Σαν φωτογράφος λατρεύω την έναρξη της ημέρας, το πρωινό κιτρινοκόκκινο φως που έρχεται να μεγαλώσει τις σκιές και να δώσει αυτήν την ονειρική διάσταση στις φωτογραφίες μου. Ωστόσο η επιτυχία κρύβεται πάντα στη σωστή επιλογή της θέσης στον χώρο, στο απειροελάχιστο εκείνο στίγμα στο οποίο σε προλαβαίνουν οι αχτίδες του ήλιου.
Αυτή τη φορά αναζητώντας προορισμό προέκυψαν αυτές οι συντεταγμένες 39°01'19"N 20°54'35"E στον χάρτη, οι οποίες απεικονίζουν την Κορωνησία – το λεπτό αυτό σχέδιο στεριάς στον Αμβρακικό Κόλπο, τον υδάτινο ορίζοντα όπου εκβάλλουν οι ποταμοί Άραχθος και Λούρος. Το αρχικό της όνομα ήταν Κορακονησία εξαιτίας των πολλών μαύρων πουλιών που τότε την κατοικούσαν. Η ξεχωριστή της όμως ομορφιά και η υπεροχή αυτής της νησίδας έναντι άλλων, της έδωσε χωρίς πολύ κόπο το στέμμα στο όνομα.
Σκόρπιες συστάδες με καλαμιώνες, αμμώδεις νησίδες, υφάλμυρες λιμνοθάλασσες, αλμυρόβαλτοι, υγρολίβαδα και λασποτόπια συνθέτουν την ομορφιά της ηρεμίας. Θυμάμαι, πριν επισκεφτώ για πρώτη φορά τον συγκεκριμένο τόπο είχα διαβάσει τις «Ιστορίες βρεγμένες με αλμύρα» του Πανέλη και σημάδεψα στο βιβλίο άγνωστες λέξεις των ψαράδων όπως γαμπαρόδιχτα, σόλιμπο, καλάρισμα, μπούκα, διβάρι, ξάλεμα, νιτσεράδα, άλμπουρο, πριάρια, γαΐτα – ένιωσα ότι διαβάζω το «Πούσι» του Καββαδία. Οι ψαράδες ακολουθούν ακόμη το ίδιο λεξιλόγιο και συνεχίζοντας την παράδοση αλιεύουν στη λιμνοθάλασσα γλώσσες, κεφαλόπουλα, λαβράκια, τσιπούρες, χέλια, σουπιές, σαλάχια και φυσικά τις νοστιμότατες γαρίδες, τον «κόκκινο χρυσό» του Αμβρακικού.
Τον γαλάζιο ουρανό λερώνουν οι πολλές πάπιες και οι ερωδιοί που φωλιάζουν εδώ, οι υπό εξαφάνιση αργυροπελεκάνοι, η λαγγόνα, ο ήταυρος, ο κραυγαετός κι ο στικταετός, ενώ σε μικρές απολήξεις στεριάς όμορφα φλαμίνγκο ψάχνουν για τροφή, κορμοράνοι προσεύχονται με ανοιχτά φτερά και γλάροι, που δεν ονειρεύονται καμία αναχώρηση, στέκονται σαν ασάλευτα μαντήλια των βράχων, όπως εύστοχα γράφει η Ελένη Αλεξίου.
Το τέλος του δρόμου καταλήγει στον μικρό παραδοσιακό οικισμό με τα άσπρα σπίτια και τις γεμάτες λουλούδια αυλές. Αναπτύσσονται κυκλικά πάνω στον λόφο ώστε η κάθε οικογένεια να μπορεί να απολαμβάνει την υδάτινη ευθεία. Στο λιμάνι δένουν τα ψαροκάικα που τροφοδοτούν ολόκληρη την περιοχή με φρέσκα ψάρια. Φυσικά εδώ δεν χάνεις την ευκαιρία να απολαύσεις τους μοναδικούς αυτούς μεζέδες συνοδευόμενους με ούζο σε κάποιο μικρό μπαλκόνι ταβέρνας ή πάνω στην άμμο χαζεύοντας τα kite surf που παχνιδίζουν στα ρηχά νερά.
Την τελευταία μου επίσκεψη εδώ τη χρωστάω στο σύνθημα του δήμου Αρταίων: «ΣΩΣΤΕ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ», αλλά και στις πάμπολλες εκδηλώσεις που οργανώθηκαν. Όλα ξεκίνησαν πριν από είκοσι χρόνια, όταν ο Γιώργος Τσιαφούλης βρήκε το θάρρος και διέσχισε κολυμπώντας μόνος τον Αμβρακικό σε μια κίνηση διαμαρτυρίας για τη μόλυνση του Κόλπου. Μόλις φέτος ο νέος δήμαρχος κ. Σιαφάκας, τιμώντας τον κολυμβητή, έδωσε το όνομά του σε αυτήν την κίνηση. Έτσι για είκοσι μαζί με τον φετινό Ιούλη, κάτοικοι και επισκέπτες παρακολουθούν τον διάπλου των αθλητών οι οποίοι διανύουν απόσταση 28 χιλιομέτρων, απολαμβάνουν την ταχύτητα και τις φιγούρες των kite race –βλέπε χρωματιστό πανί και σανίδα– περπατούν στο όμορφο μονοπάτι του Αγίου Ονουφρίου και βιώνουν την επίδειξη του παραδοσιακού αμπαλί, ένα παιχνίδι με βαριές (στο μέγεθος της παλάμης) μπάλες, που έχει τις ρίζες του στην ενετοκρατία. Ο καυτός Ιούλης είναι εξάλλου ιδανικός για επαφή με το νερό, αλλά και με την κουλτούρα του τόπου. Εδώ όλο και κάποιο δελφίνι θα κάνει ξαφνικά την εμφάνισή του κοντά στη βάρκα σου ή αν είσαι ακόμη πιο τυχερός κάποια καρέτα καρέτα θα γλιστρήσει αδιάφορα δίπλα σου. Τα τετρακόσια τετραγωνικά χιλιόμετρα του εθνικού υγρότοπου που περιλαμβάνεται στο Δίκτυο Natura 2000 είναι υπεραρκετά για να φιλοξενήσουν κάθε μορφή ζωής.
Εξαιρετική ήταν και η επίδειξη με τα paramotor που ακολουθούσαν σαν… τις πτήσεις των αργυροπελεκάνων. Ομολογώ ότι ήταν ένα γεμάτο τριήμερο αν προσθέσω και τις θεατρικές εκδηλώσεις, τα πανηγύρια, τη μαγική αστροπαρατήρηση και φυσικά το ξέγνοιαστο πάρτι στην παραλία Φράχτης Κορωνησίας με dj, λευκά ποτά και δάχτυλα βουτηγμένα στην άμμο…
