«Η παλιά παμπ» και τα σύγχρονα κοινωνικά μελοδράματα

Σε μια μικρή πόλη της βόρειας Αγγλίας, το 2016, φτάνει ένα πούλμαν γεμάτο με πρόσφυγες από τη Συρία. Οι περισσότεροι ντόπιοι δεν βλέπουν με καλό μάτι τον ερχομό των ξένων, αλλά υπάρχει και μια σημαντική μειονότητα κατοίκων που αποφασίζει να τους στηρίξει έμπρακτα προκειμένου να προσαρμοστούν στις συνθήκες τις νέας τους ζωής. Ανάμεσά τους είναι και ο ιδιοκτήτης της Γέρικης Βελανιδιάς, της τελευταίας παμπ της πόλης, όπου μαζεύονται οι ντόπιοι για να πιουν τις μπίρες τους και να συζητήσουν όλα τα θέματα που τους απασχολούν. 

Όπως και στα προγενέστερα έργα του σκηνοθέτη Κεν Λόουτς και του μόνιμου σεναριογράφου του Πολ Λάβερτι, η «Παλιά παμπ» αφορά σε μεγάλο βαθμό τα σύγχρονα κοινωνικά μελοδράματα και τους συσχετισμούς μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, ερμηνευμένα φυσικά με πολιτικά εργαλεία. Το μεταναστευτικό έχει απασχολήσει κι άλλες φορές το δημιουργικό δίδυμο, αλλά στο εν λόγω φιλμ έχει κυρίαρχο ρόλο. Η εξερεύνηση των Λόουτς-Λάβερτι στον τρόπο που οι μεταβαλλόμενες παγκόσμιες συνθήκες επηρεάζουν την παραδοσιακή μορφή ζωής σε κάποιες ιστορικά δοκιμαζόμενες κοινότητες (σαν αυτή των πρώην ανθρακωρύχων που κράτησαν σθεναρή στάση απέναντι στον θατσερισμό αλλά τώρα θεωρούν τους πρόσφυγες πηγή όλων των δεινών τους) καθιστούν την «Παλιά παμπ» ως ένα ακόμη στιβαρό κοινωνικό δράμα ρεαλισμού, με καθαρή ματιά και αμεσότητα που καταγγέλλει τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Χωρίς να πιάνει το αιχμηρό ύφος άλλων ταινιών του, ο 87χρονος πλέον Λόουτς καταφέρνει και πάλι να σώσει την παρτίδα, κρατώντας τη σημαία της επανάστασης μακριά από εύκολα πολιτικά συνθήματα ή αναμασήματα ιδεών. Μέσα από τη στενή σχέση που αναπτύσσει ο μεσήλικας ιδιοκτήτης της παμπ με τη νεαρή φωτογράφο πρόσφυγα, ο Λόουτς προάγει έναν αδιαπραγμάτευτο και αφοπλιστικό ουμανισμό, ενώ στηλιτεύει την κοινωνική αναλγησία και αδιαφορία. Ταυτόχρονα, βρίσκει την ευκαιρία να υπενθυμίσει καταστάσεις ενός σκληρού παρελθόντος που μοιάζει να επιστρέφει με μαθηματική ακρίβεια. Η σκηνή με τις παλιές φωτογραφίες από τις απεργίες των ανθρακωρύχων στα 80s και η σύνδεση του χτες με το σήμερα έχοντας ως γέφυρα την αλληλεγγύη και την ελπίδα, είναι από τις πιο ξεχωριστές και συγκινητικές στο φιλμ. Φυσικά υπάρχουν και τα χιουμοριστικά διαλείμματα που αποφορτίζουν την ένταση σε τούτο το άκρως επίκαιρο και ρεαλιστικό δράμα, το οποίο έχει και αλληγορικό χαρακτήρα, μετατρέποντας την παμπ σε συμβολικό χώρο μιας αλλοτινής εποχής όπου η κοινωνικοποίηση και ο δημόσιος διάλογος αποτελούσαν βασικά συστατικά μιας ζωντανής και μαχητικής κοινωνίας.