Ο Νίκος Αλιάγας στέλνει γράμμα και φωτογραφίες από το Παρίσι

Ταμπουρωθήκαμε, περιμένοντας τους βαρβάρους, τον «αόρατο εχθρό», όπως τον αποκάλεσαν οι ηγέτες του κόσμου λίγο πριν τον εγκλεισμό. Μείναμε μέσα και σωπάσαμε, σοκαρισμένοι, ανήσυχοι, παρακολουθώντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση και τις άδειες λεωφόρους απ' το παράθυρο. Είχαν περάσει 10 ημέρες όταν αποφάσισα να βγω ξανά στον κόσμο. Έχοντας καλύψει το πρόσωπό μου μ' ένα χειμωνιάτικο κασκόλ και ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα στην τσέπη έτοιμος να κάψω τον εχθρό με το εύφλεκτο υγρό. Βγήκα από την πολυκατοικία σαν δεσμώτης που απελευθερώνεται από το Σπήλαιο του Πλάτωνα.

Ήθελα να δω με τα ίδια μου τα μάτια το αγνώριστο τοπίο, ήθελα να μοιραστώ την αγωνία μου με κάποιον γείτονα, μα δεν υπήρχε κανείς. Οι αλυσοδεμένοι δεσμώτες είχαν μείνει στα σπίτια τους, άλλοι είχαν φύγει στην εξοχή και στις επαρχίες πριν το συναγερμό. «Όταν το πλοίο βουλιάζει», έλεγε ο παππούς μου, «τα ποντίκια φεύγουν πρώτα». Αυτός ο αγέρωχος παππούς, ο Λευκαδίτης, που δάκρυζε όταν έκανε το σταυρό του για να μην γνωρίσουμε ποτέ πολέμους και κακουχίες. Μα δε ζούμε σε πόλεμο, δεν πήραμε τα όπλα, δεν πήραμε τους δρόμους της προσφυγιάς, τα κτίρια δεν κατέρρευσαν, το Παρίσι στέκεται όπως χθες. Σα να μην άλλαξε τίποτα, ενώ έχουν αλλάξει τα πάντα μέσα μας. Μείναμε μέσα. Απέναντι στο καθρέπτη του χρόνου και της συνείδησής μας. Με έναν φόβο φωλιασμένο στην ψυχή μας. Πού πήγαν όλα αυτά τα χρόνια που μας μετάλλαξαν σε βιαστικά ανθρωπάκια, με ατζέντες και βεβαιότητες. Άπειρες βεβαιότητες.

Πλατεία των Invalides. Οφθαλμοσκοπώ, μια πόλη φάντασμα πίσω από τον φακό μου. Αναζητώ μια γνώριμη εικόνα να πιαστώ, να αφουγκραστώ, να αισθανθώ πως είμαι ακόμα ζωντανός σ' ένα τοπίο χωρίς ζωή. Άδεια η πόλη. Που πήγαν όλοι. Απέναντί μου ο Πύργος του Άιφελ αγέρωχος και σχεδόν αδιάφορος στην κατάντια μας. Στην κορυφή του ένας φάρος-Κύκλωπας που διασχίζει τον συννεφιασμένο ορίζοντα. Κι εγώ ο Κανένας, φορτωμένος με σακούλες από σούπερ μάρκετ. Σούπερ ήρωας του τίποτα που κοιτάζει νευρικά στο τηλέφωνό του έναν χάρτη όπου προστίθενται κρούσματα και θύματα. Μια μακάβρια «ζωντανή» καταμέτρηση όπου οι νεκροί δεν έχουν όνομα, πρόσωπο, ιστορία. Χιλιάδες τα θύματα του φονικού ιού. Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί.

Πλατεία του Τροκαντερό. Εδώ έπινα καφέδες με τον Άρη Φακίνο όταν ήμουνα φοιτητής. Δεν γεννιέσαι στο Παρίσι, έλεγε ο αείμνηστος φίλος μου. Ξαναγεννιέσαι στο Παρίσι. Κάθε πρωί που ξυπνάς κι αναπνέεις. Ας ξαναγεννηθούμε, λοιπόν. Σ' αυτή τη νέα, σουρεαλιστική πραγματικότητα, όπου δεν μπορούμε να αγγίζουμε αυτούς που αγαπάμε, όπου νίπτουμε τας χείρας μας για να έχουμε καλύτερη συνείδηση, όπου χειροκροτούμε στα μπαλκόνια για να αισθανθούμε χρήσιμοι, όπου ευγνωμονούμε τους ανθρώπους που αψηφούν τον φόβο κάνοντας το καθήκον τους, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω. Ας ξεδιπλώσουμε τα φτερά που για χρόνια είχαμε κρύψει στο σακάκι μας, μακριά από μοιρολάτρες, κυνικούς και κασσάνδρες, κι ας πετάξουμε ψηλά πάνω απ' την πόλη μήπως βρούμε ξανά τον χαμένο μας εαυτό. Θέλει τόλμη και αρετή η ελευθερία, αλλά θέλει και μνήμη.

* Ο Νίκος Αλιάγας είναι Ελληνογάλλος δημοσιογράφος, φωτογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και παρουσιαστής στην Γαλλική τηλεόραση. Τις φωτογραφίες του μπορείτε να δείτε στον λογαριασμό του στο instagram @nikosaliagas. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «L’épreuve du temps» (Η δοκιμασία του χρόνου) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις La Martinière.