Άμπου Ντάμπι: 58 ώρες στη θορυβώδη μητρόπολη

Ντουμπάι δεν έχω πάει, πήγα όμως Άμπου Ντάμπι. Η πτήση από την Αθήνα διήρκησε τεσσεράμισι ώρες. Καθώς το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει, πάνω από τη Σαουδική Αραβία το μάτι σκάλωνε με δέος στην αχανή έρημο, στα γκρίζα βουνά και σε κάτι που θύμιζε κινούμενη άμμο, τελικά είναι η Ρουμπ αλ Κάλι ένα από τα μεγαλύτερα συνεχή σώματα άμμου στον κόσμο. Λίγο πριν την προσγείωση στο εμιράτο του Άμπου Ντάμπι η θέα από ψηλά ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, διαφορετική από όσα είχα δει. Στην προσγείωση κανένας σεΐχης δεν χαρίζει χρυσά ρολόγια. Όλα είναι σύγχρονα, ακόμα και οι νοοτροπίες.

Από κοντά η πόλη του Άμπου Ντάμπι είναι σχεδόν φουτουριστική με στοιχεία εμιρατινά σαν σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι έχει πράσινο! Αμέτρητοι φοίνικες και πράσινο γρασίδι ποτίζονται από το αφαλατωμένο νερό που ρέει κι αυτό άφθονο. Πεντάστερα ξενοδοχεία-ουρανοξύστες, εμπορικά κέντρα με όλους τους διάσημους οίκους μόδας, κι άλλοι ουρανοξύστες, πολυτελείς αμπάγιες με ψηλοτάκουνα, χειλάκια φουσκωμένα πετροκέρασα, λευκές κελεμπίες με πέδιλα, Ρολς Ρόις στους δρόμους, 42 βαθμοί έξω, κλιματισμός μέσα.

Και πως να μην κυκλοφορούν Ρολς Ρόις στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων-που έχει ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στον κόσμο; Οι δρόμοι στο Άμπου Ντάμπι είναι πεντακάθαροι και η άσφαλτος λεία, ασφάλεια στο ζενίθ και εγκληματικότητα στο ναδίρ.Αφήνουν τσάντες, κινητά και λαπ τοπ «χύμα» και μένουν στη θέση τους. Αρκετά καταστήματα μένουν ανοιχτά έως τα μεσάνυχτα. Κανείς δεν βαδίζει στα πεζοδρόμια, κανείς δεν κάνει τζόκινγκ, όλες οι μετακινήσεις γίνονται με το αυτοκίνητο. Η εργασία, η ζωή, η άθληση, η καθημερινότητα θέλουν χώρους κλειστούς που ψήχονται. Η ζέστη είναι αποπνιχτική αν και μετά από τόσο κλιματισμό ένα θερμό διάλειμμα είναι ευεργετικό.

Η πόλη απλώνεται πάνω σε μια μακρόστενη νησίδα και περιβάλλεται από άλλα νησάκια. Τη νύχτα το φωτισμένο Άμπου Ντάμπι είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό. Αφειδώλευτα, τα φώτα σχηματίζουν ολόκληρη την κάτοψη της πόλης όταν τη βλέπεις από ψηλά. Η εξέλιξη μιας χώρας φτωχών αλιέων του περσικού κόλπου που έπεσαν πάνω σε πετρελαιοπηγές μοιάζει με παραμύθι.

Αμερικανοσπουδαγμένοι και βρετανοσπουδαγμένοι, με έξοδα του εμιράτου οι μεγαλύτεροι, οι εμιρατινοί και οι εμιρατινές μιλούν άψογα αγγλικά, είναι ευγενείς, με κοσμοπολίτικο αέρα. Την εθνική φορεσιά, ωστόσο, δεν την εγκαταλείπουν. Οι άνδρες δίνουν πάντως το χέρι στις γυναίκες, ανταλλάσσουν χειραψίες τουλάχιστον με τις «δυτικές».

Στο περιθώριο αυτού του κόσμου, υπάρχει ένας αθέατος κόσμος, μεταναστών από ασιατικές χώρες, που απασχολούνται σε θέσεις βοηθητικού προσωπικού, των οποίων οι συνθήκες διαβίωσης δεν περιγράφονται θετικά.

Όσον αφορά την ελληνική παρουσία μπορεί να μην είναι υπερβολική σε αριθμούς, είναι όμως κραταιά, όσον αφορά την επιχειρηματική δραστηριότητα με πρώτους το εφοπλιστικό δίδυμο Μπάκου-Καϋμενάκη. Βεβαίως, δραστηριοποιούνται και άλλοι επιχειρηματίες και εταιρίες με στιβαρή παρουσία στην περιοχή.

Ο ελληνισμός δίνει το παρών και στις εθνικές επετείους. Περίπου 1000 Έλληνες και Κύπριοι που δραστηριοποιούνται στα Εμιράτα γιόρτασαν την 25^η Μαρτίου μετά από πρωτοβουλία του δραστήριου Πρέσβη στο Άμπου Ντάμπι κ. Αντώνη Αλεξανδρίδη.

Στο Άμπου Ντάμπι μπορείς και να φας καλά και να πιεις τα ωραία τσάγια σου και να μείνεις σε ξενοδοχεία με λογικές τιμές και να ντυθείς και να επισκεφθείς αξιοθέατα και Μουσεία, όπως το Λούβρο Αμπού Ντάμπι, το πρώτο παγκόσμιο μουσείο στον αραβικό κόσμο, όπου (έκπληξη) ο Διευθυντής Ανάπτυξης και Συνεργασιών είναι Έλληνας!

Από τα πλέον εμβληματικά αξιοθέατα του Άμπου Ντάμπι είναι το Μεγάλο Τέμενος. Κατασκευάστηκε στη μνήμη του Σεΐχη Ζαγέντ Σουλτάν Αλ Ναχιάν, πρώτου προέδρου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, ο οποίος απεβίωσε το 1909. Είναι τόσο εντυπωσιακό και πολυτελές που μοιάζει να ξεπήδησε από το πιο χλιδάτο αραβικό όνειρο. Το εξωτερικό είναι απίστευτο, αλλά και το εσωτερικό δεν πάει πίσω.

Μάρμαρα, τεράστιοι αστραφτεροί πολυέλαιοι με χρωματιστές μπάλες, χρυσές διακοσμητικές λεπτομέρειες και το μεγαλύτερο χαλί του κόσμου, χειροποίητο, φτιαγμένο από μαλλί και μετάξι. Ωραιότατο.

Ξέσκεπη δεν μπαίνεις, βγάζεις παπούτσια, βάζεις μαντίλα (υποχρεωτικά) και αμπάγια, την παραδοσιακή λεπτή «ρόμπα» πάνω από τα ρούχα (όχι υποχρεωτικά), σε όποιο χρώμα επιλέξεις εσύ. Προσφέρεται ποικιλία.

Οι εμιρατινοί θέλουν και θα το πετύχουν να αναδείξουν το Άμπου Ντάμπι σε κορυφαίο πολιτιστικό προορισμό και γράφουν τη δική τους ιστορία. Στα σκαριά βρίσκεται ένα μεγαλεπήβολο έργο. «Η Γέφυρα των Μουσείων» είναι το φιλόδοξο πρότζεκτ, που στοχεύει στη δημιουργία μιας παγκόσμιας πολιτιστικής πρωτεύουσας στο νησί Saadiyat. Σε αυτές τις 58 ώρες είδα και πολλά ζευγάρια συνταξιούχων τουριστών από τον ευρωπαϊκό βορρά που κατέφθασαν στο Άμπου Ντάμπι για να ζεσταθεί το κοκαλάκι τους.

Κορωνίδα της «Γέφυρας» το Λούβρο Άμπου Ντάμπι, που αποτελεί καρπό συνεργασίας μεταξύ της κυβέρνησης του Άμπου Ντάμπι και του γαλλικού Λούβρου. Αν και οι διαδικασίες ξεκίνησαν το 2007, το Μουσείο, σε σχέδια του διάσημου αρχιτέκτονα Jean Nouvel, άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό το 2017. Το μουσείο φιλοξενεί μια εκτεταμένη συλλογή έργων τέχνης που καλύπτει χιλιάδες χρόνια  ιστορίας και πολιτισμών, από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή.

Σκοπός του μουσείου είναι να αναδείξει την κοινή ανθρώπινη κληρονομιά και να προάγει τη διαπολιτισμική κατανόηση. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του είναι η στέγη του, που αποτελείται από ένα περίπλοκο σχέδιο από ατσάλι και αλουμίνιο, δημιουργώντας ένα «βροχόπεπλο» φωτός στο εσωτερικό του μουσείου. Και ένα από τα σπουδαιότερα εκθέματα του, ο «Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής» του Λεονάρντο ντα Βίντσι.

Στη «Γέφυρα των Μουσείων» και το Γκουγκενχάιμ Άμπου Ντάμπι, το οποίο βρίσκεται ακόμα υπό κατασκευή και θα είναι το μεγαλύτερο από τα Γκουγκενχάιμ μουσεία στον κόσμο. Σχεδιάστηκε από τον διάσημο αρχιτέκτονα Frank Gehry, γνωστός για το εμβληματικό του στιλ και τα εντυπωσιακά του σχέδια. Η «Γέφυρα των Μουσείων» θα ενώνει Λούβρο και Γκούγκενχάιμ με το Performing Arts Cente (Ζάχα Χαντίντ) που θα φιλοξενεί από χορό και θέατρο έως όπερα, το Μουσείο Zayed National (Foster + Partners) και το Maritime Museum (Tadao Ando).

Οι ώρες πέταξαν. Το μόνο που αγόρασα ήταν ένα γνήσιο εμιρατινό άρωμα, μάρκας Jamr Al Oud, με την ονομασία «Ψυχή και έρωτας». Άλλωστε Τέμενος και Λούβρο μοσχοβολούν Οud μέσα-έξω. Αλλά μετάνιωσα για κάτι. Δεν πρόλαβα να δοκιμάσω το περίφημο παγωτό από γάλα καμήλας. Την επόμενη φορά.