Γεννήθηκα το 1960, μεγάλωσα στην Καβάλα, γράφω στα περιοδικά από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μέχρι και σήμερα. Κατά καιρούς είμαι ραδιοφωνική παραγωγός. Έχω γράψει 20 βιβλία, δύο σενάρια ταινιών μεγάλου μήκους, δύο σήριαλ, ένα σενάριο τηλεταινίας και πολλά διηγήματα: αυτά είναι όσα έχουν κυκλοφορήσει γιατί είναι κι άλλα που δεν είδαν ακόμη το φώς. Αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς.
Όταν το λες από μέσα σου κρύα εννοείς «αλλάζω νούμερο τώρα». Κυρίως όταν σε παίρνουν παλιές συμμαθήτριες που δεν σε κάνανε ποτέ παρέα, πρώην γκόμενοι κατηγορίας «ουστ» Ή άτομα που έχεις να δεις 200 χρόνια. Και δεν σου ’χουνε λείψει καθόλου.
Ήρθε η στιγμή που δεν πήγα σε κανένα μαγαζί της προκοπής. Που αν φτιάχναμε τεύχος παραπόνων θα το γέμιζα τοίχο-τοίχο. Που όλα ήταν στραβά κι ανάποδα. Κι επειδή ήτανε μια κακιά στιγμή, ευτυχώς πέρασε γρήγορα.
Όχι όπως λέμε «Μπάντεν Μπάντεν» ή «Καρέτα Καρέτα», αλλά με ανακούφιση: «παίδων (και πάλι) παίδων». Είμαι πελάτισσα 15 χρόνια επειδή μένω ευχαριστημένη.
Κάνουμε κάνα μπάνιο εδώ γύρω όταν πέφτει ελεύθερο απόγευμα – πράγμα σπάνιο, γι’ αυτό και τα μπάνια είναι μόνο δύο. Αλλά είναι εδώ γύρω. Οπότε είμαστε μέσα.
Κάπως πρέπει να χρυσώσουμε το χάπι της επιστροφής, και το «ου-ου, γυρίσαμε!» δεν ψήνει κανέναν.
…Οι μέρες μικραίνουν κι αρχίζει να σκοτεινιάζει όλο και πιο νωρίς: βλέπεις φωτογραφίες από τις πρόσφατες διακοπές, που στις 8μισι ήσουν ακόμα θάλασσα.
Η τελευταία μόδα στη Νέα Υόρκη είναι τα «ραντεβού στα τυφλά» – στην κυριολεξία: γνωρίζονται μεταξύ τους διάφορα κουλά αμερικανάκια μέσα σε κατασκότεινα μαγαζιά.
Μπαλκόνι με θέα Ακρόπολη, μία σόμπα να σου καψαλίζει το κούτελο ενώ ο πισινός σου γίνεται Bofrost
5°
