Ελένη Χελιώτη

Στον Κεραμεικό... σκέφτομαι, εδώ όπου συναντηθήκαμε πρώτη φορά ένα βράδυ Σαββάτου στις 21.30, και χωριστήκαμε το επόμενο πρωί στις 6 σ’ ένα «μπαλκόνι» στον Λυκαβηττό

Το αυτοκίνητο δημιούργησε μια άγνωστη ανάγκη: την ευκαιρία απλά να πάμε, και όχι να πάμε κάπου

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι· πρώτα ο άνθρωπος και μετά το τιμόνι

Τι κοινό έχουν 9 εταιρίες αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων;

Ενώ τα μάτια μας ήταν αντικριστά, δεν μπορούσε να με «δει». Η όραση είχε καταστεί ανούσια.

Διάβασα κάπου πρόσφατα, σε ένα διήγημα νομίζω, ότι ο χρόνος δεν πάει πουθενά

Πολλές φορές οι άνθρωποι για να αισθανθούν ασφάλεια κλειδώνονται στην εκάστοτε εποχή τους. Σαν ένα περίεργο σύνδρομο Στοκχόλμης

Η κοπέλα που κάθεται μπροστά μου πατάει το rewind και ακούει για 3η συνεχόμενη φορά το «Cornflake Girl» από Tori Amos. Τη νιώθω.

Ένας κύριος κοντά στα 70 μπαίνει στο βαγόνι, κατεβάζει τη βελόνα στο γραμμόφωνο κι ο καθένας ονειρεύεται τη δική του ζωή

Δεν μπορούμε να αρέσουμε όλοι σε όλους. Πάμε παρακάτω.