Στην ηλικία των 7 ετών η μητέρα του Αντουάν Χελμπέρτ του έκανε δώρο ένα βιβλίο για το Βυζάντιο, το οποίο στάθηκε αφορμή για μία αγάπη που συνεχίζει να τον συντροφεύει και στην ενήλικη ζωή του. Αποτέλεσμα αυτής της αγάπης είναι το «Βυζαντινό Πάθος» (Passion Byzantine), μία σειρά εικονογραφήσεων που διακρίνεται σε δύο υποκατηγορίες, την «Βυζαντινή Αρχιτεκτονική» και τις «Βυζαντινές Σκηνές».
Βλέποντας κανείς τα έργα του γάλλου καλλιτέχνη θα μπορούσε να τα περάσει για φωτογραφίες που με κάποιον τρόπο τραβήχτηκαν εκείνη την εποχή, καθώς κάθε τους λεπτομέρεια διακρίνεται από μία αξιοσημείωτη αληθοφάνεια. Με βάση ένα κείμενο του Χερβέ Ρισσόν στην ιστοσελίδα steemit, αυτό αποτελεί αποτέλεσμα δύο παραγόντων: της αγάπης τους Χελμπέρτ όχι μόνο για τη βυζαντινή αρχιτεκτονική, αλλά και για τη βυζαντινή ιστορία και ενός ταξιδιού που έκανε στην Κωνσταντινούπολη όταν ήταν 35 ετών.
Κατά το τελευταίο, φρόντισε να καταγράψει όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε τόσο μέσω φωτογραφιών και βίντεο, όσο και μέσα από σκίτσα που έκανε ο ίδιος. Επιπλέον, στο κείμενό του ο Ρισσόν αναφέρει ότι σε περιπτώσεις, όπως είναι το Μέγα Παλάτιον όπου υπάρχει ελάχιστη ή μηδενική διατήρηση του αρχιτεκτονικού ορόσημου, ο καλλιτέχνης συμπληρώνει τα κενά με τη φαντασία του, φροντίζοντας ωστόσο πάντα οι προσθήκες που κάνει να είναι ιστορικά ακριβείς.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Χελμπέρτ δεν έχει κανένα οικονομικό όφελος από τις συγκεκριμένες εικονογραφήσεις. Το «Βυζαντινό Πάθος» είναι απλώς η υλική πραγμάτωση της μεγάλης του αγάπης για μία –κατά τη γνώμη του– περιφρονημένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή αλλιώς Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποία αισθάνεται ότι πρέπει να δικαιώσει έναντι της Δυτικής.
