Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός μεταμεσονύχτιας εκπομπής κλείνει τα 50 του και περνάει μια μίνι κρίση μέσης ηλικίας.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης επιστρέφει πίσω αλλά και μπροστά από την κάμερα δώδεκα χρόνια μετά από τα «4 μαύρα κουστούμια». Η πέμπτη μεγάλου μήκους του Χαραλαμπίδη είναι πιο κοντά στο ιδιόρρυθμο ύφος και την ατμόσφαιρα των «Φτηνών Τσιγάρων» παρά στην κωμική φλέβα των «Κοστουμιών» ή του πρώτου του φιλμ «No budget story». H μελαγχολική φωτογραφία (ειδικά μιας νυχτερινής και σχεδόν απόκοσμης Αθήνας όπου το αρχαίο και το μοντέρνο αλληλοεπιδρούν) και το υπόγειο χιούμορ ευθυγραμμίζονται για την παρουσίαση μιας εκκεντρικής ταινίας από την οποία πάντως απουσιάζει η κεντρική ιστορία. Όσα παρακολουθούμε, αισθαντικά αλλά και αποσπασματικά ταυτόχρονα, υπακούουν στην αντίληψη μιας ανάλαφρης ιδέας που έχει κάποιες καλές στιγμές - ύμνους στη vintage αισθητική του ραδιοφώνου, αλλά και της πόλης, κάποιες σπαρταριστές ατάκες από τη Χορεύτρια που προσπαθεί να επικοινωνήσει μάταια με τον Εύζωνα, όμως δεν καταφέρνει να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη πρόταση. Ο «Νυχτερινός εκφωνητής» μπορεί να χαϊδεύει τις αισθήσεις, αλλά είναι πολύ μακριά από τον στόχο της αυθεντικής συγκίνησης.
