Τα κορίτσια του Αιγαίου: 12 διάσημες μας ξεναγούν στα νησιά τους

Όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης στον «Μικρό Ναυτίλο»: «Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια». Και με τόση ομορφιά, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Σποράδες, Αργοσαρωνικός, Βόρειο Αιγαίο, δεν γίνεται να μη βρεις το δικό σου παράδεισο ανάμεσά τους. 15 διάσημα κορίτσια τον βρήκαν και μας τον περιγράφουν με φόντο το ελληνικό καλοκαίρι.

Η ΜΥΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΔΟΥΚΙΣΣΑΣ ΝΟΜΙΚΟΥ

Μέχρι πρόσφατα δεν θα παραδεχόμουν ποτέ ότι η Μύκονος είναι ένα από τα αγαπημένα μέρη κι αυτό γιατί ήταν αρκετά παρεξηγημένη στο μυαλό μου. Πίστευα πως σ’ αυτό το νησί όλα είναι μόνο parties και γκλαμουριά. Ναι, έχει και από αυτά και μάλιστα σε αφθονία. Όμως τα τελευταία δύο χρόνια έχω ανακαλύψει όλες τις «κρυμμένες» ομορφιές της, που δεν χρειάζεται να βάλεις τα καλά σου για να πας.

Ένα μαγιό, ένα παρεό, το αγαπημένο σου βιβλίο και η παρέα σου αρκούν για να περάσεις μια υπέροχη μέρα στον Άγιο Σώστη, για παράδειγμα. Είναι η αγαπημένη μου παραλία – μεγάλη, ανοργάνωτη, με κρυστάλλινα νερά και λίγο κόσμο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Highlight, ένας κύριος που έρχεται φωνάζοντας «water, beer, donuts» για τις ξαφνικές λιγούρες και τη δίψα. Ωραίο μέρος για φαγητό είναι το ταβερνάκι στη συγκεκριμένη παραλία, ακριβώς πάνω στη θάλασσα – μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις αρκετή ώρα για να βρεις καρέκλα να κάτσεις (όλες και όλες είναι δέκα).

Αν πάλι κάποιος θέλει μεγαλύτερες ανέσεις, μουσική και cocktails σε κάποιο beach bar, πιστέψτε με υπάρχουν πολλές επιλογές. Αυτό το νησί έχει μια ιδιαίτερη αύρα. Και αυτό που μου αρέσει είναι ότι συνδυάζει τα πάντα. Την ηρεμία και τα parties. Την ξεκούραση και το ξενύχτι. Τα ερημικά μέρη και αυτά που δεν πέφτει καρφίτσα. Μπορείς να επιλέξεις ό,τι θέλεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως πηγαίνοντας εκεί, μ’ ένα μαγικό τρόπο νιώθεις πιο αισιόδοξος και ευτυχισμένος.

*Η Δ.Ν. είναι τηλεπαρουσιάστρια.

Η ΤΗΝΟΣ ΤΗΣ ΘΩΜΑΗΣ ΑΠΕΡΓΗ

Wild is the wind!

Tι να πρωτοθυμηθώ, δεν ξέρω! Οι αναμνήσεις καταλαμβάνουν όλες τις αισθήσεις αφειδώς, υπερισχύει γενναιόδωρα βέβαια η όσφρηση. Πρώτα-πρώτα, ήδη από το κατάστρωμα, ο αέρας που με ανέθρεψε φέρνει στη μύτη μου λιβάνι και θυμάρι που ανακατεύονται μαγικά με τη μυρωδιά απ’ τα βρεγμένα αρμύρια. Αχ! Αυτά τα αρμύρια πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πόσο οικειοθελώς υποτάχθηκαν σ’ αυτό τον αέρα του νησιού μου, της Τήνου, όπως εγώ την έζησα –όπως αυτή με γαλούχησε στην ποιότητά της, όπως εγώ θέλω να τη θυμάμαι όσο βρίσκομαι με πόνο και κόστος– μακριά της. 

Πλησιάζω λοιπόν αχόρταγα το λιμάνι, και ευθύς έρχονται εικόνες, πρώτα της μάνας, της δικιάς μου, και Εκείνης, της μάνας όλων, της Παναγίας μας. Ύστερα βοκαμβίλιες μοβ, περιστεριώνες περίτεχνα φτιαγμένοι – οι δε παλαιότεροι είναι το κάτι άλλο, πέτρα και μάρμαρο μαζί παντρεμένα με υπέρθυρα, χίλια δυο ξωκλήσια λευκά και μπλε σκορπισμένα σ’ όλο το νησί όπως οι λίθοι στο χωριό Βωλάξ, ακανόνιστοι και επιβλητικοί. Τα χωριά του νησιού μου Τριαντάρος, Κτικάδος, Αρνάδος, Υστέρνια, Πύργος, Καρδιανή, Σμαρδάκιτο, Πάνορμος και άλλα τόσα πανέμορφα και διαφορετικά, αν δεν τα επισκεφτεί κανείς δεν έχει γνωρίσει την Τήνο αληθινά!

Έπειτα έχω στον ουρανίσκο μου τα ξεροτήγανα και τις παστελαριές στα λεμονόφυλλα – κέρασμα στα μοναδικά μας πανηγύρια–, τη χοιρινή λούζα και το τηνιακό μας τυράκι, τις φουρτάλιες, τη μαστίχα που μαζεύαμε και καθαρίζαμε με τον παππού μου, τα σύκα και τα σαλιγκάρια! Αχ, θυμάμαι τόσα πολλά, τόσες εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, όσο για τους ήχους... Αυτός ο βοριάς τις περισσότερες φορές λυσσομανά, άλλες πάλι είναι γλυκός αφήνοντάς μας στην ησυχία των σκέψεών μας. Για μένα οι ήχοι της Τήνου ήταν και είναι αυτός ο βοριάς και η μουσική μου.

Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά για το νησί μου, όμως θέλω να τη γνωρίσετε με τα δικά σας μάτια, να τη γευτείτε με τις δικές σας αισθήσεις. Νιώθω ευλογημένη και περήφανη που μεγάλωσα εκεί μ’ αυτό τον ταπεινό και αξιοπρεπή τρόπο, δίπλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Στην Τήνο επικρατεί η ευλογία σ’ όλο της το μεγαλείο, συγκερασμός απλότητας, λεβεντιάς και μετριοφροσύνης, κορυφαία αντίθεση όταν βρίσκεσαι δίπλα και απέναντι στην έξαλλη Μύκονο. 

Κάθε φορά που το ταξίδι μου τελειώνει και επιστρέφω στη σαρκοφάγα Αθήνα αδημονώ να επιστρέψω πάλι, δύσκολος ο αποχωρισμός, έχει όμως τόση αγάπη και εκτίμηση μέσα του αυτό το πήγαινε-έλα!

Τips

Εποχές να πας Άνοιξη-φθινόπωρο/Επιβάλλεται να επισκεφτείς Το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού, τα Μουσεία Μαρμαρογλυπτικής των μεγάλων Τήνιων καλλιτεχνών, τη Μεγαλόχαρη, τα χωριά της ένα προς ένα, το Εξώμβουργο, το μοναστήρι της Πελαγίας/Για φαγητό Ταβέρνα Τσαμπιά (Κιόνια), Το κουτούκι της Ελένης (Χώρα), Θαλασσάκι (Υστέρνια), Άγκυρα (Χώρα), Ομπατή (Υστέρνια) /Παραλίες Καλύβια, Βουρνή, Άγ. Μάρκος, Κολυμπήθρα

* Η Θ.Α. είναι τραγουδίστρια.

Η ΣΚΙΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΦΟΥΡΕΙΡΑ

Στη Σκιάθο βρέθηκα για μια εμφάνιση στο Pure, σ’ ένα από τα πιο μεγάλα clubs του νησιού. Όλα πήγαν πολύ καλά, ο κόσμος πολύς και όλοι περάσαμε καταπληκτικά. Τελειώνοντας πήγα στο ξενοδοχείο με σκοπό να μείνω μόνο 2 ώρες, για να ετοιμαστώ, προκειμένου να πετάξω με την πρώτη πρωινή πτήση –η μόνη για Αθήνα–, αφού το επόμενο βράδυ εμφανιζόμουν σε άλλη πόλη. Στο δωμάτιο κάθισα στον καναπέ με κλειστά τα μάτια για να ηρεμήσω… λίγο, αλλά ξυπνώντας συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει την πτήση! Πανικοβλήθηκα. Τα είχα βάλει με τον εαυτό μου, μ’ έπιασαν τα κλάματα...! Πώς μπόρεσα να αφήσω να γίνει αυτό το λάθος; Μίλησα με τους διοργανωτές, μίλησα με τους συνεργάτες μου στην Αθήνα... δεν γινόταν τίποτα!  Έπρεπε να μείνω Σκιάθο και να ακυρώσω την επόμενη εμφάνισή μου. Όπως κι έγινε.

Ένιωθα ενοχές και τύψεις... και για να ηρεμήσω, μου πρότειναν οι διοργανωτές και κάποια κορίτσια που είχα γνωρίσει να πάμε μια βόλτα. Αυτή η βόλτα αποδείχτηκε βάλσαμο, το νησί μού πήρε όλη την ένταση, η ομορφιά του έσβησε τη λύπη μου. Περπατήσαμε στη Χώρα του νησιού, στο λιμάνι, στα σοκάκια, πήγαμε στο Banana beach bar. Αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ και στο μυαλό μου κάνει τη Σκιάθο μοναδική, είναι όταν με μια βάρκα περάσαμε απέναντι, σε ένα ερημικό νησάκι. Υπήρχε μόνο ένα ταβερνάκι με λίγα τραπέζια κι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που εξυπηρετούσε όποιον έφτανε εκεί... Μας φρόντισαν με τόση αγάπη, σαν να ήμασταν τα εγγόνια τους. Κάτσαμε μαζί μέχρι αργά το βράδυ ακούγοντας τις ιστορίες τους – από αυτές τις ιστορίες που μόνο οι μεγάλοι άνθρωποι μπορούν να ξέρουν.  Ήταν από τις πιο ήρεμες, όμορφες, ανθρώπινες στιγμές της ζωής μου... και την έζησα εκεί, στη Σκιάθο. Γι’ αυτό θα ξαναπάω –μάλιστα, λέμε γι’ αυτό το καλοκαίρι–, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου, στο νησί και σ’ αυτό το ζευγάρι…

* Η Ελένη Φουρέιρα είναι τραγουδίστρια.

Η ΡΟΔΟΣ ΤΗΣ ΤΑΜΤΑ

H φωτογραφία, όπως καταλάβατε, είναι από διακοπές σε παιδικά και... ανέφελα χρόνια, καθώς την κοιτάζω όλο και πιο πολύ σκέφτομαι πόσο μοιάζει η κόρη μου με μένα όταν ήμουν μικρή...

Kαλοκαίρι και διακοπές, υπέροχο θέμα, αν ήταν και πιο συχνή πραγματικότητα θα ήταν όλα ονειρικά...

Διακοπές στη Pόδο, δεν έχω καλύτερη ανάμνηση και πιο δυνατή επιθυμία να μου ξανασυμβεί. Rodos Palace, με την εξαιρετική φιλοξενία της οικογένειας Kαμπουράκη, υπέροχο δωμάτιο με καταπληκτικές ανέσεις, μπορείς να μένεις στο hotel και να μη σου λείπει τίποτα. Aπίστευτη εμπειρία οι σουίτες με τις ατομικές πισίνες, σαν να έχεις μόνιμα ένα παράθυρο ανοιχτό στη θάλασσα.

Πώς όμως να αντισταθείς στις ομορφιές της Pόδου, να μην απολαύσεις τις παραλίες της, που μου φάνηκαν αμέτρητες... νερά καθαρά, διάφανα, κολυμπάς και ξεχνιέσαι, καθαρίζει το μυαλό από όλες τις σκέψεις, από τις έγνοιες και τα προβλήματα. 

Δεν θα ξεχάσω την παραλία Παναγία Tσαμπίκα με τα υπέροχα νερά της, εκεί ξανάγινα παιδί.

Oι διακοπές στη Pόδο ήρθαν μετά από μια επίσκεψή μου αστραπή στο νησί, ήταν μια εμφάνιση σε club, έτσι ένιωσα την ίντριγκα να κάνω κάποια στιγμή διακοπές εκεί. 

Oι καλύτερες βόλτες στο Κάστρο των Ιπποτών, μια παραμυθένια πόλη μέσα στη σύγχρονη πόλη, νομίζεις ότι είσαι πρωταγωνίστρια σε μια μυθική ιστορία, κοιτάς και βλέπεις γύρω σου κανονικούς ανθρώπους κι αναρωτιέσαι πώς γίνεται αυτό... περιμένεις να συναντήσεις ανθρώπους με πανοπλίες και ζωντανεύουν μνήμες από παραμύθια που διαβάζαμε μικρά. Tι υπέροχος τόπος...

Tα σύγχρονα στοιχεία που δίνουν το σημερινό χρώμα δεν είναι σε αντίθεση με το βασικό περιβάλλον, απλά σε ξυπνούν και καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι στο σήμερα. 

Yπάρχουν για παράδειγμα κάποια μπαράκια, σ’ ένα από αυτά βρεθήκαμε αρκετές βραδιές, με ωραίες φατσούλες και καλή μουσική, που... ζωντάνευαν αυτή την «κοιμισμένη» μυθική πόλη.

Kαι επειδή διακοπές... χωρίς ξενύχτι δεν γίνονται, το καλύτερο clubbing με την πιο outgoing διάθεση  και τον πιο τρελό χορό το πετύχαμε στο Paradiso,  με την πιο καλή παρέα.

Kαλό καλοκαίρι, παιδιά... 

* H Tάμτα είναι τραγουδίστρια.

Η ΜΥΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΟΛΩΜΟΥ

Η πρώτη μου φορά

Πήγα στη Μύκονο πρώτη φορά γύρω στα 11, μέσα της δεκαετίας του ’80 – εκείνη την εποχή ο μπαμπάς μου έκανε πολλά ταξίδια ιστιοπλοΐας. Γυρνώντας από ένα από αυτά, ενθουσιασμένος, μας ανακοίνωσε: Μαζέψτε τα, πάμε Μύκονο! Τους είχα κρυφακούσει να το συζητάνε με τη μαμά μου, κουβέντα που με εξίταρε γιατί είχα ακούσει πως εκεί υπήρχαν γυναίκες που φιλιούνται μεταξύ τους και άλλα πράγματα που δεν γίνονται πουθενά αλλού. Πήγαμε, λοιπόν, τρία ζευγάρια με τα παιδιά τους, τρία κοριτσάκια κι ένα αγοράκι λίγο μεγαλύτερο, που του είχαν χρεώσει να μας προσέχει.

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο λιμάνι έπαθα σοκ: χιλιάδες κόσμου φώναζε: Rooms! Rooms! Ο αέρας φύσαγε πάρα πολύ, και τόσοι άνθρωποι πάλευαν για να δώσουν ένα δωμάτιο… Είχα πάει με τους γονείς μου σε αρκετά νησιά, αλλά αυτό δεν το είχα ξαναδεί. Έλεγα μέσα μου, πωπω τι θα έχω να λέω στους φίλους μου! Μείναμε σε ένα ξενοδοχείο εκτός Χώρας, με πισίνα. Τη θυμάμαι πεντακάθαρα, γιατί δεν είχε πολύ κόσμο και ήμασταν «οι άρχοντες της πισίνας». Το βράδυ πήγαμε βόλτα στο γιαλό, εκεί που ήταν όλα τα καφέ. Θυμάμαι πως έλεγα: τι σόι καλοκαιρινές διακοπές είναι αυτές, που έχω πεθάνει από το κρύο; Αγόρασα κι ένα πλεκτό πουλοβεράκι άσπρο, που τώρα τα πουλάνε στα μαγαζάκια στη Μύκονο. Τότε τα πουλούσαν σε κάτι πάγκους. Τα παιδιά πιασμένα χεράκι χεράκι, χαζεύαμε όλο τον κόσμο που καθόταν έξω από τα μαγαζιά, με γουρλωμένα μάτια. Ήταν πάρα πολλοί κι όλοι φορούσαν το μαγιό τους, ενώ εμείς ξεπαγιάζαμε!

Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ένας άντρας, γυμνός από τη μέση και πάνω, πολύ γυμνασμένος, πολύ μαυρισμένος, με ένα σεντόνι γύρω από τη μέση του. Κάποια στιγμή, έτσι όπως φύσηξε, συνειδητοποίησα ότι δεν φοράει τίποτα από μέσα κι έπαθα σοκ! Δεν ήξερα πως φορούσε παρεό. Αργότερα φάγαμε στα Κιούπια και περάσαμε έξω από την εκκλησία. Μου δημιουργήθηκε μεγάλη απορία: τι κάνουν τόσοι άντρες στο προαύλιο της εκκλησίας; Τέλος πάντων, μετά το φαγητό και αφού οι γονείς μας είχαν κάτσει έξω από το Remezzo και χάζευαν το φεγγάρι, χωθήκαμε μέσα. Μάλιστα, χορέψαμε και λίγο. Όμως ένιωθα πολύ άσχημα που όλοι ήταν παρέες φίλων κι εμείς είχαμε τους γονείς μας απέξω.

Το βράδυ πήγαν νομίζω στο City, σε ένα μέρος που εμείς δεν μπορούσαμε να πάμε, και μας άφησαν στο ξενοδοχείο. Αργότερα είδαμε τις φωτογραφίες: κάτι περίεργες γυναίκες θεόψηλες, βαμμένες, που μας εξήγησαν ότι στην πραγματικότητα ήταν άντρες. Είχαν πάει σε drag show. Όλα αυτά δημιούργησαν στο μυαλό μου την ανυπομονησία να μεγαλώσω και να ξαναπάω στη Μύκονο, γιατί ένιωθα πολύ μικρή για να δω όλα όσα ήθελα. Ξαναπήγα πράγματι στα 18. Δεν έχω σταματήσει να πηγαίνω από τότε.

* Η Μαρία Σολωμού είναι ηθοποιός

Η ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΒΙΣΣΗ

Η αλήθεια κρύβεται σε μια μεταφυσική εξήγηση μάλλον κι όχι σε κάποια ιδιαίτερη έλξη που μου προκαλεί το ίδιο το νησί – εξαιτίας της θέσης του, ας πούμε.

Δηλαδή όλα αυτά περί του καλύτερου ηλιοβασιλέματος με τους τουρίστες να τρέχουν αλλά και κάποιους ντόπιους προκειμένου να προλάβουν (8 παρά 10....) το σβήσιμο του ήλιου ώστε να πέσει το φιλί με «νόημα» στη selfie και να ανοίξει και η όρεξη για τη μακαρονάδα στο εστιατόριο που περιμένει.... καμία σχέση! (Εξαιρείται η αστακομακαρονάδα της Μαργαρίτας εδώ).

Έλα όμως που κάτι μου ’κανε πάντα η Σαντορίνη!

Δεν ξέρω καν αν έχει να κάνει με ρομαντισμό. Μάλλον ταλαιπωρία μού κάνει όταν θυμάμαι να ανεβαίνω στα 80s με γαϊδούρι την απότομη ανηφόρα από το παλιό Λιμάνι στο ξενοδοχείο, που έψαχνες πολύ τότε για να βρεις και δωμάτιο. Μου βάζει όμως ένα χαμόγελο στα χείλη όταν το σκέφτομαι...

Αχ, άτιμη εξέλιξη! Πώς φτιάχνεις τα μισά πράγματα και χαλάς τα άλλα μισά....

Έχω ξεμείνει πολλές φορές σ’ αυτό το νησί αναγκαστικά είτε από κακοκαιρία είτε από καλοκαιρία! Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πάντα η αναβολή όμως της επιστροφής μου ’δινε χαρά.

Γιατί; Γιατί πάντα κάτι μου ’κανε αυτό το νησί.

Με πείραζε παράξενα!

Τελικά η Σαντορίνη μοιάζει με γυναίκα που στέκεται γενναία μπροστά στη breathtaking θέα των ηφαιστείων της που καραδοκούν κινδύνους κι είναι σαν να περιμένει να τους δείξει για άλλη μια φορά πως θα σταθεί στα πόδια της και θα κρατηθεί Νέα για πάντα. Και υπάρχει και κάτι άλλο ακόμα που με κερδίζει εκεί.

Είναι αυτός ο θαυμασμός που νιώθω για το πώς μπορεί άνθρωπος να ’χει χτίσει αυτή την ακατάληπτα μοναδική και επικίνδυνα όμορφη ΟΙΑ...

Λοιπόν! Μπορεί να μην έχει τις παραλίες της Μυκόνου ή την ηρεμία της Ύδρας, μπορεί να μην έχει το πράσινο της Κέρκυρας ή την αριστοκρατικότητα της Πάτμου ή να μην είναι τα Κουφονήσια, η Σύρος κ.λπ. κ.λπ., στην κορυφή της λίστας του ανταγωνισμού βάζω όμως πάντα αυτή την Κυρία! Όταν δε οι ξένοι με ρωτάνε «which is your favorite island in Greece?» φεύγει αβίαστα το ... «η Σαντορίνη, guys!»

*Η Α.Β. είναι τραγουδίστρια.

Η ΣΕΡΙΦΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΙΚΑ

Μία από τις σταθερές αξίες του καλοκαιριού είναι το synch festival. Εγώ, η κολλητή μου Φελίσια και ο θρυλικός Λιλής κοπανιόμαστε πάνω-κάτω στους ρυθμούς των Fischerspooner εν έτη 2007. Η ώρα περνάει, πάμε και αράζουμε στο αμφιθέατρο και μιλάμε για διακοπές. «Πάμε κάπου σήμερα;  Έτσι μπαμ-μπαμ!» Ο Λιλής είχε σκαλώσει να πάμε κάπου όπου δεν έχουμε ξαναπάει, οπότε αποφασίσαμε Σέριφο…

Ήταν τρεις η ώρα και το καράβι έφευγε στις εφτά. Θυμάμαι απλά ότι μπήκα στο σπίτι, πήρα ένα μαγιό, μια πετσέτα, το υγρό φακών, ένα φόρεμα κι έφυγα. Ραντεβού Ιπποκράτους και βουρ για Πειραιά. Γεμάτοι ενθουσιασμό για την παρορμητική συμπεριφορά μας μπήκαμε στο πλοίο με τρελές διαθέσεις, μόνο που οι τρελές διαθέσεις μετατράπηκαν σε λιώσιμο στις «αεροπορικές» μας θέσεις, μιας και δεν είχαμε κλείσει μάτι όλη νύχτα. Κάποια στιγμή, κάπου μέσα στο εικοστό ζουμερό μου όνειρο, ακούω: «Το καράβι αναχωρεί για Σίφνο»! Έτσι, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κάναμε αυτό το μικρό πηδηματάκι («τσουκ») που χρειάζεται για να περάσεις τα λίγα εκατοστά για την αποβάθρα. Ουφ! Βρισκόμαστε στο λιμάνι, ντάλα ήλιος, με τέσσερα μποφόρ να μας χτυπούν στη μάπα. Ο Λιλής σχολίασε, χαζεύοντας γύρω: «Σίγουρα είναι η Σέριφος ή όλα τα νησιά είναι ίδια;». Μετά από κάνα δεκάλεπτο σκέψης και παρατήρησης θυμήθηκε ότι τελικά είχε ξανακάνει εδώ διακοπές… Τέλος πάντων, το προσπερνάμε. Αρχίσαμε να ψάχνουμε πού θα μείνουμε. Το κάμπινγκ γεμάτο. Γκαντεμιά. Άντε για κανένα από τα ενοικιαζόμενα. Όλα γεμάτα. Μα όλα; Είχε πάει μία η ώρα, άυπνοι, νηστικοί, με τα μπαγκάζια παραμάσχαλα και δεν υπήρχε ούτε δείγμα δωματίου! Περιμέναμε καμία ακύρωση και μια φίλη της φίλης, ω φίλη, να πάει να μας δείξει κάτι «καταπληκτικά» δωμάτια… Σκεφτήκαμε μέχρι τότε να νοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο για μια βόλτα. Όλα κλεισμένα... Ε, ρε γαμώτο! Μήπως να πηγαίναμε Σίφνο τελικά; Κάπου, βρίσκουμε μια εταιρεία μ’ ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, όπου στο τηλέφωνο η κοπέλα μάς λέει ότι υπάρχουν διαθέσιμα. Γνωρίσαμε λοιπόν τη Δημητρούλα…

«Γεια σας».

«Χαίρετε».

«Πόσοι είστε;»

«Τρεις».

«Και τι ήρθατε να κάνετε εδώ!»

«Ε… διακοπές».

«Οι τρεις σας; Καλά, και στη Σέριφο ήρθατε για διακοπές; Τόσα άλλα ωραία μέρη υπάρχουν».

«Όπως ποια, δηλαδή;»

«Η Μήλος, για παράδειγμα. Τι ωραίο νησί!»

«Εντάξει, όμως τι να κάνουμε τώρα εμείς; Εδώ θέλαμε να έρθουμε».

«Ναι, επειδή είστε μόνοι, και όχι ζευγάρια. Εδώ είναι τόσο χάλια!  Όλη την ώρα φυσάει, δεν έχει καθόλου ζωή και καθόλου ωραίους άντρες… Ω, Θεέ μου, τι κάνω εγώ εδώ; Είμαι δυστυχισμένη. Θα περάσω όλο το καλοκαίρι εδώ μόνη. Αχ, και να ήμουν στη Μήλο… Ξέρετε, εκεί είχα πάει με το αγόρι μου. Αλλά τώρα χωρίσαμε. Τι κρίμα…»

«Ναι…, αλλά το αυτοκίνητο που λέγαμε να νοικιάσουμε;»

«Αυτοκίνητο και βλακείες! Για να πάτε πού, στα κατσικοχώραφα; Αμάν!»

Αφού τελικά η Δημητρούλα μάς έκανε την καρδιά περιβόλι, νοικιάσαμε το τουτού και πήγαμε για τα «καταπληκτικά» δωμάτια, που δεν ήταν παρά κάτι γκρεμίσματα από μπετόν μέσα σε κάτι χωράφια με γαϊδουρόγκαθα. Και σαν μην έφτανε αυτό, την επόμενη μέρα πεθαίνει η γιαγιά του Λιλή… Μα τι γινόταν;

Στενοχωρηθήκαμε πολύ. Αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Μείναμε.

Και η τύχη μας γύρισε. Βρέθηκε ένα ωραιότατο τρίκλινο με θέα. Οι παραλίες ήταν υπέροχες, συναντήσαμε πολλούς γνωστούς (μάλιστα κάποιοι είχαν έρθει με ιστιοπλοϊκό και ζηλέψαμε πολύ...), ρίξαμε πολύ, μα πολύ γέλιο, ήπιαμε τα καλύτερα ντάκερις φράουλα στον Αερινό και η Φελίσια απέκτησε το ψευδώνυμο Σάμπα. Οι τρεις μας ήμασταν ευτυχισμένοι. Την επόμενη χρονιά πήγαμε στη Μήλο με μεγαλύτερη παρέα. Και με ιστιοπλοϊκό. Αλλά δεν ήταν καλύτερα. Οι διακοπές στη Σέριφο ήταν αξέχαστες. Γι’ αυτό θα ξαναπάμε. Φελίσια, Δημήτρη, σας αγαπώ πολύ.

* Η Μόνικα είναι τραγουδίστρια. 

Η ΙΚΑΡΙΑ ΤΗΣ ΤΖΕΝΗΣ ΜΕΛΙΤΑ

Προσοχή! Το παρακάτω κείμενο περιέχει, σκοπίμως, spoilers για όσους σκέφτονται να επισκεφτούν φέτος την Ικαρία για πρώτη φορά

Ο Δεκάλογος της Ικαρίας

1. Συντονίσου με την τοπική ώρα Ικαρίας

Ό,τι έχεις ακούσει για τα ωράρια του νησιού είναι αλήθεια. Ενδεικτικά... Εγερτήριο: 16.00, lunch break: 21.00, απογευματινή σιέστα: 23.00- 01.00, dinner: 06.00, βραδινός ύπνος: 08.00-16.00

2. Παρακαλείσθε, όπως απενεργοποιήσετε τα κινητά σας

Κανένα 3G, κανένα Facebook και κυρίως καμία κλήση εισερχόμενη ή εξερχόμενη. Αξία ανεκτίμητη. Αναγκαστικά, θυμάσαι τα νιάτα σου, όταν ακόμη αγόραζες τηλεκάρτες από το ψιλικατζίδικο για να επικοινωνήσεις με το έτερον ήμισυ.

3. Υπομονή!

Εδώ, η ζωή κυλά σε αργούς ρυθμούς και μάλιστα είναι μεταδοτικό, με συνήθη συμπτώματα την έλλειψη άγχους και τη νωχελικότητα.

4. Ο άρτος ο επιούσιος

Από το σπιτικό burger του «Αστερίξ» στην τονοσαλάτα της Μεσακτής και από τη φουσκόπιτα της «Πόπης» στο ρασκό κατσίκι του πανηγυριού, αργά ή γρήγορα θα νιώσεις και συ την ανάγκη να τηλεφωνήσεις στη γιαγιά σου και να της ζητήσεις συγγνώμη που δεν είναι η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου, όπως νόμιζες.

5. Αγάπα τον πλησίον σου

Πώς γίνεται να ξεκινάς εσύ και η κολλητή σου και να καταλήγεις εσύ, η κολλητή σου και μια παραλία γνωστοί, παραμένει ακόμη μυστήριο.

6. Ουχί Κ44, ουχί Bios, ουχί Six Dogs. Απόψε έχει πανηγύρι στο Πλατάνι

Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα καταριόσουν την ώρα και τη στιγμή που σνόμπαρες τους παραδοσιακούς χορούς στο σχολείο...

7. Τίμα το surf σου

Η Μεσακτή της Ικαρίας είναι ένα από τα καλύτερα surf spots της Ελλάδας. Σανιδώσου, λοιπόν.

8. Και οι Γκρούβαλοι είναι αδερφοί μας

Υποτιμητικός χαρακτηρισμός που χρησιμοποιείται από τους ντόπιους για να δηλώσει συγκεκριμένο είδος ανθρώπου που παραθερίζει στην Ικαρία κατά τους θερινούς μήνες και παραπέμπει σε σύγχρονο χίπη. Προσοχή! Ου κατακρίνεις, πριν εξακριβώσεις ότι δεν έχεις μεταλλαχθεί και συ σε γκρούβαλο.

9. Ου επιλέξεις την Ελαφόνησο για camping. Ου.

10. Η αλλαγή εισιτηρίων αναχώρησης δεν είναι αμαρτία

Δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη πώς τόσο πολλά πλοία χάνονται «κατά λάθος» σε αυτό το νησί.

Καλωσήρθατε στον παράδεισο της Ικαρίας

*Η Τζ.Μ. είναι δημοσιογράφος.

Η ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΤΙΚΟΥΔΗ

Στην αγαπημένη μου Αλόννησο, όταν πρωτοπήγα, ήμουν 9 χρόνων. Οικογενειακές διακοπές με τους γονείς και μια παιδική μου φίλη, τη Δήμητρα. Εκείνο το καλοκαίρι έδωσε στο νησί συναυλία ο Νίκος Παπάζογλου, και ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα συναυλία από κοντά. Η εμπειρία ήταν μοναδική και η ενέργεια του κόσμου απίστευτη... έκτοτε ήταν ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Το νησί, με κάποιον τρόπο, ταυτίστηκε μαζί του.

Όταν ξαναπήγα στην Αλόννησο, χρόνια μετά, ανακάλυψα πως έχει και υπέροχες παραλίες (Χρυσή Mηλιά ψηφίζω) και σούπερ φαγητό... γι’ αυτό θέλω να το επισκέπτομαι ξανά και ξανά. Εντάξει, σημασία έχει πάντα η παρέα, που μπορεί και το πιο βαρετό μέρος να το κάνει ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτή την περίπτωση. Θεωρώ ότι είναι από τα πιο όμορφα νησιά της χώρας μας. :-))

Καλό καλοκαίρι σε όλους!

* Η Κ.Στ. είναι τραγουδίστρια.

Η ΜΗΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΣΥΝΑΤΣΑΚΗ

Η Μήλος είναι νησί κόλλημα! Δεν μπορείς να πας μόνο μία φορά. Καλά μπορείς, αλλά να ξέρεις ότι δεν θα προλάβεις να κολυμπήσεις σε όλες τις ονειρεμένες παραλίες της με την πρώτη. Ο Παπαφράγκας, οι σπηλιές στα Θειορυχεία, η Ψαροβολάδα και το Τσιγκράδο είναι τα «σιγουράκια» του νησιού, ενώ ο Άγιος Ιωάννης εκτός από την κεντρική παραλία, κρύβει δίπλα του κι άλλους θαλασσινούς θησαυρούς για τους οποίους όμως θα πρέπει να μοχθήσεις. (Η πρόσβαση είναι λίγο δύσκολη, αλλά στο τέλος θα κάνεις μπάνιο μόνος σου –σχεδόν– σε μία από τις δύο τεράστιες παραλίες που θα ανακαλύψεις εκεί). Αν είσαι λιγάκι on the dark side, στο Σαρακίνικο ετοιμάσου να ζήσεις τη δική σου “E.T. phone home” στιγμή, αφού η συγκεκριμένη τοποθεσία είναι ό,τι πιο κοντινό σε σεληνιακό τοπίο έχει να παρουσιάσει η Ελλάδα.

Κι ενώ τα πρωινά σου θα είναι γεμάτα περιπέτεια, η αλήθεια είναι πως στη Μήλο οι επιλογές για νυχτερινή διασκέδαση είναι περιορισμένες. “Milos is for lovers” και γούτσου γούτσου και όχι για τρελό ξενυχτο-μεθύσι. Η καλύτερη επιλογή πάντως για ποτάκια είναι η Άκρη, μπαράκι που βρίσκεται στην άκρη (dah!) του λιμανιού. Αν είσαι πάνω από 18 ζήτα ένα “Monkey Brain” και πριν το πιεις βγάλ’ το και μια φωτογραφία, γιατί δεν ξέρω αν θα ξαναβρείς κάτι τόσο σιχαμένο (sic) σε σφηνάκι. Στην αντίπερα όχθη του… σιχαμένου, στον κεντρικό δρόμο προς την Πλάκα, βρίσκεται η Αρέθουσα. Η ταμπέλα στην είσοδο του μαγαζιού εξηγεί αυτόματα γιατί πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε στάση εκεί – “The fantastic chocolate pie with ice cream”. Αυτή η σοκολατόπιτα έχει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, που σημαίνει ότι είναι μοναδική και είναι πραγματικά απαραίτητο να τη δοκιμάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά πάρε για τη μέση κι ένα Cookies, γιατί η κρέμα που το συνοδεύει είναι εντελώς αμαρτωλή.

S.O.S. Αν δεν φας πιταράκια και χειροποίητα λαζάνια στην Εργίνα, you’re a loser... Συγνώμη, δεν ήθελα να μιλήσω άσχημα, παρασύρθηκα από το πάθος για το νησί. 

Have fuuuuun!

* Η Μαίρη Συνατσάκη είναι παρουσιάστρια.

Η ΣΚΙΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΙΑΣ ΖΥΓΟΥΛΗ

Νησί των πρασινογάλανων νερών η Σκιάθος είναι μαγική, μοναδικός προορισμός με ξεχωριστή ενέργεια. Για τους περισσότερους είναι ο απόλυτος παράδεισος∙ καταπράσινη, γεμάτη δάση, σμαραγδένια νερά και συγκλονιστικές μυρωδιές που σε αγκαλιάζουν… ελιές, δαμασκηνιές, συκιές, αμυγδαλιές και πεύκα μέχρι τις παραλίες. Έχει όλα αυτά τα στοιχεία της φύσης που κόβουν την ανάσα και χαρίζουν μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας, αυτήν που αναζητούμε όλοι το καλοκαίρι.

Τα τελευταία 3 χρόνια έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις από το νησί – αναμφισβήτητα από τις πιο αγαπημένες μας επιλογές για καλοκαιρινές εξορμήσεις και τέλειος προορισμός για οικογένεια. Η ελληνική ομορφιά αποτυπωμένη στο νησί των Σποράδων. Νησί όχι μόνο για οικογένειες με μικρά παιδιά, αλλά και για τους πιο ανήσυχους, νησί για αυτούς που θέλουν να ηρεμήσουν ή και όχι. Η Σκιάθος διατηρεί τις τέλειες ισορροπίες και είναι το πιο όμορφο και αυθεντικό ελληνικό καλοκαίρι.

Eίναι η συγκλονιστική της Xώρα, η βόλτα στα πλακόστρωτα στενάκια της, το κρυφτό για τα παιδιά στις πλατείες του νησιού. Είναι η κουλτούρα και οι παραδόσεις της, τα «πηλιορείτικα» χωριά της, τα πολιτιστικά αξιοθέατά της, οι παραδοσιακοί χοροί της, η περήφανη Καμάρα. Είναι το Μπούρτζι και η προτομή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που ξεδιπλώνει εντυπωσιακά ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας. Είναι οι παραλίες της, ανάμεσά τους οι συναρπαστικές Κουκουναριές, τα ξεχωριστά Λαλάρια που αποτελούν από μόνα τους μία εμπειρία, η πανέμορφη Μεγάλη Άμμος, ο Βασιλιάς, o όρμος της Κεχριάς, οι Αχλαδιές, η Καναπίτσα, το Σκληθρί, η Τζανεριά και η Στροφιλιά με το αξεπέραστο ηλιοβασίλεμά της. 

Η Σκιάθος είναι ένας ονειρικός τόπος διακοπών και η δική μου διαφυγή – ένα σπάνιο χαρμάνι από μυρωδιές, χρώματα, γεύσεις και πανέμορφες εικόνες, που όλα τους διεγείρουν τις αισθήσεις και δίνουν τη δύναμη και την ενέργεια που έχουμε όλοι ανάγκη. Όταν επισκεπτόμαστε τα νησιά μας γινόμαστε μάρτυρες της σπάνιας ελληνικής φυσικής ομορφιάς. Ένα από αυτά είναι και η Σκιάθος και σας προτείνω να την επισκεφτείτε. Θα σας μείνει αξέχαστη!

*Η Κάτια Ζυγούλη είναι μοντέλο - ηθοποιός.

Η ΜΥΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΟΝΩΡΑΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ

Η καταγωγή μου είναι από τη Μύκονο – πηγαίνω συστηματικά και όσο πιο συχνά μπορώ. Δεν είναι μόνο η συναισθηματική εμπλοκή, όσα μου θυμίζει το νησί, αλλά και η ενέργειά του– δυσκολεύομαι να την περιγράψω γιατί είναι τόσο δυνατή και εθιστική, που πραγματικά οι λέξεις θα την αποδυναμώσουν. Ένα αίσθημα φιλικότητας και οικειότητας σε κατακλύζει από το πρώτο λεπτό που φτάνεις στη Μύκονο, ενώ νιώθεις το μαγικό της αέρα να σε συνεπαίρνει. Η πλευρά της νυχτερινής διασκέδασης είναι γνωστή.

Αν κάποιος δεν θέλει να την ακολουθήσει μπορεί να ξυπνήσει πρωί, να πάει βόλτα στην πόλη με τα γαϊδουράκια, να πάει στα μαγαζιά που πουλάνε λαχανικά και φυσικά τα καλύτερα λουλούδια που μπορείς να βρεις. Προσωπικά απολαμβάνω τις βόλτες στα στενά για ψώνια, πριν πάω για μπάνιο. Από τις παραλίες ξεχωρίζω –αν γίνεται να ξεχωρίσεις κάποιες– τον Πάνορμο, τον Άγιο Σώστη, τη Λια και το Αγράρι. Είναι αυτές που επιλέγω για να χαλαρώσω, να περάσω καλά και να απολαύσω το μυκονιάτικο ήλιο και τα ασύγκριτα μυκονιάτικα νερά. Στη συνέχεια, ακολουθούν cocktails και δροσιστικά ποτά στη Μικρή Βενετία.

ο καλό σε αυτή την περιοχή και στα μαγαζιά της είναι ότι δεν σε πιάνει η συνηθισμένη μελαγχολία του ηλιοβασιλέματος –είναι ιδανικό μέρος για να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα ενώ πίνεις το cocktail σου–, αλλά γεμίζεις ενέργεια για να συνεχίσεις το βράδυ. Ιδανική βραδινή έξοδος είναι το κλασικό Remezzo. Βέβαια, μου αρέσει να βρίσκομαι και στο στενό στα Mατογιάννια και να εναλλάσσω τα Joy, Άρωμα, Cosi. Εκεί μπορεί κανείς να καταλάβει τι είναι τα βράδια στη Mύκονο. Ελευθερία, ενέργεια, διασκέδαση και ξεγνοιασιά.

Τέλος, μια πλευρά που δεν είναι γνωστή αλλά είναι εκπληκτική είναι η παραδοσιακή πλευρά του νησιού με τα πανηγύρια του, που φροντίζω να πηγαίνω όσο πιο συχνά γίνεται. Η Μύκονος, εκτός από τη φυσική της ομορφιά (και τα πολύ ωραία εστιατόρια), έχει κάτι το ιδιαίτερο. Και πιστεύω πως οι επισκέπτες θα πρέπει να μοιράζουν το χρόνο τους. Να απολαμβάνουν τη φημισμένη νύχτα του νησιού και τα ξενύχτια στα περίφημα clubs, αλλά να απολαμβάνουν και τη φυσική μαγεία αυτού του τόπου. Είναι εμπειρία.

*Η Ελεονώρα Ζουγανέλη είναι τραγουδίστρια.