Τα βράχια μοιάζουν να ξεκόλλησαν μεταξύ τους, στη χαραγματιά που δημιουργήθηκε πέρασε ανάμεσα πρώτα το νερό. Εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες χρόνια μετά πέρασε κι άνθρωπος. Σήμερα έχουμε στρωμένο ασφάλτινο δρόμο που τον ακολουθείς για να φτάσεις στους Καλαρρύτες. Κανείς δεν σου λέει να στρέψεις το βλέμμα ψηλά… κι έτσι αμάθητος που είσαι με δυσκολία θα ξεχωρίσεις ένα μοναδικό δημιούργημα του ανθρώπου, ένα αόρατο πέτρινο στολίδι της Ελλάδας που όμοιό του … δύσκολα θα συναντήσεις.
Ο Δρ. Αντώνιος Δίκαιος στην έκδοση που κυκλοφορήσαμε στα 2009 «Τα Μοναστήρια της Ελλάδος» έγραφε μεταξύ άλλων:
«Πάνω από τη χαράδρα που περνάει ο Καλαρρύτικος παραπόταμος του Άραχθου, φωλιασμένη στο βράχο, βρίσκεται η μονή της Θεοτόκου Κηπίνας με θέα στις επιβλητικές κορυφές των Τζουμέρκων. Η μονή χτίστηκε στα 1212 αλλά θεωρείται ότι έχει τις ρίζες της στη βυζαντινή εποχή. Η εκκλησία της μονής έχει πλούσιες τοιχογραφίες που χωρίζονται σε 3 ζώνες και απεικονίζουν αντίστοιχα τους αγίους, τα στηθάρια αγίων και σκηνές από το Ευαγγέλιο…»
Κηπίνα: Πού οφείλει το όνομά της η Μονή - Το παιχνίδι των λέξεων
Το πιο πιθανό όλων είναι πως η Μονή οφείλει το όνομά της στους κήπους που καλλιεργούσαν οι μοναχοί κάτω από αυτήν. Βέβαια ξαναγυρίζοντας τον χρόνο πίσω στα 1996 ο πατέρας Λάμπρος που μας άνοιξε το μοναστήρι να το δούμε είχε την δική του εκδοχή: «Και Πείνα παιδί μου και πείνα… τα παλιά τα χρόνια πεινούσαν οι άνθρωποι εδώ!»
Κηπίνα: Μια κρεμαστή γέφυρα στο κενό…
H είσοδος στο μοναστήρι γίνεται από ένα μικρό μονοπάτι αριστερά του, σκαλισμένο στο βράχο, και από μια μικρή κρεμαστή ξύλινη γέφυρα. Τη γέφυρα αυτή σήκωναν οι μοναχοί με τον ίδιο τρόπο που και σήμερα λειτουργεί με μια «μανιβέλα» για να γλιτώσουν από επιδρομές είτε Tούρκων είτε ληστών, δημιουργώντας ένα κενό περίπου τεσσάρων μέτρων πάνω από τον γκρεμό.
H μονή δεν είναι μόνο μοναδική για τη θέση της αλλά και για τα κτίσματά της. Στα δεξιά της σπηλιάς ο βράχος λαξεύθηκε για να χτιστεί το καθολικό, ενώ η οροφή σμιλεύθηκε για να δημιουργηθεί ένας τέλειος θόλος. Tο υπόλοιπο κοίλωμα του βράχου αξιοποιήθηκε μέχρι το τελευταίο εκατοστό για χώρους υποδοχής, φιλοξενίας και κελιών για τους μοναχούς. Για την ιστορία ο τελευταίος μοναχός έφυγε περίπου το 1920 και από τότε η Μονή υπέστη πολλές φθορές αλλά και επιθέσεις ιερόσυλων.
Μεγαλέμπορος από το Συρράκο ήταν ο Συγκούνας και έχτισε το πέτρινο γεφύρι πάνω από τον Καλαρρύτικο ποταμό για να περνάνε με ασφάλεια τα εμπορεύματά του προς την Άρτα.
Το γεφύρι είναι μονότοξο με επίπεδο κατάστρωμα και βρίσκεται δίπλα από την νεότερη γέφυρα του ασφαλτόδρομου κάτω από τον οικισμό Χριστοί και λίγο πριν το μοναστήρι της Παναγίας Κηπίνας.
Πριν από τη κατασκευή του γεφυριού η μεταφορά των εμπορευμάτων γινόταν με ένα συρματόσχοινο στερεωμένο στις δύο όχθες του ποταμού.
Ποιος είναι αυτός που μιλάει και γράφει τις σοφίες του; Να σας συστηθώ: Ονομάζομαι Γιάννης Ντρενογιάννης και φέτος πάτησα τα 60. Λέω πως είμαι δημοσιογράφος στο επάγγελμα και έχω δημοσιεύσει δεκάδες ταξιδιωτικούς οδηγούς για την Ελλάδα, πολλά βιβλία με ωραίες φωτογραφίες και κείμενα και μερικές χιλιάδες ταξιδιωτικά άρθρα… σχεδόν σε όλα τα έντυπα της Ελλάδας. Περίμενα πολύ καιρό (με είχαν στη συντήρηση!) για να βρω έναν νέο τρόπο να ταξιδεύεις και να «νιώθεις» πλάι -πλάι με την αληθινή εμπειρία των τόπων χωρίς απαραίτητα να είσαι εκεί. Παλιότερα χρειαζόμασταν κείμενα, σχέδια, εικόνες και βίντεο. Τώρα το παιχνίδι έχει αλλάξει. Τα θέλουμε όλα αυτά μαζί και μερικά παραπάνω, όλα σε ένα σύνδεσμο-link. E! Μου φαίνεται πως το πίτυχα!
13°
