ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε είδα στο αεροδρόμιο της Βαλέτας. 18/10, λίγο πριν την πτήση για Αθήνα. Είχε καιρό να μου συστηθεί έτσι ξαφνικά, θαρρετά αλλά και διακριτικά, κάποιος. Κρίμα μετά, που μπήκαμε στο αεροπλάνο και σ' έχασα. Είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο (Σε ειδα). Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί και να το δεις και να μου στείλεις inbox.

 

Κυριακή 29/09/2019 και ώρα περίπου 17:00, με είδες καθώς περπατούσα επί της Μουστοξύδη κάτω από τη γέφυρα της Πλατείας Πρωτομαγιάς προς Ευελπίδων. Φορούσα λευκό φόρεμα με δαντέλα (κοντό μπροστά και μακρύ πίσω), πέδιλα πλατφόρμες ψηλές και γυαλιά ηλίου. Στο χέρι κρατούσα μία σακούλα HONDOS CENTER. Είχες σταματήσει με το αυτοκίνητό σου, χρώματος ασημί και μου μιλούσες (καμάκι), εγώ σου είπα να φύγεις χωρίς να σε κοιτάξω, εσύ επέμενες, ώσπου έφυγες. Εάν θέλεις επικοινώνησε μαζί μου.
Μ.Φ.Χ., Ιλιάνα

 

Σούρουπο έξω από το Hyper Market "Σκλαβενίτης" έψαχνες ένα σκουλαρίκι σου, που έπεσε στο γκαζόν. Προσπάθησα να σε βοηθήσω με το φως του κινητού. Τελικά το σκουλαρίκι το βρήκες. Εγώ που έχω χάσει τον ύπνο μου, και τα μυαλά μου από τότε που σε είδα. Τι να κάνω; Πες μου.   
 

Μυρτώωω. Μυρτώ, λέω. Σου έχω στείλει 3 φορές κι απάντηση δεν πήρα. Από τη μια έχουμε τη σχέση την ιδανική με τον άντρα τον κλασικό που μάλιστα υπήρξε η μεγάλη καψούρα μου. Όλα τέλεια αν εξαιρέσεις μια ελαφριά ρουτινούλα, εντάξει, όχι τίποτα σοβαρό αλλά όπως και να το κάνουμε, έξι χρόνια είναι αυτά. Από την άλλη έχουμε φρέσκο πράγμα που σαλεύει. Και σαλεύει πολύ! Ψηλό, μελαχρινό, αγριωπό στην όψη αλλά βούτυρο στα πόδια μου, έτοιμο για τη μεγάλη τρέλα. Όπου μεγάλη τρέλα σημαίνει χωρίζω τον άλλο και μένουμε μαζί χωρίς πολλά πολλά σου μου του. Από τότε που σου έστειλα, το μόνο που έχει μεσολαβήσει είναι οι τέλειες διακοπές που πήγα με τον επίσημο κι ένας τρικούβερτος καβγάς με τον ανεπίσημο που παραλίγο να χωρίσουμε κιόλας. Τι δίλημμα είναι αυτό που ζω, Χριστέ μου; Θα βοηθήσεις ή θα τους χάσω και τους δυο; Μυρτούλα, σε προειδοποιώ αν μείνω μπουκάλα στο τέλος μάντεψε πού θα κλαίγομαι.

Μυρτώ μου, το θέμα που με απασχολεί δεν είναι κάτι ερωτικό ή σχετικό με αυτά που οι περισσότεροι σου στέλνουν. Είμαι μητέρα ενός 16χρονου αγοριού, χωρισμένη, με μια δύσκολη επικοινωνία με τον πρώην άντρα μου. Παρ' όλες τις εντάσεις μας, όμως, καταφέρνουμε και οι δύο με μεγάλη προσπάθεια να κρατάμε τις ισορροπίες για χάρη του γιου μας. Το πρόβλημα είναι ότι το παιδί ήρθε και μου ανακοίνωσε ότι δεν έχει σκοπό να ακολουθήσει δρόμο σπουδών γιατί θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ στο οποίο είναι ομολογουμένως πολύ καλός. Ο στόχος που είχαμε συμφωνήσει οι δυο μας, ήταν η νομική. Τώρα τα αναποδογυρίζει όλα με την υποστήριξη του πατέρα του και το αποτέλεσμα είναι να τσακωνόμαστε συνεχώς μεταξύ μας, να νιώθω πληγωμένη, εκτοπισμένη από τη ζωή του γιου μου και πάρα πολύ θυμωμένη από την επιρροή του πρώην μου πάνω στο παιδί. Α.

Κυριακή 29/09/2019 και ώρα περίπου 17:00 ⇒ Με είδες καθώς περπατούσα επί της Μουστοξύδη κάτω από τη γέφυρα της Πλατείας Πρωτομαγιάς προς Ευελπίδων. Φορούσα λευκό φόρεμα με δαντέλα (κοντό μπροστά και μακρύ πίσω), πέδιλα πλατφόρμες ψηλές και γυαλιά ηλίου. Στο χέρι κρατούσα μία σακούλα Ηondos Center. Είχες σταματήσει με το αυτοκίνητό σου χρώματος ασημί και μου μιλούσες (καμάκι), εγώ σου είπα να φύγεις χωρίς να σε κοιτάξω, εσύ επέμενες ώσπου έφυγες. Εάν θέλεις επικοινώνησε μαζί μου (χωρίς απόκρυψη).

Μυρτώ, μη βρίσεις (δλδ. βρίσε κιόλας αν θες) αρκεί να δώσεις μια ιδέα πώς θα πετύχει το project ξελογιάσματος σουπερουάου καθηγήτριας γιόγκα, στρέιτ μεν αλλά βέρι λέσμπιαν φρέντλι δε. Μου έχει πάρει μυαλά και καρδιά, έχω γίνει και κορμάρα (δεν χάνω μάθημα ούτε με Η1Ν1 που λέει ο λόγος) αλλά δυστυχώς οι κρούσεις μου πέφτουν στο κενό. Βλέπεις η δασκάλα επιμένει ότι βρήκε την ευτυχία στο πλευρό του πατέρα των παιδιών της (έχουμε κι απ’ αυτά) και κάθε απόπειρά μου να βρεθούμε οι δυο μας έστω για ένα ποτό, αντιμετωπίζεται από εκείνη με μια ευγενική άρνηση κι ένα ζεστό χαμόγελο (αχ). Πες μου λοιπόν εσύ πώς και τι να κάνω για να πάψω να υποφέρω δεύτερο χειμώνα σερί. Φιλούρες

Υ.Γ. Αυτό που συνέχεια ερωτεύομαι στρέιτ να το κοιτάξω.

Αν και τα θεωρώ λίγο κιτς αυτά τα μηνύματα, ήσουν μία πολύ ευχάριστη συνάντηση σε μια αρκετά παράξενη μέρα και αξίζεις την εξαίρεση. Ήταν την ημέρα απεργίας του μετρό. Σε πέτυχα στο λεωφορείο Α8 για δουλειά, κάναμε συζήτηση στα τυπικά, έπειτα κατεβήκαμε μαζί για τον ηλεκτρικό στο Μαρούσι καθώς συνεχίζαμε να τα λέμε, προτού χαιρετηθούμε να πάει ο καθένας μας στη δουλειά του. Φόραγα τζιν και κόκκινο μπλουζάκι. Αν σου ήταν εξίσου ευχάριστη η συνάντηση, θα με βρεις στο rhazaron@yahoo.com. Θα χαιρόμουν να σε κέρναγα έναν καφέ να σε γνώριζα καλύτερα. Καλή σου μέρα όπου και να είσαι...

Δώσε μου μια βρώμικη ιδέα για το πώς θα πείσω τον sexbody- superhero να δώσει μια ευκαιρία σε αυτή τη σχέση να γίνει σχέση κανονική. Ημερήσια. Στο φως του ήλιου ή στη βροχή του ουρανού. Τον θέλω δικό μου. Στη ζωή μου. Να του λέω καλημέρα το πρωί. Να κάνω σχέδια μαζί του. Να ακούω την γκρίνια του για τις σπουδές του και να του αγοράζω καινούργιες χορδές για την κιθάρα του. Να πηγαίνουμε σινεμά. Να μιλάμε facetime. Να στέλνουμε μηνύματα, φατσούλες και GIF. Να είμαι το κορίτσι του και να είναι το αγόρι μου. Να βλέπουμε ταινίες και να με αγκαλιάζει και να με σφίγγει πάνω του, όπως κάνει μετά το σεξ. Να μη φεύγει. Να μη μου στέλνει «θα είσαι σπίτι, θα τα πούμε;» με μοναδικό σκοπό να γαμηθούμε και τέλος. Να θέλει απλώς να με δει. Να του λείπω όπως μου λείπει. Ώρες ώρες με πιάνει απελπισία, θυμός, παράπονο και καπνίζω κοιτάζοντας τα ταβάνια όλη νύχτα. Μετά, κάνω πάλι την άνετη και απαντάω «πέρνα, ναι, είμαι χαλαρά». Έξι μήνες, τώρα, τον έχω και δεν τον έχω. Τι να κάνω, Μυρτώ μου; Εκείνος δεν κάνει τίποτα.

Ρε μωρό, τι ωραίος που είσαι! Σε βλέπω στην πλατεία στον Χατζή κάθε Σάββατο, στο γωνιακό τραπέζι. Μίλα μου.