Μανίνα Ζουμπουλάκη

Η Μαριωρή, κατά το μύθο, ήτανε μια κοπέλα κακάσχημη που επέμενε να φοράει φερετζέ, έστω κι αν δεν είχε τίποτα να κρύψει μια και την ήξερε όλο το χωριό.

Ενώ ιδεολογικά είμαι εναντίον της φίρμας (στο ρούχο, αξεσουάρ, άτομο)… μερικές φορές τσιμπάω.

Αποκλείεται να υπάρχει τραγούδι που είναι περισσότερο «παραλία», ή που σε πάει νησί σου πιο γρήγορα…

…να ανοίξω την μπαλκονόπορτα, να πιάσω μια μπίρα, να τελειώσω μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς: σε μισό (λεπτό/τέρμινο) γίνονται όλα ή πολλές φορές δεν γίνεται τίποτα απολύτως.

Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τα άπαρτα ψηλά βουνά; Ή μήπως αυτό είναι η πατρίδα μας και να το κόψω; (ναι.)

Τελευταία περνάω από σημεία της πόλης που έχουν αλλάξει πατόκορφα.

Όπως όλοι οι άνθρωποι που (α) έχουν ψιλο-πουρέψει και (β) κόβουν τα πάντα, έτσι κι εγώ έχω ώρες-ώρες αναλαμπές οικολογικότητας. Τις άλλες ώρες μη φανταστείτε ότι αρπάζω μπουλντόζες και ξεκληρίζω τον Αμαζόνιο…

Με την ίδια ευκολία που θα έλεγε κανείς “not in the mood”: άλλοτε έχουμε κέφια κι άλλοτε δεν έχουμε, σόρι. 

Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αν πίνεις ένα βράδυ, μετά πρέπει να μην  πίνεις δύο-τρία βράδια στη σειρά για να έρχεσαι στα ίσα σου. Είναι ένα συμπέρασμα σκληρό, βγαλμένο μες απ’ τη ζωή (ίιιου) και δυστυχώς σωστό όπως όλα τα μαμαδέξ τσιτάτα.