ΣΕ ΕΙΔΑ

Ο ψηλός με το μπορντό κοτλέ, μαύρο μπουφάν και τις φαβορίτες που σε κοίταξα επίμονα στα μάτια στο λεωφορείο 230, αντικριστά, και κατεβήκαμε στάση μετρό Αμπελόκηποι. Σάββατο βράδυ στις 9, σε προσπέρασα στις σκάλες και μετά σε έχασα μέσα στο μετρό. Δεν πρόλαβα να σου μιλήσω και θέλω να σε δω, να σε γνωρίσω.
 

Σε είδα σήμερα το μεσημέρι στην κόκκινη γραμμή του μετρό, μπήκες στη στάση Αγιος Δημήτριος και κατέβηκες Συγγρού, φορούσες ένα καφέ παλτό, είμαι ο τύπος με το καπέλο και τα ακουστικά. Αν το δεις ποτέ... θα ήθελα να σε γνωρίσω!
 

Πανέμορφη παρουσία στις 9 το πρωί το Σάββατο! Καθόμουν απέναντι και διασταυρώθηκαν οι ματιές μας 2-3 φορές. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αλλά νομίζω άκουσα να σε λένε Άννα. Πώς να σου μιλήσω εκεί μέσα; Θα 'θελα πολύ να σε ξαναδώ!
 

Περιμέναμε κοντά τον Προαστιακό για Κιάτο από Στ. Λαρίσης. Πιστεύω ενδιαφέρθηκες κι εσύ αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κίνηση και να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Κατέβηκα πριν από σένα και σου έριξα ένα τελευταίο βλέμμα πίσω από το παράθυρο. Ελπίζω να διαβάζεις Σε Είδα.
 

Μας είδατε στο φανάρι και μας ρωτήσατε πώς να πάτε στο Studio 24 στο Γκάζι. Ήμουν με δυο φίλους μου και εσύ με μια φίλη σου. Μιλούσαμε αρκετή ώρα και εντέλει δεν σου ζήτησα ποτέ τον αριθμό σου. Ούτε καν το όνομά σου. Εσύ οδηγούσες.
 

Μυρτούδι, δεν έχω ερωτικό, το θέμα μου είναι η δυστυχία που με πιάνει ανοίγοντας κάθε μέρα τα social media. Μαυρίζει η ψυχή μου. Μοναξιά, θάνατοι, καρκίνοι, βία, όλα μαζί σε ένα σκρολάρισμα. Μέχρι να διατρέξω το time line μου έχω κάνει άσχημες σκέψεις τρεις-τέσσερις φορές για εμένα την ίδια, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Φτάνει, παιδιά, ανεβάστε και τίποτα καλό! Αυτό.

Mυρτώ μου, την είδα και την ερωτεύτηκα αμέσως, αν και δεν είχα αποφασίσει ακόμα ότι ο δρόμος μου είναι με το ίδιο φύλο. Εκείνη χρειάστηκε λίγο περισσότερο καιρό από μένα αλλά τελικά έκανε το βήμα και γίναμε ζευγάρι. Περιπέτειες πολλές, να κρυβόμαστε από όλους, να το παίζουμε κολλητές στις οικογένειές μας, να ζούμε συνέχεια με το άγχος ότι θα μας ανακαλύψουν. Αλλά το πολεμάγαμε, εγώ πιο αποφασισμένη, εκείνη πιο διστακτική. Αυτός ο δισταγμός της ήταν που πάνω στον δεύτερο χρόνο άρχισε να φέρνει γκρίνιες, μούτρα και σκοτεινιά. Δεν άφηνε τον εαυτό της ελεύθερο να το ζήσει, ίσως φταίω κι εγώ που επέμενα σε πράγματα που για κείνη ήταν μεγάλες υπερβάσεις και για μένα απλή κανονικότητα. Οπότε κάποια στιγμή κουράστηκα και σταμάτησα να δίνω, απλά περίμενα. Εκείνη την εποχή γνώρισα και κάποια άλλη κοπέλα, δεν έκανα τίποτα μαζί της όμως είχαμε έντονη χημεία και επικοινωνία. Με τα πολλά φτάσαμε στο σημείο εγώ και εκείνη να απομακρυνθούμε εντελώς η μία από την άλλη κι έτσι πήρα την απόφαση να χωρίσω. Και τότε έγινε το μπαμ! Άλλος άνθρωπος! Εκδηλωτική, διεκδικητική, εκφραστική, ευσυγκίνητη, λες και γύρισαν όλα τούμπα στον χαρακτήρα της. Εδώ και ένα μήνα που είμαστε χωρισμένες με παίρνει όλη την ώρα τηλέφωνο, μου στέλνει μηνύματα, με παρακαλάει να ξαναπροσπαθήσουμε, κλαίει. Δεν είναι κρίμα, Μυρτώ μου, που ξαφνικά δεν νιώθω το ίδιο, δεν αισθάνομαι την ίδια επιθυμία, δεν θέλω τίποτα από εκείνη; Με κούρασαν τα σκαμπανεβάσματά της, η κυκλοθυμία της. Και από την άλλη μεριά με στεναχωρεί να τη βλέπω να πονάει έτσι…

Μυρτώ μου, πες τίποτα, έχω φρικάρει! Γνωριμία πριν από κανένα πεντάμηνο στη δουλειά, εκείνος σε σχέση που πήγαινε για γάμο, εγώ μόνη μου. Τσατάραμε σχεδόν κάθε μέρα δήθεν για θέματα της δουλειάς, συναντιόμασταν στο ασανσέρ ή στην κουζίνα και θέλαμε να πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου αλλά το παλικάρι βράχος. Ένα βράδυ σε επαγγελματική έξοδο ήρθε μόνος του. Ήπιαμε παραπάνω και δεν συγκρατηθήκαμε. Μου εξομολογήθηκε αυτό για την αγκαλιά που σου είπα παραπάνω και του είπα ότι κι εγώ νιώθω τα ίδια πράγματα. Όχι πως έγινε κάτι φοβερό βέβαια αφού απλά φιληθήκαμε, αλλά, Μυρτώ μου, ήταν σα να έγινε έκρηξη – κεφάλια, σώματα, όλα. Δυστυχώς από το άλλο πρωί άλλαξε τελείως η στάση του απέναντί μου. Συνέχισε να είναι ευγενικός αλλά πήρε αποστάσεις και έγινε απόμακρος. Ξέρω πως είναι πολύ δεμένος με την κοπέλα του λόγω ενός εμφράγματος που πέρασε πέρυσι και αυτή του στάθηκε πολύ, αλλά είναι λόγος αυτός να θυσιάσεις κάτι τόσο έντονο για μια «υποχρέωση»; Τι λες κι εσύ, Μυρτώ μου;

Κατά 90% ήσουν εσύ. Πρέπει να ήσουν εσύ. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη κοπέλα με τέτοια ομοιότητα. Η στάση «ύποπτη», τα γαντάκια τα κομμένα, το περπάτημα και το βλέμμα. Κατέβηκες μετά από λίγες στάσεις και άλλαξες λεωφορείο. Σίγουρα δεν θα σου μίλαγα πρώτος. Και που σε κοίταξα, ντρεπόμουν. Άλλωστε το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Έλαμπες. Συγγνώμη εάν σε αναστάτωσα πρωί πρωί, και γενικά συγγνώμη για τη στάση μου προ 3ετιας. Εύχομαι να είσαι καλά στη ζωή σου και να έχεις βρει αυτό που σου αξίζει. Γιατί αξίζεις πολλά. Και πάλι συγγνώμη, Ευαγγελία, εστώ και από εδώ μέσα...

Μελαχρινή με δύο φίλες σου. Σε κοίταγα όλο το βράδυ και δεν ήξερα πώς να έρθω. Ο τύπος με το σκουφί/κουκολα. Ψήσου να πιούμε μια μπίρα.