ΣΕ ΕΙΔΑ

9.20 το πρωί. Φορούσες μαύρα, το ίδιο και εγώ. Πέρασα από μπροστά σου με μια φίλη, εσύ με 2 συναδέλφους. Είσαι ξανθοκόκκινος και κούκλος. Έπρεπε να σου έχω πει καλημέρα. Η ματιά σου δεν ξεχνιέται.

Δεν θυμάμαι ακριβή ημερομηνία, αλλά φορούσα μάσκα λόγω κόβιντ. Πρωί πήγαινα με το ΚΤΕΛ από Αίγιο προς Πάτρα. Κάθισα πίσω πίσω, μετά από λίγο και εσύ δίπλα μου, και με ρώτησες αν ήταν οκ να ακουμπήσεις το χέρι σου πάνω στην τσάντα μου. Παρατήρησα ότι δεν το ακούμπησες ποτέ, ο βλάκας δεν κατάλαβα κάτι. Μετά στο πουθενά μου συστήθηκες, αποκρίθηκα, και η πρώτη μου σκέψη ήταν τι θέλει από μένα μια τόσο ωραία κοπέλα (εγώ εύσωμος με μακριά μαλλιά, μπούκλα, κάστανα κοτσίδα, 1.87, 19 χρονών). Δεν θυμάμαι αν είπαμε τίποτα, αλλά όταν φτάσαμε στο Ρίο σηκώθηκα για να πάω σε μία άλλη θέση που είχε αδειάσει. Με ρώτησες αν κατεβαίνω, σου είπα όχι και φάνηκες απογοητευμένη. Ακόμα σκέφτομαι το πόσο ηλίθιος πρέπει να φάνηκα αλλά βρισκόμουνα σε μία δύσκολη φάση. Από τότε έχω αλλάξει αρκετά, έχω αρχίσει να βγαίνω από το καβούκι μου. Πληροφοριακά, είμαι καλλιτέχνης που, επειδή, όπως είπα, πέρασα δύσκολη φάση, τώρα έχω αρχίσει να προσπαθώ και πάλι. Και την καλών τεχνών ενδιαφέρομαι για τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Αν δεν σε βρω, το Instagram μου είναι _Kostas.art_ Ανοιχτός για κουβέντα με κοπέλες από Πάτρα και τριγύρω.

Ήσουν ο οδηγός στο ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκη-Αθήνα, στο δρομολόγιο που έφυγε από τον Σταθμό Μακεδονία, την Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2024, στις 7.05 το πρωί. Κ.Κ., αν θυμάμαι καλά, τα αρχικά σου. Είσαι πολύ ωραίος τύπος. Σε θαύμαζα από τη θέση Α4, πίσω από το λάπτοπ μου. Να ήμουν 10 χρόνια νεότερη...

Κοιταχτήκαμε στον φούρνο της Αγίας Μαρίνας, δίπλα στον Γαλαξία, γύρω στις 10:30 το πρωί, φορούσες κολάν γυμναστικής. Θα ήθελα να σε ξαναδώ.

Κατέβηκες Συγγρού-Φιξ, καθόμασταν αντικριστά, ο μικρός νύσταζε, εσύ χαμογελούσες. Φορούσες αθλητικά Adidas και παντελόνι με τριαντάφυλλα... Δεν προλάβαμε ούτε γεια να πούμε. Πρέπει να ξαναβρεθούμε.

Σε ξαναείδα, μετά από καιρό, πάλι στο ταμείο, πάλι μου προκάλεσες αμηχανία και παρήγγειλα όσο πιο γρήγορα μπορούσα! Εκπληκτικό βλέμμα, μελαχρινή όπως μου αρέσει! Πώς θα γίνει να γνωριστούμε εκτός δουλειάς σου;

Γύρω στις 08:20 το πρωί... Εγώ Ιερά Οδό να στρίψω αριστερά Πειραιώς... Εσύ Πειραιώς, στρίβεις αριστερά Ιερά Οδό.... Αντίθετη πορεία αλλά μάτια κολλημένα.

Διέσχιζες την πλατεία κοντά στο κλειστό περίπτερο, πέρασες δίπλα μου και εκείνη τη στιγμή σε τρόμαξε ένα περιστέρι που πέταξε και έκανες μια πολύ αστεία γκριμάτσα. Στείλε αν θες:)

Ανέβαινα προς Κηφισιά και εσύ κατέβαινες στρίβοντας να μπεις στα Ηondos Center. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας για κάποια δευτερόλεπτα και μέχρι να καταλάβω τι βλέπω και τα αισθήματα που δημιουργήθηκαν από μένα είχες φύγει από το οπτικό μου πεδίο. Ένιωσα λες και σε ήξερα προτού σε γνωρίσω. Τα μάτια σου και το βλέμμα σου ήταν τόσο οικεία όσο και ερωτεύσιμα. Γράφω εδώ γιατί πολύ απλά αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί. Είναι κρίμα να μην ξανασυναντηθούμε.

Σε ξαναείδα, μετά από καιρό, στο ταμείο πάλι, πάλι ένιωσα αμήχανα και παρήγγειλα όσο πιο γρήγορα μπορούσα! Εκπληκτικό βλέμμα, μελαχρινό αστέρι! Κάνεις τα απογεύματα Παρασκευής πιο ευχάριστα... Πώς θα γίνεις να κάνεις και τα υπόλοιπα το ίδιο;