Ο Ματιέ, καταξιωμένος κινηματογραφικός σταρ που βιώνει μια αναπάντεχη κρίση όταν επιχειρεί να παίξει για πρώτη φορά στο θέατρο, οδηγείται στην απομόνωση και την ηρεμία που υπόσχεται πανάκριβη ξενοδοχειακή μονάδα η οποία βρίσκεται σε μια μικρή παραθαλάσσια γαλλική κωμόπολη. Εκεί ζει μόνιμα η Αλίς, με την οποία είχε σχέση πριν από αρκετά χρόνια και είχαν χωρίσει μόλις άρχιζε να γίνεται γνωστός.
Ο κυρίως πολιτικοποιημένος («Ο νόμος της αγοράς», «Σε πόλεμο») Στεφάν Μπριζέ έχει κατά καιρούς δώσει δείγματα μιας ρομαντικής πτυχής («Η ζωή μιας γυναίκας»), που αποφεύγει πάντως να γίνει εύκολη ή κλισέ, ενώ σε μία περίπτωση (το εξαίσιο «Ένας άλλος κόσμος» του 2021 με τον Βενσάν Λιντόν ) οι δύο φαινομενικά ξένες συνιστώσες του κινηματογραφικού σύμπαντός του ενώνονται υποδειγματικά. Κάτι αντίστοιχο επιχειρεί και με το «Μαζί ξανά». Η διαφορά έγκειται στο ότι η πολιτική ματιά προέρχεται μέσα από την περίπτωση ενός εκπροσώπου της κινηματογραφικής ελίτ. Ο πρωταγωνιστής σταρ –με άνεση ο Γκιγιόμ παίζει ουσιαστικά τον εαυτό του– δεν βρίσκει ποτέ και πουθενά την ησυχία του: στον αποστειρωμένο μικρόκοσμο του ξενοδοχείου οι υπάλληλοι ζητούν συνεχώς να βγάλουν μια σέλφι με τον Ματιέ, ενώ και οι έξοδοί του στη μικρή κωμόπολη δεν γίνονται χωρίς να εισπράξει κάποιο σχόλιο για τα έργα του. Ο βαριεστημένος σταρ παίζει στωϊκά τον ρόλο του (άνετος και χαμογελαστός δεν λέει ποτέ όχι), ενώ μέσα του βράζει και ξεσπά μοναχά όταν βρεθεί στο άδειο δωμάτιό του. Ακόμη και οι προσπάθειές του να βρει λίγη παρηγοριά στις τηλεφωνικές κουβέντες με τη σύντροφό του (επίσης καταξιωμένη τηλεπερσόνα δημοσιογράφος που δεν τη βλέπουμε ποτέ) έχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Το φως που θα βγάλει τον καταθλιπτικό σταρ από το υπαρξιακό σκοτάδι του, έρχεται με τη μορφή μιας γλυκιάς εικόνας από το παρελθόν. Η συνάντηση με την παντρεμένη και μητέρα πλέον Αλίς, ξεκλειδώνει όμορφες αναμνήσεις αλλά και κάποιες δύσκολες στιγμές που και οι δύο προτιμούν να ξεχάσουν. Η κάμερα του Μπριζέ, με στιλ και απλότητα, συνθέτει μια πανέμορφη συναισθηματική επανένωση που αποφεύγει, όσο είναι δυνατόν, τις συμβάσεις. Οι λεπτομέρειές της δίνονται αβίαστα, άμεσα και με μια ειλικρίνεια που εντέλει συγκινεί. Οι δύο πρώην εραστές βρίσκουν την ευκαιρία να πουν τις αλήθειες που δεν είχαν μοιραστεί στον πρώτο χωρισμό τους. Κι ενώ όλα δείχνουν να μπαίνουν στη θέση τους και οι παλιές ερωτικές πληγές να κλείνουν, η συνθήκη αλλάζει και σκληραίνει μόλις η κουβέντα πηγαίνει στο θέμα των προσωπικών ευθυνών. Εδώ έρχονται οι αποκαλύψεις που τονίζουν τη νοηματοδότηση μιας ολόκληρης ζωής, αλλά και η διαπίστωση για ακόμη μια φορά, του πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι η Αλίτσε Ρορβάχερ («Είμαι ο έρωτας»).
18°
