ΣΕ ΕΙΔΑ

Κάθε μέρα κατεβαίνω την Ελευθερίου Βενιζέλου και λίγο πριν την Ομόνοια εδώ και ένα μήνα σε βλέπω σχεδόν κάθε μέρα. Κοιταζόμαστε αλλά δεν έχουμε μιλήσει. Είσαι ψηλή, αδύνατη, όμορφη κοπέλα. 

Σταθμός διοδίων Γέφυρα ΜΑΝΑΡΗ. Και τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια... Άραγε θα σε ξαναβρώ για να μου δώσεις οδηγίες;
 

Τρένο από Θεσσαλονίκη - Αθήνα (των 12:15) !@#!$# τα μπλε σου μάτια... Καθόμουν δίπλα και πίσω σου και νόμιζα πως σε περιμένει στο σταθμό το αγόρι σου. Δε μίλησα, μόνο σε κοίταζα σα χάνος. Τελικά ήταν ο πατέρας σου!

Είσαι γλύκα!
 

Καλάβρυτα. Είχε πολύ χιόνι, υπήρχε ένας άνθρωπος που είχε κολλήσει με το αυτοκίνητό του κάνα τέταρτο πριν το χιονοδρομικό και μας έλεγε να γυρίσουμε πίσω γιατί δεν πάει πιο πάνω. Ήμασταν 6 άτομα και σε ρωτήσαμε αν γνωρίζεις τι πραγματικά γίνεται πάνω. Ήρθε η αστυνομία, βοήθησαν τον άνθρωπο να φύγει και μας είπαν ότι, εφόσον έχουμε αλυσίδες, προχωράμε. Πήγαμε πίσω να κάνουμε αναστροφή και σε ξανασυναντήσαμε. Έκανες σχόλιο ότι είχε κάτσει το αμάξι και τότε πετάχτηκα από τα πίσω καθίσματα που είχα ξαπλώσει πάνω σε 3 άτομα και σου μίλησα και γέλασες λέγοντας «Πόσα άτομα είστε μέσα, χαχαχα». Είπες ότι μένεις Φιλοθέη, είμαστε κοντά! Αν τύχει και το δεις, θα ήθελα να σε ξαναδώ! xx

Σήμερα, 30/1, πριν από λίγο στην intro. Δεν πρόλαβα... έφυγες νωρίτερα. Ίσως έφταιξε ο πολύς καπνός.
 

Στεκόμουν πίσω σου όσο περίμενα να αρχίσει η παράσταση «200 χρόνια δανεικά». Γύρισες και με κοίταξες τρεις φορές και μετά κοιταζόμασταν συνέχεια μέχρι να μπούμε. Εσύ ήσουν με μια φίλη σου, εγώ με την (πλέον) πρώην μου. Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου!
 

Σε είδα στην Παπαδιαμαντοπούλου τελευταία φορά. «Νομίζω είσαι η φιγούρα των ονείρων μου», είπες. Θέλω να το ζήσουμε.
 

Πρωί Πέμπτης, τραγουδάω στο αμάξι μου ανέμελη, βγαίνεις ξαφνικά με τη μηχανή μπροστά μου. Σε κοιτάω. Μου χαμογελάς. Σου χαμογελάω απευθείας και ασυγκράτητα (σπάνιο για μένα) και συνεχίζω να οδηγώ. Όλη την ημέρα σκέφτομαι γιατί δεν σταμάτησα ή έστω γιατί δε σε τράκαρα...;;;!!!
 

Μπήκαμε μαζί στην κόκκινη γραμμή του Μετρό στο Σύνταγμα με κατεύθυνση προς Ανθούπολη. Κάτσαμε στην ίδια 4αδα θέσεων αντικριστά. Δεν είχαμε ανταλλάξει βλέμμα, αλλά λίγο πριν κατέβεις στην Αττική με σκούντηξες για να βγάλω τα ακουστικά και μου είπες πως έχω ωραίο άρωμα και εγώ σκάλωσα με τα μάτια σου και τη φωνή σου και σου είπα απλά ευχαριστώ. Και από εκείνη τη στιγμή δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι.