O Richard Bellia πάντα είχε τα μάτια του στη μουσική!

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, στην Ξάνθη όπου υπηρετώ την εφηβική και μαθητική μου θητεία, για πρώτη φορά βλέπω τις εικόνες του στο Melody Maker. Που δεν ήταν ένα σκέτο μουσικό περιοδικό, αλλά ένα διαβατήριο, στα μάτια μου, για τον διακτινισμό στον μεγάλο, άγριο, υπέροχο νέο κόσμο. Θεέ, διάβαζα το φύλλο φανατικά και είχα μαρκάρει το όνομα του Richard Bellia, ως του πιο τυχερού ανθρώπου στον κόσμο. Έβλεπε όσους θρύλους ήθελα να δω. Ήταν ο φωτογράφος τους.

Ο χρόνος περνά, η ζωή τρέχει, το δελτίο Τύπου στο γραφείο μου με κάνει να στοχαστώ περί του είναι και του ήταν, περί της μνήμης και του παρόντος, δεν είναι δυνατόν και όμως είναι, γιατί ο Bellia κι εγώ, επιτέλους, θα συναντηθούμε! An Eye on Music Foyer, Θέατρο Παλλάς, Βουκουρεστίου! Ναι, στην περίπτωση αυτού του μυθικού ροκ εν ρολ φωτογράφου, που η ομότιτλη με το λεύκωμα του έκθεσή του φέρνει στην Αθήνα ένα απίστευτο ημερολόγιο μουσικής, όπως κατάφερε να τη συλλάβει στα ασύλληπτης ενέργειας και έντασης καρέ του, δεν είναι παίξε γέλασε. Αλλά και είναι! 

Οι μπάντες παίζουν κι ο κόσμος γελά από χαρά. Οι μπάντες παίζουν και ο λαός ιδρώνει, χορεύει, ο Richard Bellia σουτάρει από την πρώτη γραμμή, οι φωτογραφίες του αποτελούν το αδιάψευστο χρονικό μιας εποχής που το ροκ εν ρολ είχε τα πάντα, μιας εποχής που το ροκ εν ρολ ήταν από μόνο του μια ξεχωριστή ζωή, εμπεριέχοντας κίνδυνο, παραβατικότητα, ωμή εφηβική παραφορά κι όχι ινσταγκραμική σκηνοθεσία μελετημένη από σπόνσορες και ινφλουένσερζζζζ. 

Μέσα στο ροκ κρυβόταν η λογοτεχνία, η ποίηση, η μόδα ως ατομική έκφραση στιλιστικής παράκρουσης κι όχι η μόδα, που πλέον την υπαγορεύουν τα μεγάλα μπραντζζζ!

Από εκεί έρχεται ο Richard Bellia: πέτσινα, μαύρο ρίμελ, αφοσίωση, οι νύχτες μας ήταν καλύτερες από τις μέρες τους, όπως θα έλεγε και η συμπατριώτισσά του Ραφαέλ Μπιγιετού. Γεννημένος το 1962 στη Γαλλία, ο Richard Bellia νιώθει σε μια συναυλία των Cure στο Λονδίνο, πως αυτός είναι ο προορισμός του, να ακολουθήσει τη μουσική κι όπου τον βγάλει. Είκοσι χρονών και κάτι, και βλέπει τις εικόνες του να δημοσιεύονται στο Melody Maker αλλά και στη Liberation. Αργότερα στο Rocksound και το εμβληματικό Les Inrockutibles. Τότε που στήλες τύπου «Ήμουν κι εγώ εκεί» είχαν περιεχόμενο, νόημα και λειτουργούσαν ως αδιάψευστο πειστήριο πως οι μητροπόλεις έβραζαν, το ραδιόφωνο έπαιζε τις κιθάρες και τη νύχτα οι κιθάρες μαζί με τα ταμ ταμ καταμετρούσαν τον σφυγμό, το παλμογράφημα των πεζοδρομίων. Αλλά και των ονείρων για όλους εμάς που δεν ήμασταν εκεί, μα το ζούσαμε στις επαρχίες μας, ως υπόσχεση μέλλοντος. Τότε που το να πηγαίνεις σε συναυλίες ήταν η ίδια εμπειρία με το να προσσεληνώνεσαι σε υπέροχους νέους πλανήτες.

Ο σωστός άνθρωπος, τη σωστή στιγμή: ο Bellia που ποτέ δεν μεταπήδησε στο ψηφιακό αλλά και στην επεξεργασία της εικόνας, ήξερε πως ακόμα κι ένα φιλμ στραπατσαρισμένο ή ποτισμένο με μπίρα, μπορούσε μετά την εκτύπωση στον σκοτεινό θάλαμο να μεταφέρει τη μεγαλύτερη αλήθεια. Αυτό κάνει, άλλωστε, 36 χρόνια τώρα. Απαθανατίζει στο φιλμ ιδέες, σκέψεις, τάσεις, ινδάλματα που γίνονται κονκάρδα εμπεριέχοντας αξία Παναγίας ή μικρού Ιησού για τους «πιστούς». 

Πώς τα καταφέρνει; Μα επειδή κι ο ίδιος παραμένει ακόμα ένας προσηλωμένος, μανιακός, ευλαβικός πιστός. Cure, Nirvana, Guns N’ Roses, Siuxsie Sue, Λέοναρντ Κοέν, Pixies, Clash, Red Hot Chili Peppers, Ίγκι Ποπ, Velvet Underground, Kraftwerk, Rolling Stones, Metallica, Blur, χωρίς χρονολογίες ή παράθεση ονομάτων με κριτήριο την καλλιτεχνική αξία ή τις πωλήσεις, ο Richard Bellia... τα σπάει. Κι αυτές τις εικόνες φέρνει στην Αθήνα. 

Από τη Δευτέρα 8 Οκτωβρίου έως και την Κυριακή 14. Και τι τιμή! Μέγιστη τιμή, καθώς αυτή η έκθεση από την Αθήνα ξεκινά την περιοδεία της σε όλο τον κόσμο. Radiohead, Blur, Chemical Brothers, δεν είναι μόνο ροκ εν ρολ, η μουσική άλλαζε και ο Bellia την παρακολουθούσε, από το new wave και τους νεορομαντικούς στην Brit Pop και την ηλεκτρονική ή το χιπ χοπ. Public Enemy και πίσω πάλι στη soul μητέρα των πάντων, Ray Charles, James Brown, νομίζω πως καταλαβαίνω τον Richard. Από μια ηλικία και μετά, παύεις να προσηλώνεσαι σε μια φυλή κι ένα ύφος, διαλέγοντας να ακούς χωρίς ταμπέλα ή όριο. Μόνο μεγάλες μουσικές, απ' όπου κι αν προέρχονται. Αυτός ο τύπος, αυτός ο φίλος, αυτή η ποέτα, μιας και τα ενσταντανέ του ευθέως παραπέμπουν στους «συντοπίτες» του Μποντλέρ, Βερλαίν και Ρεμπό, έρχεται στην Αθήνα.

Σήμερα ζει στη Λυών και φωτογραφίζει μόνο με μια Χάσελμπλαντ. «Το ντίτζιταλ ποτέ δεν με πλάνεψε», επιμένει. «Κι αν θες να μάθεις ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή στην καριέρα μου, μη βιαστείς να μαντέψεις. ΟΚ, γνώρισα από κοντά τους μεγαλύτερους θρύλους και ινδάλματά μου. Αλλά το ωραιότερο πράγμα ήταν αυτό που είδα χθες. Περπατούσα και στον δρόμο αντάμωσα έναν παιδικό μου φίλο, ξέρεις είχα να τον δω δεκαετίες πίσω. Και μου έδειξε το πόδι του, όπου είχε χτυπημένο σαν τατού το πορτρέτο που έκανα κάποτε με τον Τζο Στράμερ». Ωραία ιδέα. Μετά την έκθεση στο Παλλάς, μετά το προσκύνημα στις εικόνες του Richard Bellia, ίσως να χτυπήσω τη φωτογραφία με τους Cramps πίσω στον αυχένα μου...

Richard Bellia: An Eye On Music Foyer

Έκθεση Φωτογραφίας: Richard Bellia: An Eye On Music Foyer, Θεάτρο Παλλάς (Βουκουρεστίου 5) από Δευτέρα 8 Οκτωβρίου - Κυριακή 14 Οκτωβρίου 12:00-20:00

“Un Oeil Sur La Musique: Textes et Photographies 1980-2016” (123 ISO). Μια θηριώδης έκδοση 1000 φωτογραφιών, 800 σελίδων, βάρους 5,6 κιλών. Μια ιστορική καταγραφή του μουσικού ταξιδιού ενός μυθικού φωτογράφου, όπου 36 χρόνια αποθανατίζει όχι μόνο την ιστορία των ανθρώπων και της μουσικής που έχουν επηρεάσει τη ζωή μας, τις ιδέες, τις σκέψεις, τις τάσεις και τα ιδανικά μας, αλλά και για να μας θυμίσει πώς είναι πραγματικά να είναι κανείς εκεί έξω στον δρόμο ενός ροκ ειδώλου. Να ζει και να αναπνέει τη μουσική. Το βιβλίο, ως παράλληλη εκδήλωση της έκθεσης φωτογραφίας, θα παρουσιαστεί στον Ιανό (Σταδίου 24), στις 9 Οκτωβρίου, από τις 18:00-20:00.