ΣΕ ΕΙΔΑ

Ξανθιά Δικηγορίνα - Σταθμός Σύνταγμα. Μπαίναμε μαζί στην μπλε γραμμή του μετρό από 11/11 μέχρι 15/11 γύρω στις 08:30. Με χτύπησαν τα βέλη του έρωτα θανάσιμα από τη στιγμή που σε αντίκρισα. Απόλυτο και ονειρικό θηλυκό... Είσαι δικηγορίνα λογικά και κατεβαίνεις πάντα Αμπελοκήπους. Μη διστάσεις και μην αργείς, θέλω να σε γνωρίσω.
 

Σε είδα στον Ηλεκτρικό προς Πειραιά. Μελαχρινή με υπέροχα μάτια, κάτι άκουγες στο κινητό. Όταν κατέβηκα, συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε. Θέλω να σε γνωρίσω!
 

Πηγαίνεις τον μικρό σου στον παιδικό σταθμό της γειτονιάς. Είσαι πάντα στην τρίχα, πάντα χαμογελαστή κι ευγενική και με διαφορά η πιο εντυπωσιακή καστανομάλλα με τα ωραιότερα πράσινα μάτια του κόσμου. Είσαι το highlight της ημέρας μου και ξεροσταλιάζω κάθε πρωί και απόγευμα μέχρι να φανείς. Ξέρω, αμαρτία, μα κάποιες αμαρτίες αμαρτία είναι να μην τις κάνεις. Αμάρτησε μαζί μου κι έλα! Μια μέρα θα βρω το θάρρος να σου το πω.

Ήσουν εκθαμβωτική! Εξυπηρετούσες πελάτες στην έκθεση, ήσουν στην υποδοχή. Μιλήσαμε, ήσουν χαμογελαστή, ευγενική και μου έκανες πολύ καλή εντύπωση με τη γλυκύτητά σου. Στείλε μου να μιλήσουμε ξανά.

Ξανθιά με μαύρη ζακέτα. Άκουγες μουσική και ήσουν χαμογελαστή. Θα 'θελα να σε ξαναδώ.

Γύρω στις 8 το πρωί καθόμασταν απέναντι στο τραμ προς ΣΕΦ και σε κοιτούσα σε όλη τη διαδρομή. Και εσύ με κοιτούσες. Μετά ομοίως στον Ηλεκτρικό. Όταν φτάσαμε Πειραιά σε έχασα. Γλυκιά κοκκινομάλλα, μου πήρες το μυαλό.

Δεκαπέντε χρόνια σχέση, γάμος, παιδιά, δέκα χρόνια μικρότερός μου εκείνος, κανένα πρόβλημα για πολύ καιρό και ξαφνικά κάτι πάει στραβά. Για ποιον λόγο, δεν έχω καταλάβει. Ο καλός μου ξενυχτάει, δεν με προσέχει όταν του μιλάω, είναι αφηρημένος όταν προσπαθώ να πιάσω μια συζήτηση από αυτές που κάναμε παλιά, τον ενοχλούν οι ευθύνες του σπιτιού, αγανακτεί με τους τσακωμούς των παιδιών μας. Μια δυο φορές γύρισε στο σπίτι πιωμένος. Την πρώτη ξύπνησα μέσα στη νύχτα και κατατρόμαξα που είδα ότι έλειπε από δίπλα μου. Τελικά τον βρήκα να κοιμάται στον καναπέ. Δεν είπα τίποτα, σκέφτηκα ότι απλά έτυχε. Όταν ξανασυνέβη, μετά από δυο βδομάδες, τον ρώτησα ευθέως αν έχει κάτι που τον απασχολεί, αν τον βασανίζει κάποιο θέμα με εμάς, με τους γονείς, τη δουλειά ή γενικά και μου απάντησε ότι είναι μια χαρά απλά νιώθει λίγο κουρασμένος γιατί του έχουν πέσει όλα μαζί (το καλοκαίρι δεν έκανε διακοπές μαζί μας. Μου ανακοίνωσε επίσης ότι αποφάσισαν με τους φίλους του να ξαναρχίσουν το ποδόσφαιρο, όπως έκαναν παλιά, κάθε Κυριακή. Μυρτώ μου, δεν έχω πρόβλημα να κάνει αυτά που τον ευχαριστούν αλλά η Κυριακή είναι η μόνη μέρα που έχουμε για μας και τα παιδιά μας, να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, να πηγαίνουμε στους παππούδες για φαγητό το μεσημέρι και μετά σινεμά οι τέσσερίς μας. Τα απολάμβανε παλιά όλα αυτά. Τι στο διάολο έχει πάθει; Στύβω το μυαλό μου. Μήπως περνάει την κρίση των 40 και νιώθει πως δεν έκανε αυτά που ήθελε; 
Υ.Γ. Πάντως στη ζωή του δεν συμβαίνει κάτι άλλο. Στα ερωτικά μας είναι πολύ τρυφερός και διαθέσιμος όπως ήταν πάντα. Πρόσφατα μάλιστα, την ώρα που κάναμε σεξ, είπε «μου λείπεις». Τι να κάνω, Μυρτώ μου, για να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν;

Τοκ τοκ τοκ! Μυρτούδι μου, άνοιξε κι απάντησέ μου γιατί καίγομαι! Σε γιορτή φίλου σε μπαρ, συνάντησα άντρα όμορφο, σέξι και γοητευτικό και το απίθανο είναι ότι αλληλοπροσεχτήκαμε από την πρώτη ματιά. Εκείνος πιο εκδηλωτικός, εγώ λίγο τύφλα, η χημεία μας φο-βε-ρή, ε δε θέλει και πολύ, αρχίσαμε τα φιλιά προτού να πούμε πώς μας λένε και το πήγαμε σερί για καμιά ώρα μέχρι που πιάστηκαν τα σαγόνια μας. Ευτυχώς εκείνο το βράδυ κρατήθηκα. Γύρισα σπίτι με τον μαγικό αριθμό τηλεφώνου αποθηκευμένο στο κινητό μου. Στο οποίο τηλέφωνο απάντησε και με μηνύματα και με αστειάκια και με φλερτ όταν του έστειλα, μετά από δυο μέρες. Και ξαφνικά… στοπ! Από εκεί που μιλούσαμε κάθε μέρα και msg και sms (χωρίς κανείς από του δύο να προτείνει κάτι από κοντά) άρχισε να απαντάει όποτε να ’ναι ή και καθόλου και μάλλον κάπως αδιάφορα. Ξέρω ότι πνίγεται με τη δουλειά του και μετακομίζει κιόλας. Λες να είναι αυτό;

Σε είδα στο Χαλάνδρι, πάνω από την εκκλησία. Έπαιζες με ένα γατί και το βλέμμα σου ήταν γεμάτο παράπονο. Σου μίλησα, δυστυχώς δεν μπορούμε να τα σώσουμε όλα... Μου είπες φεύγοντας ότι θα έρθουν κάτι φίλοι σου να το πάρουν! Χάρηκα, αλλά σάστισα να σου μιλήσω κι άλλο... Πολύ θα ήθελα να ξαναδώ το βλέμμα σου...

Είσαι μελαχρινή και αδύνατη, κάθισες απέναντί μου και κοιταζόμασταν συνέχεια. Ήσουν με παρέα, δεν μπορούσα να έρθω.