ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε βλέπω κάθε μέρα και νομίζω ότι κάπου σε ξέρω όλη μου τη ζωή. Ποια είσαι;
 

Γεια σου, Μυρτώ μου, σου γράφω για ένα σοβαρό θέμα – όσο σοβαρά μπορεί να είναι τα δικά μας θέματα τέτοιες εποχές και έχει να κάνει με, τι άλλο, εμένα και το αγόρι μου. Είμαι 31 κι εκείνος 29. Με όλους τους άλλους είναι ευχάριστος και γλυκός, όλοι τον συμπαθούν και τον γουστάρουν για παρέα, αλλά όταν μένουμε οι δυο μας γίνεται το ανάποδο: γκρίνια, μιζέρια, ακεφιά, παράπονα από όλους κι από όλα στη ζωή του, καβγάδες με τους γονείς του και νεύρα με εμένα. Πιστεύει ότι έχουν πάει όλα στραβά γιατί η δουλειά που κάνει δεν τον ικανοποιεί, επειδή μένει στους γονείς του και είναι 30 χρονών, επειδή θεωρεί πως η μάνα του χώνεται στη ζωή του, κριτικάρει τους φίλους του, ελέγχει τις επιλογές του και τον ζαλίζει όλη μέρα και επειδή οι φίλοι του δεν είναι τόσο διαθέσιμοι για εκείνον όσο ήταν παλιά. Εγώ είμαι στη μέση και προσπαθώ να συμβιβάσω τα ασυμβίβαστα. Κάνω τον καραγκιόζη για να αποφύγω τους καβγάδες και τις εντάσεις ενώ στο τέλος της ημέρας, να σου πω την αλήθεια, νιώθω ριγμένη και θύμα, λες και όλα στριφογυρίζουν γύρω από εκείνον κι εγώ ζω τη ζωή του. Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω γιατί είναι καλό παιδί και έχει καλή ψυχή, απλά έχει χάσει την μπάλα και φοβάμαι ότι τη χάνω κι εγώ σιγά-σιγά.

Μυρτώ μου, δεν ξέρω τι παίζει με τους άλλους στην Αθήνα, εγώ έχω τρομερό κέφι να ζήσω ένα ερωτικό, φλερταριστικό, γαμάτο καλοκαίρι τίγκα στην καβλάντα και (γιατί όχι) στο σεξ, ενώ γύρω μου όλοι έχουν πάθει ένα κοκομπλόκο, να το πω; Φοβία να το πω; Κόμπλεξ να το πω; Όπως και να το πω, το θέμα είναι ότι ο κόσμος όπως τον ξέραμε δεν ισχύει, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην ακουμπάμε ο ένας τον άλλο. Τι θα γίνει; Αγάμητοι και αγάμητες θα μείνουμε; Και πες πως τη σκαπουλάρουμε από τον κορωνοβάιρους ως άτομα και ως ανθρωπότητα. Τι να το κάνω αν έχω ξεχάσει πώς είναι να χαϊδεύεις και να φιλάς ένα σώμα;

Εσύ με το πιο ωραίο χαμόγελο... Άραγε θα σε ξαναδώ κάπου; Ελπίζω να το δεις...
 

Κάποτε σε έψαξα εδώ και σε βρήκα. Και ήταν ό,τι καλύτερο σκέφτηκα ποτέ. Κι ας μη γίνονται κάποια πράγματα. Ξέρω ότι θα καταλάβεις όπως ξέρω ότι χαίρομαι που υπάρχουν τέτοια άτομα.
 

Σε είδα στην παραλία, δίπλα στο Καλαμάκι beach hotel, στην Κόρινθο. Φορούσα μπλε μαγιό. Ησουν μόνος. Εγώ με το αγόρι μου. Μπήκα στη θάλασσα και μου έπιασες την κουβέντα. Φεύγοντας μου έκλεισες το μάτι. Δεν ξέρω καν το όνομά σου. Αμα το δεις ποτέ στείλε μου.

Ήμασταν στο ίδιο τραπέζι, μου είπες ότι πας Καλών Τεχνών και μιλήσαμε λίγο, αλλά φύγαμε και οι 2 βιαστικά, σε ψάχνω!
 

Αναδημοσίευση (προφανώς λάθος e-mail).

Πάντειο, 2007. Βλέμματα και νεύματα στη σχολή... Και στο καπάκι η τυχαία μας "συνάντηση", η ερώτηση για το πώς έγραψες... μαθηματικά και οι αμοιβαίες σπόντες, οι οποίες έφεραν τα πάνω κάτω στη γνωριμία μας. Χ., (αλλιώς ΜΑΡΙΟΣ ή DINOS), ήσουνα τόσο κοντά, μα και τόσο μακριά μου...

Θέλω να τα πούμε ουσιαστικά, έστω και τόσο ετεροχρονισμένα. Υπό διαφορετικές συνθήκες αυτή τη φορά, και όχι όπως τότε. Και με καμία κακή πρόθεση. Δώσε μας τουλάχιστον μία ακόμα ευκαιρία (υπάρχει λόγος).

Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες τελικά...

NEXT17

Υ.Γ. Αν δεν πάρεις απάντηση, δεν έχω λάβει το μήνυμά σου.
 

Είσαι πωλήτρια στο Mall, όμορφη και φρέσκια, μελαχρινή με ωραία μάτια. Φορούσες γυαλιά. Μιλούσες στο τηλέφωνο, κοιταχτήκαμε και μου έκλεισες το μάτι. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να πούμε πολλά, αλλά θέλω να σε ξαναδώ:)
 

Μυρτώ μου, είπα καλοκαιριάτικα να σου γράψω το δικό μου το βάσανο που ξέρω πως θα το καταλάβεις, αν δεν το έχεις περάσει κι εσύ – που το παίζω στάνταρ πως ναι. Οι περισσότεροι εδώ μέσα ψάχνουν για σχέση, παραπονιούνται για τις άκυρες γνωριμίες τους κ.λπ. κι εγώ που έχω δύο χρόνια σχέση με έναν άντρα που πολλές θα τον ζήλευαν, τρώγομαι με τα ρούχα μου. Είναι σε όλα τέλειος, φροντιστικός, σεξ μάνιακ με την καλή έννοια, τρελαίνεται για ταξίδια, για καταδύσεις, για περιπέτεια, ποτέ δεν βαριέται και ποτέ δεν βαριέσαι μαζί του. Τι άλλο θέλω ε; Το βασικότερο, ρε Μυρτώ. Επικοινωνία. Βαθιά επικοινωνία σκέψεων και αναζητήσεων. Ανταλλαγή των υπαρξιακών μας, των φόβων μας, των αδυναμιών μας, άνοιγμα που λένε. Αυτό δεν το έχει. Και οκ, τόσο καιρό λέω πως δεν με νοιάζει γιατί δεν είμαι εικοσάχρονο να ονειρεύομαι πρίγκιπες και πριγκιποπούλες, αλλά για να γίνει πραγματικότητα το μαλακισμένο απόφθεγμα του Coelho, το σύμπαν συνωμότησε να αποκτήσω αυτό που επιθυμώ μέσα μου βαθιά, κι ας μην το έχω ζητήσει. Τυπάκι μικρότερο, καλλιτέχνης, υπερταλαντούχος και υπερκαταστροφικός μπήκε στον δρόμο μου νύχτα και με έβαλε σε μπελάδες. Κάνουμε παρέα εδώ κι ένα διάστημα και βέβαια δεν είμαι χαζή, ξέρω, καταλαβαίνω ότι με γουστάρει, όσο καταλαβαίνει πιστεύω κι αυτός το ίδιο από τη δική μου πλευρά. Δεν έχω κάνει τίποτα, αλλά Μυρτώ μου, πες πως έκανα. Γιατί τώρα τελευταία, όλο και γυρίζω από την άλλη πλευρά στο κρεβάτι (για να μπορώ να τον σκέφτομαι με την ησυχία μου), όλο και τριγυρνάω στα στέκια που ξέρω πως θα πετύχω «τυχαία» τον καλλιτέχνη μου, όλο και τσεκάρω msg μη στείλει και δεν το δω. Και τι κάνουμε λοιπόν; Ιδού το θέμα και το αδιέξοδο και όλα τα διλήμματα μαζί!