Οδοιπορικό στις Επτά Λίμνες και στην κορυφή Μουσαλά στη Βουλγαρία

Από μικρή ονειρεύομαι βουνά. Και τα όνειρα κάποτε δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.  Ανοίγεις τα μάτια σου και ξαφνικά βρίσκεσαι σε τοπία αλπικά με λίμνες που το νερό τους έχει βαθύ μπλε χρώμα και γυαλίζει κάτω από τις αχτίδες του ήλιου. Αυτές τις εικόνες αντίκρυσα στη Βουλγαρία πριν λίγες μέρες.

Παρέα με την Φωτεινή ξεκινήσαμε με στόχο να πεζοπορήσουμε σε δύο από τις πιο όμορφες διαδρομές που μπορεί κανείς να βρει στα βουλγαρικά βουνά. Την πρώτη μέρα περπατήσαμε μέχρι το καταφύγιο της Μαλιόβιτσα και διανυκτερεύσαμε εκεί. Το επόμενο πρωινό ξεκινήσαμε μία εννιάωρη πορεία. Ανεβήκαμε στην κορυφή Μαλιόβιτσα και στην συνέχεια κατηφορίσαμε και διασχίσαμε ράχη ράχη το βουνό για να βρεθούμε στις Επτά Λίμνες.

Σε όλη την διαδρομή απολαμβάναμε την θέα. Μια θάλασσα βουνά και αναμεσά τους λίμνες. Προσπαθούσα συνεχώς να φανταστώ πόσο όμορφα θα είναι αυτά τα τοπία και χιονισμένα. Στην κορυφή Μαλιόβιτσα κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για να φάμε και να χαρούμε την θέα. Ένας αετός εμφανίστηκε τότε και άρχισε να πετάει κοντά μας πάνω από την λίμνη. Ελεύθερος και δυνατός με τα φτερά του ανοιχτά έκανε μανούβρες στον ουρανό μπροστά στα μάτια μας. Δυο στιγμές μετά και μέχρι να προλάβω να βγάλω το κινητό να τον απαθανατίσω είχε ήδη απομακρυνθεί.

Στις Επτά Λίμνες το θέαμα ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Εκτός από την απαράμιλλη φυσική ομορφιά αυτό που με ενθουσίασε ήταν το γεγονός ότι το βουνό μία καθημερινή του Σεπτέμβρη ήταν γεμάτο κόσμο. Οικογένειες με παιδιά, παρέες νέων και ηλικιωμένων πεζοπορούσαν και θαύμαζαν το τοπίο. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι εκεί έχουν μία τελείως διαφορετική κουλτούρα απέναντι στο βουνό σε σχέση με εμάς. Το βουνό είναι η διέξοδός τους. Το σέβονται, το προσέχουν, το αγαπούν. Έχουν παντού καταφύγια, οργανωμένα και καθαρά μονοπάτια και δρόμους που τα καθιστούν όλα αυτά προσβάσιμα στο ευρύ κοινό. Στη Βουλγαρία δεν χρειάζεται να είσαι ορειβάτης για να είσαι στο βουνό. Για σκουπίδια πεταμένα εδώ και εκεί ούτε λόγος φυσικά.

Το δεύτερο βράδυ διανυκτερεύσαμε στο καταφύγιο της Βίντα. Φάγαμε μία καταπληχτική μανιταρόσουπα με άγρια μανιτάρια και την άλλη μέρα για πρωινό αβγόφετες με σπιτική μαρμελάδα από φρούτα του δάσους. Οι άνθρωποι, όπως και οι γάτες, που συναντήσαμε εκεί ήταν ιδιαίτερα φιλικοί και καλοσυνάτοι.

Επόμενος στόχος μας ήταν η Μουσαλά. Η υψηλότερη κορυφή των Βαλκανίων. Αφού επιστρέψαμε, λοιπόν, στο αμάξι κατευθυνθήκαμε προς το Μπόροβιτς. Βρήκαμε δωμάτιο εύκολα σε ένα από τα δεκάδες ξενοδοχεία της περιοχής, αφού το Μπόροβιτς με δύο χιονοδρομικά κέντρα θεωρείται για τους Βαλκάνιους σκιέρ η Ελβετία των φτωχών.

Την άλλη μέρα το πρωί πήραμε το πρώτο τελεφερίκ μέχρι το σημείο που θα ξεκινούσαμε να περπατάμε για να προσεγγίσουμε την Μουσαλά. Μία ώρα χωματόδρομος μέχρι το πρώτο καταφύγιο και μετά ένα μονοπάτι που σε οδηγούσε στο επόμενο καταφύγιο και στο αμέσως επόμενο, μόλις μισή ώρα μακριά από την κορυφή. Και αυτή η διαδρομή πανέμορφη. Τα τοπία αλπικά, βραχώδη, άγρια. Στην δίωρη πορεία μας προς την κορυφή συναντήσαμε άλλες δύο λίμνες.

Και τελικά φτάσαμε! Η Μουσαλά είναι σίγουρα μία από τις πιο όμορφες κορυφές που έχω πάει. Όχι ότι έχω πάει και σε πολλές… Αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Το σημαντικό για εμάς εκείνη την στιγμή ήταν ότι τα καταφέραμε. Και τα καταφέραμε μαζί. Γιατί έτσι είναι το βουνό. Την χαρά της κορυφής την μοιράζεσαι, όπως και την ταλαιπωρία και την γκρίνια της ατελείωτης ανηφόρας. Γιατί καμία κορυφή δεν έχει αξία από μόνη της. Η κορυφή είναι ο απλά ο προορισμός για κάθε ταξίδι που ονειρευτήκαμε.

Και η επιστροφή ένας μικρός απολογισμός. Και στην επιστροφή στο αμάξι ήμασταν και οι δύο χαρούμενες! Στο αυτοκίνητο ακούγαμε τραγούδια και podcast. Και λίγο πριν φτάσουμε Καβάλα ξεπρόβαλε μπροστά μας και το Παγγαίο, το δικό μας βουνό. Πανέμορφο έτσι όπως το έλουζαν οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου πριν την δύση. Και έτσι ένιωσα την ψυχή μου γεμάτη και έτοιμη να επιστρέψει στην καθημερινότητα. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη εξόρμηση!

Αφιερωμένο στη Φωτεινή. Ευχαριστώ πολύ για όλα!