Από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της ATHENS VOICE μέχρι σήμερα, σημαντικοί έλληνες ποιητές μοιράστηκαν μαζί μας τις απόψεις και τις σκέψεις τους για την ποίηση, τα βιβλία, την πολιτική, τη ζωή.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Δίνω τα πάντα, τα ποιήματά μου, τις διακρίσεις μου, όλα, προκειμένου να ξαναπάρω τα νιάτα μου πίσω. Αχ, ο έρωτας είναι το άπαν. Και ο έρωτας συμβαδίζει με τη νεότητα.
Τεύχος 549, 3.12.2015, διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή της εδώ
Η Κική Δημουλά συνομιλεί με τη Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου
Η ποίηση χρειάζεται τον έρωτα;
Νομίζω ότι εκείνη που χρειάζεται τον έρωτα είναι η πραγματικότητα. Απ’ αυτήν λείπει. Αμφιβάλλω αν τον έχει ποτέ αισθανθεί. Η ποίηση τον περιέχει τον έρωτα, τον εκτιμάει, αλλά αυτός την ταπεινώνει. Τη χρησιμοποιεί μόνο σαν καταπραϋντική λοσιόν, μετά το ξύρισμα.
Τεύχος 418, 29.11.2012, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή της εδώ
Δεν με απασχολεί καθόλου το γήρας, αλλά τώρα πια που το ζω, αρχίζω και φοβάμαι. Η πρώτη εκδήλωσή του που αρχίζω και φοβάμαι, σαν κάτι το συγκεκριμένο, γιατί η λέξη γήρας δεν με ενδιαφέρει, είναι ότι δεν μπορώ πια το απόγευμα και το βράδυ να γράψω, να δουλέψω. Έχω μια εξάντληση φοβερή. Ευτυχώς μόνο το πρωί μπορώ. Αυτό δεν μου συνέβαινε ποτέ μέχρι τώρα. Τέλος πάντων, μπορεί να τύχει και χειρότερο. Μέχρι τώρα είμαι καλά. Έχω και μια αστάθεια στο βάδισμα, μικρή ακόμη, όχι πολύ σοβαρή, φοβάμαι πως αργότερα θα επεκταθεί.
Τεύχος 123, 4.5.2006, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή του εδώ
Γιάννης Βαρβέρης
Αγαπώ την Αθήνα, είμαι Αθηναιολάτρης. Ομονοιομανής. Στην Ομόνοια γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αλλά βέβαια δεν μπορώ να την αναγνωρίσω πια.
Ποίηση είναι κάτι που είναι και δεν είναι. Ποίηση είναι το κουκούτσι των πραγμάτων, όπως είπε ο Έζρα Πάουντ. Το κουκούτσι είναι η ζωή αν τη νοήσουμε ως κάτι ευθύ, απόλυτο και καίριο. Το κουκούτσι είναι ο έρωτας, ο θάνατος, η μοναξιά... Η ποίηση είναι ένας ζων οργανισμός, εξίσου δυνατός μ’ εσένα, που δεν σηκώνει κοροϊδίες και συγκατάβαση – ένας ισοβαρής αντίπαλος.
Τεύχος 518, 18.3.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή της εδώ
Κώστας Γ. Παπαγεωργίου
Ο θάνατος διδάσκει, εμπλουτίζει, κανοναρχεί, κυοφορείται μέσα στη ζωή, εκκολάπτεται και μόνο φαινομενικά την καταργεί· στην πραγματικότητα την καθιστά αξία ανεκτίμητη.
Τεύχος 518, 18.3.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή του εδώ
Θοδωρής Γκόνης
Η Πολυδούρη είναι ένα πρόσωπο που το αγαπάμε, είναι στη γειτονιά μας, είναι στο δρόμο μας, οπότε τη συναντάμε. Όταν κατεβαίνει να πάρει τσιγάρα, γιατί κάπνιζε πάρα πολύ, την έβλεπα. Τον καπνό της τον ξέρω, τον είχαμε πάνω στα ρούχα μας.
Σου λέει η γειτόνισσα το βραδάκι για παράδειγμα «άντε, καλό ξημέρωμα». Τι ωραίο που είναι αυτό ε; Για σκέψου το. «Να έχεις καλό ξημέρωμα», τι ωραία ευχή!
Τεύχος 614, 18.5.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή του εδώ
Ξέρω πως είστε ανιψιά του γνωστού ποιητή Μιχάλη Κατσαρού. Κατά πόσο επηρέασαν οι πολιτικές και κοινωνικές του απόψεις τον τρόπο που παρουσιάζετε την Ελλάδα της χούντας στο βιβλίο σας;
Ο Μιχάλης έχει εμπνευστεί –και θέλω να τονίσω την έννοια «εμπνευστεί» και όχι «βασιστεί»– από τον Μιχάλη Κατσαρό. Εγώ δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω, αλλά έχω ακούσει πολλές ιστορίες για εκείνον από την οικογένειά μου και από φίλους που τον ήξεραν.
Ο πατέρας μου μού έλεγε για τον Μιχάλη πως ζούσε στο υπόγειο του πατρικού σπιτιού του στο Χαλάνδρι, μου έλεγε για την προσωπική του φιλία με τον Μίκη Θεοδωράκη, που μάλιστα μερικές φορές έμενε στο σπίτι τους. Όλα αυτά μου διέγειραν τη φαντασία. Ένας συνθέτης, ένας ποιητής, ένα υπόγειο – μια υπόγεια καλλιτεχνική ζωή. Ένας αθέατος, μυστικός κόσμος. Παρόλο που το βιβλίο δεν περιστρέφεται εντελώς γύρω απ’ αυτό, ίσως είναι όμως ο λόγος που ξεκίνησα να το γράφω.
Τεύχος 394, 30.05.2012, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή τους εδώ
Γιώργος Ψάλτης
Ένα ποίημα μορφώνεται στα μάτια του αναγνώστη. Δεν φταίει εκείνος αν δεν το καταλάβει, σημαίνει ότι ο ποιητής δεν το λέει με αποτελεσματικό τρόπο.
Τεύχος 236 27.11.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή του εδώ
Λίνα Νικολακοπούλου
Γι’ αυτό μ’ αρέσει το τραγούδι. Γιατί κρατάει τρία λεπτά και μόνο. Μέσα σε τρία λεπτά έχεις πει, έχεις ταΐσει, έχεις συναντηθεί, έχεις χωρίσει, ναι… όλα κάπου. Αυτό δεν είναι ζωή;
Όταν και τα τελευταία τμήματα της πολιτικής οπισθοφυλακής θα έχουν χάσει οριστικά τη μάχη της διατήρησης του μεταπολιτευτικού status quo, θα μπουν σε κίνηση οι κοινωνικές διεργασίες.
Γράφω όπου σταθώ. Το κινητό μου είναι γεμάτο από σημειώσεις, στροφές ή και ολοκληρωμένα ποιήματα –ανάμεσα σε λίστες για σούπερ μάρκετ κ.λπ. Ένα ποίημα μπορεί να ξεκινήσει από μια λέξη, μια εικόνα ή ένα πρόσωπο – στη συνέχεια, θα πρέπει να δημιουργήσω το περιβάλλον για να τα εγκιβωτίσω. Μπορεί να ξεκινήσει από ένα συναίσθημα, μια σκέψη ή και μια χριστοπαναγία (γέλια).
Τεύχος 528, 27.5.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
13°
