ΣΕ ΕΙΔΑ

Ήμασταν και οι δύο στο μετρό περίπου 13:30 και κάποια στιγμή τα βλέμματά μας συναντήθηκαν, σου χαμογέλασα αλλά μετά κατέβασα το βλέμμα μου. Μετά ξανακοιταχτήκαμε για 2", όμως κατέβηκες Ευαγγελισμό. Ήσουν ψηλός με γυαλιά. Είμαι η κοπέλα με το χάλκινο μπουφάν και την ταμπά φούστα.

Αργά το Σάββατο με ξημερώματα Κυριακής. Μέσα στο μαγαζί ο γνωστός πανικός. Κατά την έξοδό μου, σε βλέπω κοντά στην πόρτα και τα χάνω... Ομορφιά και βλέμμα ανατολικού μπλοκ θαρρώ, με υπέροχα χείλη, απίστευτο βλέμμα και ένα μαύρο φόρεμα που το παρατήρησα ίσα ίσα γιατί είχα μείνει να σε κοιτάω στα μάτια. Γύρισες, με κοίταξες και εσύ, έμεινα κόκκαλο και συνέχισα να προχωράω. Δε σου μίλησα όχι γιατί δεν πρόλαβα αλλά γιατί δε θα μπορούσα να βγάλω λέξη τόσο πού σκάλωσα... Αν το δεις και θες να γνωριστούμε, στείλε.

Κάθισα και σε κοιτούσα από έξω λίγο πριν κλείσετε, νομίζω με κατάλαβες. Αν τύχει και το δεις, περιμένω μήνυμά σου!

Παρασκευή απόγευμα γύρω στις 20:00 στον μικρό Σκλαβενίτη στην Καλλιθέα. Φορούσα καφέ κοστούμι με ζιβάγκο, και τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν από την αρχή που είδαμε ο ένας τον άλλον. Ενώ πληρώσατε στο ταμείο, άφησες το αγόρι σου να προχωρήσει με τις τσάντες μπροστά σου, για να μπορέσεις ανενόχλητη να γυρίσεις να με κοιτάξεις, με το πιο έντονο και όμορφο βλέμμα που με έχουν κοιτάξει ποτέ. Το σκουλαρικάκι στη μύτη σου είναι τέλειο. Θέλω πολύ να σε γνωρίσω.

Mε τη μάταια ελπίδα ότι είσαι από Αθήνα ή από Χαλκίδα και γνωρίζεις αυτή τη στήλη, γράφω αυτό το μήνυμα αναζήτησης. Εγώ με ένα πουλόβερ, άκυρο καιρικά, και τις δύο φίλες μου. Εσύ στο πίσω τραπέζι τύπου πικ νικ με την παρέα σου. Τα μαλλιά σου υπέροχα πιασμένα, χαμηλά. Φορούσες και γυαλιά ηλίου, όμως το βλέμμα σου και το όμορφο όλο σου με διαπέρασε, σαν να το ένιωσα. Δε θυμάμαι καθόλου τη συζήτηση με τις φίλες μου, μόνο την προσπάθεια να σε δω έστω στιγμιαία. Κάποια στιγμή πρόσεξα ότι δίπλα σου ήταν ένας φίλος σου, οπότε υπέθεσα, "you are taken" και σταμάτησα. Όταν αποχαιρετιστήκατε και ακολουθήσατε όλοι διαφορετικούς δρόμους, τότε κατάλαβα ότι μάλλον ήταν λάθος η υπόθεσή μου. Αν ήταν αμοιβαία η "φάση", μη διστάσεις να μου στείλεις:)

...σχεδόν πριν τέσσερις μήνες. Σε είδα και αυτό που ένιωσα ήταν τόσο ξαφνικό και απίστευτα έντονο, που ακόμα κι εγώ δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτή την ένταση. Και δεν ήξερα ούτε αν θα σε ξαναδώ. Σε βρήκα ξανά και απλώς κατάλαβα πόσο μονόπλευρο ήταν. Τελικά δεν κατάφερα ούτε να έρθω πιο κοντά σου. Απλώς δε μου άφησες χώρο, ούτε χρόνο, ούτε περιθώρια γιατί μπροστά μου βρήκα μόνο τείχη. Και οι δικές σου κινήσεις ελάχιστες. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν τελικά ήταν καλύτερο που δεν πρόλαβα να σου τα πω όλα αυτά. Θα ήταν απλώς επώδυνο για εμένα και μόνο. Ισως να μην αντέχω. Σε σκέφτομαι ακόμα, διαρκώς, συνεχίζω να νιώθω όλη αυτή την ένταση, αλλά ευτυχώς το ξέρω μόνο εγώ. C'est la vie...

Σε είδα όσο με σέρβιρες στα γενέθλια ενός φίλου μου σε ένα μαγαζί με live μουσική και η εξωτική σου ομορφιά σε συνδυασμό με τη γλυκιά σου εξυπηρέτηση με μαγνήτισαν! Μιλήσαμε 2-3 φορές αλλά δεν τόλμησα να σου πω τι πραγματικά σκεφτόμουν. Φορούσες μια γαλαζοπράσινη παντελόνα και μίλαγες με έναν συνεργάτη σου με σκουλαρίκι στο αυτί. Ελπίζω να το δεις και να επικοινωνήσεις (αφού είδα πως υπάρχουν τεύχη του Athensvoice.gr και στο μαγαζί).

Μεγάλη παρέα. Εσύ ψηλή με λευκό παντελόνι και μπεζ πουλόβερ. Φανταστική! Θέλω να σε ξαναδώ. Νομίζω ξέρεις ποιος είμαι.

Μπήκαμε μαζί στο μετρό από Σύνταγμα προς Ελληνικό χτες (Τετάρτη) στις 19:00. Κατέβηκα ΦΙΞ. Κοιταζόμασταν αλλά, δυστυχώς, δεν σου μίλησα. Είσαι μελαχρινή, φορούσες πράσινο σακάκι και κόκκινο κραγιόν. Κάνε καρδιά αν το δεις.

Καθόμουν με δύο φίλους στο απέναντι τραπέζι από το δικό σου. Φορούσα γυαλιά στο κεφάλι και ένα μαύρο μπουφάν. Φορούσες ένα δερμάτινο τζάκετ και πράσινο πουλόβερ. Ήσουν και εσύ με δύο φίλες σου, ανταλλάξαμε πολλές φορές βλέμματα ακόμη και όταν έφευγα. Ντράπηκα να έρθω να σου μιλήσω στο καφέ και το μετάνιωσα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να σε βρω. Αν δεις αυτό το μήνυμα, στείλε μου.