«Υποτονικός ο κόσμος σε κάποια κλασικά κομμάτια», σχολίασε μετά το live ένας φίλος από τους πολλούς που κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκη. Ίσως περίμενε μεγαλύτερη συμμετοχή σε κάποια από τις παραδοσιακές «εκδηλώσεις» των metal συναυλιών, όπως πχ τα επανειλημμένα άλματα εν είδει χορού. Η αλήθεια είναι όπως πάντα, κάπου στη μέση. Οι πολλές χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στην Πλατεία Νερού, για μία από τις πλέον χαρακτηριστικές heavymetal ημέρες στο πλαίσιο του φεστιβάλ ReleaseAthens 2024, είχαν κολλήσει την πλειοψηφία των συναυλιακών τους «ενσήμων» αρκετά χρόνια πριν.
Την Κυριακή 21 Ιουλίου, βρέθηκαν στο γνωστό σημείο των καλοκαιρινών μας συναντήσεων ώστε να γιορτάσουν τη μουσική που τους μεγάλωσε, να απολαύσουν μαζί δύο από τα πραγματικά μεγαθήρια του κλασικού metal ήχου, καθώς και τον τραγουδιστή ενός τρίτου. Δύσκολο να θεωρηθεί υποτονικό ένα κοινό το οποίο γνωρίζει τους αγαπημένους του στίχους απ' έξω και τους τραγουδά με όλη του τη δύναμη. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Οι Judas Priest έγιναν οι Metal Gods
Μέσα σε ένα ακόμα καυτό καλοκαιρινό απόγευμα που πλησίαζε τους 40 βαθμούς Κελσίου, οι occultrockersSaturdayNightSatan προετοίμασαν το έδαφος για τη metal πανδαισία που θα ακολουθούσε. Επηρεασμένοι από γκρουπ όπως οι Coven και οι BlueOysterCult, καθώς και με το πολύ καλό ντεμπούτο τους με τίτλο “AllThingsBlack” στις αποσκευές τους, απέδειξαν με ευκολία γιατί θεωρούνται ένα up & coming όνομα της ελληνικής σκηνής σήμερα. Αφού εξήραν τους καλλιτέχνες που θα ακολουθούσαν, έδωσαν τη σκυτάλη σε ένα από τα σημαντικότερα, αν όχι το σημαντικότερο, συγκροτήματα της ηπειρωτικής Ευρώπης, όσον αφορά τον κλασικό metal ήχο. Οι Accept, με τον αέρα που συνάδει με την ιστορία και τη φήμη τους, χάρισαν στο ελληνικό κοινό ακόμα μία άκρως επαγγελματική εμφάνιση.
Το γκρουπ σε μεγάλα κέφια με τον ηγέτη WolfHoffmann να είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην εμφάνιση του σπουδαίου JoelHoekstra ως τρίτου κιθαρίστα, ενός ακούραστου ροκ εργάτη, ο οποίος στο βιογραφικό του έχει συνεργασίες με ονόματα όπως Whitesnake, Trans-SiberianOrchestra, NightRanger κ.α. Έχοντας επίγνωση της σειράς τους στο billing της ημέρας, οι Accept απέδωσαν ένα bestofshow, μαζί με στιγμές από το τελευταίο τους album “Humanoid”. Με highlight της εμφάνισής τους το “BallstotheWall”, όπου ανέβηκε στη σκηνή και ο παραγωγός - κιθαρίστας των Judas Priest - μετέπειτα πρωταγωνιστής της βραδιάς, AndySneap, οι Accept μας αποχαιρέτησαν γνωρίζοντας πολύ καλά, όπως και ο κόσμος, πως το ραντεβού με το ελληνικό κοινό θα ανανεωθεί πολύ σύντομα.
Όπως ήταν λογικό η εμφάνιση του Bruce Dickinson είχε παρασκήνιο, ύστερα από την προ διετίας επεισοδιακή εμφάνιση των IronMaiden στο Ολυμπιακό Στάδιο. Δεν έλειψε φυσικά και ο αυτοσαρκασμός, με πολλά από τα t-shirts των fans να επιδεικνύουν την επίμαχη φράση του τραγουδιστή. H συμπεριφορά του κόσμου υπήρξε υποδειγματική. Ανάλογη όμως υπήρξε και η εμφάνιση του Bruce Dickinson, ο οποίος με το προσωπικό του σχήμα χάρισε αξέχαστες στιγμές στον κόσμο που τον ακολουθεί στενά από τη δεκαετία του 1990 κι έπειτα, στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του εκτός των IronMaiden.
Το ξεκίνημα με το θρυλικό “AccidentofBirth” προδιαθέτει για ένα ακόμα bestof μέσα στην ημέρα. Ο Bruce θα το κάνει πράξη αποδίδοντας τα πλέον δημοφιλή τραγούδια της προσωπικής του καριέρας, μαζί με στιγμές από το πρόσφατο “TheMandrakeProject”. Η φορτισμένη απόδοση του πασίγνωστου “TearsofaDragon” θα είναι ένα από τα highlights ολόκληρης της βραδιάς, όπως αντίστοιχα και η δυάδα “DarksideofAquarius” και “RoadtoHell”, από το “AccidentofBirth”, το οποίο για την πλειοψηφία του κόσμου υπήρξε η επιστροφή του καλλιτέχνη στον ήχο που τον ανέδειξε. Στη συνέχεια φυσικά ακολούθησε η έκπληξη του set και η ικανοποίηση του απωθημένου χιλιάδων πραγματικά οπαδών.
Οι πιο υποψιασμένοι κατάλαβαν το τι θα γινόταν αμέσως μόλις ο Bruce Dickinson εμφανίστηκε με την περικεφαλαία ανά χείρας. Μετά τον προφανή πρόλογο, η γνώριμη μελωδία του “AlexandertheGreat” έφερε τον κόσμο στα όρια της έκστασης. Το αγαπημένο τραγούδι από το “SomewhereinTime” του 1986, θα ακουγόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, έστω και «κουτσουρεμένο», έστω μονάχα με την αυθεντική του φωνή να βρίσκεται επί σκηνής. Αρκετοί μίλησαν για εξιλέωση του Bruce Dickinson για τα προπέρσινα γεγονότα, αλλά ακόμα και αν συνέβη κάτι τέτοιο, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Ο τραγουδιστής έδωσε μία από τις καλύτερες performances του στη χώρα μας (είτε ως solo είτε με τους IronMaiden), ήταν ορεξάτος, υπερκινητικός, φλεγματικός σε σημεία, ικανοποίησε τη συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων. Το προσωπικό του γκρουπ αποχώρησε από τη σκηνή μέσα σε αποθέωση, έχοντας προετοιμάσει με τον καλύτερο τρόπο τον κόσμο για το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς.
Σε λίγες μέρες θα κλείσει τα 73 του. Τα σημάδια του χρόνου εμφανή πάνω του. Κι όμως δείχνει πιο ώριμος και ενθουσιώδης από ποτέ. Ο RobHalford, ο MetalGod των απανταχού Judas Priestmaniacs, έκανε για άλλη μια φορά αυτό που ξέρει καλύτερα. Με τη βοήθεια των επί (πολλά) χρόνια συνοδοιπόρων του, παρέσυρε τον κόσμο σε άλλη μια μεγαλειώδη metal γιορτή που στήθηκε στην Πλατεία Νερού. Με μια εμφάνιση εφάμιλλη της προπέρσινης, οι Judas Priest απέδειξαν για μια ακόμα φορά, με περίσσεια ευκολία, το γιατί βρίσκονται τόσο ψηλά στη συνείδηση των μουσικόφιλων όλου του κόσμου. Το metal τους μέχρι και σήμερα είναι αρχετυπικό, ακραία ενεργητικό, μαεστρικά ενορχηστρωμένο.
Τα δύο τελευταία τους εξαιρετικά albums επιβεβαιώνουν τη φόρμα, η οποία για μια ακόμα εμφάνιση αποτυπώνεται και στο συναυλιακό σανίδι. Το set list ικανοποίησε την πλειοψηφία του κόσμου, με τις όποιες ελλείψεις να είναι κατανοητές για ένα γκρουπ των 19 studioalbums και των 50 χρόνων καριέρας. Όλα αυτά μετά το πέρας της συναυλίας ίσως να μην έχουν και καμία σημασία. Οι γενιές που τις περασμένες δεκαετίες έβλεπαν με το σταγονόμετρο τα πραγματικά μεγάλα ονόματα του είδους, πλέον τα «αναγκάζουν» να έρχονται όλο και συχνότερα, δείχνοντας την αφοσίωση τους που όχι μόνο δε χάθηκε, αλλά αυξανόταν όλο και περισσότερο μέσα στα χρόνια. Οι Judas Priest, αυτό το τεράστιο και ιστορικό brandname, κατάφερε να μας χαρίσει ξανά μια εμπειρία που ευχόμασταν να μην τελειώσει ποτέ. Οι Priest του “Painkiller”, του “Victim of Changes”, του “Breaking the Law” και πολλών άλλων ύμνων. Οι δικοί μας Priest.
Συναυλία σαν αυτή της αφρόκρεμας του ευρωπαϊκού metal δείχνει το προφανές. Η χώρα μας έχει γίνει εδώ και καιρό μια σημαντική «καρφίτσα» στον συναυλιακό χάρτη, ο κόσμος συρρέει μαζικά και απολαμβάνει τις μοναδικές αυτές στιγμές, γνωρίζοντας τη σημασία τους και κατανοώντας την κατά περίπτωση σπανιότητά τους. Η όρεξη έχει ανοίξει για τα καλά και η προσμονή για το καλοκαίρι του 2025 είναι ήδη μεγάλη. Μαζί και η επιθυμία για ονόματα που δεν έχουν έρθει ποτέ, ή που έχουν να έρθουν πραγματικά πολύ καιρό.
Κάποιοι πιστεύουν ότι τα όνειρα υπήρξαν πάντα δωρεάν. Καμιά φορά από ό,τι φαίνεται κοστίζουν όσο μια αγορά ενός εισιτηρίου.
Αποκλειστικές εικόνες από το μεγαλύτερο συγκοινωνιακό, αναπτυξιακό και περιβαλλοντικό έργο υποδομής στη Βόρεια Ελλάδα, το οποίο, έπειτα από δεκαετίες, παραδίδεται
17°
