Hume Assine: «Athens Blues» όπως αστικός ήχος, αστικός στίχος

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την κυκλοφορία του άλμπουμ «Athens Blues» και κάθε του επανάληψη στο Spotify σου δίνει νέους συνδυασμούς ρυθμών και σκέψεων. Αν σας αρέσει να μετράτε στιγμές, η νέα δισκογραφική δουλειά των Hume Assine θα κάνει τις στιγμές σας να μετρούν. Το καλλιτεχνικό alter ego του Βαγγέλη Ορφανίδη που έχει μετεξελιχθεί σε ένα μουσικό trio κυκλοφόρησε έναν δίσκο με δέκα καθημερινές αστικές ιστορίες εμπνευσμένες από την Αθήνα, αλλά που θα μπορούσαν να συμβαίνουν και οπουδήποτε αλλού. Άλλωστε το άλμπουμ κλείνει με τη συμμετοχή- έκπληξη του Θεσσαλονικιού συγγραφέα και ραδιοφωνικού παραγωγού, Στέφανου Τσιτσόπουλου, να μας περιγράφει ένα ταξίδι μερικών nanosecond από και προς τη Θεσσαλονίκη. Αντίστοιχα ο Jerome Kaluta αναλαμβάνει να μας εισάγει στον κόσμο των αθηναϊκών μπλουζ, έναν κόσμο γεμάτο super συναισθήματα, special καθημερινότητες, νυχτερινές βόλτες, παθιασμένα φιλιά, πολιτική τοξικότητα, υπόγειες και εξωπραγματικές διαδρομές, εσωτερικές αναζητήσεις και όνειρα. Ο Hume Assine συνοδεύει τα synthesizers του με organs και mellotrons, η Άννα Πασπάτη περνά σε πρώτο ρόλο στα φωνητικά, ο Αλέξης Αντωνόπουλος, αφήνει στην άκρη τα ντραμς του για να παίξει με αναλογικά beats. Όλοι μαζί, απαντούν στις ερωτήσεις και τις απορίες που έσκασαν μετά τις πρώτες ακροάσεις του άλμπουμ.

Συγχαρητήρια για το «Athens Blues»! Πώς θα περιγράφατε εσείς το άλμπουμ αυτό πριν το ακούσουν οι άνθρωποι;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Να σαι καλά. Νομίζω ότι το άλμπουμ αυτό αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που είμαστε. Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι κατάφεραν να ενώσουν τις δικές του αθηναϊκές «blues» ιστορίες -που βιώνουν και οι ίδιοι- και να τις κάνουν τον ήχο της πόλης του σήμερα. 

Άννα Πασπάτη: Ευχαριστούμε! Το «Athens Blues» για μένα είναι ένα αφήγημα με 10 αυτοτελείς ιστορίες που νομίζω καταφέρνει να συμπεριλάβει πολλές διαφορετικές πτυχές της αθηναϊκής καθημερινότητας.

Hume Assine: Αστικός ήχος, αστικός στίχος.

Τι σας απασχολούσε όταν ξεκινήσατε τη δημιουργία του;

Hume Assine: Να σου πω την αλήθεια κυρίως με απασχολούσε αν υπήρχε νόημα για ένα νέο album αντί για αυτόνομα singles. Όμως όταν «έκατσε» στο μυαλό το concept για μία συλλογή αθηναϊκών ιστοριών, «έδεσε το γλυκό». Και μάλιστα τελικά, ο δίσκος δεν σταματάει στα τραγούδια, αλλά θα επεκταθεί και σε διάφορα δρώμενα, από live events μέχρι podcasts!

Αλέξης Αντωνόπουλος: Πάντα σε απασχολεί το επόμενο βήμα. Νομίζω όμως ότι περισσότερο μας απασχόλησε το να φτιάξουμε κάτι για το οποίο να είμαστε περήφανοι.

Άννα Πασπάτη: Γενικά μετά από τα χρόνια συνεργασίας μας με τα παιδιά έχω μάθει να μην ανησυχώ τουλάχιστον για το ότι το αποτέλεσμα θα μας εκφράζει και θα το αγαπήσουμε. Η ανησυχία που νομίζω απασχολεί τους περισσότερους καλλιτέχνες είναι πως θα το εκλάβει ο κόσμος και αν θα βρει κάτι να ταυτιστεί.

Πότε καταλήξατε στο τελικό αποτέλεσμα;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Κάποια κομμάτια πήραν πολύ γρήγορα τελική μορφή και κάποια άλλα ολοκληρώθηκαν κυριολεκτικά στις καθυστερήσεις. Ελάχιστο χρόνο δηλαδή πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ.

Άννα Πασπάτη: Ακριβώς όπως τα είπε ο Αλέξης, με fun fact το «Athens Blues» που είναι το πρώτο κομμάτι του δίσκου και που ολοκληρώθηκε τελευταίο με την συμμετοχή του Jerome Kaluta.

Hume Assine: Κι εδώ να συμπληρώσω ότι το ομώνυμο τραγούδι «Athens Blues» πήρε την τελική του μορφή με τη φωνή του Ζερόμ, ενώ είχαμε κλείσει ήδη το album για κοπή βινυλίων. Απλά τελευταία στιγμή, αποφασίσαμε να το αλλάξουμε - κι ευτυχώς! Αντίθετα το τελευταίο κομμάτι του album που είναι και αυτό με καλεσμένο (τον Στέφανο Τσιτσόπουλο αυτή τη φορά) είναι και από τα πρώτα που ολοκληρώθηκαν! Γενικά πάντως είναι ένας δίσκος που γύριζε στο μυαλό μόλις τελειώσαμε το προηγούμενο, αλλά από τέλη του 2021 πλέον, ξεκινήσαμε τη δουλειά όλοι μαζί.

Ποιος στίχος από το άλμπουμ «Athens Blues» σας εκφράζει πιο πολύ;

Άννα Πασπάτη: «This is my home, call it “everywhere” and light my inner fire».

Hume Assine: Αυτές τις μέρες θα έλεγα το «My special ordinary life, a scrolling kilobyte, under your thumb» καθώς λόγω αυγουστιάτικης χαλαρότητας, πέρασα πολύ χρόνο σκρολάροντας στο instagram, βλέποντας τη σπέσιαλ κανονική καθημερινότητα φίλων, γνωστών και γνωστών άγνωστων, μοιράζοντας απλόχερα, καρδούλες.

Αλέξης Αντωνόπουλος: Και μένα, κατά καιρούς με εκφράζει και κάποιος άλλος στίχος αλλά τώρα νομίζω ο παρακάτω: «Μας ενώνει μια ζωή σ’ ένα κελί με το λουκέτο ανοιχτό».

Τι σας κάνει περισσότερο περήφανους ακούγοντας αυτό το άλμπουμ;

Hume Assine: Κυρίως ότι όντως το ολοκληρώσαμε! Όταν κάτι ξεκινάει σαν μία ιδέα με έναν μακρινό προορισμό, και φτάνεις τελικά να πατήσεις το play και να το ακούσεις, είναι πραγματικά φοβερό συναίσθημα. Από κει και πέρα, προσωπικά καμαρώνω για το ότι έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα δύο άλμπουμ.

Αλέξης Αντωνόπουλος: Το γεγονός ότι ακούω ξανά και ξανά τον δίσκο και μου αρέσει το ίδιο όπως και την πρώτη φορά είναι καλός λόγος για να νιώθω περήφανος που ήμουν μέρος του.

Άννα Πασπάτη: Είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη που το παζλ συμπληρώθηκε τόσο όμορφα με τα κομμάτια που είχε να δώσει ο καθένας μας και που το αποτέλεσμα εκπροσωπεί και γιορτάζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός μας, σε μια κατά τη γνώμη μου τέλεια ισορροπία.

Μεσολάβησαν τρία δύσκολα χρόνια ανάμεσα στο «Athens Blues» και τον προκάτοχό του «The Sweetest Sound». Πώς την παλέψατε;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Την παλέψαμε με τη μουσική δημιουργία. Στην ουσία εκείνη την περίοδο πήρε σάρκα και οστά σχεδόν όλος ο δίσκος. Η απομόνωση ήταν καλός λόγος να πεισμώσουμε και να πέσουμε με τα μούτρα στη μουσική. Θυμάμαι δουλεύαμε ασταμάτητα και σχεδόν καθημερινά. Να ναι καλά το internet.

Άννα Πασπάτη: Κατά τη διάρκεια της καραντίνας δέσαμε ακόμα πιο πολύ ως μπάντα. Η απόσταση μας έκανε να δουλέψουμε διπλά, με ό,τι μέσα είχαμε και η επικοινωνία μας εντάθηκε αντί να χαλαρώσει. Για μένα ήταν οι πιο χαλαρωτικές και δημιουργικές ώρες της μέρας.

Hume Assine: Θα συμφωνήσω με τα παιδιά! Προσωπικά η καραντίνα με κούρασε πάρα πολύ ψυχολογικά και η ενασχόληση με τη μουσική ήταν μία ωραία αφορμή αποφόρτισης.

Απελευθερώνουν έναν μουσικό τα drum pads; Κι αν ναι, πώς;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Τα pads δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μουσικό όργανο με high tech όνομα. Κάθε όργανο όπως και κάθε άνθρωπος έχει περιορισμούς και στεγανά. Αν κατανοήσεις τους περιορισμούς, όχι μόνο του οργάνου σου αλλά και τους εσωτερικούς σου περιορισμούς, τότε μπορείς να τους σπάσεις και να απελευθερωθείς.

Τι κάνει αυτή την πόλη μοναδική;

Άννα Πασπάτη: Ως παιδί του κέντρου πιστεύω η μοναδικότητα της Αθήνας προέρχεται από τους ανθρώπους της και από τον τρόπο που αυτοί ζυμώνονται μεταξύ τους. Αυτοί την κάνουν ζωντανή, πολύχρωμη και αεικίνητη.

Hume Assine: Ως παιδί των προαστίων, θα συμφωνήσω με την Άννα! Γιατί όταν ακόμη -εκεί μετά το σχολείο- πρωτοξεκινούσαμε να «βγαίνουμε κέντρο» αυτή η άνετη πολυπολιτισμικότητα ήταν που μας τσιγκλούσε, που μας ενθουσίαζε και τελικά μας δημιουργούσε νέες παραστάσεις, εμπειρίες και αναμνήσεις. Και τελικά νομίζω, αυτό είναι που κάνει και την πόλη μοναδική για τον καθένα μας ξεχωριστά: Οι πολλές αφορμές που σου δίνει για να δημιουργείς αναμνήσεις.

Αλέξης Αντωνόπουλος: Όπως έχω ξαναπεί, η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπάς και μισείς ταυτόχρονα. Όταν είσαι καιρό  σε αυτήν θέλεις να φύγεις σαν τον τρελό, μα μόλις φεύγεις σου λείπει αφόρητα. Πόσο πιο μοναδικό και σπαστικό από αυτό;

Τι σας ανησυχεί περισσότερο για το μέλλον της Αθήνας;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Μην κλείσει το «βρώμικο» στη Μιχαλακοπούλου. Θα είναι πλήγμα.

Άννα Πασπάτη: Δεν θέλω να φιμωθούν οι διαφορετικές «φωνές» που ακούγονται μέσα στην πόλη. Ελπίζω να συνεχίσει να δίνεται χώρος για ακόμα περισσότερη έκφραση στους πολίτες της και όχι το αντίθετο.

Hume Assine: Να σου πω την αλήθεια, αν δε γίνει πόλεμος, δεν ανησυχώ καθόλου για το μέλλον της Αθήνας. Η πόλη με όλα τα στραβά της, βελτιώνεται σε γενικές γραμμές. Πετυχαίνω πολλές φορές στην τηλεόραση βιντεοταινίες του 1980 με τον Ψάλτη, τον Μιχαλόπουλο και λοιπούς, που δείχνουν μπόλικη Αθήνα. Την πλοκή προφανώς την ξέρω πια, οπότε παρατηρώ «το σκηνικό» που εκτυλίσσεται. Εκεί λοιπόν θα δεις μια Αθήνα πιο άσχημη και πιο βρώμικη εξωτερικά, αλλά και νοοτροπίες που πλέον ευτυχώς δεν είναι αποδεκτές, όπως π.χ. το bullying, η παρενόχληση στον δρόμο κλπ. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι κάποτε τα βαγόνια του ηλεκτρικού είχαν ταμπελάκι «Παρακαλώ μην πτύετε». Οι κάτοικοι της Αθήνας πλέον σέβονται περισσότερο και την ίδια την πόλη και τους συμπολίτες τους. Δέχονται το διαφορετικό, σέβονται περισσότερο το περιβάλλον, παράγεται πολιτισμός. Δεν είναι όλα ρόδινα φυσικά, αλλά σε γενικές γραμμές μια χαρά τα πάει η Αθήνα μας!

Ποια είναι η γνώμη σας για τη χρήση της A.I. στη μουσική;

Άννα Πασπάτη: Προσωπικά είμαι πολύ ενθουσιασμένη με όσα έχω δει να γίνονται μέχρι στιγμής. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα μπορεί να κάνει σε λίγο καιρό, αλλά πιστεύω πως η σωστή χρήση του A.I. θα έχει οφέλη για τους καλλιτέχνες.

Hume Assine: Το Α.Ι. ήρθε για να μείνει και ν’ αλλάξει ριζικά τη ζωή μας, οπότε και τη μουσική. Θεωρώ ότι κάποια στιγμή, «ανθρώπινη» μουσική θα ακούνε μόνο οι ψαγμένοι music lovers. Για τους υπόλοιπους, το κινητό τους θα καταλαβαίνει τη διάθεσή τους και θα τους φτιάχνει εκείνη τη στιγμή, ακριβώς προσωποποιημένη μουσική που θα ταίριαζε ν’ ακούσουν. Σε ό,τι αφορά τη δημιουργία μουσικής, από πραγματικούς ανθρώπους, και εκεί θα έρθει να διευκολύνει τη ζωή των μουσικών με εργαλεία που θα κάνεις πιο εύκολα, πιο γρήγορα και πιο ποιοτικά, αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Ήδη το ΑΙ είναι παρών στη μουσική παραγωγή, με προγράμματα που «ακούν» τη μουσική σου και διορθώνουν λάθη, μιξάρουν κ.ο.κ. Πριν λίγες μέρες δοκίμασα ένα synthesizer που αντί να φτιάχνεις ήχους με τα παραδοσιακά «εργαλεία», απλά περιγράφεις με λέξεις πως φαντάζεσαι τον ήχο ή την ατμόσφαιρα που θες κι αυτό σου δίνει αντίστοιχες επιλογές ήχων! Εν τέλει, μουσικοί και ακροατές θα βγουν ωφελημένοι. Σίγουρα βέβαια θα πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι γνωρίζαμε γύρω από τη μουσική έως σήμερα, το οποίο θα είναι στενάχωρο όμως μόνο για κάποιους λίγους ρομαντικούς (σαν κι εμάς).

Αλέξης Αντωνόπουλος: Γενικά η φάση του Α.Ι. είναι ακόμα φρέσκια αλλά η χρήση του θα είναι αναπόφευκτη στο κοντινό μέλλον. Ως μέσο από μόνο του είναι σουπερ επαναστατικό. Το θέμα είναι πώς θα το χρησιμοποιήσεις. 

Ζούμε σε μια εποχή που η εικόνα ενός σχήματος είναι πιο σημαντική από τη μουσική του;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Σίγουρα ζούμε στην εποχή της εικόνας. Η εικόνα παίζει τεράστιο ρόλο αλλά αν δεν έχεις τη μουσική, όση καλή εικόνα και να έχεις, θα σε ξεπεράσει εκείνος που θα έχει καλά και τα δυο.

Άννα Πασπάτη: Η εποχή μας σίγουρα εστιάζει στην εικόνα και πολλές φορές αυτό δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Για μένα η εικόνα θα πρέπει να πλαισιώνει και να δίνει ένα extra push στην μουσική, η οποία θα πρέπει να μπορεί να σταθεί και μόνη της. Είναι αλληλένδετες παρόλα αυτά και εξίσου σημαντικές η κάθε μια στο ρόλο της.

Hume Assine: Νιώθω ότι δεν είναι θέμα εποχής. Η «εικόνα» είναι κι αυτό ένα είδος τέχνης που από πάντα ήταν στο παιχνίδι, όσο υπάρχει μουσική βιομηχανία.  Για σκέψου… αν πεις σε κάποιον «Elvis Presley» του έρχεται στο μυαλό πρώτα η μουσική του ή η εικόνα του; 

Ποια εφαρμογή από αυτή που έχετε στο smartphone σας θεωρείτε σημαντικότερη και γιατί;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Ως μουσικόφιλος φυσικά το Spotify. Ως ψυχαναγκαστικός το flight radar 24 γιατί μου αρέσει να ξέρω τα αεροπλάνα που βλέπω από πού έρχονται και πού πάνε.

Άννα Πασπάτη: Νομίζω το instagram. Πέρα από την χρήση του ως μέσο κοινωνικής δικτύωσης και επικοινωνίας με φίλους, μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ καλλιτέχνες που θαυμάζω και να παίρνω μια μικρή γεύση από την καθημερινότητά τους. Ναι την Beyoncé κυρίως χαχαχά!

Hume Assine: Τις τελευταίες μέρες έχω λιώσει ένα app με συνταγές για τον airfryer μια που αποφάσισα να αναλάβω τη μαγειρική για όλη την οικογένεια. Αλλά ok, αν με πετούσαν σε ένα ξερονήσι με wifi κι έπρεπε να έχω μόνο μία εφαρμογή, αυτή θα ήταν προφανώς το Spotify.

Υπήρξαν ιδέες και τραγούδια που έμειναν απέξω από αυτό το άλμπουμ;

Hume Assine: Ναι υπήρξαν. Όχι μόνο ιδέες αλλά και πολλά έτοιμα τραγούδια, κάποια από αυτά και έτοιμα ηχογραφημένα. Πού ξέρεις; Κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούν κάπου… κρυμμένα!

Μοιάζει να αγαπάτε πολύ το στούντιο. Είναι στα σχέδιά σας να πυκνώσουν οι live εμφανίσεις σας;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Μην το πεις πουθενά, αλλά αγαπάμε τρελά και τις live εμφανίσεις. Φυσικά και υπάρχει στόχος για περισσότερα live. Είναι κάτι που θέλουμε να κυνηγήσουμε.

Άννα Πασπάτη: Ωραίο το στούντιο αλλά στα live είναι που ξεδίνουμε! Ως μπάντα με δικό μας υλικό δεν είναι πάντα εύκολο να παίζουμε συχνά και όπου θέλουμε, αλλά αυτό είναι το τίμημα του να κάνεις ακριβώς τη μουσική που γουστάρεις. Τη νέα σεζόν τα πιο συχνά live είναι από τους πρωταρχικούς μας στόχους.

Hume Assine: Θέλουμε να παίζουμε παντού! Δεν είναι πάντα εύκολο όπως είπαν και τα παιδιά. Αυτή τη στιγμή ξεκινάμε να δουλεύουμε κάτι που μας έχει εξιτάρει πολύ στο live κομμάτι και θα πλαισιώνει το concept του άλμπουμ!

Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα στο rider σας;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Προς το παρόν δεν έχουμε τρελές απαιτήσεις, αλλά αν τα πράγματα πάνε καλά και θα μπορούμε να ζητάμε πράγματα, θα ήθελα μια θέση πάρκινγκ κάθε φορά που πηγαίνουμε να παίξουμε σε κάποιο μας live.

Άννα Πασπάτη: Εγώ τι να σας πω, ένα μικρό τσαντάκι με το μικροφωνό μου κουβαλάω μόνο!

Hume Assine: Μεταξύ μας τώρα… το ρεύμα! Αν έχει ρεύμα, όλα τ’ άλλα τα βρίσκουμε!

Τι έχει αλλάξει στον πλανήτη Hume Assine από το «Foreign Lands» μέχρι σήμερα;

Hume Assine: Το κλασσικό των Κατσιμιχαίων «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Η όρεξη και η αγάπη για τη μουσική παραμένει, αλλά ως άνθρωποι αλλάζουμε ζωές και καθημερινότητες. Από το «Foreign Lands», έχουν περάσει σχεδόν 10 έντονα χρόνια! Νιώθω αν κάνω έναν απολογισμό τώρα που ρωτάς, ο πλανήτης Hume Assine, ξεκίνησε από ένα μοναχικό μελαγχολικό project και κατέληξε σε μία φωτεινή παρέα!

Αλέξης Αντωνόπουλος: Νομίζω ότι αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, σαν άνθρωποι. Ωριμάζουμε και εξελισσόμαστε και αυτό φαίνεται και στη μουσική που κάνουμε.

Πώς περάσατε το καλοκαίρι σας και τι περιμένετε από το φθινόπωρο;

Αλέξης Αντωνόπουλος: Δεν ήταν το τέλειο καλοκαίρι αλλά τελικά ούτε και άσχημο ήταν. Το φθινόπωρο αναμένεται φουλ δημιουργικό με την διαδικασία προώθησης του δίσκου και είμαι ενθουσιασμένος για ό,τι κάνουμε από εδώ και πέρα.

Άννα Πασπάτη: Ήταν ζόρικο καλοκαίρι για μένα με λίγες αλλά καλές στιγμές χαλάρωσης. Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε πάλι να δουλεύουμε με τα παιδιά στους συνηθισμένους ρυθμούς μας και να μοιραστούμε όλα τα όμορφα πράγματα που είναι στα σκαριά με τον κόσμο.

Hume Assine: Φέτος πήγαν καλά τα πράγματα! Οι διακοπές ήταν πιο ξεκούραστες απ’ ό,τι είχα υπολογίσει, αλλά αρκετά! Let’s get back to work!