Ανταπόκριση από το live του Νils Frahm στο Μέγαρο

Δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή από το Μέγαρο Μουσικής για να ζήσουμε από κοντά τη συναυλιακή εμπειρία του Νils Frahm. Με ένα καλωδιωμένο setup στο κέντρο της σκηνής με πολλά πιάνο, πλήκτρα, σύνθια και drum machine χωρισμένα σε 2 αντιστικτικά «δωμάτια»  ήχου ενός τρελού επιστήμονα. 

Ξεκίνησε με το Whole Universe Wants to Be Touched από το «All Melody» από την ονειρική πλευρά στήνοντας ένα κινηματογραφικό intro με τα χορωδιακά φωνητικά των Shards. Ακολουθεί το Sunson και 100 ασυνήθιστα για την αίθουσα bpm συντονίζουν στο ρυθμό τους 1700 θεατές που ανταποκρίθηκαν άψογα στον θεωρητικά δύσκολο ήχο του γερμανού που συνομίλησε με χιούμορ μαζί μας αυτοσαρκαζόμενος για την ίδια του τη μουσική και για τη σύμβαση της ίδιας της συναυλίας.  Επικεντρώθηκε σε τραγούδια ή μάλλον καλύτερα σε συνθέσεις από δύο μόνο κυκλοφορίες. Το περσινό Αll Melody και το Spaces του 2014. 

Με μινιμαλιστικά μοτίβα ως μινιατούρες, εμμονικές λούπες, breaks και αναλογικά σύνθια ο Frahm συνέχισε τη δημιουργία μεγάλης διάρκειας συνθέσεων κινούμενος διπολικά σαν μανιακός από την μελωδική, ήσυχη αριστερή πλευρά, με σόλο πιάνο για παράδειγμα, στα δεξιά με vintage synths, φίλτρα, πετάλια, drum machines και το βαρύ μπάσο συντονισμένος με όλο του το σώμα στον ήχο που δημιουργούσε εκείνη τη στιγμή σαν κύματα διαφορετικών εντάσεων. 

Λίγο πριν το τέλος τoυ live ακύρωσε το κλισέ του encore λέγοντας μας «αυτό είναι το τελευταίο τραγούδι, που σημαίνει ότι δεν είναι το τελευταίο αλλά το κομμάτι πριν το encore. Oπότε θα βγω για λίγα δευτερόλεπτα από τη σκηνή αλλά θα επιστρέψω αμέσως για να παίξω άλλο ένα».  Το κοινό συνομίλησε υποδειγματικά μαζί του με απόλυτο σεβασμό πέρα από λίγα αναπόφευκτα ringtones, φωτισμένα smartphones που έψαχναν σποραδικά την επαφή με τον έξω κόσμο και τον κολλητικό βήχα που πιάνει το κοινό σε εκείνα τα λεπτά μιας απόλυτης ησυχίας με δεκάδες άσχετες σκέψεις που δεν λένε να σταματήσουν.  Αυτή όμως είναι η δύναμη της μουσικής και στο μεγαλύτερο μέρος του συναρπαστικού αυτού ηχητικού ταξιδιού ο Frahm κατάφερε να αδειάσει το μυαλό μας με εκστατικό τρόπο πλημμυρισμένο από συναισθήματα που θα μας ακολουθούν για καιρό.

PHOTOS: Θανάσης Καρατζάς