ΣΕ ΕΙΔΑ

Μελαχρινή 30αρα. Ήσουν με τη φίλη σου, πιο ψιλή αυτή, καθόσουν δίπλα μας όταν μπήκαμε με τον φίλο μου και έφυγες όταν ήμασταν έξω για τσιγάρο. Είχες σπαστό μαλλί και πλούσιο μπούστο, ενώ παρατήρησα ότι φόραγες κόκκινη φούστα. Σπαστό μαλλί μελαχρινό και υπέροχο προφίλ, που είμαι σίγουρος ότι θεωρείται το δυνατό σου όπλο, ήθελα να σου μιλήσω αλλά δεν πρόλαβα τη φυγή σου...
 

Είμαι αυτή με τα σχιστά μάτια και το κόκκινο κραγιόν. Με σταμάτησες στην πλατεία Συντάγματος, έβγαλα τα ακουστικά, συστήθηκες Φοίβος κι εγώ Γεωργία, είπες ότι θες να με γνωρίσεις και μου ζήτησες τηλ. ή προφίλ fb. Κόλλησα, χαμογέλασα και σου είπα άσ' το. Το μετάνιωσα.

Ταινία «Στα μαχαίρια». Σε είδα με έναν φίλο σου, φορούσες σακίδιο, καθόσουν στην ακριανή θέση, κοιταχτήκαμε όταν μπήκες αίθουσα και όταν κατέβηκες τα σκαλιά. Καθόμουν στη μέση με έναν φίλο. Θα ήθελα να μου στείλεις!
 

Σε είδα στη Σπείρα στα Εξάρχεια! Είσαι ψηλός, έχεις σγουρά μαύρα μαλλιά και σκουλαρίκι στα χείλη! Είμαι η ξανθιά που καθόταν απέναντί σου! Αν το δεις στείλε μου! Σε ψάχνω.
 

Χ96 προς Πειραιά. Εσύ στη γαλαρία. Μπήκαμε μαζί στο αεροδρόμιο κι εσύ κατέβηκες Γλυφάδα. Κοιταχτήκαμε αρκετές φορές και μόλις αποφάσισα να έρθω να σου μιλήσω κατέβηκες Γλυφάδα. Φορούσες μαύρη μπλούζα, μπουφάν, κολάν μαυρο, τσάντα αντίντας και μια βαλίτσα γκρί. Στείλε μου. Σε ψάχνω.
 

Πράξη πρώτη. Σε είδα πρώτη φορά από κοντά και σου καθάριζα τον γαύρο από το μαϊντανό. Εκεί σε είδα πιο βαθιά.

Ήσουν με 2 φίλους σου και εγώ με 3 φίλες και 1 φίλο. Κοιταζόμασταν συνεχώς. Σε περιμένω.

Ήμουν μόνη. Στη Συναυλία ήσουν με την παρέα σου και μου ζήτησες να κάνω χώρο να κάτσεις και μου συστήθηκες, καθόμουν μόνη, ελπίζω να κατάλαβες
 

Αγαπημένη Μυρτώ, σκέφτομαι αυτές τις μέρες πόσο εύκολο, πόσο απλό είναι να κατρακυλήσει κανείς στην… αμαρτία καταστρέφοντας την ψυχή του, τη σχέση του, την ψυχή του συντρόφου του, τα πάντα. Βλέπεις, η «αμαρτία» φοράει συχνά το προσωπείο της αθωότητας, πώς θα μπορούσες να καταλάβεις αμέσως την επικινδυνότητά της; Όχι από σκοπιμότητα ή μοχθηρία. Όχι. Δεν είναι μοχθηρό ένα αγόρι στα 24, όταν σε πολιορκεί επίμονα ξέροντας πως έχεις σχεδόν την ηλικία της μαμάς του, ούτε φταίει αυτός αν δεν μπορείς να τον βγάλεις λεπτό απ’ το μυαλό σου όσο κι αν κοροϊδεύεις κι εκείνον κι εσένα ότι δεν σε αφορά αυτή η πρόκληση. Ίσως είναι ήδη αργά. Ίσως να τον έχω ερωτευτεί. Τίποτα μεταξύ μας ακόμα. Ως πότε θα καταφέρνω να συγκρατηθώ; Δεν ξέρω…

Μυρτώ, ξέρεις κάτι; Αρχίζω να καταλαβαίνω τους άντρες που παραπονιούνται πως δεν βρίσκουν κάποια να συνεννοηθούν γι’ αυτό αποφεύγουν τις πολλές πολλές υποσχέσεις, δεσμεύσεις και δεν συμμαζεύεται. Τείνω να πιστέψω ότι οι συνομήλικές μου έχουν τόσο τυφλωθεί από τον φόβο μη μείνουν μόνες ή τη μανία τους να αποκατασταθούν, που ή αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και το παίζουν πασταφλόρες στην κοσμάρα τους ή τα ξέρουν όλα και για να μη χάσουν το «κελεπούρι» τους κάνουν τις χαζές με τα νταλαβέρια των δικών τους. Για να μη σου τρώω χώρο και χρόνο, τα τελευταία δύο χρόνια έμπλεξα αρκετές φορές με κάποιους που είχαν «επίσημες» σχέσεις δύο, τρία και πέντε χρόνια. Όλοι έλεγαν το ίδιο παραμύθι πως «κάτι είχε στραβώσει» και ήθελαν να χωρίσουν αλλά έψαχναν τον τρόπο να το πουν χωρίς να πληγωθεί η κοπέλα που «όσο να ’ναι, τόσα χρόνια μαζί υπάρχει ένα νοιάξιμο» και άλλες τέτοιες μπούρδες που τις άκουγα και γέλαγα από μέσα μου. Απορούσα και απορώ ακόμα, Μυρτώ μου, όλες αυτές τις φορές που δεν σήκωναν τα τηλέφωνα, που εξαφανιζόντουσαν ή τα έκλειναν και έλεγαν μετά δικαιολογίες ότι δεν είχαν σήμα, οι κοπέλες τους έκαναν πως τους πίστευαν ή όντως; Δεν με νοιάζει και πολύ, ο καθένας έχει την ευθύνη των πράξεων και των αποφάσεών του, το μόνο που εύχομαι και τρέμω είναι να μη βρεθώ ποτέ στη θέση τους, να μην κάνω πέρα τον εαυτό μου, την αξιοπρέπειά μου για να μη μείνω μόνη. Αυτά.