ΣΕ ΕΙΔΑ

Καλάβρυτα. Είχε πολύ χιόνι, υπήρχε ένας άνθρωπος που είχε κολλήσει με το αυτοκίνητό του κάνα τέταρτο πριν το χιονοδρομικό και μας έλεγε να γυρίσουμε πίσω γιατί δεν πάει πιο πάνω. Ήμασταν 6 άτομα και σε ρωτήσαμε αν γνωρίζεις τι πραγματικά γίνεται πάνω. Ήρθε η αστυνομία, βοήθησαν τον άνθρωπο να φύγει και μας είπαν ότι, εφόσον έχουμε αλυσίδες, προχωράμε. Πήγαμε πίσω να κάνουμε αναστροφή και σε ξανασυναντήσαμε. Έκανες σχόλιο ότι είχε κάτσει το αμάξι και τότε πετάχτηκα από τα πίσω καθίσματα που είχα ξαπλώσει πάνω σε 3 άτομα και σου μίλησα και γέλασες λέγοντας «Πόσα άτομα είστε μέσα, χαχαχα». Είπες ότι μένεις Φιλοθέη, είμαστε κοντά! Αν τύχει και το δεις, θα ήθελα να σε ξαναδώ! xx

Σήμερα, 30/1, πριν από λίγο στην intro. Δεν πρόλαβα... έφυγες νωρίτερα. Ίσως έφταιξε ο πολύς καπνός.
 

Στεκόμουν πίσω σου όσο περίμενα να αρχίσει η παράσταση «200 χρόνια δανεικά». Γύρισες και με κοίταξες τρεις φορές και μετά κοιταζόμασταν συνέχεια μέχρι να μπούμε. Εσύ ήσουν με μια φίλη σου, εγώ με την (πλέον) πρώην μου. Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου!
 

Σε είδα στην Παπαδιαμαντοπούλου τελευταία φορά. «Νομίζω είσαι η φιγούρα των ονείρων μου», είπες. Θέλω να το ζήσουμε.
 

Πρωί Πέμπτης, τραγουδάω στο αμάξι μου ανέμελη, βγαίνεις ξαφνικά με τη μηχανή μπροστά μου. Σε κοιτάω. Μου χαμογελάς. Σου χαμογελάω απευθείας και ασυγκράτητα (σπάνιο για μένα) και συνεχίζω να οδηγώ. Όλη την ημέρα σκέφτομαι γιατί δεν σταμάτησα ή έστω γιατί δε σε τράκαρα...;;;!!!
 

Μπήκαμε μαζί στην κόκκινη γραμμή του Μετρό στο Σύνταγμα με κατεύθυνση προς Ανθούπολη. Κάτσαμε στην ίδια 4αδα θέσεων αντικριστά. Δεν είχαμε ανταλλάξει βλέμμα, αλλά λίγο πριν κατέβεις στην Αττική με σκούντηξες για να βγάλω τα ακουστικά και μου είπες πως έχω ωραίο άρωμα και εγώ σκάλωσα με τα μάτια σου και τη φωνή σου και σου είπα απλά ευχαριστώ. Και από εκείνη τη στιγμή δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι.
 

Τετάρτη σχετικά πρωί. ΗΣΑΠ Ομόνοια στην κατεύθυνση προς Κηφισιά. Μπήκαμε ταυτόχρονα στο πρώτο βαγόνι και σταθήκαμε απέναντι ο ένας από τον άλλον, όρθιοι στις μπροστινές πόρτες. Εγώ φορούσα πράσινο μπουφάν και είχα ακουστικά στα αυτιά. Εσύ διάβαζες ένα βιβλίο, ενώ μόλις βγήκαμε από το τούνελ ο ήλιος περνούσε από τα τζάμια και χρύσωνε τα καστανά μαλλιά σου. Σε κοιτούσα αραιά και φευγαλέα δήθεν αυθόρμητα. Κάποια στιγμή όταν έκλεισες το βιβλίο σου με κοίταξες. Κόμπλαρα. Δεν είχα αντικρίσει ποτέ μου τόσο ωραίο βλέμμα. Κατεβήκαμε στην ίδια στάση και χαθήκαμε στο γκρίζο άστυ. Θέλω να σε ξαναδώ, να σου πω έστω μια καλημέρα.
 

Χολαργός. Ανυπομονώ για την ημέρα για το επόμενο ραντεβού με τον γιατρό για να σε ξαναδώ. Εσένα μελαχρινή, που δεν μπορώ να σταματήσω να σε κοιτάζω όσο μου κλείνεις το επόμερο ραντεβού.

Βριλήσσια. Ήταν βραδάκι γύρω στις 7, περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε μέσα στο κτίριο. Εσύ τουρτούριζες από το κρύο, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες και μετά μπήκες μέσα, ενώ εγώ έψαχνα να πω κάτι έξυπνο. Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου έκτοτε. Στείλε μου και θα τα καταφέρω καλύτερα από εδώ και στο εξής.

Περνούσες από τη στάση του λεωφορείου και σε είδα λίγο πριν μπω στο ιατρείο. Φορούσες ένα κασκόλ στο χρώμα των ματιών σου. Κοιταχτήκαμε 2 φορές. Θέλω να σε γνωρίσω..