ΣΕ ΕΙΔΑ

Ταινία «Στα μαχαίρια». Σε είδα με έναν φίλο σου, φορούσες σακίδιο, καθόσουν στην ακριανή θέση, κοιταχτήκαμε όταν μπήκες αίθουσα και όταν κατέβηκες τα σκαλιά. Καθόμουν στη μέση με έναν φίλο. Θα ήθελα να μου στείλεις!
 

Σε είδα στη Σπείρα στα Εξάρχεια! Είσαι ψηλός, έχεις σγουρά μαύρα μαλλιά και σκουλαρίκι στα χείλη! Είμαι η ξανθιά που καθόταν απέναντί σου! Αν το δεις στείλε μου! Σε ψάχνω.
 

Χ96 προς Πειραιά. Εσύ στη γαλαρία. Μπήκαμε μαζί στο αεροδρόμιο κι εσύ κατέβηκες Γλυφάδα. Κοιταχτήκαμε αρκετές φορές και μόλις αποφάσισα να έρθω να σου μιλήσω κατέβηκες Γλυφάδα. Φορούσες μαύρη μπλούζα, μπουφάν, κολάν μαυρο, τσάντα αντίντας και μια βαλίτσα γκρί. Στείλε μου. Σε ψάχνω.
 

Πράξη πρώτη. Σε είδα πρώτη φορά από κοντά και σου καθάριζα τον γαύρο από το μαϊντανό. Εκεί σε είδα πιο βαθιά.

Ήσουν με 2 φίλους σου και εγώ με 3 φίλες και 1 φίλο. Κοιταζόμασταν συνεχώς. Σε περιμένω.

Ήμουν μόνη. Στη Συναυλία ήσουν με την παρέα σου και μου ζήτησες να κάνω χώρο να κάτσεις και μου συστήθηκες, καθόμουν μόνη, ελπίζω να κατάλαβες
 

Αγαπημένη Μυρτώ, σκέφτομαι αυτές τις μέρες πόσο εύκολο, πόσο απλό είναι να κατρακυλήσει κανείς στην… αμαρτία καταστρέφοντας την ψυχή του, τη σχέση του, την ψυχή του συντρόφου του, τα πάντα. Βλέπεις, η «αμαρτία» φοράει συχνά το προσωπείο της αθωότητας, πώς θα μπορούσες να καταλάβεις αμέσως την επικινδυνότητά της; Όχι από σκοπιμότητα ή μοχθηρία. Όχι. Δεν είναι μοχθηρό ένα αγόρι στα 24, όταν σε πολιορκεί επίμονα ξέροντας πως έχεις σχεδόν την ηλικία της μαμάς του, ούτε φταίει αυτός αν δεν μπορείς να τον βγάλεις λεπτό απ’ το μυαλό σου όσο κι αν κοροϊδεύεις κι εκείνον κι εσένα ότι δεν σε αφορά αυτή η πρόκληση. Ίσως είναι ήδη αργά. Ίσως να τον έχω ερωτευτεί. Τίποτα μεταξύ μας ακόμα. Ως πότε θα καταφέρνω να συγκρατηθώ; Δεν ξέρω…

Μυρτώ, ξέρεις κάτι; Αρχίζω να καταλαβαίνω τους άντρες που παραπονιούνται πως δεν βρίσκουν κάποια να συνεννοηθούν γι’ αυτό αποφεύγουν τις πολλές πολλές υποσχέσεις, δεσμεύσεις και δεν συμμαζεύεται. Τείνω να πιστέψω ότι οι συνομήλικές μου έχουν τόσο τυφλωθεί από τον φόβο μη μείνουν μόνες ή τη μανία τους να αποκατασταθούν, που ή αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και το παίζουν πασταφλόρες στην κοσμάρα τους ή τα ξέρουν όλα και για να μη χάσουν το «κελεπούρι» τους κάνουν τις χαζές με τα νταλαβέρια των δικών τους. Για να μη σου τρώω χώρο και χρόνο, τα τελευταία δύο χρόνια έμπλεξα αρκετές φορές με κάποιους που είχαν «επίσημες» σχέσεις δύο, τρία και πέντε χρόνια. Όλοι έλεγαν το ίδιο παραμύθι πως «κάτι είχε στραβώσει» και ήθελαν να χωρίσουν αλλά έψαχναν τον τρόπο να το πουν χωρίς να πληγωθεί η κοπέλα που «όσο να ’ναι, τόσα χρόνια μαζί υπάρχει ένα νοιάξιμο» και άλλες τέτοιες μπούρδες που τις άκουγα και γέλαγα από μέσα μου. Απορούσα και απορώ ακόμα, Μυρτώ μου, όλες αυτές τις φορές που δεν σήκωναν τα τηλέφωνα, που εξαφανιζόντουσαν ή τα έκλειναν και έλεγαν μετά δικαιολογίες ότι δεν είχαν σήμα, οι κοπέλες τους έκαναν πως τους πίστευαν ή όντως; Δεν με νοιάζει και πολύ, ο καθένας έχει την ευθύνη των πράξεων και των αποφάσεών του, το μόνο που εύχομαι και τρέμω είναι να μη βρεθώ ποτέ στη θέση τους, να μην κάνω πέρα τον εαυτό μου, την αξιοπρέπειά μου για να μη μείνω μόνη. Αυτά.

Μυρτώ, καλή μου Μυρτώ, έχω πέσει στον έρωτα ενός μικρού και όσο κι αν προσπαθώ αυτή η ιστορία δεν λέει να ξεκινήσει να μπαίνει σε μια ροή. Και καλά εκείνος ισχυρίζεται ότι δεν σκαλώνει πουθενά, μια ζωή πάει με μεγαλύτερες (τι μια ζωή, ρε σποράκι; Πότε κιόλας πρόλαβες στα 25 σου;) και η δική μας διαφορά (3 χρόνια) είναι για πλάκα σε σχέση με τα 8 και τα 10 χρόνια που είχε με άλλες. Μένει στα λόγια, όμως. Κάθε μέρα ανταλλάσσουμε kinky sms, τσατάρουμε τολμηρά και βρώμικα, αλλά όταν φτάνει η ώρα του face to face, νάδα. Τι να κάνω, Μυρτώ μου, για να τον ξεκουνήσω; Μήπως να του ορμήσω κι ό,τι γίνει; Κι αν μου τρομάξει το μωρό μου και το χάσω; Μήπως σαν μεγαλύτερη καλύτερα να συγκρατηθώ και να κάνω υπομονή; Εντάξει αλλά πόσο πια; Έχουν ήδη περάσει 5 μήνες κι όπως λέει κι ο μεγάλος Σωκράτης «τι να μου πει ο έρωτας όταν με βασανίζει»; 

Η «έψαχνα για παράδεισο κι έπεφτα στα μαχαίρια»…

Δεν σε θυμόμουν... ίσως και να μην γνωριζόμασταν τότε... μπορεί τα χρόνια να πέρασαν...όμως τον χρόνο τον ξεγέλασες... Ωραίο χαμόγελο, μπλε μάτια! «Χάρηκα που σε γνώρισα έστω και τώρα» σου είπα πριν φύγω.