ΣΕ ΕΙΔΑ

AVIN Ηρακλείτου. Παρασκευή βράδυ. Σταμάτησα για βενζίνη, το ίδιο κι εσύ. Σε είδα, ξανά, μέσα, όταν πήγα να πληρώσω. Έπειτα, ήρθες με το αυτοκίνητό σου δίπλα μου για να μετρήσεις τον αέρα στα λάστιχα. Τι βλέμματα ήταν αυτά που ανταλλάξαμε... Σε περίμενα μέσα στο στενό. Δεν σταμάτησες. Σε ακολούθησα. Με κατάλαβες. Μένουμε τρία στενά μακριά. Ελπίζω να σε δω ξανά. Όχι στο πρατήριο αυτήν τη φορά.

Θύμιζες κάτι από Παρίσι. Ήσουν μελαχρινή, είχες άσπρο σκουφάκι και την υπόλοιπη αισθητική σου θα μπορούσε κάποιος να τη συναντήσει στην πρωτεύουσα της Γαλλίας. Μπορεί και όχι. Αλλά αυτό μου θυμισες...
Με ρώτησες στο Σύνταγμα, μέσα στο πλήθος, αν «από εδώ πας Ευαγγελισμό». Δεν άκουσα καλά, σου απάντησα «παρακαλώ;» για να με ξαναρωτήσεις και με ξαναρώτησες. Σου απάντησα θετικά και σου είπα «πάμε παρέα», μιας κι εγώ εκεί πήγαινα. Φάνηκες να χαμογέλασες κάτω από τη μάσκα. Εγώ σίγουρα. Κατεβήκαμε μαζί στον Ευαγγελισμό κάνοντάς σου νόημα πως φτάσαμε (τι κι αν αυτό ακούστηκε από τα μεγάφωνα...) και στη συνέχεια δείχνοντας λίγο χαμένη, χωρίς να ξέρεις ποια κατεύθυνση θα πάρεις, έβγαλες τη μάσκα και έπιασε το ξόρκι! Κατέβηκες παρέα μου προς την πλευρά της πλατείας, έστριψες δεξιά στα σκαλιά για να βγεις Βασ. Σοφίας κι εγώ με ΠΟΛΥ αργά βήματα διέσχισα την πλατεία.
 

Πειραιάς - Καραΐσκου. Κατέβαινα από το μηχανάκι στον πεζόδρομο και πέρασες από δίπλα μου. Ξανθιά, ψηλή, φορούσες δερμάτινο μπουφάν. Εμφάνιση, στυλ, περπάτημα, όλα, όταν σε είδα, χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου.

Σε είδα (έβλεπα) πολλές φορές την εβδομάδα στο γυμναστήριο. Δεν τόλμησα ποτέ να σου μιλήσω. Το βλέμμα σου μου έχει κάψει τα μυαλά και τα σωθικά. Θέλω πολύ να μιλήσουμε, αλλά πλέον δεν τολμώ να πατήσω στο gym. Εύχομαι να το δεις και να ανταποκριθείς, ξανθέ μου άγγελε...
 

Σε είδα ξανά μετά από καιρό, δουλεύαμε μαζί στο mall. Περνούσες το φανάρι με το τιρκουάζ μπουφάν σου και διασταυρώθηκαν οι ματιές μας. Είχες ξυρισμένο μαλλί με dreadlocks. Είσαι πολύ ωραίο τυπάκι!
 

Μαθήματα μαγείας παραδίδεις και σε μένα το ξόρκι έπιασε... Μάσκες, βραχνές φωνές, μαθήματα χορού(!) και... κάτι μου έκανες και θα ήθελα να σε γνωρίσω!
 

Κυψέλη, Φωκίωνος, ΟK market. Σε είδα 3/12, Παρασκευή, γύρω στις 21:30 περίμενες με μια φίλη σου έξω από το ΟΚ market στη Φωκίωνος. Εγώ πρόχειρα (χάλια ντυμένη) πετάχτηκα να πάρω κάτι. Απλώς με μάγεψες. Απλώς «πέρασε μπροστά» μου η ζωή (μας;) με εσένα. Δεν υπερβάλλω, δεν το έχω ξαναπάθει. (επείγουσα η δημοσίευση :) )
 

Studio Ασωμάτων. Ζουγανέλη, έναρξη. Ήσουν ο τύπος με το λευκό πουκάμισο, Καθόσουν ακριβώς από πίσω μας. Ήμασταν όλοι πρώτη σειρά. Γοητευτικέ γκριζομάλλη. 
 

By the Glass. Ήσουν σε επαγγελματικό dinner, 21.30, ήρθα με μια φίλη μου. Κοιταζόμασταν όλο το βράδυ μέχρι που έφυγες. Θα ήθελα να σε γνωρίσω.

Βόλος. Σε είδα εκείνη τη μέρα καλά. Εσύ ήσουν. Είμαι σίγουρη. Χαμογελαστός με μια γλυκιά μελαγχολία. Από τότε, δεν ξέρω αν σε έχω ξαναδεί. Νομίζω πως σε έχω δει. Αλλά φοβάμαι να εμπιστευτώ το μυαλό μου. Μπορεί να μην ήσουν εσύ... Δεν δεσμεύομαι ότι έχεις ένα λευκό αυτοκίνητο. Νιώθω πραγματικά ότι κάτι μας συνδέει. Ότι μπορεί εσύ να καταλάβεις τη σκέψη μου. Το άσχημο είναι πως μάλλον δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Ήθελα να σου στείλω και ένα γράμμα σε μια ρετρό καφετέρια. Να 'ξερες πόσο έχει ταλαιπωρηθεί αυτό το γράμμα που ποτέ δεν έφτασε στα χέρια σου, μολονότι προσπάθησα τόσο... Ίσως τώρα όμως, όταν στείλω αυτό το γράμμα και σε περίπτωση που διαβάσεις τα ντροπιασμένα αυτά λόγια μου, να καταλάβεις. Ίσως και να μη μάθεις ποτέ και χωρίς να το ξέρεις να έχεις γίνει ιστορία. Η ιστορία μου. Που δεν θα την αποκαλύψω ποτέ ολόκληρη... Μακάρι να το διάβαζες... Να διάβαζες εμένα για λίγο... Ξέρω βέβαια πως οι ευχές μου είναι σκέτες λέξεις που δεν φανερώνουν ποτέ το φορτίο τους. Μόνο το αδειάζουν. Και λυπάμαι, που αντιλαμβάνομαι αυτή τη κενότητα... Να ξέρεις πως σε σκέφτομαι κάθε μέρα.