Maxim: O frontman των The Prodigy μιλάει στην Athens Voice για την τέχνη, τη μουσική και τη ζωή του

Των Δημήτρη Αθανασιάδη, Τάνιας Σκραπαλιώρη

Fast Forward. Σηματοδοτώντας ένα από τα πιο σημαντικά εικαστικά γεγονότα του 2023 για τη χώρα, η έκθεση «Infinite Drama», η πρώτη ατομική έκθεση του μουσικού και εικαστικού Maxim, παρουσιάζεται από τη The Blender Gallery και τη Varvara Roza Galleries στην Αθήνα. Τα εγκαίνια της ανατρεπτικής έκθεσης, που έχει απασχολήσει διεθνώς κοινό και κριτικούς με τα επίκαιρα έργα της, θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου στις 20.00 και η διάρκειά της θα είναι μέχρι το Σάββατο 4 Νοεμβρίου. Στα εγκαίνια θα πραγματοποιηθεί και η live performance κατά της βίας «Balaclava Ballerina», εμπνευσμένη από το φερώνυμο γλυπτό που θα εκτίθεται στον χώρο της γκαλερί.

Rewind. Ντάλα κατακαλόκαιρο φτάνουμε Γλυφάδα, ανεβαίνουμε τα σκαλιά της γκαλερί κόσμημα για την πόλη, και λίγες ώρες πριν δώσει και πάρει ενέργεια με τους The Prodigy στο φεστιβάλ Release Athens, ο Maxim μάς περιμένει ήρεμος, χαμογελαστός και όπως θα διαπιστώσουμε βαθιά φιλοσοφημένος. Αφού συστηθούμε, πατάμε το rec.

Τ.Σ.: Είστε ο Maxim των Prodigy αλλά και ένας αναγνωρισμένος εικαστικός. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στην πλευρά της τέχνης; Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα;

Maxim: Ξεκίνησα είκοσι ένα χρόνια πριν. Το σπίτι μου στην Αγγλία είναι ένας ανακαινισμένος αχυρώνας με πολλούς άδειους, λευκούς τοίχους και χρειαζόμουν πίνακες. Οπότε έβαλα στο αυτοκίνητο τη γυναίκα και τον γιο μου και πήγαμε σε μια έκθεση τέχνης στο Λονδίνο, στο Battersea. Έβλεπα τα έργα και σκεφτόμουν ότι ήταν πολύ όμορφα, αλλά μετά κοιτάζοντας τις τιμές σκεφτόμουν «Μπα, εγώ μπορώ να το κάνω καλύτερα». Δεν πήρα κανέναν πίνακα, επέστρεψα στο σπίτι, αγόρασα μερικούς καμβάδες και ξεκίνησα να απλώνω χρώματα. Κόκκινο, μπλε σαν τον ουρανό, που κατέληγε σε πράσινο. Έβαλα αυτούς τους πίνακες στους τοίχους μου. Όταν έρχονταν φίλοι και συγγενείς στο σπίτι με ρωτούσαν από πού τους πήρα και τους έλεγα ότι τους έχω ζωγραφίσει μόνος μου. Μετά ξεκίνησα να φτιάχνω πίνακες και για την οικογένεια και για τους φίλους μου. Έτσι άρχισα... Δεν ήμουν ζωγράφος, αλλά μου άρεσε η τέχνη και η ελευθερία που ένιωθα όταν ζωγράφιζα. Αργότερα, όταν είπα σε μια φίλη μου που είναι επιμελήτρια εκθέσεων ότι ασχολούμαι με την τέχνη, με σύστησε σε κάποιους φίλους της καλλιτέχνες, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στη Νέα Υόρκη, οι οποίοι μου έδειξαν διάφορες τεχνικές – στένσιλ, κολάζ και όλα αυτά. Μέχρι τότε είχα την εντύπωση ότι τέχνη είναι απλώς να ζωγραφίζεις, να κάνεις ένα πορτρέτο ή κάτι τέτοιο. Δεν είχα φανταστεί ότι το στένσιλ, το να κόβεις και να ξανακολλάς φωτογραφίες, θα μπορούσε να είναι τέχνη. Και όταν έμαθα όλες αυτές τις τεχνικές τις ενσωμάτωσα στη δουλειά μου, άρχισα να ζωγραφίζω ακόμα περισσότερο, άλλαξα όλα τα έργα τέχνης στο σπίτι μου.

Ο αδελφός μου είναι εγκληματολόγος και είναι πολύ έξυπνος. Αυτός είναι το μυαλό, εγώ είμαι το ταλέντο. Όταν είδε τους πίνακές μου και του εξήγησα ότι τους έχω φτιάξει εγώ, πίστεψε ότι μπορούσε να το κάνει κι αυτός. Σκέφτηκε: «Για να μπορεί ο αδελφός μου, θα μπορώ κι εγώ». Προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε, είναι έξυπνος, αλλά όχι φυσικό ταλέντο.

Όταν έκανα την πρώτη μου έκθεση στο Λονδίνο ένας φίλος μου καλλιτέχνης, o Stuart Semple, είχε έρθει σπίτι μου, είδε τη δουλειά μου και μου είπε ότι οι πίνακές μου θα μπορούσαν να πουληθούν, και ότι έπρεπε να κάνω μια έκθεση. Χωρίς αυτόν νομίζω ότι θα είχαν μείνει στους τοίχους του σπιτιού μου. Εκείνος μου έδωσε την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμουν, με έκανε να πιστέψω ότι οι πίνακές μου θα άρεσαν και στον κόσμο.

Δ.Α: Η επικείμενη έκθεσή σας «Infinite Drama Athens» είναι μια συλλογή στοιχειωτικών mixed media έργων που εξερευνούν τις σκοτεινότερες γωνιές της ανθρώπινης φύσης, αλλά ταυτόχρονα υμνούν την αγάπη και την ελευθερία. Τι είναι δραματικό για εσάς στον σημερινό κόσμο;

Maxim: Είναι αστείο. Η τέχνη μου έχει όλον αυτόν τον σουρεαλισμό, είναι φανταστική. Πεταλούδες που σκοτώνουν έντομα – δεν υπάρχουν στ’ αλήθεια αυτές οι εικόνες. Μόνο στο μυαλό μου. Αν και λένε πως ό,τι μπορεί να υπάρξει στη φαντασία σου, θα υπάρχει και κάπου στο σύμπαν. Μου αρέσει να παίρνω πράγματα από το σύνηθες πλαίσιό τους και να τα τοποθετώ σε ένα διαφορετικό. Μου αρέσει να κάνω τέχνη για τα μάτια του θεατή. Όταν κοιτάς έναν πίνακα να βλέπεις κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που βλέπει κάποιος άλλος. Μου αρέσει να αφήνω στη φαντασία των ανθρώπων να ερμηνεύσουν ένα έργο.

Στην κοινωνία που ζούμε υπάρχουν πάντα τα πάνω και τα κάτω, οι καλές και οι κακές ημέρες, και για εμένα αυτό που μπορεί να κάνει η τέχνη για τους ανθρώπους είναι να τους πάρει μακριά από την πραγματικότητα – με τον ίδιο τρόπο που το κάνει και η μπάντα των Prodigy. Μας παίρνει από τις καταστάσεις τις καθημερινής ζωής, μας φέρνει κοντά, γινόμαστε όλοι ένα, σε ένα σπίτι όπου μπορείς να ξεχάσεις τα προβλήματά σου, να αποδράσεις από την πραγματικότητα. Για εμένα αυτό κάνει η τέχνη. Είναι μια απόδραση σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο.

Μπορεί να λένε για την τέχνη μου ότι είναι πολύ σκοτεινή, αλλά δεν το κάνω από πρόθεση. Απλώς αποδίδω αυτό που έχω στο μυαλό μου και έχει να κάνει με την αγάπη και τη δημιουργία – δεν υπάρχει κάτι κακόβουλο ή σκοτεινό. Για παράδειγμα η πεταλούδα… οι πίνακες με την πεταλούδα ξεκίνησαν όταν μικρός είχα δει μια διαφήμιση με ένα ξανθό κορίτσι που έτρεχε σε ένα χωράφι με καλαμπόκια κρατώντας ένα δίχτυ και κυνηγούσε πεταλούδες. Αυτή η διαφήμιση μου έμεινε, ήμουν οκτώ χρονών τότε. Όταν ξεκίνησα να ζωγραφίζω, αυτή η εικόνα μου ξαναήρθε και σκέφτηκα την πεταλούδα, ήθελα να μπω στο μυαλό της. Τι να σκεφτόταν άραγε αυτό το λεπτεπίλεπτο, εύθραυστο πλάσμα, πιασμένο στο δίχτυ; Ήθελα να την οπλίσω, να της δώσω ένα σπαθί για να μπορεί να κόψει το δίχτυ, να αποδράσει, να βρει τη δύναμη και την ελευθερία. Οπότε όλη η ιδέα πίσω από τους πίνακες με τις πεταλούδες είναι η ενδυνάμωση όλων των αδύναμων ανθρώπων στην κοινωνία που πρέπει να παλέψουν. Είναι μια μεταφορά.

Όταν βλέπουν οι άνθρωποι τους πίνακες αυτούς μπορεί σε πρώτο επίπεδο να δουν μια πεταλούδα να σκοτώνει έντομα και να νιώθουν ότι είναι κάτι κακό. Αλλά δεν έχει να κάνει με αυτό. Στην πραγματικότητα, οι πεταλούδες σκοτώνουν κάτι στη ζωή του καθενός ενάντια στο οποίο πρέπει να πολεμήσει. Μπορεί να είναι κάποιος εθισμός στο αλκοόλ, στο φαγητό, οτιδήποτε. Μπορεί ένα πρωί να σηκωθείς και να θες να τρέξεις αλλά να πρέπει να το κατακτήσεις αυτό, να βρεθείς στο σημείο που θα ενδυναμώσεις τον εαυτό σου. Αυτό αντιπροσωπεύουν οι πίνακες αυτοί – έχουν να κάνουν με την εξόντωση του εσωτερικού δαίμονα που μας εμποδίζει να είμαστε ο εαυτός μας και με την απελευθέρωση του εαυτού μας από τα δίχτυα.

Τ.Σ.: Συναντάμε πράγματι πολύ συχνά το μοτίβο των εντόμων στην τέχνη σας, ακόμα και στην οπτική ταυτότητα των Prodigy. Θα σας ρωτούσα τι βρίσκεται από πίσω, ποια είναι η πηγή έμπνευσης, αλλά το απαντήσατε ήδη αυτό.

Maxim: Ναι, όπως είπα, είναι μια μεταφορά. Τα έντομα είναι μια μεταφορά για όλα αυτά από τα οποία θέλουμε να απελευθερωθούμε. Δεν κυριολεκτώ, οι πίνακες φυσικά δεν έχουν να κάνουν με το να σκοτώνουμε έντομα. Τα έντομα είναι όλα όσα μας κρατάνε πίσω, και το μήνυμα αυτών των έργων είναι η ενδυνάμωση του εαυτού μας.

Τ.Σ.: Παρά τα κοινά μοτίβα μεταξύ της τέχνης σας και της Prodigy αισθητικής, κρατήσατε αυτήν την παράλληλη καλλιτεχνική ταυτότητα/δραστηριότητα στη «σκιά» και διαχωρισμένη για αρκετό καιρό. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να μη συνδέσετε εξαρχής το όνομα του Maxim των Prodigy με την τέχνη σας; Θέλατε να προστατεύσετε, ίσως, την οδό διαφυγής που σας δίνει η τέχνη;

Maxim: Κράτησα αυτές τις δραστηριότητες χωριστά (σ.σ. τη μουσική και τα εικαστικά) γιατί όταν ξεκίνησα να ζωγραφίζω ένιωθα ότι τέχνη και μουσική είχαν απόσταση μεταξύ τους. Υπάρχει και αυτή η πεποίθηση στην Αγγλία,  δεν ξέρω αν ισχύει και στην Ελλάδα, ότι δ ε ν μπορείς να κάνεις εξίσου καλά δύο πράγματα ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, επικρατεί η άποψη: είσαι μουσικός, δεν μπορείς να κάνεις και τέχνη. Μείνε στη μουσική, σε αυτό που ξέρεις. Γι’ αυτόν τον λόγο ένιωσα ότι έπρεπε να τα κρατήσω ξεχωριστά, στη μουσική να είμαι ο Maxim και στην τέχνη ο ΜΜ. Αλλά όσο περνάει ο καιρός, νιώθω ότι ο κόσμος αποδέχεται όλο και περισσότερο ότι ο καθένας μας μπορεί να κάνει περισσότερα από ένα πράγματα στη ζωή του. Πόσοι και πόσοι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες ξεκίνησαν διαφορετικά πράγματα και δραστηριότητες από ό,τι έκαναν πρωτύτερα; Τα social media βοηθούν σε αυτό. Μπορεί να έχουν πολλά αρνητικά, αλλά μέχρι έναν βαθμό προσφέρουν ενδυνάμωση στον κόσμο. Τώρα μπορεί τη μία στιγμή να είσαι συγγραφέας και την επόμενη να ανοίξεις ένα κατάστημα με μπλουζάκια. Δεν υπάρχουν εμπόδια στη δημιουργικότητα. Ζούμε σε πιο «ανοιχτούς» καιρούς, είναι κοινώς αποδεκτό ότι η δημιουργικότητα δεν χρειάζεται να περιοριστεί σε ένα μόνο κανάλι. 

Δ.Α.: Είστε ένας άνθρωπος που έχει επηρεάσει πολύ κόσμο, έχετε εμπνεύσει άλλους ανθρώπους να γίνουν καλλιτέχνες. Πώς ορίζετε την επιτυχία;

Maxim: Δεν μπορείς να ποσοτικοποιήσεις την επιτυχία, να μετρήσεις την αξία της με χρήματα. Επιτυχία είναι να είσαι ο εαυτός σου και να περνάς καλά με αυτό. Για εμένα επιτυχία είναι να σηκώνομαι το πρωί και να χαίρομαι τη ζωή, την κάθε μέρα, να κάνω αυτό που θέλω – δεν έχει να κάνει καθόλου με χρήματα ή υλικά αντικείμενα. Επιτυχία είναι η ευτυχία. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν είναι χαρούμενοι, που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν πράγματα που δεν αγαπούν, δουλειές που δεν θέλουν για να ταΐσουν την οικογένειά τους, να πληρώσουν το στεγαστικό τους δάνειο. Γι’ αυτό για εμένα ο απόλυτος στόχος στη ζωή είναι να μπορείς να σηκωθείς το πρωί και να χαμογελάς, να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, γιατί τότε δεν είναι δουλειά είναι χαρά, ευχαρίστηση, ζωή που απολαμβάνεις.

Τ.Σ.: Για εσάς είναι δύο τα πράγματα που ανυπομονείτε να κάνετε ξυπνώντας, η μουσική και η τέχνη. Αν σας ζητούσε κάποιος να διαλέξετε το ένα από τα δύο, ποιο θα ήταν αυτό; 

Maxim: Η μουσική είναι τέχνη και η τέχνη είναι μουσική για εμένα (γέλια). Θα ήταν στ’ αλήθεια δύσκολο να επιλέξω γιατί το καθένα μού δίνει διαφορετικά πράγματα. Η ζωγραφική μού δίνει μια διαφορετική ελευθερία. Μερικές φορές μου αρέσει να ζωγραφίζω στην απόλυτη σιωπή, χωρίς καθόλου μουσική, να αδειάζει τελείως το μυαλό μου. Είναι σαν διαλογισμός, δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα, είναι μόνο ζωή λεπτό προς λεπτό, χωρίς κανέναν περισπασμό. Τα social media, οι πλατφόρμες, τα τόσα πολλά διαφορετικά κανάλια μουσικής και οπτικού περιεχομένου μερικές φορές δεν μας αφήνουν χρόνο να καθαρίσουμε το μυαλό μας. Αυτό κάνει η ζωγραφική για εμένα, αδειάζει το μυαλό μου, και λατρεύω αυτό το συναίσθημα. Η μουσική είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Όταν ζωγραφίζω μπορώ να μη σκέφτομαι τίποτα και το χέρι μου να πηγαίνει από μόνο του. Όταν κάνω μουσική, όταν είμαι στη σκηνή, ζω τη στιγμή αλλά σκέφτομαι κάτι, σκέφτομαι το κοινό. 

Δ.Α.: Πώς καταλήξατε στον τίτλο «Infinite Drama»;

Maxim: Το «Infinite Drama» έχει να κάνει με ένα συνεχόμενο δραματικό στοιχείο που υπάρχει στη δουλειά μου. Κάτι που δεν τελειώνει ποτέ, που πάντα συνεχίζεται, η ζωή μου. Κάτι άπειρο. Έτσι, σκέφτηκα ότι είναι ο τέλειος τίτλος.

Δ.Α.: Λέγεται ότι η τέχνη πρέπει να θέτει ερωτήματα. Ποια είναι τα δικά σας;

Maxim: Καλή ερώτηση. Νομίζω ότι στην τέχνη ανακαλύπτεις πολλά πράγματα, ακόμη και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν, λοιπόν, κάνεις τέχνη βάζεις ένα κομμάτι του εαυτού σου στον καμβά ή σε οτιδήποτε κι αν δημιουργείς, και κάπως έτσι ανοίγεις τον εαυτό σου στην κριτική. Ο κόσμος κριτικάρει, χωρίς όμως να καταλαβαίνει τι είναι η τέχνη. Η τέχνη είναι έκφραση αυτού του κομματιού που βάζει ο δημιουργός από τον εαυτό του μέσα σε αυτήν. Και οι άνθρωποι που βλέπουν το έργο τέχνης αντικρίζουν ένα κομμάτι της προσωπικότητας αυτού του ανθρώπου, ένα κομμάτι της ψυχής του και μπορούν να ασκήσουν κριτική. Οπότε αυτό νομίζω ότι κάνει η τέχνη τελικά – ο καλλιτέχνης ανοίγει τον εαυτό του στην κριτική, ανοίγει την καρδιά του και λέει: «Ορίστε, δείτε τι έχω μέσα μου». 

Δ.Α.: Νομίζω πάντα είχατε την πρόθεση να είστε οπτικά υποβλητικός. Υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες που σας ενέπνευσαν ως προς αυτό;

Maxim: Ο Ιερώνυμος Μπος ήταν, νομίζω, η μεγαλύτερη επιρροή μου. Υπάρχει μεγάλη λεπτομέρεια στη δουλειά του, είναι αρκετά σκοτεινός βέβαια αλλά μου αρέσει να διεισδύω σε όλη αυτήν τη λεπτομέρεια. Είμαι μεγάλος φαν του. Και κατά τα λοιπά, είμαι πολύ επηρεασμένος από συγκεκριμένες ταινίες, όπως το «Alien», το «Matrix». Μου αρέσουν οι τόνοι, η ατμόσφαιρα αυτών των ταινιών.

Δ.Α.: Έχετε συνεισφέρει και στο soundtrack του «Matrix»…

Maxim: Σωστά, το είχα ξεχάσει αυτό. Έχω γνωρίσει τον Κιάνου Ριβς για την ακρίβεια πριν πολύ καιρό στην Αυστραλία όταν γύριζε το sequel του «Matrix», νομίζω το 2002. Είχαμε πάει στο γύρισμα, βγήκε και γνωριστήκαμε. Μεγάλη επιρροή το «Matrix», όλο αυτό το στιλ, η ατμόσφαιρα ‒ το λάτρεψα. Το έφερα στην τέχνη μου, στο στούντιό μου, στην προσωπικότητά μου. Δεν έχω καθόλου φυσικό φως στο στούντιό μου, μόνο τεχνητό, γιατί δεν θέλω καθόλου να επηρεάζομαι από εξωγενείς παράγοντες. Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι έχει λιακάδα έξω ενώ βρέχει. Το μουσικό μου στούντιο είναι το «κόκκινο δωμάτιο» ‒κόκκινη επένδυση παντού και καθόλου φως‒ και το καλλιτεχνικό μου στούντιο έχει μαύρους τοίχους και μόνο τεχνητό φως. Προτιμώ το τεχνητό φως γιατί δεν δημιουργεί καμία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στον χώρο.

Τ.Σ.: Ποιο είναι το αγαπημένος σας μέσο/υλικό για την τέχνη σας;

Maxim: Χρησιμοποιώ πολύ ακρυλικά χρώματα γιατί τα χρώματα λαδιού παίρνουν αρκετό χρόνο για να στεγνώσουν. Και δεν έχω ιδιαίτερη υπομονή (γέλια). Χρησιμοποιώ επίσης κραγιόνια και διάφορα μελάνια. Δεν έχω πολλή υπομονή γιατί όταν έχω μια ιδέα πρέπει να τη ζωγραφίσω επιτόπου. Και οι ελαιογραφίες παίρνουν πολύ χρόνο – κάποιοι χρησιμοποιούν πιστολάκι για να στεγνώσουν τους πίνακές τους πιο γρήγορα. Εμένα μου αρέσει η τέχνη της στιγμής, να ζωγραφίζω κάτι γρήγορα. Όταν λέω γρήγορα εννοώ να ζωγραφίσω την κεντρική ιδέα, το πρώτο επίπεδο, και μετά να μπορώ να επανέλθω, ίσως μετά από μια εβδομάδα, για μερικές ώρες, ώστε να το τελειώσω. 

Δ.Α.: Έχετε τραβήξει πολλές φορές την προσοχή και έχετε αποσπάσει εγκωμιαστικά σχόλια για το ευφάνταστο στιλ σας τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή. Πώς ορίζετε το στιλ;

Από πολύ νέος πίστευα πολύ στη μοναδικότητά μου ως άτομο. Δεν ήθελα να ακολουθώ κανέναν – ξέρεις, όπως στο σχολείο που τα παιδιά θέλουν να ακολουθούν κάποιον. Δεν ήμουν ποτέ αυτό το άτομο, φορούσα αυτό που ήθελα εγώ. Ακόμη κι όταν ήμουν δεκάξι-δεκαεπτά χρονών πίστευα ότι είναι ωραίο να φοράω ροζ ρούχα και τα φόρεσα – έβγαινα με ένα κορίτσι τότε που είχε μια ροζ σαλοπέτα, τη δανείστηκα και τη φορούσα με ροζ - μπλε παπούτσια και μεγάλα λευκά γυαλιά για σκι. Γιατί όχι; Ο κόσμος μπορεί να έλεγε… αλλά δεν με ένοιαζε. Πάντα φορούσα αυτό που μου άρεσε εμένα. Ήμουν πάντα αυτό το άτομο, δεν επηρεάστηκα ποτέ. Έχω αυτοπεποίθηση σε ό,τι με αφορά ‒ στη μουσική μου, στο τι θα φορέσω στη σκηνή με τους Prodigy. Τα δημιουργώ εγώ, δεν είχα ποτέ στιλίστα. Η γυναίκα μου φτιάχνει πολλά από τα outfits μου, αλλά πολλά από τα ρούχα μου τα φτιάχνω εγώ ο ίδιος στη ραπτομηχανή. Αν θέλω να φορέσω μια μαύρη φούστα καλυμμένη με καρφίτσες θα τη φτιάξω μόνος μου ‒ θα πάρω χίλιες καρφίτσες, θα επεξεργαστώ στρώσεις υφάσματος για να μοιάζει τραχύ, θα κάνω layering. Θα φτιάξω ένα ρούχο που μπορεί κάποιος να νομίσει ότι το έχει κάνει ο Ζαν Πολ Γκοτιέ. Μου αρέσει η ιδέα ότι μπορώ να το κάνω μόνος μου. Και ό,τι φοράω στη σκηνή είναι δικές μου ιδέες – ακόμα και τώρα που έχω μια ομάδα η οποία φτιάχνει τα ρούχα μου, τους δίνω τις ιδέες μου και μου τα φτιάχνουν. Έχω τις δικές μου μπότες, τις έχει φτιάξει ένας φίλος μου με δικό μου σχέδιο, τις φοράω και στη σκηνή και εκτός αυτής – είναι λίγο ζεστές αλλά τι πειράζει. Ο καιρός δεν υπαγορεύει το στιλ. Το στιλ είναι πιο σημαντικό για εμένα.

Δ.Α.: Μιλώντας για τους Prodigy, πώς νιώθετε όταν συνειδητοποιείτε ότι εκατομμύρια ανθρώπων κάθε μέρα ακούνε τη μουσική σας;

Maxim: Δεν το καταλαβαίνω. Όταν λέω ότι δεν το καταλαβαίνω εννοώ ότι δεν το αναλύω. Είναι μουσική και ο κόσμος ακούει τόσα διαφορετικά είδη. Εγώ ακούω Aretha Franklin κάθε μέρα. Είναι απλώς μουσική. Νιώθω ότι η μουσική που κάνουμε έχει να κάνει με τη διέξοδο, είναι γεμάτη ενέργεια, πολλοί προπονούνται και κάνουν γυμναστική ακούγοντας Prodigy. Πάνε στο γυμναστήριο, τρέχουν στον διάδρομο, σηκώνουν βάρη ακούγοντας τη μουσική μας. Είναι μουσική αδρεναλίνης. Κι όταν τη δημιουργώ ή είμαι στη σκηνή δεν το αναλύω. Είναι απλώς αυτό που κάνω – το λατρεύω, είναι η ζωή μου, είναι αυτό που είναι. Νομίζω ότι είναι το ίδιο όπως ακριβώς ο Lewis Hamilton σηκώνεται το πρωί και τρέχει με το αυτοκίνητό του. Είναι το ταλέντο του, είναι οδηγός της Formula 1, αλλά απλώς τρέχει με το αγωνιστικό του αυτοκίνητο. Είναι κάτι αυτόματο.

Δ.Α.: Δίνετε ενέργεια, παίρνετε ενέργεια, πώς φορτίζετε τις δημιουργικές μπαταρίες σας;

Maxim: Ηρεμώ. Όταν κατεβαίνω από τη σκηνή πίνω πράσινο τσάι. Όλο αυτό που συμβαίνει στη σκηνή είναι μια απελευθέρωση που δεν μπορώ να περιγράψω, είναι σαν να βγαίνει εκεί η σκηνική μου προσωπικότητα και δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό, αλλά είναι κάτι άλλο. Δεν προσπαθώ να το αναλύσω – όταν ανεβαίνω στη σκηνή βγαίνει αυτή η περσόνα, όταν κατεβαίνω μπαίνει πάλι στο κουτί της. Όπως σε εκείνο το επεισόδιο του «Mr. Bean» που μπαίνει σε ένα δωμάτιο με στολή Ινδιάνου αρχηγού και ζει μια περιπέτεια ως τέτοιος και μετά βγαίνει, βγάζει το κοστούμι και είναι και πάλι ο Mr. Bean. Οπότε αυτό είναι. Είμαι κι εγώ ο Mr. Bean.

T.Σ.: Πότε έκανε το ντεμπούτο της αυτή η περσόνα; Πώς θυμάστε τις πρώτες ημέρες που μεταμορφωθήκατε από τον MC Maxim της reggae σκηνής στον Maxim των Prodigy;

Maxim: Νομίζω την είχα πάντα μέσα μου, ήμουν πάντα αυτή η προσωπικότητα. Ήμουν πάντα ο Maxim απλώς σε μια πολύ μεγαλύτερη σκηνή σε σχέση με τα sound systems. Πιστεύω ότι όταν είσαι στη σκηνή είναι σαν να σου δίνεται μια άδεια να απελευθερώσεις τη σκηνική σου περσόνα. Να τη βγάλεις ακόμα περισσότερο προς τα έξω, γιατί ο κόσμος αυτό θέλει να δει, θέλει να δει την performance… οπότε μπορείς να εκφραστείς περισσότερο. Κι αφήνω αυτήν την έκφραση για τη σκηνή, δεν την ανακατεύω με αυτό που είμαι εκτός σκηνής. Νομίζω εκεί μπερδεύονται πολλοί μουσικοί. Προσπαθούν να ζήσουν την περσόνα που έχουν στη σκηνή και εκτός αυτής, ενώ η ζωή εκτός σκηνής είναι εντελώς διαφορετική. Πολλοί μουσικοί μπερδεύουν τις δύο διαφορετικές αυτές προσωπικότητες σε βαθμό που να μην μπορούν να τις ξεχωρίσουν.

Δ.Α.: Είναι επικίνδυνο αυτό;

Maxim: Νομίζω ότι ίσως αυτός είναι ένας λόγος που πολλοί καταλήγουν στα ναρκωτικά και στις καταχρήσεις. Δεν ξέρω. Αυτό είναι η δική μου ανάλυση. Μπορεί και να μην ισχύει. Έτσι το εκλαμβάνω εγώ γιατί νιώθω ότι αν ήμουν αυτό που είμαι στη σκηνή και κάτω από αυτή, θα ήταν ένα χάος για εμένα. Θα τριγυρνούσα προσπαθώντας να είμαι αυτή η περσόνα ενώ δεν είμαι.

Δ.Α.: Η τέχνη σας είναι σουρεαλιστική, σας αρέσει να βγάζετε τα πράγματα από το σύνηθες πλαίσιο και να τα τοποθετείτε σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, αναμιγνύοντας αντίθετες έννοιες. Τι θεωρείτε σουρεαλιστικό σήμερα;

Maxim: Η ζωή μπορεί να είναι πολύ σκατά, πολύ άσχημη για πολύ κόσμο. Ο σουρεαλισμός μπορεί να καταλύσει αυτήν την πραγματικότητα. Η μαγική λέξη είναι απόδραση. Όλοι πρέπει να αποδράσουν. Η μουσική δίνει μια οδό διαφυγής σε πολύ κόσμο, η τέχνη επίσης. Πολλοί παίρνουν χάπια για να ξεφύγουν, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι τέτοιο, μπορείς απλώς να πας σε μια συναυλία να ακούσεις μουσική, να μπεις σε μια γκαλερί και να δεις τους πίνακες. Αυτό θα σε ταξιδέψει κάπου αλλού. Ήμουν στην Ισπανία πριν δυο εβδομάδες και είδα κάποια έργα του Πικάσο. Ήταν διάφορα έργα, σχέδια και σκίτσα που έδειχναν σε διαφορετικά στάδια την εξέλιξη κάποιων από τους πίνακές του. Κοιτούσα τους τελειωμένους πίνακες και μετά πήγαινα πάλι πίσω και παρατηρούσα τα σκίτσα προσπαθώντας να φανταστώ πώς διαμόρφωσε τα τελικά έργα βασιζόμενα σε αυτά. Αυτό για εμένα ήταν απόδραση. Αυτός ο κόσμος είναι αληθινός, η μουσική και η τέχνη είναι οι οδοί διαφυγής.

Δ.Α.: Δημιουργείτε τέχνη, δημιουργείτε κόσμους και περιοδεύοντας με τους Prodigy έχετε ταξιδέψει πολύ σε όλον τον κόσμο. Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος στον πλανήτη Γη που έχετε δει ποτέ;

Maxim: Ναι, έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες, έχω δει πολλά μέρη αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να ορίσω μια συγκεκριμένη περιοχή ως την πιο όμορφη. Έρχομαι για παράδειγμα στην Ελλάδα, κοιτάω έξω από το παράθυρο και είναι πολύ όμορφα. Ή μου αρέσει πολύ να βλέπω φοίνικες και εξωτικά φυτά. Έχω πάει στην Αυστραλία, στην Ιαπωνία, στη Νότιο Αφρική, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα μέρος ως το πιο όμορφο. Όλα έχουν τη δική τους ομορφιά. Και οι άνθρωποι είναι που δίνουν ξεχωριστή ομορφιά σε κάθε μέρος.

Μπορώ απλώς να είμαι στον κήπο μου, να κοιτάω ένα φυτό και να σκέφτομαι ότι αυτό είναι ό,τι πιο όμορφο. Γιατί το εκτιμώ. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι φαντασμαγορικό, δεν χρειάζεται να είναι το μεγαλύτερο πάρτι με σαμπάνια, ποτά και αυτοκίνητα – δεν είναι αυτά ομορφιά για εμένα. Μπορεί να είναι αυτό το μικρό φυτό στον κήπο μου, αυτή η στιγμή που κοιτάζω αυτό το φυτό και σκέφτομαι «Ουάου! Πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να βγω στον κήπο μου και να το δω από κοντά». Τα πιο απλά πράγματα είναι τα πιο όμορφα. Τα πράγματα που προσπερνάμε και δεν τα εκτιμούμε, κι αυτό γιατί κυνηγάμε υλικά αγαθά που όμως δεν είναι όμορφα. Όλα αυτά που φυτρώνουν και μεγαλώνουν γύρω μας είναι όμορφα. Αυτό το μικρό φυτό είναι ένα μοναδικό φυτό, δεν υπάρχει κανένα άλλο σαν κι αυτό. Και βρίσκομαι σε αυτό το σημείο της ζωής μου που εκτιμώ τη στιγμή που μυρίζω αυτό το φυτό. Αυτό είναι ομορφιά για εμένα, όλα αυτά που είναι γύρω μας και όχι κάποιο συγκεκριμένο μέρος.

Τ.Σ.: Ποια ήταν η στιγμή που το συνειδητοποιήσατε αυτό και ξεκινήσατε να βλέπετε έτσι την ομορφιά και τη ζωή;

Maxim: Νομίζω πριν τέσσερα-πέντε χρόνια. Πριν την πανδημία πολλοί άνθρωποι σε μεγάλο μέρος του πλανήτη ‒και εγώ μεταξύ τους‒ ζούσαν τη ζωή τους χωρίς να σκέφτονται, κάνοντας όλα αυτά που κάνουν όλοι οι άλλοι. Αλλά μετά η πανδημία με έκανε να δω τα πράγματα με πολύ διαφορετικό τρόπο. Γιατί το lockdown, όταν όλοι βρίσκονταν κλεισμένοι στα σπίτια τους, με έκανε να παρατηρήσω το περιβάλλον μου, τους ανθρώπους, τα φυτά, όσα με περιβάλλουν και να τα εκτιμήσω. Αυτό με έκανε να εκτιμήσω τα απλά πράγματα, όλα αυτά που οι περισσότεροι πριν την πανδημία παίρναμε ως δεδομένα, ζώντας χωρίς να σκεφτόμαστε, ενώ αφηνόμασταν στο ρεύμα να μας παρασύρει. Νομίζω ότι αυτό το μικρό χρονικό διάστημα μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε τι είναι σημαντικό στη ζωή. Εμένα με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι γύρω μου, οι φίλοι μου, η ζωή που με περιτριγυρίζει, τα ζώα, τα φυτά, οτιδήποτε. Ο ουρανός, τα αστέρια. Μερικές φορές στο σπίτι μού αρέσει να κοιμάμαι έξω. Όχι στη σκηνή, αλλά σε κρεβάτια κάτω από τα αστέρια. Και πολλοί με περνάνε για τρελό, αλλά το να είσαι στη φύση και να ξυπνάς ακούγοντας τα πουλιά, είναι ό,τι πιο όμορφο. Είναι το πιο απλό αλλά και το πιο όμορφο πράγμα, και εμείς το θεωρούμε δεδομένο.

Δ.Α.: Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που έχετε πάρει στη ζωή και γιατί;

Maxim: Να ζεις τη ζωή και να τη διασκεδάζεις. Όλοι έχουμε στιγμές που είμαστε πεσμένοι, και όταν κάνουμε αρνητικές σκέψεις προσελκύουμε και αρνητικότητα. Όταν έχουμε θετική σκέψη, όταν εκτιμάμε τη ζωή και τη ζούμε, συμβαίνουν καλά πράγματα. Δεν μιλάω για υλικά αγαθά, αλλά για καλούς ανθρώπους που θα συναντήσεις ίσως ξαφνικά και θα σου κάνουν καλό. Αυτό είναι κάτι που προσπαθώ να κάνω, να ζήσω τη ζωή μου έτσι, με θετικότητα και καλή πρόθεση. Όσα αρνητικά και να έρθουν ‒σε όλους συμβαίνει‒ προσπαθώ να τα ξεπερνάω, να διατηρώ το χαμόγελο στο πρόσωπό μου, να ζω τη στιγμή.

Τ.Σ.: Και ποιο ήταν το πιο σημαντικό μάθημα που πήρατε από όλα αυτά τα χρόνια με τους Prodigy;

Maxim: Οι Prodigy ήταν το σημαντικό, ένα μεγάλο δώρο. Καλοί φίλοι, σπουδαίες σχέσεις που χτίσαμε, μια μικρή οικογένεια που γνωριζόμαστε όλοι τόσο καλά μεταξύ μας. Ακόμα και που χάσαμε έναν από τους αδελφούς μας, τον Keith, ‒μια τραγική στιγμή στη ζωή μου‒ νιώθω ότι είναι ακόμα μαζί μου, είναι κάπου εκεί, τον βλέπω, είναι ακόμα μαζί μας. Οι Prodigy είναι ένα μεγάλο δώρο για εμένα αλλά και ένα δώρο για τον κόσμο, και είμαι ευγνώμων για αυτό, είμαι ευγνώμων που μπορώ να προσφέρω χαρά στους ανθρώπους. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή και βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων, νιώθω την ενέργειά τους να περνάει σε εμένα κι αυτό είναι δώρο.

Τ.Σ.: Είναι ενδιαφέρουσα η αντίθεση μεταξύ της αγριάδας που έχει η μουσική των Prodigy και της χαράς που φέρνει στους ανθρώπους.

Maxim: Ναι, είναι ενδιαφέρον γιατί νομίζω ότι πολλοί ερμηνεύουν τη μουσική των Prodigy με λάθος τρόπο. Η αγριάδα και η επιθετικότητα έχουν να κάνουν με τον θυμό, και πολλοί μπορεί να θεωρούν ότι είναι μουσική που φέρνει προβλήματα και μπελάδες. Ενώ είναι απλώς μουσική γεμάτη ενέργεια. Είναι απελευθερωτική μουσική, μουσική που δημιουργεί ελευθερία.

Δ.Α.: Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και είδα για πρώτη φορά το video clip του «Poison» στο MTV – το έπαιζε συνέχεια, κάθε μια ώρα. Πώς νιώσατε εσείς την πρώτη φορά που ακούσατε τραγούδι των Prodigy στο ραδιόφωνο;

Maxim: Εκτιμώ πολύ την αγάπη του κόσμου για τη μουσική μας, αλλά για εμένα δεν είχε ποτέ να κάνει με το να παίξω στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση. Είναι ένας τρόπος να ακούσει ο κόσμος τη μουσική όμως με ενδιέφερε πάντα περισσότερο το ζωντανό show, ο κόσμος μπροστά στη σκηνή που είχε έρθει να μας δει και να μας ακούσει. Όλα τα άλλα μέσα δυσκολεύομαι να τα κατανοήσω. Θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε το «Smack My Bitch Up» έγινε ένα debate στην τηλεόραση και ήταν η καλλιτέχνις Tracey Adams και το «υπερασπιζόταν» μπροστά σε ένα κοινό πενήντα ατόμων. Δεν το καταλάβαινα. Το τραγούδι δεν είχε να κάνει με αυτό, είχε να κάνει με το κοινό των Prodigy, με όλους αυτούς που έρχονταν να το ακούσουν.

Δ.Α.: Σε όλο αυτό το δημιουργικό ταξίδι ως ζωγράφος υπάρχει κάτι που σας προβληματίζει και προσπαθείτε να επικοινωνήσετε μέσω των έργων σας;

Maxim: Νομίζω ότι βρίσκομαι σε ένα σημείο που γίνομαι πιο άμεσος στα έργα μου. Έχω τόσες πολλές ιδέες αλλά δεν είμαι «παραδοσιακός» ζωγράφος και πάντα με απασχολεί πώς θα καταφέρω να τις εκφράσω, πώς θα τις υλοποιήσω ‒ έχω πάντα ανησυχία γι’ αυτό. Κι όταν βρίσκομαι σε περιοδεία, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, μου έρχονται ιδέες τις οποίες βιάζομαι να γυρίσω σπίτι για να τις βάλω σε καμβά. Είμαι εδώ αλλά έχω όλες αυτές τις ιδέες και πρέπει να τις κάνω κάτι. Όλο αυτό μπορεί να με κάνει έναν καλλιτέχνη σε σύγχυση, με όλες αυτές τις ιδέες που πρέπει να βρω κάτι να τις κάνω. Νομίζω όλοι οι καλλιτέχνες περνάνε μια περίοδο σύγχυσης ‒ ο Πικάσο ήταν ένας καλλιτέχνης σε σύγχυση. Νομίζω ότι περνάω αυτή μου την περίοδο αυτή τη στιγμή.

Δ.Α.: Έχετε κάποιο συγκεκριμένο τελετουργικό που ακολουθείτε πριν ανεβείτε στη σκηνή;

Maxim: Όχι ακριβώς. Αλλά έχω το πράσινο τσάι. Πίνω δεκαπέντε φλιτζάνια την ημέρα, ταξιδεύω με το δικό μου πράσινο τσάι. Μου αρέσει το όλο τελετουργικό του τσαγιού, τα σκεύη, η τσαγιέρα, έχω ιαπωνικά φλιτζάνια. Έχει γίνει κάτι σαν δεύτερη φύση για εμένα. Μπαίνω σε μια ιδιαίτερη ζώνη όταν ετοιμάζομαι να βγω στη σκηνή, πίνω το τσάι μου, και το επόμενο λεπτό βρίσκομαι στη σκηνή. Είναι μια διαδικασία που έχει γίνει φυσική για εμένα πια – όπως οι αθλητές που ετοιμάζονται να βγουν να τρέξουν ένα διακοσάρι προπονούνται με έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Τ.Σ.: Μπήκατε στην αγορά των NFTs ως καλλιτέχνης από νωρίς. Ποια ευκαιρία διαγνώσατε σε αυτήν την τεχνολογία σε ό,τι αφορά στην τέχνη αλλά και στη μουσική;

Maxim: Είδα μια προοπτική επέκτασης του έργου τέχνης από τον φυσικό κόσμο στον ψηφιακό κόσμο. Πήρα ένα έργο μου, το «Wolf», και έκανα μια ψηφιακή εκδοχή του. Ήταν σαν να φέρνω πάλι το έργο μου στη ζωή στον χώρο των NFTs – έτσι το σκέφτηκα. Έχω έναν φίλο που είναι πολύ καλός στην ψηφιακή τέχνη, έχει συνεργαστεί και με τους Prodigy, και με βοήθησε σε αυτό. Τον γνωρίσαμε γύρω στο 2000 όταν βγάλαμε μια «αγγελία» στους fans μας για να μας βοηθήσουν να φτιάξουμε ένα website. Μας έστελναν CDs με τις ιδέες τους, αλλά αυτός ο φίλος μού έστειλε έναν μικρό πύραυλο στο σπίτι με το DVD του – δεν μπορούσες να μην το προσέξεις! Ξέρεις, αν πάρεις έναν απλό φάκελο με το ταχυδρομείο μπορεί να μην τον προσέξεις ‒ποτέ δεν ανοίγω τους φακέλους μου‒, αλλά όταν έρχεται ένας πύραυλος στην πόρτα σου δεν γίνεται να μη δώσεις σημασία. Και η παρουσίαση που είχε στο DVD ήταν πολύ καλή, πολύ πανκ – επικοινώνησα μαζί του και ήρθε σπίτι μου. Δεν ήξερα τι να κάνω με τον πύραυλο, αλλά ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας. Έφτιαξε πολλά ωραία πράγματα για εμάς όλα αυτά τα χρόνια, και όταν ήθελα να μπω στην αγορά ψηφιακής τέχνης του έδωσα τον πίνακά μου και του ζήτησα να των φωτίσει φέρνοντας τον στην ψηφιακή ζωή. Έγραψα και τη μουσική για αυτό το NFT. Οπότε νομίζω ότι τα NFTs παρέχουν τη δυνατότητα να δώσεις νέα ζωή στην τέχνη, να γράψεις μουσική για αυτήν, όπως περίπου και στις ταινίες. Μου έδωσε κατά κάποιον τρόπο μια ολιστική προσέγγιση στην τέχνη, όχι μόνο δισδιάστατη.

Δ.Α.: Οι Prodigy είναι ενεργοί για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Κοιτώντας πίσω, ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε και πώς τις ξεπεράσατε; Τι έχει αλλάξει για εσάς προσωπικά από τότε που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;

Maxim: Νομίζω ότι τα πρώτα χρόνια ζούσαμε απλώς τη στιγμή και το χαιρόμασταν, αλλά τώρα κοιτάζοντας πίσω εύχομαι να μπορούσα να είχα περισσότερα ντοκουμέντα για αυτές τις στιγμές, να είχα αποτυπώσει περισσότερες. Μου λένε «θυμάσαι αυτό;» ή «θυμάσαι τότε που…» και εγώ λέω «όοοχι». Έχω απαίσια μνήμη, σε αντίθεση με τον Liam που θυμάται ένα σωρό πράγματα. Οπότε, ναι, εύχομαι να είχα κρατήσει περισσότερα στιγμιότυπα – αλλά εκείνη την εποχή δεν είχαμε smartphones και όλα αυτά τα μέσα του σήμερα. Εύχομαι να είχα περισσότερα από εκείνες τις πρώτες ημέρες – ήταν τρελές εποχές, κάναμε τρελά πράγματα και όταν τα σκέφτομαι λέω «Ουάου, υπέροχοι καιροί». Γέλιο, χαρά, απίστευτα γεγονότα. Και τα ζήσαμε όλα αυτά. Ήταν ένα απολαυστικό ταξίδι και έμαθα να εκτιμώ κάθε στιγμή του. Σε πέντε χρόνια από τώρα η τωρινή στιγμή θα έχει χαθεί ‒ στιγμές χάνονται ακόμα και σε απόσταση ενός χρόνου. Οπότε προσπαθώ να κρατάω περισσότερο υλικό τώρα και πάντα να εκτιμώ τη στιγμή.

Τ.Σ.: Γράφετε και ημερολόγια;

Maxim: Μου έχουν χαρίσει γύρω στα τριάντα ημερολόγια και δεν έχω γράψει ποτέ σε κανένα (γέλια). Σκέφτομαι, βέβαια, από πέρυσι ότι θέλω να γράψω κάτι σαν ημερολόγιο και να το δημοσιεύσω, να βγάλω ένα βιβλίο και να μιλήσω για το πώς είναι ένας χρόνος με τους Prodigy. «A Year With The Prodigy». Και γι’ αυτό τραβάω συνέχεια ακόμα περισσότερες φωτογραφίες ‒ από τα backstage, από όλα τα ταξίδι, στο αυτοκίνητο, στο αεροδρόμιο. Ναι, είναι κάτι που θέλω να κάνω.

Δ.Α.: Ποια είναι η τέλεια συνταγή για το τέλειο πάρτι;

Maxim: Δεν υπάρχει συνταγή. Το τέλειο πάρτι απλώς συμβαίνει… αυθόρμητα, και ξυπνάς το επόμενο πρωί και λες «ουάου τι πάρτι». Δεν μπορείς να προγραμματίσεις το τέλειο πάρτι. Μπορείς να έχεις φροντίσει για όλα, για τους καλεσμένους, τον ήχο, τη μουσική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχεις ένα καλό πάρτι. Αν το προγραμματίσεις δεν θα συμβεί ποτέ. Πρέπει απλώς να το αφήσεις να συμβεί.

Infinite Drama Athens by Maxim

Εγκαίνια: Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου, 20.00, The Blender Gallery, Ζησιμοπούλου 4, Γλυφάδα, Αθήνα
Διάρκεια: Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου – Σάββατο 4 Νοεμβρίου

Η έκθεση πραγματοποιείται με την υποστήριξη της ATHENS VOICE