Σε πάρτι που πραγματοποιείται τη μέρα των Αγίων Πάντων σε παλάτσο της μεταπολεμικής Βενετίας, ο αινιγματικός θάνατος μιας νεαρής κληρονόμου θα κινητοποιήσει τον Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό, ο οποίος θα απαιτήσει από τους παρευρισκόμενους να μη φύγει κανείς από το αρχοντικό μέχρι να διαλευκάνει την υπόθεση.
Το πλέον προσωπικό έργο της Άγκαθα Κρίστι θεωρείται από αρκετούς το «Πάρτι για δολοφόνους» που ξεκίνησε να το γράφει στις αρχές του 1969, τριαντα πέντε χρόνια μετά από το φημισμένο «Έγκλημα στο Οριάν εξπρές». Τελείωσε το προσχέδιο του βιβλίου στις 7 Ιουλίου του ίδιου χρόνου και μετά από επτά μήνες είχε ολοκληρώσει το μυθιστόρημα. Η ιδιαιτερότητα του «Hallowe’en party» αφορά στην ταυτότητα του θύματος και την επιλογή της βαρετής πόλης του Γουίντλι Κόμον όπου συμβαίνουν όλα τα περίεργα και προσφιλή ζητήματα που απασχολούσαν διαχρονικά τη συγγραφέα. Τη μεγαλύτερη εντύπωση πάντως κάνει ο τρόπος που η γεννημένη στο Τορκί το 1890 Άγκαθα Κρίστι συμπεριφέρεται απέναντι στους αγαπημένους της ήρωες (μεταξύ άλλων συναντάμε τη συγγραφέα Αριάδνη Όλιβερ που είναι παλιά φίλη του Πουαρό) και ειδικά τον διάσημο ντετέκτιβ της. Ο σκηνοθέτης Κένεθ Μπράνα στην τρίτη του φορά που καταπιάνεται με τους Πουαρό-Κρίστι αποφασίζει να πατήσει πάνω σε αυτή τη συνθήκη και ειδικά στα ανάμεικτα συναισθήματα που νιώθει η Αγγλίδα συγγραφέας για το κορυφαίο δημιούργημά της, τον μυστακοφόρο Πουαρό. Η έμπνευση του Μπράνα δεν είναι μόνο εντυπωσιακή αλλά και ριζοσπαστική καθώς ανατρέπει πλήρως την πρωτότυπη ιστορία παρουσιάζοντας μια δική του εκδοχή πάνω στο «Πάρτι για δολοφόνους», που δεν βρίσκεται μακριά από τα στάνταρ ενός καθαρόαιμου φιλμ τρόμου. Ενός επιβλητικού θρίλερ, με έντονες φωτοσκιάσεις, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και μια απόκοσμη γοητεία που αντλεί τη δύναμή της από την εξαίσια φωτογραφημένη, σαν γνήσιο σκηνικό γοτθικού τρόμου, υγρή και κατασκότεινη Βενετία. Υπεύθυνος για το εξαιρετικό οπτικό αποτέλεσμα είναι ο Κύπριος διευθυντής φωτογραφίας Χάρης Ζαμπαρλούκος, μόνιμος συνεργάτης του Μπράνα εδώ και μια δεκαετία περίπου. Τον Πουαρώ υποδύεται εκ νέου ο Μπράνα που τον παρουσιάζει σαν ένα χαρακτήρα εν εξελίξει. Συνταξιούχος πλέον και αυτοεξόριστος στην πιο μελαγχολική ίσως πόλη του κόσμου, ο πιο κουρασμένος από ποτέ Πουαρό έρχεται για πρώτη φορά στη ζωή του αντιμέτωπος με το μεταφυσικό κι αυτό τον συγκλονίζει. Το ανατρεπτικό φινάλε είναι η αποθέωση του ορθολογισμού που βρίσκεται διαρκώς υπό καθεστώς αμφισβήτησης καθώς και η παραδοχή ενός κόσμου (οι μνήμες του Β’ Παγκοσμίου είναι ακόμη νωπές) όπου ζωντανοί και νεκροί είναι αναγκασμένοι να συνυπάρξουν.
8°
