Από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της ATHENS VOICE μέχρι σήμερα, καταξιωμένοι έλληνες ηθοποιοί μοιράστηκαν τις απόψεις και τις σκέψεις τους για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση.
Χρήστος Λούλης
Τις προάλλες ο γιος μου παραπονέθηκε γιατί έπρεπε να φύγω για τη δουλειά, ενώ παίζαμε μαζί πολύ ωραία. Ήθελα να του πω: «Ξέρεις, Αλέξανδρε. Όχι μόνο πρέπει να πάω, αλλά μου αρέσει κιόλας. Γιατί, όπως περνάω καλά μαζί σου, περνάω εξίσου καλά και όταν πάω στη δουλειά».
Τεύχος 564, 7.4.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Θοδωρής Αθερίδης
Ένα ερώτημα θέλω να θέσω: Ο κόσμος απαξίωσε την πολιτική; Είναι σίγουρο αυτό; Μήπως η έννοια του ιδιωτικού και του δημόσιου πρέπει να επανεξεταστούν; Το ότι σε χώρισε η Λίτσα στην ψύχρα, και δεν κοιμάσαι τα βράδια, μήπως θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους; Ρωτάω…
Τεύχος 280, 19.11.2009, διαβάστε ολόκληρο το κέιμενο εδώ
Γιώργος Νινιός
Ήταν ένα υπόγειο στην Κυψέλη. Είχε αυτά τα παράθυρα που χτυπούν στο πεζοδρόμιο. Χτύπησα το παράθυρο, και μου άνοιξε ένα μαυρούλης. Του λέω: Συγγνώμη, έμενα εδώ, να δω πώς είναι τώρα; Του είπα, να μπω από το παράθυρο γιατί έτσι έμπαινα παλιά στο σπίτι; Βαριόμουν να πάω στην πόρτα της πολυκατοικίας, να στρίψω μια στροφή, ήταν πολύ δαίδαλος. Και μπήκα από το παράθυρο. Γέλασε ο τύπος, αλλά με άφησε, μπήκα και ήπιαμε καφέ.
Τεύχος 168, 17.5.2007, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Δημήτρης Λιγνάδης
Πάντα μου αρέσει να δουλεύω με νέους. Γιατί εκτός από τον αυθορμητισμό, το ακατέργαστο που εξ αντικειμένου φέρουν, σου μεταδίδουν τη (φιλο)σοφία της εποχής τους. Κι αν δεν την κατανοήσεις, πέθανες. Ή, ακόμα χειρότερα, γέρασες.
Τεύχος 282, 3.12.2009, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Αντώνης Φραγκάκης
Δεν περιμένω ποδηλατοδρόμους από μια δήθεν πολιτεία, από μια δήθεν δημαρχία… Δεν περιμένω τίποτα – άλλωστε πιστεύω ότι η Αθήνα έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα να λύσει.
Τεύχος 209, 17.4.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ματθίλδη Μαγγίρα
Η σημερινή Αθήνα έχει άρωμα πολυεθνικό. Κατεβαίνοντας τη Σοφοκλέους, λίγο πριν βγεις στην Πειραιώς, βαραίνει τόσο πολύ η μυρωδιά που θέλεις να κλείσεις τη μύτη σου και να ανοίξεις καλά-καλά τα μάτια σου να δεις ένα θέαμα που σε ταξιδεύει σε χώρες και αγορές εξωτικές. Λειτουργεί σαν διακτινισμός ένα πράγμα, γιατί στη Σταδίου παίρνεις το άρωμα της παλιάς εκείνης Αθήνας, υπάρχουν δυο-τρία μαγαζιά που έχουν μείνει από τότε, την Αθήνα του Μινιόν ας πούμε, και μετά καταλήγεις στην Τεχεράνη με δόσεις Πακιστάν και Αφρικής. Φτωχοί αλλοδαποί μάχονται να επιβιώσουν...
Τεύχος 289, 11.2.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Πέμη Ζούνη
Εγώ έζησα γύρω από τον Λυκαβηττό πιτσιρίκι, όταν είχε χώμα ακόμα ο περιφερειακός. Έζησα Αχαρνών και Ηπείρου, όταν η Αχαρνών ήταν η πρώτη ωραία λεωφόρος εκτός από τις δύο κεντρικές – τώρα η Ηπείρου δεν πλησιάζεται. Έζησα Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια, που είναι θεϊκά.
Τεύχος 280, 19.11.2009, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Άρης Ρέτσος
Να σταματήσει το παραμύθι με τα «ιδιόρρυθμός» κ.λπ. Αυτό που χρειάζεται ο Ρέτσος είναι συστηματική επιχορήγηση και χώρους για οργανωμένες εμφανίσεις. Ή για να μη βλέπουν μπροστά τους αυτό τον «ταλαντούχο» Ρέτσο, τον «απόμακρο», την «εξαίρεση»… και τα λοιπά, κι ένα σπίτι σε ένα νησί, βρε αδερφέ, δεν βλάπτει. Όχι για να ησυχάσω, αλλά για να μπορέσω να μην ησυχάσω, για… οργιώδεις καυτές νύχτες με τα δέντρα, τις ελιές, τις πέτρες, τα βουνά. Κι αυτό για να μη συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, όχι μέχρι τα 50 –που είμαι ήδη– αλλά μέχρι τα 150… Ευχαριστώ.
Τεύχος 191, 22.11.2007, διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Χριστόφορος Παπακαλιάτης
Μου ζητάς μια ιδανική εικόνα. Στο σενάριο ή στη ζωή; Το ίδιο είναι. Αεροπλάνο. Παρίσι. Παραμονή πρωτοχρονιάς και χιονίζει. Βόλτες, δύναμη, χαμόγελο. Έρωτας. Θες να κάνεις cut στο χρόνο. Σκάει ο ήλιος ανάμεσα από κουρτίνες, ξυπνάς γλυκά όχι μόνος. Καφές φίλτρου στο κρεβάτι. Laptop με μουσικές, καθένας βάζει το κομμάτι που γουστάρει. «In to my arms», Nick Cave. Κουβέντα, διαφωνίες, έλξη που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις, δυνατό sex, χαρά και αγωνία. Βαθύς ύπνος. Όμορφος ύπνος. Εξαρτημένα σώματα, εξαρτημένα μυαλά. Κάτι τέτοιο θα είχε και η Γαλάνη στο μυαλό της όταν έγραφε το «Δυο μέρες μόνο». Κάτι τέτοιο έχω και εγώ. Στα σενάρια πάντα. Και στη ζωή.
Τεύχος 321, 28.10.2010, διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Ρένη Πιττάκη
Πώς ήταν η Αθήνα το 2004, θυμάσαι; Εμείς είμαστε πολιτισμένοι, ευγενικοί, καθαροί, προσεκτικοί, μόνο όταν έχουμε επισκέψεις. Μετά ξαναρχίζει το σκουπίδι, το βρισίδι και οι εκδηλώσεις παντού. Πολιτιστικές εκδηλώσεις εννοώ. Και βραβεία.
Τεύχος 237, 4.12.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Κωνσταντίνος Τζούμας
Πάρα πολλοί φίλοι και γνωστοί στην πορεία, στη διαδρομή, έχουν φλιπάρει… και πολύ ωραίοι τύποι, που περίμενε κανείς ότι είχαν βρει έναν τρόπο να κρατάνε τις ισορροπίες και να έχουν ένα μέτρο, αλλά όμως δεν… Ευχαριστιέμαι και με αυτό, ότι είμαι τυχερός, γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να με έχει πετάξει κι εμένα έξω η ζωή, στις ξέρες…
Τεύχος 211, 8.5.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Aurora Marion
Η Χρυσή Αυγή έχει κάνει ένα καλό – αν μπορείς να το πεις ποτέ αυτό. Οι Έλληνες που δεν θέλουν με τίποτα να ταυτιστούν με τα πιστεύω της και δεν θέλουν να χαρακτηριστούν φασίστες, προσέχουν περισσότερο τη συμπεριφορά τους απέναντι στους έγχρωμους ανθρώπους. Νομίζω πως οι Έλληνες θέλουν να δείχνουν πως έχουν κάνει την επιλογή τους σε ό,τι αφορά στο ρατσισμό.
Τεύχος 631, 19.10.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Αντώνης Καφετζόπουλος
Το να είσαι αριστερός, για μένα, σημαίνει να μην είσαι ευχαριστημένος από τον κόσμο γύρω σου, να έχεις την πεποίθηση ότι μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο σε σχέση με ό,τι συμβαίνει, να μειώσεις τη δυστυχία, να δώσεις μια υπόσχεση. Η Αριστερά, όμως, θεωρεί ότι οι άνθρωποι είναι καλοί όταν δεν είναι καπιταλιστές και κακοί όταν είναι καπιταλιστές. Λογική η οποία είναι απλοϊκή, γελοία, ανόητη και στερείται κάθε σοβαρής βάσης για συζήτηση.
Τεύχος 412, 7.11.2012, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Τεύχος 253, 16.4.2009, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Άννα Κοκκίνου
Ξεκουράζομαι με μια συγκεντρωμένη πρόβα· με το απόλυτο χάζεμα των περαστικών στο δρόμο ή με την περιδιάβαση του βλέμματος πάνω στα πρόσωπα των ανθρώπων σε μια ουρά στο ΙΚΑ· με την αποχαύνωση στη σκιά του κέδρου και τα πολύ φασαριόζικα τζιτζίκια· με τη συγκέντρωση σε μια λεπτομέρεια οποιουδήποτε πράγματος – ενός λουλουδιού, ενός αντικειμένου, μιας τρύπας της μπλούζας μου· με τα λόγια που ανταλλάσσουμε στο καμαρίνι στο τέλος της παράστασης.
Τεύχος 299, 29.4.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ακίλας Καραζήσης
Η κριτική που ασκείται στον Φώτη Γεωργελέ – πάντα μέσα στο πλαίσιο του χιούμορ που έχει η παράσταση – και στην A.V., περιοδικό από τα καλύτερα, είναι ότι αισθανόμαστε πως αντιμετωπίζετε κάθε βδομάδα μια κρίση υπαρξιακή, για το τι πράγμα θα γράψετε.
Τεύχος 208, 10.4.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Γιάννης Μπέζος
Θα περίμενα από τα κόμματα της Αριστεράς να κάνουν μια γιγαντιαία διαδήλωση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κατά της τρομοκρατίας. Και όταν λέω τρομοκρατία, εννοώ όλες τις πράξεις βίας. Μια τέτοια κίνηση δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα.
Τεύχος 422, 7.2.2013, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Γιώργος Κοτανίδης
Παρέες: Είναι τα οχήματα μέσα στα οποία ζούμε και ταξιδεύουμε σε αυτή τη ζωή. Θυμάμαι την παρέα στο Dolce ή το Φίλιον, όπου μαζευόμασταν, κι από κει άρχιζε η μέρα ή η νύχτα μας. Τα πειράγματα στις γυναίκες στο δρόμο –πάντα με στιλ–, τα τσιγάρα, τα ποτά, τα ξενύχτια, τις καταχρήσεις, τις αλητείες. Στις παρέες μου πάντα είμαστε ελευθερόφρονες. Αντιπαθώ τις παρέες που γίνονται κυκλώματα και ψιλομαφίες.
Τεύχος 284, 17.12.2009, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Κώστας Βουτσάς
Ο θάνατος για μένα είναι απών. Ούτε καν τον σκέφτομαι. Το ξέρω ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω. Εγώ θα γλιτώσω; Και θα έρθουν όλοι στην κηδεία μου, οι γυναίκες, τα παιδιά μου, οι φίλοι, όσοι έχουν απομείνει. Όταν θα ’ρθει εκείνη η στιγμή, θα ήθελα να με κάψουν, να αποτεφρωθώ. Και μετά να σκορπίσουν τη στάχτη μου στον Θερμαϊκό – πολύ την αγαπάω τη Θεσσαλονίκη. Προς το παρόν, πάντως, είμαι υγιέστατος. Έχω βαλβίδα στην καρδιά, άσθμα, ουρικό οξύ, πονάει η μέση μου, δεν βλέπω καλά, αλλά είμαι υγιέστατος.
Τεύχος 309, 8.7.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Αν δω ταινία μου τώρα, βλέπω συνέχεια λάθη και στεναχωριέμαι. Όταν ο Δαλιανίδης μού ζήτησε να επαναλάβω κάτι πολύ έντονο αρνήθηκα, στιγμές δυνατές του σεναρίου δεν επαναλαμβάνονται, τις παίζεις μια φορά κι έξω.
Τεύχος 677, 1.11.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Δήμητρα Παπαδοπούλου: Έπεσε πολλή πισίνα και πολύ τζιπ απότομα, οπότε τώρα που πάει να η κατάθλιψη. Γι’ αυτό υπάρχει θυμός και στα παιδιά αυτών των ανθρώπων.
Δήμητρα Παπαδοπούλου: Έπεσε πολλή πισίνα και πολύ τζιπ απότομα, οπότε τώρα που πάει να η κατάθλιψη. Γι’ αυτό υπάρχει θυμός και στα παιδιά αυτών των ανθρώπων.
Τεύχος 635, 16.11.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Πολλές φορές καταφεύγετε σε εύκολα αστεία για εντερικούς και άλλους ήχους αλλά και σε μια μεγάλη δεξαμενή ανθρώπων, που γελοιοποιούνται ούτως ή άλλως από μόνοι τους. Το κρίνετε απαραίτητο;
Γιατί, δεν κάνει να ασχολείται ο Λαζόπουλος με αυτά; Αυτό που λέμε lifestyle απασχολεί το 60% της ελληνικής τηλεόρασης. Είναι δυνατόν να μην το δω; Τα κανάλια το θεωρούν απαραίτητο και ως εκ τούτου οι τηλεθεατές το παρακολουθούν. Σκοντάφτεις πάνω στη βλακεία. Οι άνθρωποι πάνε στο σαλόνι, πάνε στην κουζίνα, αλλά πάνε και στην τουαλέτα. Η χώρα έχει μια τουαλέτα την οποία, πού και πού, επισκέπτομαι.
Τεύχος 316, 23.9.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Δεν ξέρω πόσο κοντά είναι ο ρόλος στην Παπαγιαννοπούλου, γιατί δεν προσπάθησα να τη μιμηθώ. Θα ήταν τρομερά δύσκολο, επικίνδυνο και ανέφικτο, γιατί ήταν ένας πολύ σχιζοειδής και αντιφατικός άνθρωπος. Αυτό που έκανα και που για μένα ήταν πολύ σημαντικό είναι ότι έραψα πάνω στη Νένα κομμάτια της ζωής και του χαρακτήρα της.
Τεύχος 320, 21.10.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Αμαλία Μουτούση
Μ’ αρέσει που οι τραγουδιστές για να πουν μια ιστορία χρειάζονται λίγα λεπτά, ενώ εμείς οι ηθοποιοί χρειαζόμαστε μια ολόκληρη διαδρομή σε μια παράσταση. Τι ωραίο το χάρισμα της φωνής, να μπορείς ν’ αγκαλιάζεις ολόκληρο το σύμπαν.
Τεύχος 333, 3.2.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Μάκης Παπαδημητρίου
Πάντα είναι αποτέλεσµα συνεργασίας αυτό που βγαίνει, γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνω κάποιες αφελείς κριτικές του τύπου «ωραία σκηνοθεσία αλλά κακός αυτός ο ηθοποιός… καλός ηθοποιός αλλά κακή σκηνοθεσία». Πώς µπορείς να πεις αυτό; Είναι σαν να λες, πολύ ωραίο το σπίτι σου αλλά το σαλόνι σκατά. Ε, όχι ρε φίλε.
Τεύχος 563, 31.3.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ιεροκλής Μιχαηλίδης: Το καλύτερο σύνθηµα που έχω δει σε αθηναϊκό τοίχο ήταν απέναντι από το παλιό Decadence, κάποιος µεθυσµένος θα πρέπει να το έγραψε και έλεγε: «Ωραία µπαρ έχει ο σκατόκοσµος»
Ιεροκλής Μιχαηλίδης: Το καλύτερο σύνθηµα που έχω δει σε αθηναϊκό τοίχο ήταν απέναντι από το παλιό Decadence, κάποιος µεθυσµένος θα πρέπει να το έγραψε και έλεγε: «Ωραία µπαρ έχει ο σκατόκοσµος»
Τεύχος 641, 11.1.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Τάκης Σπυριδάκης
Είναι απίστευτο πώς σε ταυτίζουν με τους ρόλους. Μετά τη “Γλυκιά συμμορία” όλοι με περνούσαν για ροκά. Καμία σχέση. Tα νιάτα τα πέρασα ακούγοντας τζαζ κι ακόμα αυτή ακούω. Εντάξει, πλάκα έχει να σε σκέφτονται για αντιεξουσιαστή, το πρόβλημα είναι όμως πως δεν είμαι. (γέλια)
Τεύχος 587, 20.10.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Μυρτώ Αλικάκη
Για πρώτη φορά μέθυσα στην Αθήνα στον καλοκαιρινό «Κούκο», στη νησίδα της Καλλιρόης. Δεν μεθάω συχνά, αλλά αυτό το θυμάμαι γιατί κατέληξα στο νοσοκομείο. Θα ήταν αρχές των 90s…
Τεύχος 327, 9.12.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ξένια Καλογεροπούλου
Μερικοί λένε ότι έκανα το παιδικό θέατρο γιατί δεν έκανα παιδιά. Αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί άρχισα να κάνω παιδικό θέατρο όταν ακόμα βρισκόμουν σε ηλικία που μπορούσα να αποκτήσω παιδιά.
Τεύχος 320, 21.10.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Τζόυς Ευείδη: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν ήσουν δήμαρχος για μια μέρα; Θα ξήλωνα την κουρελαρία και θα έκανα την Ομόνοια όπως ήταν στη δεκαετία του ’60.
Τζόυς Ευείδη: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν ήσουν δήμαρχος για μια μέρα; Θα ξήλωνα την κουρελαρία και θα έκανα την Ομόνοια όπως ήταν στη δεκαετία του ’60.
Τεύχος 615, 25.05.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Στέλιος Μάινας
Όμως ας είμαστε αισιόδοξοι γιατί ακόμη κι αν δεν διορθώνουμε τα λάθη μας, κάθε φορά που τα ξανακάνουμε, μπορούμε να διορθώνουμε τα επακόλουθα των λαθών μας.
Τεύχος 516, 04.03.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Βίκυ Παπαδοπούλου
Αυτό που έχει αξία είναι ότι μέσα στη διαφορετικότητά μας όλοι μπορούμε να ζούμε αρμονικά, να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από συγκεκριμένες συμπεριφορές.
Τεύχος 676, 25.10.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Βαγγέλης Μουρίκης
Η μεγάλη οθόνη είναι το κόλλημά μου. Είναι άλλος κόσμος. Πετάγεται το φως από μια τρύπα και σου φτιάχνει έναν κόσμο που κανονικά δεν θα έπρεπε να είχες γνωρίσει ποτέ. Κι εκεί είναι η έκπληξη, κάτι άλλο από αυτό που συναντάς στη ζωή.
Τεύχος 475, 27.3.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Μανώλης Μαυροματάκης
Ειδικά αυτή την εποχή που έχει πέσει όλο το βάρος της κρίσης στους ώµους µας, είναι ανάγκη ο άνθρωπος να παρηγοριέται από την οµορφιά. Και η τέχνη αυτό ακριβώς κάνει... είναι ένα πολύ ωραίο φάρµακο, αναλγητικό, που το έχουµε ανάγκη. Έχουµε δικαίωµα να βρούµε τρόπους να µην πονάµε.
Τεύχος 580, 28.7.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Κόρα Καρβούνη: Ρώτησα τους άνδρες της παράστασης και όλοι μου απάντησαν πως τους έλκουν οι ξανθές γυναίκες. Γιατί συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα, δεν το καταλαβαίνω.
Κόρα Καρβούνη: Ρώτησα τους άνδρες της παράστασης και όλοι μου απάντησαν πως τους έλκουν οι ξανθές γυναίκες. Γιατί συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα, δεν το καταλαβαίνω.
Τεύχος 585, 6.10.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Αιμίλιος Χειλάκης
Μου αρέσει να ανεβάζω παραστάσεις που έχουν μία τρικλοποδιά: να νομίζεις ότι βλέπεις κάτι πολύ κλασικό, αλλά από κάτω να έχει πολύ μεγάλα twists, ανατροπές. Από τη μία να βλέπεις περούκες, μακιγιάζ εποχής και να ακούς δεκαπεντασύλλαβο και από κάτω να υπάρχει μία ολόκληρη πολιτική θέση για το τι είναι ο πολίτης της Ευρώπης σήμερα.
Τεύχος 591, 17.11.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς τι είναι αυτό το στιλ που λένε ότι έχω. Ας πούμε ότι εννοούνε μία αποστασιοποίηση και μία ψυχρότητα. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει… Τουλάχιστον εγώ, για τον εαυτό μου, πιστεύω ότι είναι μία προσπάθεια να πειραματιστεί κανείς επάνω στο «παίζω». Τι σημαίνει «παίζω». Πώς γίνεται να μην «παίζεις» αλλά να «είσαι».
Τεύχος 534, 7.7.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Γιώργος Παπαγεωργίου
Γιώργο, µε τι είσαι παθιασµένος;
Με το πλυντήριο πιάτων. Από τότε που µπήκε στη ζωή µου όλα άλλαξαν. Οι µέρες µε τα µουχλιασµένα ποτήρια στο νεροχύτη, η έλλειψη καθαρού πιρουνιού τη στιγµή που το χρειαζόσουν, το λερωµένο σουρωτήρι, όλα είναι πια παρελθόν.
Τεύχος 544, 29.10.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Μαρία Πρωτόπαπα: Σιχαίνομαι τις selfie φωτογραφίες. Θέλω την κανονικότητα. Το θεωρώ μεγάλη μούφα όλο αυτό το κατασκεύασμα του στιλ.
Μαρία Πρωτόπαπα: Σιχαίνομαι τις selfie φωτογραφίες. Θέλω την κανονικότητα. Το θεωρώ μεγάλη μούφα όλο αυτό το κατασκεύασμα του στιλ.
Τεύχος 499, 8.10.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Άλκης Παναγιωτίδης
Εδώ, η ανεπάρκεια των πολιτικών και η γενική δυσαρέσκεια έφεραν τα ανδρείκελα της Χρυσής Αυγής να έχουνε λόγο. Φυσικά, ένας άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να αντιδράσει, να δυσαρεστηθεί, να αηδιάσει, είμαι κι εγώ ανάμεσά τους, αλλά δεν θα φτάσει στο σημείο να ψηφίσει Χ.Α. Πρόκειται περί εγκληματικής βλακείας. Εύστοχο το τραγούδι «Η Βλακεία» του Μαστοράκη. (…) Είμαι η βλακεία, με ξέρετε όλοι / Είμαι στο δρόμο, στις πλατείες, στη βουλή / Δε με φοβάστε γιατί δεν κρατώ πιστόλι / Μα είμαι αρρώστια θανατερή / (...)».
Τεύχος 502, 29.10.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Ευαισθητοποιούμαι πιο πολύ όταν ακούω έναν 50άρη - 55άρη που έχει μείνει άνεργος, γιατί γνωρίζω και από προσωπικές ιστορίες ότι αυτή είναι μία ήττα και υπαρξιακού επιπέδου – πέρα από κάτι δύσκολο να διαχειριστείς πρακτικά σε αυτή την ηλικία.
Τεύχος 461, 4.12.2013, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Αργύρης Πανταζάρας
Ο πολιτισμός μας είναι σαν μια χαλασμένη μηχανή. Αυτή τη μηχανή θέλουμε να την ανοίξουμε, να την εξετάσουμε, να μάθουμε ποιο ήταν το πρόβλημα, τι δεν πήγε καλά και να καταφέρουμε να την ξαναβάλουμε σε κίνηση.
Τεύχος 578, 14.7.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Δήμητρα Ματσούκα: Το πιο σέξι σημείο στην πόλη... είναι μια μικρή παραλία λίγο πριν φτάσεις στον Λαιμό Βουλιαγμένης.
Δήμητρα Ματσούκα: Το πιο σέξι σημείο στην πόλη... είναι μια μικρή παραλία λίγο πριν φτάσεις στον Λαιμό Βουλιαγμένης.
Γεννήθηκα, ζω και μεγαλώνω στου Ζωγράφου. Eίναι η συνοικία που πάντα θα με ακολουθεί και ποτέ δεν θα μπορέσω να της ξεφύγω. Η δικιά μου καβαφική πόλη. Όσες φορές κι αν λέω ότι θα πάω σε άλλη γειτονιά, σε άλλη γη, σε άλλη θάλασσα, κατά βάθος ξέρω πως δεν έχει πλοίο για με, δεν έχει οδό…
Τεύχος 334, 17.2.2011, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Γιώργος Κιμούλης
Με κάποιο τρόπο ο Έλληνας θεατής έχει πρόβλημα να ακούσει το «σ' αγαπώ» στο σινεμά. Είναι κάτι που προξενεί γέλιο, υπάρχει μια ενδόμυχη συμπλεγματική αντίδραση. Το «I love you» όμως το ακούει εύκολα, ακόμα και αν έχει παιχτεί άσχημα από τον ηθοποιό.
Τεύχος 544, 29.10.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Φιλαρέτη Κομνηνού
Θα με αιφνιδιάζουν πάντα οι άνθρωποι.Γι’ αυτό δεν πρέπει τελικά να βάζεις ποτέ τελεία· μόνο άνω τελεία.
Τεύχος 543, 22.10.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Καρυοφιλλιά Καραμπέτη: Σεξ: Πηγή χαράς και ισορροπίας για μένα. Κρίμα που η κοινωνική υποκρισία το έχει φορτίσει με τόση νοσηρότητα κι ενοχή ώστε συχνά να μεταλλάσσεται από πεδίο ηδονής σε πεδίο οδύνης.
Καρυοφιλλιά Καραμπέτη: Σεξ: Πηγή χαράς και ισορροπίας για μένα. Κρίμα που η κοινωνική υποκρισία το έχει φορτίσει με τόση νοσηρότητα κι ενοχή ώστε συχνά να μεταλλάσσεται από πεδίο ηδονής σε πεδίο οδύνης.
Τεύχος 335, 24.2.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Άλκης Κούρκουλος
Παρόλο που λάτρευα τον πατέρα μου, από μικρός ήθελα να διαφοροποιηθώ από αυτόν. Γιατί πάντα ήμουν ο γιος του Νίκου Κούρκουλου. Και αντιδρούσα πολύ σε αυτό. Ξέρεις πώς γράφουν αυτά στα αγόρια που πάντα ανταγωνίζονται το αρσενικό πρότυπο του πατέρα τους. Στο Δημοτικό με ρώταγαν: «Πώς σε λένε;», κι απαντούσα: «Δε με λένε».
Τεύχος 328, 16.12.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Θυμάμαι τον εαυτό μου πολύ πιο μικρή, όταν ήθελα να ζω μόνο μεγάλα πάθη. Μεγαλώνοντας δεν τα θέλω. Έχει να κάνει και με το πόσο έχεις πέσει στα πατώματα κι έχεις πλαντάξει για έρωτες που έφυγαν. Το έχω ανεβάσει αρκετές φορές αυτό το εργάκι. Πόνεσα-χτυπήθηκα- έκλαψα-πήγα σε φίλες, όλα, όλα τα έχω κάνει. Σήμερα αυτά είναι εμπειρίες. Πάντως είναι αμαρτία να φύγεις από τη ζωή χωρίς να έχεις ζήσει έναν τουλάχιστον μεγάλο έρωτα, ακόμη και με κάποιον για τον οποίο οι φίλες σου λένε «καλέ, με αυτόν;». Ναι, με αυτόν, δεν πειράζει.
Τεύχος 558, 25.2.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ζω με ένα παράλληλο κομμάτι του εαυτού μου να τρέχει προς μία άγνωστη κατεύθυνση και αυτό με κουράζει. Σαν να έχω ένα μόνιμο μπρα-ντε-φερ με τον εαυτό μου. Αυτό μου δημιουργεί άγχος κι ας αγαπώ την ελαφράδα. Ευτυχώς δουλεύω πάρα πολύ και δεν έχω χρόνο για πολλές εσωτερικές κουβέντες.
Τεύχος 641, 10.1.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Αθηνά Μαξίμου: Κακά τα ψέματα, σε αυτό το ανθυποχόλιγουντ που ζούμε, στο μικρό χωριό, όλοι γνωριζόμαστε.
Τεύχος 665, 28.7.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ντορέττα Παπαδημητρίου
Λένε ότι οι άνθρωποι στη Γλυφάδα είναι διαφορετικοί. Εγώ αυτό δεν το πιστεύω. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και διαφορετικός από το διπλανό του, σε όποια περιοχή κι αν ζει, ακόμα και στην ίδια. Είναι όμορφο όμως που σε μια καθημερινότητα με χιλιάδες υποχρεώσεις και άγχος, μπορώ να γυρνάω στο σπίτι μου και το περιβάλλον να με ηρεμεί. Και αυτό η Γλυφάδα μού το προσφέρει απλόχερα.
Τεύχος 496, 17.9.2014, διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Περιέχω αντιφάσεις που δεν θα μου επέτρεπαν να πω είμαι το ένα ή είμαι το άλλο. Δεν μου αρέσει να αυτοπροσδιορίζομαι, σιχαίνομαι τις ταμπέλες. Από μικρή ήμουν αντιδραστική με αυτό. Θυμάμαι να λένε «τι όμορφο κοριτσάκι» κι εγώ να αρχίζω να συμπεριφέρομαι σαν αγόρι ή το αντίθετο.
Τεύχος 646, 15.2.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Για να ζήσεις μια αυθεντική κολωνακιώτικη εμπειρία, πρέπει να πας στα παγκάκια στη Δεξαμενή μια ζεστή νύχτα, που όταν βραδιάζει φαίνονται πολύ όμορφα τα χρώματα του ουρανού.
Βασίλης Μαυρογεώργου: Εμπιστεύομαι τη ζωή. Πιστεύω ότι αξίζει να αφήνεις την τύχη να σε πάει, όπου σε πάει.
Τεύχος 637, 30.11.2017, διαβάστε τη συνέντευξη εδώ.
Μπέττυ Αρβανίτη
Για μένα οι λέξεις είναι σωματικό φαινόμενο. Όταν λες «μάνα», «σ’ αγαπώ» ή και «γαμώτο» κάτι εκρήγνυται. Την αξία τους τη συνειδητοποίησα όταν χρειάστηκε να παίξω στα αγγλικά. Όσο καλά και να ήξερα τη γλώσσα, το ειπωμένο «I love you» δεν μπορούσε να είχε το ίδιο βάθος με το «σ’ αγαπώ»
Τεύχος 642, 18.1.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Χρήστος Στέργιογλου
Όταν σκέφτεσαι τη δόξα και τη φήμη δεν σκέφτεσαι το «τώρα» αλλά το «μετά». Στο πίσω μέρος του εγκεφάλου λες ότι θα κάνω τώρα αυτό για να πετύχω μετά το άλλο. Έτσι χάνεις τη στιγμή και τη χαρά της δημιουργίας. Ποτέ δεν είσαι ευχαριστημένος, ούτε αναπνέεις ούτε ζεις καλά.
Τεύχος 466, 22.1.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
13°
