Μέχρι το χιονοδρομικό του Ανηλίου. Πίνδος!

Είχα συνηθίσει, κυρίως από τα χιονοδρομικά κέντρα του βορρά, να διανύω μεγάλες αποστάσεις από κεντρικούς δρόμους για να φτάσω στον προορισμό με τα έτσι κι αλλιώς μαγικά μου Snowblades. Μέχρι που στα βουνά πάνω από το Ανήλιο, στην Ήπειρο λέμε, φυτρώσανε πυλώνες και έτσι κάπως σαν παραμύθι ήρθε το νεότερο χιονοδρομικό της χώρας και στρίμωξα τη δράση ανάμεσα σε δουλειά και επιστροφή στην πόλη μου αφού η σκέψη έγινε πράξη: «Πετάγομαι για δυο κατεβασιές…». Είναι η θέση του δίπλα στην Εγνατία, είναι αυτή η ειδυλλιακή θέα του Μετσόβου απέναντι που απολαμβάνει με την ανάβαση, και φυσικά η πορεία μέσα στο χιονισμένο μέχρι το πάρκινγκ δάσος. Και κάθε φορά ανάλογα με τον καιρό ή και το ύψος του χιονιού, το τοπίο μεταλλάσσεται. Έτσι πατάω αλάρμ και συλλέγω κάθε φορά νέες εικόνες από πινελιές του αδύναμου μαύρου, που σθεναρά αμύνεται στο λευκό. Σχήματα που θυμίζουν «Νιχόνγκα», σύγχρονη, παραδοσιακή ιαπωνική ζωγραφική και κάνουν εύκολα νέα στη μνήμη σχήματα.

Τέλος της ασφάλτου. Περπάτησα αργά, μέσα σε ένα τοπίο λουσμένο από τον ήλιο του Ανηλίου –αγαπημένο λογοπαίγνιο των ντόπιων την ώρα που λιάζονται στα παραδοσιακά καφενεία– για να φτάσω με τα πόδια μέχρι τα 1800μ. υψόμετρο. Με προσπέρασε, πως αλλιώς, χαμογελαστός ο Λάζαρος Μποτέλης, ο αφιερωμένος ψυχή και σώματι στο βουνό. Είχα να τον δω από το φθινόπωρο στον Όλυμπο και το καταφύγιο Γιώσος Αποστολίδης το οποίο διευθύνει.

«Δεν περίμενα να σε πετύχω εδώ στα χαμηλά, Λάρι…».

«Γιατί δεν ξέρεις ότι ζω στην Καλαμπάκα μάλλον. Έρχομαι εδώ για προπόνηση ορειβατικού σκι λόγω εξαιρετικής ποιότητας χιονιού, λόγω του ότι είμαι μία ώρα και κάτι από δω αλλά και της απίστευτης οργάνωσης που διαθέτει το χιονοδρομικό και καλύπτει πραγματικά όλες τις ανάγκες αθλητών και μη. Εμείς οι του βουνού, όπως πολύ καλά ξέρεις, είμαστε απαιτητικοί στα θέλω. Εδώ λοιπόν είναι όλα συγκεντρωμένα. Φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο και η σχέση μου με τον εδώ μέντορα, τον Βασίλη Τζουμάκα, που κατάφερε να είναι πρώτα αθλητής και μετά επαγγελματίας. Τεράστιο προσόν…». 

Έπιασα κορυφή. Μια μοναδική –όπως λένε, μα όλες οι ταξιδιωτικές διαφημίσεις– αίσθηση καθώς απλώνονται έναν γύρο άλλες τόσες χιονισμένες κορυφές. Δεξιά διακρίνεται ο ηγέτης Όλυμπος και μια ιδέα του Κισσάβου πίσω του. Γυαλίζουν τα Μετέωρα από τις αντανακλάσεις των βράχων και όσου χιονιού αντέχει ακόμη τον ήλιο. Τα Τζουμέρκα φυσικά, ο Λάκμος και πιο δίπλα η Κακαρδίτσα. Ολύτσικας νοτιοδυτικά των Ιωαννίνων και Μιτσικέλιπουστα σλαβικά μεταφράζεται σαν «φωλιά της αρκούδας» βορειοανατολικά της πόλης. Η Τύμφη, η επιβλητική πάντα Αστράκα και η κορυφή Γκούρα που φιλοξενεί θαρραλέους λάτρεις του ορειβατικού σκι. Ίσα που διακρίνονται –λευκό στο λευκό δύσκολα– ο Σμόλικας και το Μαυροβούνι. Από δω όλα! Και τα μελετώ μέχρι που νιώθω το πρωινό κρύο να δυσκολεύει την κίνηση των δακτύλων μου. Σε λίγο ούτε το κουμπί της μηχανής δεν θα ήταν σε θέση να πιέσουν. 

Το χιονοδρομικό αγκαλιάζει μια περιμετρική διαδρομή χαραγμένη ειδικά για τους λάτρεις του snowmobile. Είμαι ΚΑΙ από αυτούς. Ακολούθησα, όσο ήταν εφικτό, τον Αλέξανδρο Καλογήρου που έκανε το χιονομηχανάκι να βρυχάται στην απότομη πλαγιά. Φυσικά τον έχασα. Με κύκλους στον παγωμένο αέρα αδειάζει τις δεκάδες υποχρεώσεις από το δύσκολο έργο του συντονισμού των πάντων εδώ. 

«Δεν έχεις ιδέα τι πρέπει να ετοιμαστεί από όλη την ομάδα για να φύγεις από το κρύο με χαμόγελο… κι όχι με κρύο χαμόγελο. Επειδή ο ελάχιστος χρόνος που έχω για μένα είναι αυτός πριν ανοίξουν οι πίστες, κάνω μια διαδρομή σε αυτές τις δυτικές κορυφές του χιονοδρομικού στο απάτητο παγωμένο συνήθως χιόνι. Καμία μέρα σε αυτό το τοπίο δεν είναι ίδια και αυτό το μηχανάκι σου δίνει τη δυνατότητα να το διαπιστώσεις. Για τον λόγο αυτό και έχουμε ορίσει διαδρομή ώστε κάποιος που δεν κάνει σκι να έχει την ευκαιρία να ζήσει το βουνό. Υπάρχει και συνοδευόμενη πορεία που φτάνει μέχρι τον αυχένα της Κατάρας και συνήθως την κάνουν ξένοι επισκέπτες. Εντυπωσιακή… και εσύ σίγουρα πρέπει να την κάνεις και να σκέφτεσαι ότι αυτό το μηχανάκι το ανακάλυψε ένας δεκαπεντάχρονος Καναδός που έβαλε μηχανή στο ξύλινο έλκηθρό του. Πού να φανταζόταν ότι εδώ στην Πίνδο θα τον μνημονεύαμε». 

«Αναρωτιέμαι πως θα ήταν να έμενα έναν χειμώνα εδώ…».

«Από όσο ξέρω, για σένα, δύσκολο. Ωστόσο, εδώ ο χειμώνας έχει την αρμονία του χιονιού στην ψυχή μας. Και αυτό το αντιλαμβάνεσαι την ώρα που αδειάζουν οι πίστες. Επικρατεί μια τέτοια γαλήνη που δεν μπορείς να την πιστέψεις. Υπάρχει ένα τεράστιο κόντραστ συναισθημάτων για εμάς που συνεχίζουμε τη νύχτα εδώ. Και η νύχτα με καθαρό ουρανό εδώ τα δίνει. Νυχτερινό σκι, ζεστά ποτά και τζάκι. Το βουνό όταν το σέβεσαι πάντα σε ανταμείβει». 

Κάπως έτσι ήρθε απόγευμα Κυριακής και έγινε αλλαγή σκηνικού. Εξωτερικό μπαρ, δεκάδες παγωμένα μπουκάλια και ποτήρια που πηγαινοέρχονται από γάντια αγκαλιασμένα. Πίστα, ποτό, πίστα για τους τολμηρούς. Κουβέντα και γέλια από χρώματα που στο λευκό κυλάνε με τόση αρμονία.    

«It’s a party time baby… Be here!».