ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Όσον αφορά στην καρδιά των Κυκλάδων, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στην Πάρο, που επισκέπτομαι συχνά και δεν με απογοήτευσε ποτέ.

Κατά έναν περίεργο τρόπο στα Πυργαδίκια χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Αυτό είναι άλλωστε κατά τη γνώμη μου και το νόημα των διακοπών.

Έχει παραλίες στις οποίες μπορείς να είσαι με ένα mojito και να χοροπηδάς συνέχεια και έχει και παραλίες όπου μπορείς να λιώσεις πάνω στην άμμο, είτε με mojito είτε χωρίς.

Η Χοζοβιώτισσα, ένα βυζαντινό, αρχιτεκτονικό τόλμημα, πολυώροφο, επιβλητικό και απρόσβλητο, προκαλεί δέος.

Όλο το νησί, παραλίες για δειγματολόγιο.

Μια τελευταία βουτιά στα καταγάλανα νερά και ένα βλέμμα στον πιο φωτεινό έναστρο ουρανό σε οδηγεί στο πλοίο µε την υπόσχεση να επιστρέψεις.

Το σίγουρο είναι ότι εγώ κάποτε κολύμπησα δίπλα σε μια χελώνα, στην ωραιότερη θάλασσα της παιδικής µου μνήμης

Κολύμπησα μέχρι τη μικρή σπηλιά που σαν στόμα ορθάνοιχτο ρουφάει τα κρυστάλλινα νερά, προσφορά αθανασίας στους τεράστιους διψασμένους βράχους.

Είμαι πλέον σίγουρος πως το Πήλιο είναι το μέρος που η ψυχή µου ηρεμεί. Και το μυαλό ξεφεύγει.