμιση χρόνο, βάλε με το νου σου Μυρτώ. Τέλος πάντων, ξαφνικά γνωρίζεις κάποιον άλλο και ανακαλύπτεις πάλι την επιθυμία για ζωή και για όνειρα, θες να μοιραστείς τη ζωή σου μαζί του και θέλει κι ο άλλος το ίδιο, σου ορκίζεται αφοσίωση, δοξάζει τον Θεό (λέμε τώρα) που βρήκε το άλλο του μισό και σώθηκε από τη μιζέρια του. Για ένα χρόνο περνάς υπέροχα, όλα τέλεια, φουλ χαρά κι ευτυχία, αλλά με το που συμπληρώνεις δεκατρείς μήνες ακριβώς, έρχεται η ζωή και σου λέει «έλα, μαλάκω, σώπαινε, ξαναμπές στη φωλιά σου». Το «άλλο σου μισό» έφαγε φρίκη από την πολλή αγάπη και τις άπειρες υποσχέσεις που έδωσε, οπότε τώρα ζητάει χρόνο να βρει τον εαυτό του που ξανάπεσε στις μιζέριες και δεν αντέχει το κάθε μέρα μαζί. Και έρχομαι και σε ρωτάω, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούμε να αντέξουμε την αγάπη και γιατί ζητάμε συνέχεια κάτι άλλο από αυτό που έχουμε, Μυρτώ μου; Τι είναι η αγάπη στο κάτω-κάτω και εξατμίζεται τόσο γρήγορα;

Γεια σου Μυρτώ, είμαι 19 χρονών και βλέπω όλες τις φίλες µου να προχωράνε στα προσωπικά τους και εγώ να μένω στάσιμη. Πολλές κοπέλες στην ηλικία µου έχουν προχωρήσει σεξουαλικά και έχουν και μακροχρόνιες σχέσεις (αυτό συμπεριλαμβάνει και τις φίλες µου). Κάθε φορά που γνωρίζω κάποιο νέο αγόρι, πάντα µε πιάνει η αμφιβολία, ο φόβος που και στο τέλος επιβεβαιώνεται. Μήπως πρέπει να ρίξω τα τείχη που έχω χτίσει τριγύρω µου και να αφεθώ; Αλλά δεν ξέρω γιατί πάντα µε πιάνει ο φόβος και δεν κάνω τίποτα µε κανέναν ή δεν αρχίζω καν κάτι. Θέλω τη συμβουλή σου, σε παρακαλώ.