ΣΕ ΕΙΔΑ

Ήμουν με 2 φίλες μου, εσύ μόνος. γύρω στις 11, περπατούσαμε αντίθετα, κοιταχτήκαμε, χαμογελάσαμε, και γυρίσαμε και οι δύο όταν περάσαμε. Εσύ μελαχρινός, με τζιν και μαύρο t-shirt... στείλε μου...
 

Πάντειο, 2007. Βλέμματα και νεύματα στη σχολή... Και στο καπάκι η τυχαία μας "συνάντηση", η ερώτηση για το πώς έγραψες... μαθηματικά και οι αμοιβαίες σπόντες, οι οποίες έφεραν τα πάνω κάτω στη γνωριμία μας. Χ., (αλλιώς ΜΑΡΙΟΣ ή DINOS), ήσουνα τόσο κοντά, μα και τόσο μακριά μου...

Θέλω να τα πούμε ουσιαστικά, έστω και τόσο ετεροχρονισμένα. Υπό διαφορετικές συνθήκες αυτή τη φορά, και όχι όπως τότε. Και με καμία κακή πρόθεση. Δώσε μας τουλάχιστον μία ακόμα ευκαιρία.

Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες τελικά...

NEXT17


Υ.Γ. Αν δεν πάρεις απάντηση, δεν έχω λάβει το μήνυμά σου.

ΗΜΟΥΝ ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ ΑΠΟ ΣΤΑΘΜΟ ΕΙΡΗΝΗ ΠΡΟΣ ΟΜΌΝΟΙΑ.. ΜΠΉΚΕΣ ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ, ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΣΤΑΣΗ. ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΑ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΕΝΩ ΜΙΛΟΥΣΕΣ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ. ΦΟΡΟΥΣΕΣ ΜΑΣΚΑ.ΛΕΥΚΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ, ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΕΥΚΗ ΖΑΚΕΤΑ. ΚΑΤΈΒΗΚΕΣ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΑΤΤΙΚΗ. ΕΓΩ ΣΥΝΕΧΙΣΑ ΚΑΙ ΚΑΤΈΒΗΚΑ ΟΜΌΝΟΙΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΌ. ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΒΑΓΟΝΙ ΠΟΥ ΉΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΣΥ. ΕΊΧΕΣ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΈΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ. ΚΑΤΕΒΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΤΑΘΜΟ. ΗΣΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΣΚΆΛΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!! ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΩ. ΑΝ ΚΑΤΆΛΑΒΕΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ, ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ..!
 

Περνούσες το δρόμο να πας στο γωνιακό καφέ, Παγκράτι - Σπύρου Μερκούρη, πέρασες ακριβώς μπροστά απο το αμάξι μου και σε κοιτούσα σαστισμένη. Με κοίταξες αρκετές φορές κι εσύ, και όταν άνοιξε το φανάρι μου έκανες σήμα με το χέρι στο κεφάλι σου από το καφέ. Εχω κοτσιδάκια που ηταν τυλιγμένα πάνω, φορύσες μπλε μπλούζα και βερμούδα, γυαλιά ηλίου, ταττού στα πόδια. Είχα ραντεβού και κακώς δε σταμάτησα. Κακώς.   

Ήσουν δίπλα μου στο φανάρι της Φραντζή και οδηγούσες γκρι παπί. Δεν ξέρω αν κοιτούσες εμένα ή τη μηχανή μου, ήθελα να σου μιλήσω, αλλά κόμπλαρα.
 

Θα ξαναδώ αυτό το έντονο βλέμμα;
 

Καραμανλή και Δεκελείας. 14:30. Κολλημένος σε φανάρι. Φορούσες χρυσούς κρίκους. Πέρασες εσύ με γκρι aclass. Τι χαμόγελο και τι ματάρες είναι αυτές; Θα περιμένω εκεί κάθε μέρα, ίδια ώρα.
 

Σου γράφω, Μυρτώ, για κάποιον που μου έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι. Ήμουν τρελά ερωτευμένη αλλά υπήρχαν μερικά αξεπέραστα προβλήματα, όπως το ότι είχε μόλις χωρίσει από τη γυναίκα του με την οποία ήταν παντρεμένος 10 χρόνια και ακόμα δεν ήταν έτοιμος για φουλ σχέση, οπότε μου ζήτησε να το πάμε σιγά-σιγά και δέχτηκα. Προσπαθούσα να μην τον πιέζω, να μη ζητάω παραπάνω απ’ αυτό που μπορούσε να μου δώσει και ήμουν διακριτική ακόμα και στα τηλεφωνήματά μου. Ποτέ δεν παραπονέθηκα όταν τον καλούσα και δεν απαντούσε, ποτέ δεν έκανα σκηνή γιατί δεν με έπαιρνε πίσω (ή έστω ένα μήνυμα ότι θα τα πούμε αύριο), ποτέ δεν έδειξα πόσο πληγωνόμουν που τις Κυριακές πήγαινε πάντα στους γονείς του για φαγητό, ενώ σε μένα δεν χάρισε ούτε μια μεσημεριανή βόλτα, ένα τσιπουράκι, έναν καφέ στον ήλιο. Ε, λοιπόν, Μυρτώ μου, ήταν όλα ψέματα. Όλα όμως. Ποτέ δεν χώρισε με τη γυναίκα του, απλά τη δούλευε όπως κι εμένα! Μόνο που αυτή το έχει ξαναζήσει το δούλεμα μαζί του κι έτσι αποκαλύφθηκαν όλα με ένα δικό της τηλεφώνημα. Δεν τον έχω ξαναδεί, δεν θέλω να τον δω μπροστά μου αλλά έχω καταρρακωθεί. Δεν θέλω απάντηση, απλώς να το βγάλω από μέσα μου ήθελα. Σ’ ευχαριστώ. Ένα πρώην Υπέροχο Πλάσμα της πόλης.

Μυρτώ μου, συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Θέλω να κάνω σχέση. Έχω όλες τις καλές προθέσεις, ψάχνομαι, βγαίνω, συζητάω, είμαι ανοιχτός. Κατά καιρούς γνωρίζω κάποια που δείχνει ότι είναι αυτό που ψάχνω, ενθουσιάζομαι, το προχωράω, αλλά πάντα κάτι προκύπτει και χαλιέμαι, οπότε εξαφανίζομαι πριν ξεκινήσει σοβαρά κάτι. Το σκέφτηκα πολύ για να την παλέψω να βρω μια άκρη με τον εαυτό μου και δεν βγαίνει νόημα αλλά πραγματικά θέλω να το ξεπεράσω, να πάω παρακάτω γιατί, όχι τίποτε άλλο, τον τελευταίο καιρό με πιάνει και άγχος, όταν το σκέφτομαι. Τώρα εσύ θα μου πεις να πάω σε ψυχολόγο. Δεν είμαι αρνητικός, παίζει να το κάνω κι αυτό.

Δεν ξέρω τι να πω, σε είδα στο μετρό, σε κοίταζα και με κοιτάζες από Σύνταγμα μέχρι Νέο Κόσμο όπου και κατέβηκα. Πίστευα πως κατέβηκες κι εσύ κι όμως όταν ανέβηκα σε είδα να έρχεσαι. Εκεί που πήγα να σου μιλήσω, έτρεξες να πάρεις το τραμ. Τρέχοντας πήγα στην επόμενη στάση μήπως και κατέβεις, αλλά εκεί τα είδα όλα μαύρα... Όταν σε κοίταζα και με κοιτάζες, είχα την αίσθηση ότι σε έχω γνωρίσει πιο παλιά, ότι σε έχω ερωτευτεί. Η αλήθεια είναι πως είμαι 28 χρόνων και δεν έχω ξαναπάθει κάτι τέτοιο... απλά απίστευτο.