Η ουρά έξω από το Floyd στην οδό Πειραιώς, Σάββατο βράδυ 27 Απριλίου του 2024, μεγάλη και το κοινό ανυπόμονο. Φτάσαμε στις 21:30 και περιπλανηθήκαμε στους φιλόξενους χώρους του νέου μεγάλου συναυλιακού χώρου και περιμέναμε με ανυπομονησία να ξεκινήσει η συναυλία.
Μέχρι τις 21.45 το venue ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Ηλεκτρισμός στον αέρα και μια δροσερή ατμόσφαιρα από τον καλό εξαερισμό που ο κόσμος τον σεβάστηκε χωρίς να καπνίζει.
Αποχωρίστηκα την παρέα και προχώρησα στην «πρώτη γραμμή» μαζί με τους συναδέλφους μου φωτογράφους. Ο Sivert Høyem και η παρέα του βγήκαν ακριβώς στην ώρα τους, έτοιμοι να μάς ταξιδέψουν στα ηχοτόπια του πρόσφατου άλμπουμ “On An Island” και όχι μόνο.
«Όσο μεγαλώνω, τόσο συνειδητοποιώ ότι “πρέπει” να είμαι σε κίνηση. Το performing παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου […] Απολαμβάνω τα ταξίδια όλο και περισσότερο, είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που, όπως είπα και πιο πριν, το χρειαζόμουν. Να είμαι σε κίνηση, να προχωρώ, χρειαζόμουν προσδοκία για να κάνουμε μία συναυλία όσο καλύτερη μπορούσαμε, όλο αυτό είναι μια δύναμη στη ζωή μου»είχε εκμυστηρευτεί ο Sivert Høyem στην πρόσφατη συνέντευξή του στην Athens Voice. Και βλέποντάς τον από κοντά καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοεί.
Ένα υπέροχο light and smoke show μόλις είχε ξεκινήσει. Οι πορτοκαλί, μωβί και κόκκινες αποχρώσεις στο φόντο της σκηνής ζέσταναν τον χώρο. Ο τραγουδιστής, ψηλός και αγέρωχος με μια υπέροχη περιβολή με τα χέρια ψηλά ξεσήκωσε το ενθουσιασμένο πλήθος. Η φωνή του σφυροκόπησε τα ηχεία και μια πανδαισία με εξαιρετικό ήχο, ούτε πολύ δυνατό, ούτε χαμηλό βέβαια μας έφερε ρίγη στην ραχοκοκαλιά!
Ο ήχος του συγκροτήματος καθαρός και στιβαρός. Οι παίκτες σοβαροί και λεπτολόγοι. Τα όργανα όλα ένα κι ένα. Στο τρίτο τραγούδι ο Sivert Høyem μας έπαιξε με μια πανέμορφη δωδεκάχορδη ακουστική κιθάρα έναν γλυκύτατο σκοπό.
Τα κορίτσια που μεγάλωσαν με τους Madrugada και τα αγόρια που ταξίδεψαν με τους ήχους του με την παλιά και τη νέα παρέα του ήταν όλοι εκεί. Μετά το τρίτο κομμάτι ανέβηκα και γω μαζί με τους μεγαλύτερης ηλικίας στον εξώστη του Floyd και απόλαυσα ένα υπέροχο live με συγκίνηση καθώς θυμόμουν αυτήν τη φωνή από τα μπαρ και τα φοιτητικά σπίτια στην Θεσσαλονίκη εκεί στο γύρισμα του αιώνα.
Γύρω μου χαμογελαστά πρόσωπα και πολύ εγκάρδιο χειροκρότημα μετά από κάθε τραγούδι. Ο κιθαρίστας της μπάντας με έκανε να ζηλέψω τις πενιές του και περίμενα πώς και πώς να γυρίσω σπίτι και να παίξω και γω λίγο τις συγχορδίες που είδα να χτυπάει με την πένα του. Το συγκρότημα αποτελούνταν από μπασίστα, ντράμερ, keyboard player, rhythm κιθαρίστα και solo κιθαρίστα. Παρατήρησα πως παρ’ όλο που είχαν σαμπλιέρα και πολλά πεταλάκια για εφέ στα πόδια τους, τα χρησιμοποίησαν ελάχιστα έως καθόλου. Ο ήχος ήταν κοφτερός σαν λεπίδι και άκουγες με διαύγεια μέχρι και την πιο κρυμμένη νότα.
Το encore απογείωσε την βραδιά και όλοι μας βυθιστήκαμε σε μια μυσταγωγία που είχε κάτι από παγωμένο σκανδιναβικό τοπίο και καυτή αμερικάνικη έρημο. Οι μπότες του Sivert Høyem ήταν μια εικόνα από το Φαρ Ουέστ και τα μαλλιά του μπασίστα και του κιθαρίστα είχαν κάτι αρχέγονο, βγαλμένο από την μυθολογία των Vikings.
Βγαίνοντας ξανά στην oδό Πειραιώς ανεβήκαμε προς τα αρχαία κοιμητήρια της Αθήνας, την είσοδο της λαμπρής πόλης και χαθήκαμε προς την Ομόνοια και τα μπαράκια των Εξαρχείων. Ήταν μια νύχτα που θα τη θυμόμαστε για τον καθαρό της ήχο και τη γλυκιά ανοιξιάτικη μυρωδιά νερατζούλας.
Αποκλειστικές εικόνες από το μεγαλύτερο συγκοινωνιακό, αναπτυξιακό και περιβαλλοντικό έργο υποδομής στη Βόρεια Ελλάδα, το οποίο, έπειτα από δεκαετίες, παραδίδεται
7°
