«Goats Head Soup»: Το κλασικό άλμπουμ των Rolling Stones από το 1973, επανακυκλοφόρησε στις 4 Σεπτεμβρίου με την υποστήριξη του Athens Voice 102.5
Το «Goats Head Soup» επιστρέφει ανανεωμένο, και μαζί με τα τραγούδια – παρακαταθήκη των αγαπημένων Μαθουσάλων, ξαναγυρίζει όλη η δαιμονική κουστωδία τους από ζόρικες κιθάρες, διονυσιακά γκρουβ και αξεπέραστα χιτ του κλασικού ρεπερτορίου της μακροβιότερης ροκ μπάντας του πλανήτη. Ακόμη και ένα ξέφτι από τον ήχο των Rolling Stones, ένα outtake από τα αμέτρητα ρετάλια των στουντιακών εκστρατειών τους, θα αρκούσε για να μετατρέψει τα πρωτοβρόχια σε γλυκύτερη υπόσχεση του έτους, είναι όμως τέτοιος ο όγκος του υλικού που περιέχεται στο super deluxe «Goats Head Soup 2020», το οποίο κυκλοφορεί από τις 4 Σεπτεμβρίου στην Ελλάδα από τη Minos EMI, Universal Music Company με την υποστήριξη του Athens Voice 102.5, ώστε οπωσδήποτε θα φθινοπωριάσουμε με τα αυτιά τεντωμένα και χωρίς πολλές σκοτούρες.
Οι fans ξερογλείφονται, οι συλλέκτες δεν βλέπουν την ώρα να κουρσέψουν τα δισκάδικα: Καινούργια στερεοφωνική παραγωγή, επεξεργασμένη από τις αυθεντικές ηχογραφήσεις, συν σπανιότητες και εναλλακτικές μείξεις, συν τρία ακυκλοφόρητα κομμάτια, τα «All the Rage», «Criss Cross» και «Scarlet», με συμμετοχή του Jimmy Page στο τελευταίο, όλα μαστεραρισμένα στο Abbey Road του Λονδίνου, συν το «The Brussels Affair», ένα ζωντανό άλμπουμ από τη συναυλία τους στο Forest National Arena του Βελγίου τον Οκτώβριο του 1973. Όλα αυτά σε πληθώρα αναλογικών και ψηφιακών φορμά, στάνταρ και deluxe βινύλιο, στάνταρ και deluxe cd, τετραπλό box set σε βινύλιο και cd, καθώς και κασέτα. Ένα λαμπρό release, αντάξιο του καταλόγου των Rolling Stones, μια σπουδαία ανταμοιβή για τις ημέρες που έρχονται.
Οι RollingStonesτου 1973 και ο μύθος του «GoatsHeadSoup»
Ήταν αλλόκοτο, ήταν αλλιώτικο, ήταν βρόμικο, ήταν Stones σε όλη τους την ακόλαστη δόξα. Αντίκρισε το φως στις 31 Αυγούστου του 1973, σχεδόν μισόν αιώνα πριν, και η εποχή του το υποδέχτηκε σαν χρυσοφόρο προϊόν του συνεχώς διογκούμενου εργοταξίου της συνθετικής φάμπρικας των Τζάγκερ – Ρίτσαρντς, που μέσα στην άνευ προηγουμένου φρενίτιδα της προηγούμενης πενταετίας είχε ξεράσει τα «Beggar’s Banquet», «Let It Bleed», «Sticky Fingers», «Exile on Main St.», τον κολοφώνα δηλαδή του δισκογραφικού αποστάγματος των Rolling Stones. Πώς να κοντράρεις τέτοιο υλικό; Το «Goats Head Soup» όφειλε να επινοήσει νέους τρόπους να στραγγίξει το πηγάδι. Το κατόρθωσε, όντας καθοριστικό στην καλλιέργεια της ευρύτερης μυθολογίας των Stones. Πώς όμως;
Σύνδεση με τα προηγούμενα: Το γκρουπ ηχογράφησε το μεγαλύτερο μέρος του «Exile on Main St.» στη Villa Nelcôtte της Ριβιέρας, σε καθεστώς αυτοεξόριστων φοροφυγάδων. Στο ισόγειο του μεγάρου, ένα ανεξάντλητο τσούρμο διάσημων, πορνιδίων, ντίλερ και κολαούζων. Στο υπόγειο, ένα μουχλιασμένο υγρό στούντιο με διαχειριστή τον Κιθ Ρίτσαρντς. Ο Τζάγκερ είχε μόλις παντρευτεί την Μπιάνκα. Έλειπε στο Παρίσι συχνά. Ο Μπιλ Γουάιμαν απεχθανόταν το περιβάλλον σε τέτοιο βαθμό, που συνέβαλλε σε μόλις οχτώ από τα δεκατρία κανάλια ηχογράφησης, ενώ ακόμη και ο συνήθως πειθαρχημένος Τσάρλι Γουάτς διετέλεσε ωσεί παρών. Το γκλάμορους περιβάλλον μονάχα ενέτεινε την παρακμή. Πρόκειται άλλωστε για μια περίοδο κατά την οποία οι Stones επιδίδονταν σε πολλά και σκληρά ναρκωτικά. Με όλες αυτές τις αντιξοότητες, με όλο τον λασπωμένο ήχο και τα θαμμένα φωνητικά, μια μοναδική χημεία που έλαβε χώρα στο υπόγειο της Villa Nelcôtte, αστραποβολά μέχρι και σήμερα: ποτέ άλλοτε δεν θα διέθετε ο Κιθ Ρίτσαρντς τόσο κομψά ακομπανιαμέντα για τα σόλο του, όσο αυτά που του παρείχε ο Μικ Τέιλορ στο «Exile...». Στο σύνολό του, το άλμπουμ αποτελεί μια ανθολογία παραδοσιακής americana, με όλη την κάντρι και τα μπλουζ, τις δίδυμες telecaster και τα pedal steel, τον Σλιμ Χάρπο και τον Ρόμπερτ Τζόνσον, τα ριφ που διαδέχονται τους αυτοσχεδιασμούς του πιο κιθαριστικού τους δίσκου, ενδεχομένως του πλησιέστερου σε αυτό που φιλοδοξούσε ο Ρίτσαρντς για τους Stones, ο θεός να τον ευλογεί.
Με τον Μικ Τέιλορ να διατηρεί το πόστο του υπασπιστή στο κιθαριστικό στράτευμα του Κιθ Ρίτσαρντς, με το σχήμα να μετακινεί συνεχώς τη βάση του ώστε να βρίσκεται διαρκώς ένα βήμα μπροστά στο σύνηθες νομικό – φορολογικό κρυφτούλι και με την μέγα-περιοδεία STP να έχει μόλις ολοκληρωθεί στην Αμερική, οι Stones εκστρατεύουν στη Τζαμάικα προκειμένου να ηχογραφήσουν το «Goats Head Soup» τον Νοέμβριο του 1972. Ο τόπος σφύζει από ζωή, οι Wailers έχουν μόλις υπογράψει με την Island, ο Μάρλεϊ μακραίνει τις πρώτες του κοτσίδες ράστα, ο Τζίμι Κλιφ πρωταγωνιστεί στο «The Harder They Come» και στα σινεμά της Ακτής της Αγίας Άννας, οι θεατές πυροβολούν στην οθόνη μέσα σε κλίμα πανζουρλισμού όποτε πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Φρι ρέγκε, ροκστέντι και σκα, οι ρυθμοί ξεχύνονται από παντού και η ίδια μείξη λευκού και μαύρου που γέννησε το ροκ εν ρολ αναζωογονεί τη διάθεση του σκιώδους ηγέτη των Stones.
«ΕΙΝΑΙ ΚΛΙΣΕ ΝΑ ΠΕΙΣ ΠΩΣ, “ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΠΙΑ”, ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ»
«ΕΙΝΑΙ ΚΛΙΣΕ ΝΑ ΠΕΙΣ ΠΩΣ, “ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΠΙΑ”, ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ»
Ενθυμείται ο Κιθ Ρίτσαρντς στη βιογραφία «Life» (μετάφραση Γιάννης Νένες, εκδόσεις Το Ροδακιό, 2012): «Μετά το Exile, που ήταν μια πανέμορφη σειρά τραγουδιών που όλα έδεναν τόσο αρμονικά μεταξύ τους, ήταν δύσκολο να πετύχουμε ξανά ένα τόσο καλό δέσιμο. Είχαμε πάνω από χρόνο να μπούμε σε στούντιο, αλλά υπήρχαν μερικές καλές ιδέες. Το “Coming Down Again”, το “Angie”, το “Starfucker”, το “Heartbreaker”. Πραγματικά τη χάρηκα τη δουλειά σε αυτό το άλμπουμ. Ο τρόπος που δουλεύαμε άλλαξε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων και εγώ σιγά-σιγά έγινα πιο Τζαμαϊκανός, σε τέτοιο βαθμό, που μετά δεν ήθελα να φύγω. Υπήρχαν όμως και κάποια αρνητικά σημεία. Ήδη πια είχαν πέσει στα ναρκωτικά και ο Τζίμι Μίλερ και ο Άντι Τζονς, κι εγώ το έβλεπα όλο αυτό και τα έπαιρνα στο κρανίο. “Ρε μαλάκες… Η δουλειά σας είναι να κάνετε ό,τι σας λέω, όχι να κάνετε ό,τι κάνω εγώ”. Εγώ φυσικά ήμουν ακόμη στην πρέζα.
» Πριν λίγο καιρό είπα σε μια συνέντευξη ότι το “Coming Down Again” δε θα το είχα γράψει χωρίς την ηρωίνη. Δεν ξέρω να πω αν το τραγούδι μιλούσε για την ηρωίνη. Ήταν απλώς ένα λυπημένο κομμάτι – και αυτή τη μελαγχολία τη βρίσκεις μέσα σου. Φυσικά και ψάχνω για όλους αυτούς τους φοβερούς σκοπούς, τις μουσικές, τα τρομερά ριφ, το ροκ εν ρολ, αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, η ανάγκη μου να βρεθώ για λίγο στην ίδια εκείνη διάθεση που γέννησε το “As Tears Go By”. Μέχρι τότε είχα δουλέψει πολύ και επάνω στην κάντρι μουσική, ιδιαίτερα με τον Γκραμ Πάρσονς, και η μοναχική μελαγχολία εκείνων των τραγουδιών σίγουρα είχε αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές μου. Αυτές τις χορδές ήθελα να δω αν μπορούσα να τις χτυπήσω λίγο πιο δυνατά».
Goat save the Stones
Η εμπλουτισμένη επανακυκλοφορία του «Goats Head Soup» αποδεικνύει ότι οι κατάλληλες χορδές χτυπήθηκαν, ενώ άπαντες οι Stones είχαν άφθονους αναξιοποίητους χυμούς, αναμεμειγμένους ώστε να δώσουν στο άλμπουμ την τόσο ιδιαίτερη γεύση του. Το «Dancing With Mr. D» είναι άλλη μια επίκληση του Μικ Τζάγκερ στον Εωσφόρο, πριμοδοτημένη από ένα στακάτο φάνκι ριφ. Το «100 Years Ago» ξεκινά σαν στάνταρ ράθυμη μπαλάντα, προτού εγκαινιάσει τον βρυχηθμό του wah wah, που δίνει τον τόνο του LP περισσότερο από κάθε άλλο κιθαριστικό εφέ στο οπλοστάσιο των Stones. To «Heartbreaker» είναι αψύ και χθόνιο, ένα καυτό φιλί από χορωδιακά γυναικεία χείλη την ώρα της κραιπάλης. Όσο για το «Angie»… η αγαπημένη μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς στην παλιά ντισκοτέκ της μαμάς και του μπαμπά σου, παραμένει ένα καψουροτράγουδο διαχρονικό, βαθύ και άμεσο, γλυκόπιοτο σαν σφηνάκι Rebel Yell, μια από τις καλύτερες ερμηνείες του Μικ, με τις δωδεκάχορδες στο φόντο να κλείνουν ματιές στους δακρυϊκούς αδένες σου και τον καημό του «Sister Morphine» από το «Sticky Fingers» να εκτονώνεται εδώ σε μια ρομαντικότερη επιστολή.
Στο «Silver Train», οι συχνά υποτιμημένες επιδόσεις του Μικ Τζάγκερ στη φυσαρμόνικα δίνουν επιπλέον μπρίο σε μια οργιώδη μπλουζ-ροκ σύσπαση αλά «Midnight Rambler», η οποία σε κάνει να εκλιπαρείς για μεγαλύτερη διάρκεια, έλα όμως που τα δαιδαλώδη τζαμαρίσματα ήταν άγνωστη πρακτική στη δισκογραφική βιομηχανία των πρώιμων seventies. Aπό τους Endless Boogie έως τους Kyuss, πολλές άλλες σύγχρονες μπάντες χρωστούν την καριέρα τους σε γκρουβ σαν αυτό.
Οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του νέου «Goats Head Soup» ασφαλώς, περιστρέφονται γύρω από τα ντέμο, τα ινστρουμένταλ και τις εναλλακτικές μείξεις τραγουδιών που κατέληξαν στο άλμπουμ υπό διαφορετική μορφή, προσφέροντας στον ρέκτη της σταδιοδρομίας των Stones μια πιστότερη άποψη της δημιουργικής διαδικασίας του γκρουπ. Τι άλλο; Το γνωστό, θεάρεστο τροπάριο των Μικ, Κιθ και Σία, στις στιγμές της παντοδυναμίας τους. Σήψη, αποχαλίνωση, παρακμή, η φλόγα και υπερβολή της μεγαλύτερης ροκ εν ρολ μπάντας επί γης, σε μια από τις ομολογουμένως κορυφαίες στιγμές της. Είναι κλισέ να πεις πως, «δεν βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι πια», όμως είναι και γεγονός. God save the Stones.
11°
