ΣΕ ΕΙΔΑ

Δεξαμενή, Πάτρα. Σε είδα εκεί. Ήμαστε σχεδόν απέναντι και κοιταχτήκαμε αρκετές φορές. Σου χαμογέλασα και εσύ το ίδιο. Όμως μόλις τελείωσε η συναυλία, δεν σε είδα ούτε στην έξοδο για να σου μιλήσω! Εύχομαι να με αναζητήσεις και να πέσεις πάνω στο μήνυμά μου.
 

Στο Οντεόν, στο Μετς, την Παρασκευή, ήσουν στο διπλανό τραπέζι, καλοντυμένη και δε χόρταινα να σε κοιτάω. Κι εσύ λίγο, ε; Τι χαζός που δε σου μίλησα. Μετά πήγατε Κάιν, αλλά δεν κάτσατε, τελικά την έχασα την ευκαιρία μου. Φεύγοντας άκουσα το όνομά σου, Ρόξυ, και πως αύριο έχεις/δεν έχεις θέατρο. Λες να σε βρω;
 

Λεωφορείο 550 προς Παλαιό Φάληρο. Καθόμασταν δίπλα στις πίσω πίσω θέσεις. Εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο κι εσύ διάβαζες κάτι σημειώσεις. Μιλήσαμε για λίγο για τις στάσεις, αφού πάτησα το κουμπί στην αρχή για λάθος στάση. Στο τέλος, πριν κατέβουμε και οι δυο στην πινακοθήκη, με κοιτούσες και, όταν κατεβήκαμε, μου είπες καλή συνέχεια. Βγάλαμε τις μάσκες, σου χαμογέλασα, αλλά μετά πέρασες τον δρόμο και έφυγες 😢
 

Μετρό Αμπελόκηποι, κατεύθυνση προς Δουκίσσης Πλακεντίας, κατά τις 9 το πρωί. Μέχρι να βγεις στη στάση σου, βλέμματα εκατέρωθεν. Εγώ ψηλός με μπλε καπέλο Billabong, εσύ με σκούρο μπλε τζιν και τα ωραιότερα μάτια. Κατέβηκες Χαλάνδρι. Θα σε ξαναδώ, σε περιμένω.
 

Κοιταζόμασταν συνέχεια. Ήσουν με δύο φίλες σου και κόλλησα να σου μιλήσω. Όταν έφυγα, χαιρετηθήκαμε με το βλέμμα. Στείλε μου, αν θέλεις.
 

Πήγαινα στη δουλειά με το πατίνι. Έκανες πρωινό jogging. Σταμάτησες να πάρεις μια ανάσα και έκοψες τη δική μου.
 

Αμπελόκηποι. Αυτό μου είπες χθες, όταν συνέβη κάτι στη δουλειά και ξέσπασα σε κλάματα μπροστά σου... Προσπάθησες να με κάνεις να γελάσω και μου είπες να πάρω τον χρόνο μου και θέλω να ξέρεις ότι πραγματικά το εκτίμησα! Μου ανέφερες παρεμπιπτόντως το επάγγελμά σου και σου είπα ότι κι εσείς πρέπει να περνάτε δύσκολα και να αντιμετωπίζετε τρέλα. Αν το δεις, θα καταλάβεις... Θέλω να σε ξαναδώ!
 

Ήσουν με παρέα με μηχανές, έκατσες στη δίπλα καφετέρια στο Ναύπλιο. Κοιταχτήκαμε όταν έφευγα! Μακάρι να το δεις!
 

Καθισμένη στην είσοδο μιας πολυκατοικίας στη Μιχαλακοπούλου έκλαιγες. Σε ρώτησα αν είσαι καλά και αν χρειάζεσαι κάτι προσφέροντάς σου ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Με ευχαρίστησες πολύ, αλλά δεν θέλησες να μου πεις τι έχεις και δεν σταμάταγες να κλαις. Νιώθω ενοχές που δεν έκατσα μαζί σου μέχρι να νιώσεις καλύτερα ή έστω μέχρι να με διώξεις. Πραγματικά εύχομαι να είσαι καλά.
 

Συναντιόμαστε σχεδόν κάθε μέρα στην Ηρώων Πολυτεχνείου, εγώ κατευθύνομαι προς το μετρό και εσύ πρέπει να δουλεύεις κάπου τριγύρω. Φοράς γυαλάκια, είσαι πολύ γλυκός, μικροκαμωμένος (όπως κι εγώ) και με ένα όμορφο χαμόγελο. Πρέπει να είσαι γύρω στα 24. Αν το δεις, θα χαρώ πολύ να στείλεις.