53155-117261.jpg

Λένα Ιωαννίδου

Μεγάλωσε στα 60s, σε μια οικογένεια, καλλίφωνη μεν, άσχετη δε με την όπερα. Παρόλα αυτά, μόλις απέκτησε πικάπ, το δεύτερο LP που της έκανε δώρο ο μπαμπάς της ήταν οι εισαγωγές από τις όπερες του Μότσαρτ (το πρώτο ήταν ο Al Bano…). Η «πετριά» με την όπερα προέκυψε στα 12, εξαιτίας μιας 90άρας κασέτας με αποσπάσματα από τον «Τροβατόρε». Αυτό ήταν… Άρχισε μανιωδώς να μαζεύει δίσκους, ανακαλύπτοντας μία-μία τις όπερες και τις μεγάλες φωνές, στη συνέχεια πέρασε στα CD και φοιτήτρια πια, παρακολούθησε live, την πρώτη της «Κάρμεν». Από τότε έχει δει πολλές καλές, μέτριες, αριστουργηματικές και κάκιστες παραστάσεις, έχει λατρέψει και έχει μισήσει φωνές κι έχει δει επί σκηνής μεγάλα ονόματα στην ακμή τους – και κάποια στη δύση τους. Δεν είναι μουσικοκριτικός, δεν γνωρίζει όλες τις άριες απέξω, είναι απλώς μια ταπεινή mélomane, που ακούει όπερα στο ipod, ο Ροσσίνι της φτιάχνει το κέφι, συνεχίζει να κλαίει στη «Μποέμ» και στην «Τραβιάτα» και ζηλεύει όσους είδαν την Κάλλας να τραγουδά…

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ