ΣΕ ΕΙΔΑ

Αγαπητή Μυρτώ, κατάγομαι από Αλβανία αλλά έχω γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ και νιώθω σαν Ελληνίδα. Έχω όνομα και αλβανικό και ελληνικό, αλλά χρησιμοποιώ το ελληνικό μου και όλοι με ξέρουν Ειρήνη. Όχι ότι έχω πρόβλημα με τη χώρα μου αλλά, όταν με ρωτάνε, λέω είμαι από Ελλάδα και πολλές φορές νιώθω μειονεκτικά. Η γνώμη των Ελλήνων για τους Αλβανούς δεν είναι καλή και μπορεί να έχουν δίκιο, απλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Θέλω να βρω μια λύση για να είμαι καλύτερα με τους φίλους μου, να κάνουμε πιο πολλή παρέα και να μην κρύβομαι. Βλέπω εφιάλτες πως όλοι το μαθαίνουν και ξυπνάω με κλάματα. Επίσης μου αρέσει ένα παιδί από Ελλάδα και μου έχει ζητήσει να πάμε για καφέ, αλλά δεν θέλω να του πω ψέματα και δεν βγαίνω. Τι να κάνω;

Λ. Συγγρού, μου την είπες. Νωρίς μεσημέρι, άνοδος Λ. Συγγρού, κοντά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Εγώ σε Smart, κάνω ελιγμό αριστερά χωρίς φλας. Εσύ μου τη λες, πολύ σωστά... Σου ζήτησα συγνώμη, αλλά δεν σου είπα πόσο όμορφη ήσουν...
 

Σε είδα στο Α5 την Πέμπτη, γύρω στις 19:15. Μπήκες λίγο μετά από μένα και κατέβηκες στο Νοσοκομείο Θώρακος. Εσύ με τετράγωνα γυαλιά, γκρι σορτς και τα κλειδιά του αμαξιού στο χέρι, εγώ με κοτσίδες αλά Πίπη Φακιδομύτη. Σε κοιτούσα γιατί με κοιτούσες και αναρωτιόμουν πόσο αστεία φαίνομαι. Ακόμη ενδιαφέρομαι να μάθω τη γνώμη σου. Ελπίζω να σε ξαναδώ την επόμενη Πέμπτη.

Μπήκαμε μαζί στο βαγόνι από το Σύνταγμα. Ήσουν με μια φίλη σου και κατεβήκατε Χολαργό. Κοιταχτήκαμε αρκετές φορές. Χαζομάρα μου που δεν σου μίλησα. Είμαι ο ψηλός μελαχρινός με τη γκρι ζακέτα που στεκόμουν δίπλα σας...

Ήρθα στην παραλία και ήσουν ήδη εκεί με μια φίλη ξανθιά, δίπλα στον πύργο του ναυαγοσώστη. Μετά από λίγο ήρθε και άλλη φίλη και τέλος και άλλη μια φίλη με σκύλο. Είσαι μελαχρινή με μαγιό... Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Κουκλάρα με τα όλα της! Η φίλη σου η τελευταία κοντοστάθηκε στο τέλος που φεύγατε. Έπρεπε να σηκωθώ να αφήσω το τηλέφωνό μου να σου το δώσει... Κίνηση της τελευταίας στιγμής μπας και το έσωζα αλλά και πάλι, ντράπηκα. Όπως κι αν έχει, μ' αρέσεις τρελά!

​Ήμουν πίσω σου με το αυτοκίνητο και σε κοιτούσα. Ήσουν σε ένα γκρι Opel Corsa και εγώ ένα λευκό Peugeot. Σε ακολούθησα στην Εθνική και όταν μπήκα στην Αττική οδό κοιταχτήκαμε και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον... Θέλω να σε ξαναδώ και να σε γνωρίσω. Ελπίζω να το δεις...

Σήμερα κατά τις 4 το μεσημέρι έξω από τον Βενέτη στη στάση Γεώργιος Ζαμπέτας περιμέναμε και οι δύο λεωφορείο και κρατούσες έναν πορτοκαλί φάκελο. Στην αρχή ήσουν απέναντι, μετά ήρθες και στάθηκες δίπλα μου... με κοιτούσες, σε κοιτούσα... μου χαμογελούσες, σου χαμογελούσα... Κόμπλαρα να μιλήσω. Σε ένα τέταρτο ήρθε το 750 και πλησίασα στη στάση. Μου χαμογελάς πιο έντονα και σου κάνω και εγώ το ίδιο. Πάλι κόμπλαρα να μιλήσω... Με χαιρετάς και σε χαιρετώ και εγώ. Μόλις μπήκα μέσα στο λεωφορείο και έκλεισαν οι πόρτες κατάλαβα τη μ@λ@κία μου!!! Αν το δεις, να ξέρεις ότι είσαι γλύκας και θέλω πολύ να σε γνωρίσω!!! Για την ιστορία να σου πω ότι στην επόμενη στάση κατέβηκα και γύρισα πίσω να σου μιλήσω τελικά (χαλάλι σου και η δουλειά που είχα), αλλά είχες ήδη φύγει... :(

 

Σε είδα στην παρέλαση στο Μαρκόπουλο! Συνόδευες παιδιά δημοτικού σχολείου. Δάσκαλος; Γυμναστής; Διευθυντής; Φορούσες σιέλ πουκάμισο και καφέ παντελόνι. Ψηλός, γεροδεμένος με ωραίο παράστημα και μια ήρεμη επιβλητικότητα. Σε θαύμαζα για αρκετή ώρα. Μου φάνηκες ενδιαφέρων τύπος. Θα με ενδιέφερε ένας καφές μαζί σου και μία όμορφη κουβεντούλα... 

Μυρτούλα μου, είναι παράλογο που του ζητάω να συζήσουμε ύστερα από υπέροχη σχέση πέντε μηνών και ενώ στην ουσία μένουμε ήδη μαζί στο σπίτι μου; Δηλαδή αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι θα φέρει τα πράγματά του ή ότι θα ξενοικιάσει το δικό του σπίτι; Εδώ που τα λέμε τον συμφέρει πολύ περισσότερο αφού το δικό μου είναι ιδιόκτητο και δεν θα πληρώνει ούτε ενοίκιο ούτε πολλά κοινόχρηστα. Εκείνος βρίσκει συνέχεια δικαιολογίες, τη μια ότι είναι πολύ νωρίς, την άλλη ότι δεν χωράμε σε 60 τετραγωνικά, την παράλλη ότι δεν έχει προλάβει να χαρεί την ανεξαρτησία του και πάει λέγοντας. Πώς να το χειριστώ;

Μυρτώ μου, το μοιράζομαι μαζί σου, αν και δεν είναι ερωτικής φύσης, γιατί εκτιμώ το μυαλό και την κρίση σου. Στο ψητό, λοιπόν. Τον τελευταίο καιρό έχω ένα τεράστιο πρόβλημα επικοινωνίας και κόντρας με τον γιο μου. Έχει ξαφνικά βγάλει έναν εαυτό που δεν μπορώ να αναγνωρίσω αλλά ούτε και να κάνω επαφή μαζί του. Πιστεύει ότι επεμβαίνω συνέχεια στη ζωή του, στις επιλογές του ενώ εγώ προσπαθώ να του μεταφέρω τη δική μου εμπειρία απλά για να τον προστατεύσω από τις απογοητεύσεις που παραφυλάνε στη γωνία, να κερδίσει χρόνο αντί να φάει τα μούτρα του όπως έπαθα εγώ στην ηλικία του. Είναι μόνο 16 και βιάζεται να τα κάνει όλα, μου μιλάει απότομα, γίνεται εχθρικός λες και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μου πάει κόντρα σε οτιδήποτε του λέω. Θέλω να αλλάξει το κλίμα μεταξύ μας και δεν βρίσκω τον τρόπο. Ευχαριστώ.