10 διάσημοι μας ξεναγούν στα νησιά του Ιονίου

Τα νησιά του Ιονίου μαγεύουν κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες με τα γαλαζοπράσινα νερά τους, τις εξωτικές παραλίες και την εκλεκτή κουζίνα. Ανάμεσά τους βρίσκονται και έλληνες διάσημοι που πέρασαν ένα ή περισσότερα καλοκαίρια εκεί. Από την ομηρική Ιθάκη μέχρι την αρχοντική Κέρκυρα κι από το Ναυάγιο μέχρι το Πόρτο Κατσίκι, 10 έλληνες celebrities μας ξεναγούν στο Ιόνιο και τις ονειρεμένες τους διακοπές.

Η ΙΘΑΚΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΛΙΑΓΑ

Δεν επιστρέφεις στην Ιθάκη, η Ιθάκη επιστρέφει σε σένα. Απρόσμενη κι ωραία, σαν ερωμένη που σου δίνει άλλη μια ευκαιρία. Έχεις την εντύπωση πως γύρισες τον κόσμο, πως ταξίδεψες σαν θαλασσόλυκος σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, αλλά η Ιθάκη σού θυμίζει πως ακόμα τίποτα δεν είδες. Αυτή σε ταξιδεύει όπως θέλει κι όταν θέλει, σε παίζει και σε ταλαντεύει όπως η λάμπα την πεταλούδα μέσα στη νύχτα. Θες να την πλησιάσεις αλλά φοβάσαι μην κάψεις τα φτερά σου, θες να γίνεις Οδυσσέας αλλά τον θυμωμένο Ποσειδώνα δεν νίκησες ακόμα, θες να ξαποστάσεις στον ίσκιο μιας αυλής και να γευτείς το μέλι, αλλά η Ιθάκη σού θυμίζει πως δεν τρύγησες ποτέ… και δεν σε θέλει.

Η Ιθάκη δεν σε θέλει πανούργο και πολυμήχανο, επίκλοπο και πολυάρρητο, θέλει να συναντήσει τον αληθινό σου εαυτό, την άσπιλη σπίθα των σπλάχνων σου. Τη μάσκα του φαίνεσθαι δεν θα τη χρειαστείς στο νησί, εδώ μιλάς με τα μάτια ή σωπαίνεις, δεν έχεις να δηλώσεις τίποτα σε κανέναν. Σε τελωνείο της ψυχής, τελείς καθήκοντα συνοδοιπόρου ή γυρίζεις σπίτι σου. Η Ιθάκη μοιάζει περήφανη και μελαγχολική όταν φτάνεις Κυριακή πρωί στο Κιόνι με τη βάρκα σου, άυπνος ο Αίολος χουφτώνει τα πυκνά κλαδιά των κυπαρισσιών και υποκλίνεσαι μπροστά στους τρεις μύλους της πλαγιάς για να ξορκίσεις το γκρίζο Παρίσι που κουβαλάς μέσα σου. Η Ξένια σού ψήνει ένα βαρύ γλυκό στην προκυμαία, στο προαύλιο της εκκλησίας ο Στέλιος απαγγέλλει Μαβίλη στα πιτσιρίκια της γειτονιάς «…πως είναι όμορφη η θωριά σου κόσμε σ’ αυτόν που σε θωρεί…» και η Ελευθερία πλέκει στεφάνια από γιασεμί για το πανηγύρι.

Στην Ιθάκη τα σκυλιά δεν γαβγίζουνε, θυμούνται. Κι αν τύχει, συγχωρούνε τους κυνικούς ανθρώπους. Στο Ιόνιο δεν εξυπακούεται τίποτα, ακούγονται μόνο οι φωνές των ποιητών για όποιον μπορεί να ακούσει, σε μυστικά σοκάκια με φραγκοσυκιές και βιολέτες «κι αν εξεράθη το κλαρί, πάντα χλωρή είν’ η ρίζα…»1

Αγαπώ την Ιθάκη για όλα αυτά που δεν σου δίνει στο πρώτο ραντεβού. Για αυτά που σου υπόσχεται σιωπηλά, για την υπόσχεση του ταξιδιού.

1 Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

*O Ν. Αλ. είναι δημοσιογράφος στη γαλλική τηλεόραση και παθιασμένος φωτογράφος.

Η ΛΕΥΚΑΔΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΑΡΑΒΑΝΗ

Η Λευκάδα είναι η πατρίδα μου, εκεί πάω κάθε χρόνο για να περνάω τα καλοκαίρια μου. Το σπίτι μας είναι στην Καρυά, ψηλά, σε μία καταπράσινη πλαγιά. Ακόμα και τώρα μου αρέσει να αράζω τα βράδια στην πλατεία του χωριού με το ποτό και την παλιά μου παρέα.

Από παιδιά που ήμασταν μας άρεσε να κάνουμε μεγάλες, μονοήμερες εκδρομές στο νησί. Μερικές φορές νοικιάζαμε βάρκα από το Νυδρί και πηγαίναμε βόλτα στον Σκορπιό, απέναντι, κάναμε καμιά βουτιά και γυρίζαμε. Οι άλλες αγαπημένες μας παραλίες ήταν το Κάθισμα που είναι ατέλειωτη παραλία, το Πόρτο Κατσίκι, αλλά εκτός Αυγούστου, που γίνεται πανικός από κόσμο, και οι Εγκρεμνοί με τα 400 σχεδόν σκαλοπάτια που τα κατεβαίναμε και τα ανεβαίναμε στην επιστροφή, κανονικά, ένα-ένα με τα πόδια.

Το 2003, τη μέρα που έγινε ο μεγάλος σεισμός των 6,4 Pίχτερ, είχαμε κανονίσει από το προηγούμενο βράδυ να πάμε στους Εγκρεμνούς. Είχαμε μάλιστα συμφωνήσει να πάμε από νωρίς, από τις 8 -9 το πρωί, και να μείνουμε εκεί όλη τη μέρα. Δεν πήγαμε ποτέ. Μας πρόλαβε ο σεισμός που έγινε στις 8 και τέταρτο και ξύπνησαν όλοι τρομαγμένοι. Ευτυχώς που δεν πήγαμε γιατί θα μας έβρισκαν εκεί τα Ρίχτερ. Σε εκείνη την παραλία έγιναν πολλές κατολισθήσεις και αποκολλήσεις βράχων, παραμορφώθηκε αρκετά από εκείνη τη μέρα. Θα είχαμε κινδυνεύσει και μάλιστα σε ένα σημείο του νησιού που τα κινητά είναι χωρίς σήμα.

*Η Ε.Α. είναι μοντέλο και παρουσιάστρια.

Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑ

Ανάμεσα στις πρώτες Πέμπτες Maraveyas Ιlegal «κάτω από τον πάτο», στο υπόγειο του Αλχημιστή το 2007, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μια παρέα από την Κεφαλονιά με την κωδική ονομασία «Αστραίος». Πρόσκληση για ζωντανή εμφάνιση στο Αργοστόλι. Δεδομένης της καταγωγή μας, Μαραβέγιας-Παπαδάτος-Ντάνης, όλοι από το νησί, επήγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Μαζί και η Τζήμου που είχε ρεπό από τον Μαρμαρινό, τότε συναυλιαζόμασταν και ταξιδεύαμε παρέα.

Τι να πω για το νησί; Δεν θα είμαι αντικειμενικός. Δεν θα δώσω tips και συμβουλές. Η Κεφαλονιά είναι tutta da scoprire που λένε και οι Ιταλοί. Για μένα η Κεφαλονιά είναι οι ζεστοί, ανήσυχοι, με ισχυρή δόση τρέλας και καλλιτεχνίας άνθρωποι. Άνθρωποι που μεγαλώνουν και ζουν στο ρυθμό του εγκέλαδου. Που ξέρουν πως η γη στον τόπο τους, από τη στιγμή που γεννιούνται, δονείται και τρέμει όχι από φόβο αλλά από εξάψεις! Τα φυσικά της κάλλη πολλά, γι’ αυτό και κάνει τόσους σεισμούς. Κάπως πρέπει να ισορροπήσει η φύση αυτό το αριστούργημα. Τα Επτάνησα είναι ο παράδεισος και η Κεφαλονιά είναι η πόρτα του. Δεν πηγαίνω συχνά στο γενέθλιο τόπο, τη Λακήθρα του παππού του Μαραβέγια, αλλά πολλές φορές μού λένε μετά από κάθε live: «Έτσι εξηγείται η ενέργεια. Έχεις κεφαλονίτικο αίμα». Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει, αλλά μάλλον για καλό είναι. Καλό καλοκαίρι. Το καλύτερο θα ’ναι. Όπου κι αν πάτε.

* Ο Κωστής Μαραβέγιας είναι συνθέτης - τραγουδοποιός.

Η ΚΕΡΚΥΡΑ ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΡΟΥΒΑ

Μεγάλωσα στον Ποταμό κι έμαθα από παιδί να νιώθω κοντά στη φύση πολύ πιο όμορφα απ’ το να είμαι στην πόλη. Αυτό το αίσθημα με ακολουθεί πάντα, χάρη στην Κέρκυρα. Όπου κι αν πας στο νησί, νιώθεις τη φύση κυρίαρχη. Αν έχεις χρόνο, γύρισέ το. Οδήγησε από τον Βορρά στον Νότο, χωρίς να σκέφτεσαι την απόσταση. Θα δεις παρθένα φύση ακόμα και ανάμεσα στα πιο τουριστικά μέρη.

Η Κέρκυρα είναι γεμάτη «καβάτζες», πέρα από τις γνώστες της θάλασσες. Δίπλα από τη Μυρτιώτισσα, μετά τα βραχάκια έχει τρομερά νερά. Στο τέρμα του Μαραθιά έχω ζήσει καλοκαιρινές στιγμές που κρατάω πάντα. Υπάρχουν συγκλονιστικές παραλίες μετά τους Περουλάδες. Πας με καραβάκι ή φουσκωτό και συναντάς τρεις παραλίες στη σειρά με άργιλο – κάνεις και φυσικό peeling αν θες! Θα είσαι τυχερός αν είναι απόγευμα: θα κάνεις ένα αξέχαστο μπάνιο γιατί ο ήλιος βουτάει κυριολεκτικά στη θάλασσα μπροστά σου κι εσύ «μπαίνεις» μέσα στο ηλιοβασίλεμα. Αγαπώ πολύ το Γιαλισκάρι και τον Μεγάλο Χορό στο νότιο μέρος του νησιού, αξίζει τον κόπο να πας μέχρι εκεί.

Ό,τι και αν σου αρέσει, στην Κέρκυρα θα το βρεις. Και θα το βρεις με χρώμα, μουσική, μυρωδιές, ενέργεια, ατμόσφαιρα και αρχοντιά. Είναι το νησί μου και είναι πάντα μέσα μου.

* Ο Σάκης Ρουβάς είναι τραγουδιστής.

Η ΙΘΑΚΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΒΛΑΝΤΗ

Aξίζει να πας στην Iθάκη για:

τo αμφιθεατρικό Bαθύ

τις Φρίκες και το Kιόνι (υπέροχα παραθαλάσσια χωριά),

τα σπήλαια των Nυμφών

τα υπέροχα νερά στο Σαρακήνικο και στον Πίσω Aετό, 

το τέλειο φαγητό, τη φιλοξενία των κατοίκων της.

*H Παναγιώτα Βλαντή είναι ηθοποιός.

Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΥ

Φτάνω στην Κεφαλονιά με το καράβι και πάντα συγκινούμαι... Όταν ήμουν μικρή έκλαιγα ασταμάτητα σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι, στο χωριό, στη Λακήθρα. Τώρα παίρνω τηλέφωνο όλους τους φίλους μου και τους ενημερώνω για την άφιξή μου στο νησί. Για όλους εμάς τους Κεφαλονίτες λοιπόν –και ειδικά για όλους όσοι δεν ζουν μόνιμα– το νησί είναι η πηγή χαράς μας. Είναι η τρέλα μας, είναι και λίγο η εξάρτησή μας, οι αναμνήσεις των νιάτων – γιατί δεν είμαστε και μικρά παιδιά.

Κίνηση πρώτη: μπάνιο στον Μακρύ Γιαλό. Φοβερή αμμουδιά και τέλεια κρυστάλλινα νερά. Δεν θες να φύγεις κι ας έχει σουρουπώσει. Μικροί παίρναμε το λεωφορείο από το χωριό στις 10 το πρωί και μετά από μισή ώρα, κάνοντας το γύρο της Λειβαθούς, φτάναμε κάθιδροι στην παραλία. Τρέχοντας κατεβαίναμε και βουτάγαμε κατευθείαν στη θάλασσα και δεν βγαίναμε ούτε για νερό. Σήμερα το Costa Costa περιμένει τα ατίθασα νιάτα για μπάνιο και διασκέδαση.

Κίνηση δεύτερη: απογευματινή βόλτα με το ποδήλατο. Η γνωστή αγαπημένη διαδρομή: ο γύρος της Λάσσης. Τόπος εκκίνησης: ξενοδοχείο Mediterranee. Δρόμος με πολλά πεύκα που ενώνονται, ωραία χρωματιστά σπίτια, το Φανάρι, οι Καταβόθρες και απέναντι το Ληξούρι φωτισμένο.

Κίνηση τρίτη: βραδινή έξοδος στο Αργοστόλι. Πρώτα βόλτα στο Λιθόστρωτο και μετά ποτό στην πλατεία ή στην παραλία. Το Αργοστόλι έχει αισιοδοξία, χαρά, κόσμο και πολλά χρώματα. Μικροί βάζαμε τα «καλά» μας και διασχίζαμε την πλατεία καμιά πενηνταριά φορές! Αν είχαμε και χαρτζιλίκι τρώγαμε και ένα παγωτό Σικάγο από τη Βλαχοπούλα, ιστορικό ζαχαροπλαστείο που δυστυχώς δεν υπάρχει πια. Σήμερα ο «γλυκός» τόπος συνάντησης είναι το Premier με φοβερά παγωτά, σούπερ στολισμένα και με το παγωτό πεπόνι να κλέβει τις εντυπώσεις.

Η Κεφαλονιά έχει τόσα πολλά μέρη που πρέπει οπωσδήποτε να έχεις αυτοκίνητο και αρκετές μέρες να την ανακάλυψεις. Αγαπημένη εκδρομή ανέκαθεν ήταν στη λίμνη Μελισσάνη, στο σπήλαιο Δρογκαράτη και μπάνιο στην Αντίσαμο –διάσημη πλέον παραλία από την ταινία «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», γαλαζοπράσινα απότομα νερά με το πράσινο να φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Η διαδρομή από εκεί μέχρι την Αγία Ευφημία είναι υπέροχη γιατί πάντα καταλήγουμε για φαγητό στην Αγία Ευφημία και στην ταβέρνα Δενδρινός. Ο κύριος Σπύρος, κλασικός, αυθεντικός Κεφαλονίτης, έχει τα πάντα στο μενού. Από κεφαλονίτικη κρεατόπιτα και μπακαλιαρόπιτα με τραγανό χειροποίητο φύλλο μέχρι φρεσκότατο ψάρι. Πάντα αφήνουμε χώρο στο στομάχι, το επιδόρπιο είναι το hit του καταστήματος. Σουφλέ σοκολάτας με σάλτσα κρέμας πορτοκαλιού.

Αχ, ο Μύρτος! Μία από τις ωραιότερες παραλίες του κόσμου! Αυτό που βλέπεις στις φωτογραφίες είναι λιγο σε σχέση με αυτό που νιώθεις όταν κολυμπάς σε αυτά τα νερά! Εξωπραγματικό γαλάζιο χρώμα και ολόλευκα βότσαλα συνθέτουν ένα τοπίο που δεν έχεις ξαναδεί. Φεύγοντας πεινασμένοι πάντα κάνουμε μια στάση στον Αλέξανδρο, εκεί στο τέλος της ανηφόρας αριστερά και πάντα η παραγγελία είναι ίδια: χωριάτικη, χοιρινά μπριζολάκια και τζατζίκι.

Αχ, το Φισκάρδο! Όταν λοιπόν ήμουν παιδί, κάποτε τέλος πάντων, η διαδρομή μέχρι το Φισκάρδο μάς φάνταζε ολόκληρο ταξίδι. Ξεκινούσαμε νωρίς-νωρίς οικογενειακώς κάνοντας πάντα την απαραίτητη στάση στην Άσσο για καφέ και παγωτό και ενίοτε μπάνιο. Το Φισκάρδο είναι ένα από τα λίγα μέρη της Κεφαλονιάς που παρέμεινε όρθιο μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1953.

Το Φώκι και η Έμπλυση είναι δύο παραλίες που μπορείς να κολυμπήσεις και αν σου αρέσουν οι βουτιές από βράχο η δεύτερη θα σε ικανοποιήσει απόλυτα. Πολύ κοσμοπολίτικο το Φισκάρδο, πια ενδείκνυται για ρομαντικό δείπνο και βόλτες. Εκεί σε περιμένουν οι δύο κορυφαίες μαγείρισσες, η Βάσω από τη μια μεριά και η Τασία από την άλλη. Πάντα τρώω τη ρεβυθοσαλάτα της Βάσως μου...

Εικόνες, χρώματα, πράσινο, γαλάζιο, φωνές, γέλια, αστεία, καντάδες από «ωραίους» τρελούς ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή. Αυτή είναι η δική μου Κεφαλονιά! Κοπιάστε! Καλό καλοκαίρι!

* Η Μ.Μπ. είναι δημοσιογράφος, παρουσιάστρια τηλεοπτικών εκπομπών.

Η ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΤΗΣ ΚΛΕΛΙΑΣ ΡΕΝΕΣΗ

Για να ανακαλύψεις το δικό μου Τζάντε

Τώρα, θα μου πεις, μα καλά, ποιος πάει διακοπές στη Ζάκυνθο; Οικογένειες με φίλους που βρήκαν φτηνά δωμάτια, κάτι Άγγλοι που πάνε στον Λαγανά και τα σπάνε, κάτι Ιταλοί που γυρνάνε με γουρούνες γύρω-γύρω και τίποτα τρελοπαρέες που ανακαλύπτουν το Ιόνιο. Ναι, θα σου απαντήσω, κάπως έτσι είναι, αλλά όλο αυτό το συρφετό, το περίεργο κράμα τουριστών, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη και πολυποίκιλη φύση του νησιού, το κάνει μοναδικό. Και το πιο σημαντικό; Ποτέ μια μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη! Δεν είναι δηλαδή το κλασικό νησάκι, που θα φτιάξεις ρουτίνα διακοπών με την ίδια ταβέρνα, την ίδια παραλία και το γνωστό αραλίκι.

Το νησί θέλει το τζιπάκι του, τη μηχανάδα του, να σκαρφαλώσεις στα βουνά, να βγεις στη δυτική πλευρά, να βουτήξεις στους απόκρημνους κολπίσκους μέσα σε τιρκουάζ νερά –το καθαρό τιρκουάζ, όχι αστεία–, να πας στα παμπάλαια και διατηρητέα μοναστήρια, να πάρεις το καραβάκι για να πας Ναυάγιο, που μόνο τότε θα  καταλάβεις γιατί βγήκε τρίτη πιο όμορφη παραλία στον κόσμο, ν’ ακολουθήσεις τους χωματόδρομους που 90% οδηγούν σε μικρούς παράδεισους –και στα μέσα  Αυγούστου μπορείς να τους πεις ιδιωτικούς–, να δεις τον Λιμιώνα, να φας από πάνω στο ταβερνάκι και να δεις ηλιοβασίλεμα στο Καμπί. Να πας στο νότιο κομμάτι, το πιο τροπικό, με τις χρυσές παραλίες και τα beach-bars γεμάτα με πιτσιρικάδες, να πας στη Δάφνη να δεις τις Καρέτα-Καρέτα και να προσκυνήσεις τη φύση και το μεγαλείο της.

Και το βραδάκι στην πόλη για περατζάδα και παγωτό μηχανής, για ποτάκι στην πλατεία και για κλαμπάκια στο Αργάσι. Και ξημέρωμα με μακαρονάδα στη Μπόχαλη, με θέα όλη την πόλη από κάτω να φωτίζεται στ’ ασημιά της αυγής. Κάπως έτσι το νησί θα φροντίσει από μόνο του να σε αφήσει άναυδο, γιατί καμία μέρα ή νύχτα δεν θα είναι ίδια με τις άλλες!

* Η Κλ.Ρ. είναι ηθοποιός.

Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ

Το αγαπημένο μου νησί είναι χερσόνησος. Είναι η χερσόνησος της Άσσου που βρίσκεται στη βόρεια Κεφαλονιά, στο μεγάλο νησί του Ιονίου. Το παλιό Βενετσιάνικο κάστρο, το υπέροχο χωριό, στο λαιμό της χερσονήσου, οι δασωμένες πλαγιές των βουνών της Κεφαλονιάς που βυθίζονται στα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, δημιουργούν ένα τοπίο μοναδικό. Το μυστικό της Άσσου όμως, που δεν χορταίνω να ανακαλύπτω ξανά και ξανά κάθε χρονιά, δεν βρίσκεται στο τοπίο. Βρίσκεται στον τρόπο ζωής του χωριού. Όλα όσα θέλεις είναι σε απόσταση περπατήματος. Θάλασσα, φαγητό, το κάστρο, οι γιορτές (όπως η μουσική βαρκαρόλα του Αυγούστου). Άνθρωποι, ντόπιοι και ξένοι, συγκεκριμένοι, μετρημένοι, ποιοτικοί.

Η κεφαλονίτικη ιδιορρυθμία, αλλά και το κέφι και η ηρεμία στις σωστές αναλογίες. Και το σπουδαιότερο: Πάνω από δεκαπέντε καλοκαίρια και δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή «τουρίστας», ούτε μια στιγμή «πελάτης». Τόσο στην Άσσο όσο και στα γύρω μέρη, παραλίες και αξιοθέατα (συχνά γαστριμαργικά), όταν με ορμητήριο την Άσσο και καθοδηγούμενος από αγαπημένους φίλους γνώρισα ολόκληρη τη Βόρεια Κεφαλονιά, είχα πάντα την αίσθηση της πραγματικής φιλοξενίας.

Μικρή, αλλά σημαντική λεπτομέρεια. Αν θέλετε να μείνετε στην Άσσο ελάτε από τη στεριά. Γιατί το μικρό λιμανάκι της είναι πάνω στο μαΐστρο και όταν ο Αίολος το αποφασίσει διώχνει προτροπάδην τα σκάφη στο πιο προστατευμένο γειτονικό Φισκάρδο. Αφιλόξενος ενίοτε ο μαΐστρος, πάντα φιλόξενη η Άσσος.

* O Θ.Σκ. είναι ευρωβουλευτής, πρόεδρος της Δράσης

ΟΙ ΠΑΞΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΑΠΑΚΑΛΙΑΤΗ

1985. Το αυτοκίνητο της μάνας μου με το μικρό μου αδελφό μέσα, στο πίσω κάθισμα, τρέχει προς Πάτρα. Μετά από αρκετές στάσεις για κατούρημα, νερό, φαΐ και λίγο ξύλο (δεδομένου ότι ήμουν αφόρητος), βρισκόμαστε στο πλοίο για Πρίντεζι που την επομένη κάνει στάσεις στους Παξούς… Κατάστρωμα, αστέρια και sleeping bags. Όλα τα απαραίτητα στοιχεία για μια νύχτα στο πλοίο. Εγώ, πάλι, κάπου εκεί ανάμεσα έτρωγα το ξύλο μου. Πλάκωνα το μικρό, μετά ο μικρός έκλαιγε και μετά τις έτρωγα εγώ… Κλασικά πράγματα. Δώδεκα ώρες αργότερα, το πλοίο κάνει στάση Παξούς και ξεφορτώνει. Σπίτι προγιαγιάς, θάλασσα, Μίκι Μάους, παγωτά, κρυφτό, ύπνο με το ζόρι το μεσημέρι, Ιταλίδες (σπάνιο θέαμα για εκείνη την ηλικία) και γενικότερα αυτό που λέμε διακοπές 80s. Εγώ, 10 χρόνων στην αυλή του σπιτιού, έχω στήσει σεντόνι και παίζω Καραγκιόζη. Το εισιτήριο 10 δραχμές. Θεατές, γιαγιάδες, παππούδες, γύρω γείτονες. Βοηθός ο αδελφός μου και διάφορα πιτσιρίκια, κολλητοί από τα γύρω σπίτια. Η αυλαία έπεφτε συνήθως με ξύλο, μιας και πλάκωνα τον αδελφό μου επειδή δεν συμμετείχε ενεργά. Μα είναι δυνατόν; Έχουμε κοινό. Πληρώσανε εισιτήριο.  

Από τότε δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά. Αν εξαιρέσουμε ότι δεν πλακώνομαι με τον αδελφό μου πια σε κάθε μου ταξίδι προς τους Παξούς κι ότι πλέον ο χρόνος και ο τρόπος για να φτάσεις στο νησί είναι πολύ πιο εύκολος. Είτε οδικώς μέχρι την Ηγουμενίτσα κι από εκεί περνάς απέναντι, είτε αεροπορικώς μέσω Κέρκυρας. Με όλους τους τρόπους και σε όλες τις εποχές παραμένει ένα νησί μαγικό, κινηματογραφικό, διαφορετικό. Ε… κι όπως και να το κάνουμε… είναι το νησί μου.  

12 χιλιόμετρα μήκος επί 6 χιλιόμετρα πλάτος, πνιγμένο στο πράσινο και με διατηρημένη την αισθητική που λίγα νησιά μας κατάφεραν να διατηρήσουν.  Ίσως επειδή στους Παξούς ουδέποτε φτιάχτηκε αεροδρόμιο και ποτέ δεν ήταν ευπρόσδεκτη μία μεγάλη ξενοδοχιακή μονάδα. Άρα, ο μαζικός τουρισμός περίσσευε και ο χαρακτήρας κρατήθηκε. Τρία κεντρικά λιμανάκια (Γάιος - Λάκκα - Λογγός), δεκάδες μικρά χωριά και οικισμοί στην ενδοχώρα, αγροτόσπιτα, ελαιώνες, κυπαρίσσια και πράσινο που από παντού ξεχύνεται στη θάλασσα. Με λίγα λόγια, τύφλα να έχει το Positano και το Capri.

Ιδανικές παραλίες αυτές των Αντιπάξων, που κάθε μισή ώρα φεύγουν ταχύπλοα και σε περνάνε απέναντι, ενώ μοναδική εμπειρία τα ενοικιαζόμενα βαρκάκια που ο καθένας μπορεί να πάρει και να κάνει το γύρο του νησιού. Σπηλιές, χαράδρες, ηλιοβασιλέματα και ενδιάμεσα στάσεις για καφεδάκι και φαΐ στα λιμανάκια της Λάκκας και του Λογγού. Μογγονήσι, Καλτσονήσι, Αντίπαξοι είναι τα μικρά περιφερειακά νησάκια. Εξού και λέμε «πάω στους Παξούς». Το κάθε νησάκι εξυπηρετεί και από κάτι. Σε όλα πας, από όλα περνάς και σε όλα κολλάς. Ο καθένας για τους λόγους του. Όμως, η ομορφιά είναι ο βασικότερος λόγος. Ομορφιά που δεν την πληρώνεις ακριβά, ούτε σιχτιρίζεις μετά. Ομορφιά που την κουβαλάς και δύσκολα τη συγκρίνεις. Κάτι σαν την καψούρα, ένα πράγμα. Ιδανικό μέρος για να καψουρευτείς, να αναθερμάνεις σχέση, να ζήσεις παράνομο έρωτα, να εμπνευστείς, να αποτοξινωθείς ή, αν είσαι πιτσιρικάς, να ζήσεις τη σχιζοφρένεια και το θόρυβο των Ιταλών (που, μεταξύ μας, δεν αντέχονται) τον Αύγουστο. Θυμάμαι εκατοντάδες Ιταλίδες να κρατάνε από ένα στρώμα η καθεμία και να αποβιβάζονται στους Αντίπαξους. Σαν εξωγήινες ήταν, φορούσαν ένα ειδικό μαγιό που στην Ελλάδα δεν είχε έρθει ακόμα: το στρινγκ. Η αλήθεια είναι πως στην εφηβεία τόσο πολλά στρινγκάκια μπορούν να σε οδηγήσουν σε τρέλα. Παίζει παλαμάκια ο νους σου με τη θέα αυτή και μόνη σου επιλογή να μπαίνεις ξανά και ξανά στην παγωμένη θάλασσα για να συνέλθεις, χωρίς να καταλαβαίνεις το λόγο. Κάπως έτσι ήταν τα προεφηβικά καλοκαίρια.  

Flash back, 1988. Βράδυ, όλοι κοιμούνται κι εγώ το έσκαγα από το παράθυρο κι έτρεχα μέχρι την περιβόητη ντίσκο Castello. Μεγαλείο. Επανάσταση. Ουίσκι, Bacardi Cola, Duran-Duran, γκομενιλίκια. Το πρώτο προφυλακτικό από το τότε περιοδικό «ΚΛΙΚ», που το έδινε δώρο… Στους Παξούς το είχα αγοράσει κρυφά. Ατελείωτες αυτόχειρες πρόβες. Αρκετά χρόνια μετά η Πρωτοψάλτη θα τραγουδούσε σε ένα τραγούδι «…Μια εφηβεία επιεικώς που γίνεται 40». Σιγά-σιγά, πλησιάζοντας (με αργά, σταθερά βήματα), αρχίζω να καταλαβαίνω τι εννοούσε… Όσοι είναι 35 άνω θα νιώθουν το ίδιο. Χρωστάω πολλά στο συγκεκριμένο νησάκι. Κυρίως την αφέλεια και την έλλειψη κινδύνου που είχαν εκείνα τα πρώτα καλοκαίρια… Ισορροπία και αρκετή υγεία, εντέλει.

Σήμερα πίνω καφεδάκι στους Αγίους Αποστόλους και χαζεύω το ηλιοβασίλεμα στις χαράδρες. Πριν 11 χρόνια είχα κάνει γύρισμα σε αυτό ακριβώς το σημείο για το σίριαλ «Να με προσέχεις». Κοίτα να δεις, που σε κάθε φάση της ζωής μου οι Παξοί υπάρχουν. Αποφασίζω ότι από εδώ θα είναι και η αφετηρία της ταινίας μου. Πάω με το βαρκάκι και μπαίνω στη σπηλιά του Παπανικολή. Εκεί, λέει, είχε κρυφτεί το υποβρύχιο σε όλο τον πόλεμο. Το χρώμα του νερού είναι λες και το έχουν φωτίσει οι καλύτεροι διευθυντές φωτογραφίας του κόσμου… Απορείς και αμέσως μετά αγαλλιάζεις και ευγνωμονείς που έχεις την ευκαιρία να το δεις αυτό, χωρίς να είναι φωτισμένο από κανέναν άνθρωπο. Τι στο διάολο; Τόσο μικρό νησί και τόσα πολλά να δεις; Δεν αναλύεις πολύ. Βιώνεις και γουστάρεις. Περπατάω βράδυ στον Γάιο. Άνθρωποι μου χαμογελάνε, γνέφουν θετικά, γλυκά. Ήρεμες φάτσες. Καμία υστερία, καμία νεύρωση.

Μου έρχονται εικόνες από «Il Postino», «Cinema Paradiso», «Malena»... έργα που θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν γυριστεί στους Παξούς. Έτοιμο σκηνικό για γύρισμα. Κάποτε νησί μόνο των σκαφάτων. Τώρα πια νησί που παρέχει φιλοξενία στα πετρόχτιστα αγροτόσπιτά του, κρυμμένα μέσα στους αιωνόβιους ελαιώνες, ή σε μικρά boutique hotels. Στιλ, φινέτσα και τίποτα κοσμικό ή δήθεν ή δεύτερο. Νησί που αν θες να πας για να σε δουν ή να φωνάξεις, μην το επιχειρήσεις. Κανείς δεν θα ασχοληθεί μαζί σου. Νησί που αν θες να πας και να είσαι ο ιδανικός εαυτός σου… τότε, ναι. Πήγαινε τρέχοντας. Χρόνια τώρα αυτό βλέπω να παθαίνουν όσοι πηγαίνουν στο συγκεκριμένο νησί… να είναι ο εαυτός τους. Και τους αρέσει… Σπάνιο στην εποχή μας…

Ζούμε σε μια εποχή μεταβατική, δύσκολη, έως και σιχαμένη. Ο κακός χαρακτήρας όλων έχει βγει στην επιφάνεια και τρυπάει ό,τι στέκεται... Είναι ωραίο να ξέρεις ότι υπάρχουν μέρη που ακόμα μυρίζουν το «ωραίο». Σε ισορροπεί αυτό και σου δίνει δύναμη και υγεία. Αρκεί να το αναζητάς. Στους Παξούς οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που λέμε «στον κόσμο τους». Απλά επιλέγουν να απέχουν από τη φαυλότητα και τη μιζέρια (και όχι εις βάρος τρίτων). Και τα καταφέρνουν μια χαρά.

Τώρα πια πάω στους Παξούς μια φορά κάθε καλοκαίρι, συνήθως με τον αδελφό μου, κυρίως για να δούμε τη μάνα μας. Ζει εκεί έξι μήνες το χρόνο, μιας κι έχει φτιάξει ένα από τα ωραιότερα μικρά boutique hotels, το Bay View. Τα παράτησε στην Αθήνα και από το μηδέν το έφτιαξε μόνη της, το τρέχει μόνη της κι εμείς απλά είμαστε περήφανοι. Τραπέζια, βόλτες και φυσικά η σούπερ γιαγιά πάει κι αυτή επισκέψεις. Φέτος της υποσχέθηκα ότι θα την πάω οδικώς στους Παξούς. Αυτή θα μου λέει ιστορίες στο αυτοκίνητο για τους Παξούς κι εγώ θα σκέφτομαι πώς να τις κάνω σενάρια… Καλό καλοκαίρι… έστω κι αν είναι το πιο δύσκολο...

* Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΜΠΟΥΛΕ

Έχω καταγωγή από την Κεφαλονιά, από τη μαμά μου. Είμαι δηλαδή μισή Κεφαλονίτισσα, και θυμάμαι όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου να τα περνάω στο νησί, στο σπίτι της γιαγιάς μου (ok, έχω να πάω δύο χρόνια, αλλά εκεί θα επιστρέψω πάλι, γιατί το αγαπώ πάρα πολύ το νησί). Κεφαλονιά για μένα σημαίνει νοσταλγία∙ ειδικά όταν πηγαίνω στο χωριό μου, στα Μακρυώτικα, ένα χωριό κοντά στην Αγία Ευφημία. Θυμάμαι να πηγαίνω με τον μπαμπά μου στη λίμνη Μελισσάνη… Θυμάμαι τα μπάνια μας στην Αγία Ευφημία και τον Μύρτο, αλλά η αγαπημένη μου παραλία ως παιδί ήταν ο Μακρύς Γιαλός στο Αργοστόλι κι ας μην πηγαίναμε τόσο συχνά εκεί. Πάντως στις πιο χαρακτηριστικές αναμνήσεις ήταν όταν πολύ μικρούλα, μόλις είχα ξεκινήσει το σχολείο, η γιαγιά μου μας περίμενε να γυρίσουμε από τη θάλασσα με τα ξαδέρφια μου ‒ ήμασταν τα τέσσερα εγγόνια της‒, με λεκάνες γεμάτες νερό έξω στην αυλή. Όταν εμείς επιστρέφαμε το νερό είχε ζεσταθεί για να μας κάνει μπάνιο και να φύγει από πάνω μας η αρμύρα ‒ ευκαιρία για φοβερό παιχνίδι που το περιμέναμε πώς και πώς. Επίσης θυμάμαι ένα καλοκαίρι που είχα πιάσει ψείρες στο σχολείο και έχω εικόνα τη θεία μου να με ξεψειρίζει καλοκαιριάτικα στην αυλή. Πολύ παιδικά καλοκαίρια, πολύ όμορφα καλοκαίρια. Έτσι, ξέγνοιαστα και με πολύ μπάνιο!

Για κάποιον που είναι σαν εμένα που μου αρέσει να περνάω όλη την ημέρα στη θάλασσα, η Κεφαλονιά θα τον αποζημιώσει. Ο δημοφιλής παγκοσμίως Μύρτος (και για την άμμο του) είναι από τις αγαπημένες μου παραλίες, αρκεί να τον πετύχεις σε καλή μέρα. Το τοπίο είναι μαγικό με απίστευτη φυσική ομορφιά. Το μόνο θέμα είναι ότι το νερό έχει έντονα ρεύματα ‒ θυμάμαι από παλιά που μας έλεγαν ότι ο Μύρτος θέλει προσοχή στο κολύμπι, επειδή τα ρεύματα μπορεί να σε παρασύρουν. Μία παραλία με επίσης τρομερή φυσική ομορφιά είναι η Αντίσαμος ‒ βρίσκεται κοντά στη Σάμη, εξού και Αντίσαμος. Δεν είναι τόσο γνωστή παραλία, γιατί ανακαλύφθηκε τα τελευταία χρόνια από τους τουρίστες.

Η Κεφαλονιά είναι ένα μεγάλο νησί με μεγάλες αποστάσεις, γι’ αυτό σίγουρα χρειάζεσαι αυτοκίνητο για να το εξερευνήσεις. Το μέγεθός της δίνει και πολλές επιλογές. Δεν πρέπει να φύγει κανείς από το νησί χωρίς να δοκιμάσει την κεφαλονίτικη κρεατόπιτα. Ομολογώ δεν ξέρω να σας καθοδηγήσω πού θα βρείτε την καλύτερη, γιατί ως γνήσια Κεφαλονίτισσα εμπιστεύομαι μόνο την κρεατόπιτα της οικογενείας, αλλά πιστεύω ότι με λίγη τύχη και έρευνα θα βρει κανείς την αυθεντική, γνήσια γεύση. Η Κεφαλονιά έχει επίσης υπέροχα κρασιά, τη Ρομπόλα, και τρομερή φέτα.

Το Αργοστόλι είναι αυτό που μαζεύει τον περισσότερο κόσμο, αλλά εγώ δεν κινούμαι τόσο εκεί. Περνάω τον περισσότερο χρόνο στο χωριό μου, στην περιοχή της Αγίας Ευφημίας. Ο τουρισμός πάντως δεν έχει χαλάσει την Κεφαλονιά. Ευτυχώς έχουμε καλή παράδοση στον τουρισμό, την επισκέπτονται κυρίως αυτοί που λέμε «καλοί τουρίστες» και οικογένειες. Νομίζω, όμως, ότι κάποιος θα πρέπει να την προτιμήσει περισσότερο για τις παραλίες της και το καλό φαγητό, παρά για το nightlife.

Τώρα λατρεύω την Αντίσαμο και τον Μύρτο για μπάνιο, αλλά και τις απογευματινές βόλτες στην Άσσο και το Φισκάρδο.

*Η Ν. Μπ. είναι ηθοποιός, τραγουδίστρια και παρουσιάστρια τηλεοπτικών εκπομπών.