Με τα βλέμματα καρφωμένα στα ουράνια, πάνω από τα κεφάλια μας τα μαύρα σύννεφα έμοιαζαν εξ αρχής απειλητικά. Και να που ήταν. Για τα ρούχα μας μόνο. Για τίποτε άλλο. Ούτε έ-ν-α-ς μας δεν το έβαλε στα πόδια! Παρά κοίταζες να κρυφτείς κάτω από ένα γείσο, ένα δέντρο, την ομπρέλα του αγνώστου διπλανού που ευγενώς σου προσέφερε απάγκιο… Πάω και στοίχημα λοιπόν πως τούτη την (απριόρι) ερωτική βραδιά γεννήθηκαν όμορφες γνωριμίες κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες.
Όμως, να σου πω. Πες μου ότι δεν γίναμε κι εμείς εδώ, στην πανέμορφη Ελλαδίτσα μας, χώρα με τροπικό κλίμα! Ειδικά η Αττική κατείχε διάσημο κλίμα από αρχαιοτάτων χρόνων. Πες μου πως είναι παροδικό και θα περάσει όπως πέρασαν όλα!
Δίχως δεύτερο σχήμα που θα ζέσταινε λίγο νωρίτερα το κοινό −ως είθισται− οι Αμερικάνοι Cigarettes After Sex, συνειδητά. Δυο νύχτες sold out, παρακαλώ. Κάτσε καλά. Και πράγματι, παρά την επικινδυνότητα του καιρού, η αλάνα της Τεχνόπολης ήταν από νωρίς γεμάτη με εκατοντάδες όρθιους οπαδούς του μελιστάλαχτου ερωτισμού. Και γύρω-γύρω άλλοι τόσοι. Πρέπει να ήμασταν συνολικά πάνω από τεσσεράμισι χιλιάδες πλάκα-πλάκα. Με ηλικίες που επί το πλείστον κοιτούσαν χαμηλά, μεταξύ δεκαέξι και εικοσιπέντε χρονών, δίχως αυτό να σημαίνει πως απουσίασαν οι αγκαλιασμένοι σαραντάρηδες που ζουν ακόμη τον έρωτά τους. Μερικοί μάλιστα ήταν για να τους χαζεύεις…
Cigarettes After Sex - Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθήνα, Δευτέρα 6 Ιουνίου 2022
Ήταν η πρώτη μου φορά που θα απαθανάτιζα τους τρεις Τεξανούς από το Ελ Πάσο και περίμενα να αντικρίσω τον Καλό, τον Κακό κα τον Άσχημο. Αντ’ αυτού για τα δύο πρώτα τραγούδια τους φωτογράφισα τον εύθραυστο Greg Gonzalez να στέκει απόμακρος στο βάθος της σκηνής, έτσι που σε κάθε του επίσκεψη στις παρυφές της, στους μπροστινούς θεατές, να αναδύεται ένα ωστικό κύμα υστερικής λατρείας το οποίο προσέδιδε μονομιάς τη σύνθεση του κοινού: γυναικείος πληθυσμός κατά ενενηνταπέντε τοις εκατό!
Τον πιο «οικείο» τυμπανιστή του κόσμου αφού ο Jacob Tomsky, αντίθετα από το αφεντικό του, επέλεξε να έχει στημένα τα (συνήθως απομακρυσμένα) τύμπανά του ένα μέτρο πριν το γκρεμό των photo pits.
Και τον πιο επί σκηνής σκοτεινό μπασίστα της καριέρας μου, αφού δεν φωτιζόταν καθόλου και ποτέ! Είδα κι έπαθα να βγάλω δυο εικόνες του, και αυτές σε σιλουέτα, καλλιτεχνικές με το στανιό που λέμε...
Το σόου τελικά ξεκίνησε δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα από τις δέκα λόγω των αστραπών και της βροχής. Και παρότι ήταν ελάχιστες οι ομπρέλες των ολίγων προνοητικών που άνοιξαν στο πλήθος, ήταν πραγματικά μετρημένοι στα δάχτυλα εκείνοι που τράπηκαν σε φυγή. Και ήταν το «Crush» που άνοιξε την αυλαία της βραδιάς με την επιδοκιμασία να αγγίζει κόκκινα σε decibel. Ποιες αστραπές, ποια βροχή, όλα έγιναν ένα τραγούδι, μια φωνή.
Για εξήντα λεπτά η προσδοκώμενη dream pop κατάφερε το ζητούμενο. Έδιωξε τις σκοτούρες και επέφερε γαλήνη. Εν τέλει έδιωξε και αυτή καθαυτή τη βρόχα! Μου είχαν πει δυο λόγια για το τι έπρεπε να περιμένω και ήξερα. Μια παντρειά πετυχημένη που δημιούργησε ένα νέο φίλτρο το οποίο πατά πάνω σε σχήματα όπως οι Cocteau Twins, οι Mazzy Star, οι Cowboy Junkies, οι Red House Painters. Όμως εγώ ως μεσήλικας βρέθηκα με το νου μου χρόνια πίσω, τότε που το ανυπέρβλητο δίδυμο των Simon & Garfunkel πότιζε με πετιμέζι τις ψυχές μας, τότε που o David Ashworth Gates χάιδευε τα αυτιά μας με τα αξέχαστα άσματα των Bread…
Μια ώρα ήταν λίγη! Μα η καληνύχτα του Gonzalez ήταν από κείνες που ζητούν την ιαχή σου ώστε να ξαναβγεί το αγαπημένο σου σχήμα και να σου προσφέρει το απαραίτητο επιδόρπιο. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση δύο ήταν τα πιατάκια του γλυκού: τα χιλιοτραγουδισμένα «Opera House» και «Dreaming of You».
13°
