Planet Of Zeus: Είμαστε μια μπάντα που «διώχνει πελάτες»

Διασχίζουμε τη λεωφόρο Μεσογείων για να βρεθούμε στα Few Studios, που έφτιαξαν οι Planet Of Zeus: ο χώρος ηχογραφήσεων, το προβάδικο, τα άτυπα γραφεία της δισκογραφικής εταιρείας Ihaveadrum records, το στέκι για το crew, η βάση της μπάντας. Στον δρόμο ακούμε τσίτα το φετινό τους άλμπουμ «Afterlife» και συζητάμε με τον φωτογράφο Πέτρο Νικόλτσο για το τι έχει να γίνει το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στο Floyd. Πέντε χρόνια πέρασαν από το τελευταίο τους άλμπουμ, πέντε κι από το τελευταίο headline show που έδωσαν στην πόλη. Είναι πολλά, όπως και τα ερωτήματα γύρω από το συγκρότημα.

Οι Planet Of Zeus ακούγονται πιο απελευθερωμένοι πια, φέρουν μια διαφορετική ενέργεια, και τα νέα rock τραγούδια τους σε ρολάρουν κάθε φορά και περισσότερο. Ο μπασίστας Γιάννης Βράζος και ο ντράμερ Σεραφείμ Γιαννακόπουλος μάς υποδέχονται και πιάνουμε την κουβέντα για ώρες, ανάμεσα σε μουσικά όργανα, πακεταρισμένα βινύλια, πετάλια, καλώδια, καπνούς, μπαταρίες που φορτίζουν και μπίρες, σαν ένα jam λίγο πριν από τη συναυλία τους, λίγο πριν μπει το 2025, που θα τους βρει να γυρνούν τον κόσμο ξανά.

Γιατί το «Afterlife» είναι ένα θαρραλέο άλμπουμ

«Ο δίσκος προέκυψε έπειτα από πολλά εμπόδια. Ξεκίνησε στην πανδημία –αμέσως μετά την περιπέτεια που αντιμετωπίσαμε στην ευρωπαϊκή μας περιοδεία με τους Kvelertak, όταν προσπαθούσαμε να επιστρέψουμε ενώ έκλειναν τα σύνορα όλες οι χώρες– και χτίστηκε σαν μια πολυκατοικία. Ένιωθα πως μου έκοψαν τη φόρα να παίξω μουσική. Ήθελα να παίζω στην ένταση και στο mentality που έπαιζα στο tour, οπότε πήγα, αγόρασα μια κάρτα ήχου κι έστησα, κάτι το οποίο δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου – φαντάσου ότι παίζω μουσική τόσα χρόνια χωρίς ενισχυτή στο σπίτι. Το στούντιό μου για χρόνια ήταν η τουαλέτα μου: λόγω της μορφολογίας του χώρου ακούγεται καλύτερα και πιο δυνατά. Προσπάθησα να αποδομήσω μπάντες και δίσκους που γουστάρω και συνειδητοποίησα πως τα περισσότερα αγαπημένα μου άλμπουμ στηρίζονταν στις φωνές, στις φωνητικές γραμμές, και αυτές οδηγούσαν τις κιθάρες και κυρίως τα τύμπανα. Η απαρχή για τον τίτλο του δίσκου βρίσκεται στο τραγούδι “Baptized In His Death”. Εκεί υπάρχει ένας στίχος του Μπάμπη που λέει “Preview of an afterlife”. Eμένα μου έριξε μπουνιά στα δόντια αυτή η φράση. Όλο αυτό που είχαμε ζήσει, πέραν του ότι ήταν κάτι οικουμενικό, ήταν και κάτι πιο προσωπικό που μπορεί να βίωνα εγώ, ότι κάπου η ζωή μου σταμάτησε στον Covid», εξηγεί ο Γιάννης.

Η διαφωνία που οδήγησε στα νέα τραγούδια

«Ήρθαμε εδώ στα τέλη του 2020. Μέχρι τότε είχαμε ένα στούντιο στην Κυψέλη, στην οδό Πόρου, που πια δεν μας χώραγε. Σε μια κατ’ εξοχήν riff based μπάντα  –τα riff ήταν το όπλο μας–, ξαφνικά οδηγείσαι σε ένα concept αποδόμησης, σαν να λες “δεν θα έχει ούτε ένα riff”. Σ’ αυτό το άλμπουμ οι υπόλοιποι τρεις θέλανε ένα πολύ πιο στρωτό, να το πω γενικόλογα, punk rock παίξιμο, το οποίο 100% δεν είμαι εγώ, δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Στην αρχή μού έβγαλε και θυμό, ένα “έχουν τρελαθεί αυτοί εδώ πέρα”. Ήταν το πρώτο άλμπουμ στο οποίο ένιωσα περισσότερο σαν ηθοποιός παρά σαν μουσικός. Αλλά, παρά το γεγονός ότι γίναμε κώλος σε πάρα πολλά κομμάτια της διαδικασίας, είπα, το θέλουν, το νιώθουν, ασχέτως αν εσένα δεν είναι η φωνή σου και δεν το πιάνεις. Αφού είναι να γίνει, τουλάχιστον υπηρέτησέ το σωστά, κάν’ το όσο καλύτερα μπορείς, ώστε έστω από τη μία μεριά να φτάσει τέρμα», εξομολογείται ο Σεραφείμ.

Η ζωή πριν και μετά την πανδημία, η ζωή πριν και μετά την πατρότητα

«Ο Σεραφείμ είναι ακλόνητος Ζωγραφιώτης, ο Στέλιος έμενε Εξάρχεια, τώρα μένει Ζωγράφου, ο Μπάμπης ακλόνητος επίσης στου Γουδή, εγώ μεγάλωσα στου Ζωγράφου, έμεινα δέκα χρόνια στα Εξάρχεια και τώρα μένω στην Κυψέλη. Η πανδημία άλλαξε τη ζωή μου εντελώς. Μέχρι τότε η δουλειά μου ήταν να βάζω μουσική σε μαγαζιά και να έχω την ελευθερία να μπορώ να παίζω μουσική, να περιοδεύω. Εκεί σταμάτησαν και τα δύο. Πήγα σε τηλεφωνικό κέντρο, εξυπηρέτηση πελατών, πωλήσεις, κάτι που έκανα και πιο παλιά και είχα ορκιστεί στον εαυτό μου να μην το ξανακάνω. Το ξανάκανα. Μετά δούλεψα μαζί με τον Στέλιο εκεί που δούλευε ήδη εκείνος. Πάλι τηλέφωνα, τεχνική υποστήριξη για τεχνολογική εταιρεία-κολοσσό. Να παίρνουν τηλέφωνο και να κλαίνε γιατί δεν πρόλαβαν να κάνουν προπαραγγελία το νέο i-Phone. Μετά κάβα. Μετά πήγα και δούλεψα σερβιτόρος σεζόν στον πεθερό μου, στην Αγία Άννα στη Βόρεια Εύβοια… δηλαδή πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης κανονικά. Έγινα πατέρας το 2022», εκμυστηρεύεται ο Γιάννης.

Ο Σεραφείμ τον κοιτάζει, σκέφτεται, φυσάει τον καπνό και μπαίνει στην κουβέντα: «Την αλλαγή τη βιώσαμε απ’ έξω κι εμείς, ο Μπάμπης κι εγώ, σαν φίλοι τους, όταν ο Γιάννης και ο Στέλιος έκαναν παιδιά. Ξαφνικά μου φαινόταν σαν κάτι πολύ μεγάλο. Δηλαδή, έχεις ένα νεογέννητο και φεύγεις περιοδεία ένα μήνα; Το έβρισκα φοβερό σαν εξωτερικός παρατηρητής, και για τους ίδιους και για τις γυναίκες τους, και πολύ συχνά στο tour σκεφτόμουν: τώρα πώς το βιώνει αυτός; Πώς βιώνει ένας άνθρωπος –τώρα που μετράει τόσο πολύ ο χρόνος– το ότι α, η Αλίκη έσκασε ένα χαμόγελο που εκείνος δεν είδε, κατάλαβες. Είχα την ενσυναίσθηση, την ικανότητα τη συναισθηματική να σκεφτώ πώς μπορεί να το βίωναν. Και γι’ αυτό χαριτολογώντας τους έλεγα: “Αν ήξερα ότι θα είστε έτσι, θα σας είχα πάρει παιδιά από τα 20”. Υπήρξε μια ευθυγράμμιση και στον Γιάννη και στον Στέλιο, που με έκανε να σηκώσω τα χέρια ψηλά, υπό την έννοια του ότι, κοίτα να δεις, οι άνθρωποι αλλάζουν, εξελίσσονται, το οποίο μπορεί να μην είναι κάτι σημαντικό, μπορεί να είναι στην “καλημέρα” που θα σου πει ο άλλος το πρωί. Αυτό μου διέλυσε το μυαλό: η φάση ότι μπορεί να έρθει ένα σκατουλάκι να σου ταρακουνήσει το κεφάλι ότι δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος εσύ».

Μα τον Δία, είναι πολλά τα λεφτά;

Η πρεμούρα των ανθρώπων να μάθουν αν μια μπάντα μπορεί να ζήσει από τη μουσική της και το τι σημαίνει αυτό δεν μένουν ασχολίαστα από τον Σεραφείμ: «Αυτοί που ζούνε από τη μουσική δεν έχουν την ανάγκη να το κοινοποιήσουν δημοσίως –είναι λίγο σαν να σου μιλάει ένας μαφιόζος για το πώς βιοπορίζεται–, οπότε κρατάμε μια μικρή πισινή. Είχαμε μια υπεροψία σαν πιτσιρίκια και σαν ονειροπόλοι ότι πάμε να το κάνουμε. Δεν είχαμε φανταστεί ποτέ ότι θα μιλούσαμε για κάτι τέτοιο, σίγουρα σαν τετράδα. Ταυτόχρονα όμως, μια τετράδα ανθρώπων πολύ διαφορετικών, πήρε μια κοινή απόφαση, η οποία μας οδήγησε και τους τέσσερις, σε προσωπικό επίπεδο, για πολλά χρόνια να είμαστε ουραγοί σε σχέση με το πώς εξελίσσονταν σε προσωπικό, οικονομικό, επαγγελματικό επίπεδο όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μας, αλλά τελικά άντεξε τόσο ώστε να βγει νικήτρια αυτή η ομάδα, κερδίζοντας μια πολύ μεγάλη ελευθερία, που τώρα λείπει απ’ όλους τους άλλους, οι οποίοι αναλογίζονται ίσως τα “όχι” που δεν είπαν ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό έγινε με πάρα πολύ μεγάλο προσωπικό κόστος, ψυχικό και κυρίως οικονομικό. Δεν έχουμε πει ποτέ ψέματα, γιατί δεν το γουστάρουμε αυτό. Υπήρξαν 4-5 tours από τα οποία μπήκαμε πανηγυρικά μέσα, και γυρνούσαμε από 45 live κι έπρεπε την επόμενη μέρα να παίξει DJ ο Γιάννης τρέχοντας, γιατί ήμασταν μείον τρία - τέσσερα χιλιάρικα ο καθένας».

Πόση Αθήνα έχει το νέο άλμπουμ των Planet Of Zeus μέσα του;

«Μπορεί να είναι και το πρώτο άλμπουμ που ο ήχος του δημιουργεί τόσο πολλές εικόνες. Όχι ότι δεν το είχαν αυτό και τα προηγούμενα, αλλά, αν με αφετηρία το “Loyal To The Pack” έρχεται η απόλυτη εσωστρέφεια και κλειστοφοβία του “Faith In Physics”, το “Afterlife” νιώθω ότι με βγάζει απ’ αυτή τη διαδικασία, και οι εικόνες που μου δημιουργεί από την Αθήνα είναι αυτό που νομίζω πως οι άνθρωποι της δικής μας γενιάς έχουν βιώσει σαν κέντρο της πόλης, με την εξέλιξη και την αλλαγή του. Δεν το είχα σκεφτεί ότι οι Planet είναι φαινόμενο της πόλης· δεν θα μπορούσε όμως να είχε βγει αυτή η μουσική από αλλού. Όσο αποτελεί προσωπική ανάμνηση η μουσική μας για το πού ήμουν, σαν ημερολόγιο, ταυτόχρονα αποτελεί κι ένα ημερολόγιο του τι έχει περάσει η πόλη μου τα τελευταία 20 χρόνια. Το βλέπω εκεί μέσα. Και η γενιά μου», παρατηρεί ο Σεραφείμ.

«Μέχρι πού θα φτάσει η ματσίλα σου;»

Ακούμε ζόρικες ιστορίες από τον δρόμο. «Έχουμε μία: Φεύγουμε από ένα live, είμαστε επτά άτομα, ok, δεν είμαστε άνθρωποι της βίας, αλλά, αν χρειαστεί, θα κάναμε κάτι. Βλέπουμε ότι το ξενοδοχείο είναι σχετικά κοντά στο venue –μπορεί να είναι και Βουδαπέστη, δεν θυμάμαι, κάποια τέτοια πόλη–, οπότε ξεκινάμε σαν καραγκιοζάκια τουριστάκια με τα βαλιτσάκια μας, έχουμε και πάρκινγκ, είμαστε στο venue, και είναι αυτά τα κλασικά τα city centers που είναι λιθόστρωτα και κάνεις όλον αυτό τον θόρυβο με τα ροδάκια σου. Κι όπως περπατάμε, προφανώς μας ακούν όλοι ότι είμαστε Έλληνες –δεν είμαστε και οι πιο ήσυχοι σε ταμπεραμέντο ή ομιλία, ως μεσογειακός λαός– και είναι δυο τύποι τώρα, νταγκλαράδες –καταρχάς σ’ αυτές τις χώρες, επειδή όλοι έχουν αυτούς τους σβέρκους και είναι σχεδόν όλοι καραφλοί, σε πιάνει αυτό το να νομίζεις ότι είναι χούλιγκαν, νεοναζί, ενώ δεν είναι–, και είναι λοιπόν και οι δύο ντίρλα, σ’ ένα παρκάκι σαν την πλατεία Μαβίλη, και κατουράνε αυτά τα θηρία όπως θα κατουρούσα εγώ στα πέντε μου, που νόμιζα ότι πρέπει να κατεβάζω όλα τα βρακιά μου μέχρι τους αστραγάλους. Είναι έτσι οι δυο τους και κατουράνε, πάλλονται και λίγο, έχουν μια μικρή ταλάντωση απ’ το μεθύσι, και ταυτόχρονα μας τραμπουκίζουν κιόλας. Και δυο από εμάς αρχίζουν να κάνουν κάτι μαγκιές. Και λέω: “μαλάκες, για να σε τραμπουκίσει άνθρωπος που έχει τα βρακιά κατεβασμένα και κατουράει κιόλας, λογικά, ή θα πεταχτούν άλλοι εξήντα από πίσω ή αυτοί οι δύο θα μας κάνουν τουλούμι”. Και μετά γελάγαμε με όλη αυτή την ιστορία, αλλά μας είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Και τα βρακιά κατεβασμένα και να μας τραμπουκίζουν; Μέχρι πού θα φτάσει η ματσίλα σου; Υπάρχουν και κάποια όρια! Έχουν γίνει τέτοια. Μας έχουν πετάξει έξω από πτήσεις, από ξενοδοχείο, έχουμε πάθει ό,τι βλάβη μπορείς να φανταστείς σε βαν, έχουμε βρεθεί σε ό,τι κωλοσυνεργείο μπορείς να φανταστείς για να σωθεί κάποιο live, κινδυνέψαμε με σκασμένο λάστιχο στον δρόμο για Τσεχία…»

Το rock καπέλο της αγοράς

«Κοίτα, την έχουμε ζήσει τη rock n’ roll ζωή. Το τι ονομάζουμε εμείς μεταξύ μας Rock n’ roll ζωή είναι κάτι πολύ άλλο. Τώρα χρησιμοποιώ τη στερεοτυπική έννοια για τη rock n’ roll ζωή, η οποία είναι ένα καπελάκι που φόρεσε η αγορά σ’ αυτό το κάποτε ρεύμα, όχι μόνο μουσικής, κοινωνικό ρεύμα. Υπήρξε η ό,τι πιο κοντινό σε απόπειρα πραγματικής κοινωνικής επανάστασης κάποτε, και γι’ αυτό πνίγηκε σε χιλιάδες άλλα πράγματα και μετά έγινε αγορά. Σε επίπεδο mainstream, δεν συζητώ για τις μπάντες που το υπηρετούν. Από εκεί κι έπειτα έγινε μπίζνα, είναι αγορά», εξηγεί ο Σεραφείμ.

Η γενιά της διαφοροποίησης και η γενιά της ομογενοποίησης

«Δεν θα μπορούσαμε να την ψωνίσουμε. Ήταν κάπως ενάντια στην ίδια την εποχή, δεν ήταν προσωπικό. Είμαστε μέρος μιας γενιάς η οποία είχε την ανάγκη να διαφοροποιηθεί απ’ αυτό που συνέβαινε. Τώρα, τα τελευταία χρόνια, η ανάγκη των πιο νέων παιδιών είναι να ανήκουν. Αυτά –ούτε το ένα σπουδαιότερο ούτε το άλλο– είναι σημεία των καιρών. Αλλά η δική μας γενιά μεγάλωσε προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί απόλυτα απ’ αυτό που την έπνιγε εδώ, στον τόπο της –το οποίο δεν ήταν απαραίτητα οι γονείς· ήταν κι οι συμμαθητές, ήταν πολλά…– και όχι να ανήκει, όχι να ομογενοποιηθεί. Με αποτελέσματα καρικατουρίστικα, που τα έχουμε φτιάξει όλοι μαζί. Εμείς θέλουμε και τη γνώση να μοιραστούμε, δεν νιώθουμε ότι κάποιος θα μας φάει τη δουλίτσα. Θέλουμε να το μοιραστούμε όλο αυτό το πράγμα, δεν θέλουμε να είμαστε ένας διάττοντας αστέρας που έφτιαξε τη φασούλα του για εμάς και πίσω το χάος. Τώρα που έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει και έχουν πάει και τα πράγματα καλά, συνειδητοποιώ πόσο εντάξει θα ένιωθα σαν άνθρωπος ακόμα κι αν απλώς υπήρχαν μόνο οι αναμνήσεις και οι έξτρα ιστορίες απ’ αυτό, κι ας μην είχε βγει τίποτα, ούτε οικονομικά… Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι, αν είχα εγγόνι, πολύ κουλ παππούδες θα ήμασταν», λέει χαμογελώντας ο Σεραφείμ. Το χαμόγελο μεταδίδεται αστραπιαία σε όλους. Όπως θα συμβεί σε λίγες μέρες, μόλις ανέβουν στη σκηνή του Floyd. Δεν έχουμε ιδέα τι μας περιμένει, λένε, αυτή τη φορά. Θα το ανακαλύψουμε όμως μαζί τους.