Θεσσαλονίκη: Τα πρόσωπα, οι τάσεις, τα στέκια. Όσα είναι hot σήμερα.

Σταθμός Βενιζέλου: Αποχαιρετισμός στα όπλα!

Στις 30 Νοεμβρίου το παραδίδουν επιτέλους κι ας χάσαμε έξι χρόνια στο ήδη επιβαρυμένο χρονοδιάγραμμα εξαιτίας των επαγγελματιών επαναστατών και των γκρινιάρηδων μπαγιάτηδων του πάλαι ποτέ κινήματος «Έγκλημα στη Βενιζέλου». Οι καλόβουλοι πολίτες που πραγματικά θέλουν να δουν πώς γίνεται πράξη η συμβίωση της ρωμαϊκής λεωφόρου Decumanus Maximus με τον κόσμο των προχωρημένων τεχνολογιών, περιμένουμε να ταξιδέψουμε με το μετρό από άκρη σε άκρη, όμως με μια ιδιαίτερη έφεση για χάζι στον σταθμό της Βενιζέλου. Θέλω να δω το ανοιχτό μουσείο με τα αρχαία και τα βυζαντινά μονοπάτια της διασωθείσας αγοράς. Είναι, λένε, το πρώτο του είδους του στον κόσμο.

Η Σοφία Νικολαΐδου στα «Δικά μας Παιδιά» γράφει ένα μυθιστόρημα-ψυχογράφημα της γενιάς που στα τραγούδια του Λεξ βρήκε την αλήθεια για την πόλη της

«Ήταν οι μέρες που βρισκόταν σε ήπια πτήση, βάδιζε λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος, τον διαπερνούσαν σαν ρεύμα οι εικόνες στον δρόμο. Ένιωθε λες και δεν είχε δέρμα. Οι ρίμες αιωρούνταν, έμοιαζαν με κομμένα καλώδια σε στύλο της ΔΕΗ, πετούσαν σπίθες. Κι αυτός περίμενε ώσπου δεν άντεχε άλλο, ό,τι έβραζε εντός του τίναζε επιτέλους το καπάκι. Μόνο τότε άνοιγε το μπλοκάκι του. Οι λέξεις γλιστρούσαν κι ο Κωστής σέρφαρε στον ρυθμό τους. Ο πρώτος στίχος ήταν πάντα η σανίδα του, τον οδηγούσε. Όλα του άρεσαν κι ύστερα όλα του βρομούσαν, έγραφε, έσβηνε, ξαναγυρνούσε στα σβησμένα, τη δεύτερη φορά ήταν πιο σίγουρος ότι ήταν για πέταμα…». Κυκλοφορεί από το Μεταίχμιο.

«Ισχύει» και «Ξεκάθαρα»: Όλοι μιλάνε σαν Millennials

Ήταν οι πιο πολυχρησιμοποιημένες λέξεις. Τις άκουγα κατά κόρον από συνάδελφους λουόμενους στον Ποταμό της Επανομής. Ενισχύουν στο υπερθετικό τους προσδιορισμούς «κουλ», «τζάμι» και «τριζάτο» ή κατακρημνίζουν στην άβυσσο όποιον μπει στη μαύρη λίστα. Παραδείγματα 1: Το θερινό σινεμά Τζένη Καρέζη στην Πολίχνη με τα άσπρα χαλίκια και τα πράσινα καθίσματα είναι το πιο ωραίο καλοκαιρινό της πόλης. Απάντηση- έγκριση: Ισχύει! Παράδειγμα 2: Καβαλάνε ασύστολα οι μαλάκες τα πεζοδρόμια, προχθές μπροστά στα μάτια μου τράκαραν με μια κυρία που σταμάτησε για κερί στην Παναγιά την Ελεούσα της Τσιμισκή, οπότε καλά κάνει ο δήμαρχος και απειλεί τους ηλεκτροπατινατζήδες με πρόστιμα και κατάσχεση. Δεύτερη έγκριση και αποδοχή: Ξεκάθαρα.

Το πιο «Ισχύει» pop up-guerilla εστιατόριο της Χαλκιδικής που αποχαιρετάμε 

Ημίπαστο σκουμπρί με αμπελόφυλλο, καρπούζι, φύκια, κρέμα αγριοράπανου και πίκλα κοκάρι, συν ξιφίας με μελιτζονοσαλάτα, νερό ντομάτας, κίμτσι και πίκλα μπάμιας. Ο Σωκράτης Μπεληγιάννης και η Ρόη Απίκου του Μαιτρ και Μαργαρίτα μαζί με τον Αλέξανδρο Μπαρμπουνάκη του +Τροφή ένωσαν τις δυνάμεις τους στο υπαίθριο εστιατόριο SiMa του Domes Noruz Kassandra στη Χανιώτη. Όταν με το καλό ο καθένας τους επιστρέψει στις κουζίνες του στη Θεσσαλονίκη, καλό θα ήταν αυτά τα δυο πιάτα να συνεχίσουν στο μενού ώσπου να τελειώσουν τα καρπούζια και ο επερχόμενος χειμώνας να παγώσει τις μπάμιες. Παρεμπιπτόντως, τα +Τροφή και Μαιτρ και Μαργαρίτα είναι δυο από τα εστιατόρια που πάνω τους ακουμπά ο θρύλος που θέλει τη Θεσσαλονίκη, μια δεκαετία και βάλε τώρα, να λανσάρει την πιο δημιουργική μεσογειακή κουζίνα. Ξεκάθαρα… 

Ο Γιώργος Δημαρέλος καθημερινά παίζει ξύλο με τα σκουπίδια!

Ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας, Ανακύκλωσης και Κλιματικής Προστασίας είναι το κομάντο, καταδρομέας, Μπρους Λι, Ρόκι, Τζέισον Στέιθαμ, Βινς Ντίζελ που είχε ανάγκη η Θεσσαλονίκη για να τα βάλει με τα σκουπίδια και να τιθασεύσει το μπάχαλο της βρόμας. Μικρό χωριό είμαστε και τα νέα όχι μόνο διαδίδονται αλλά και φαίνονται, αφού ο Δημαρέλος δείχνει έργο. Από τον πρώτο μήνα που ανέλαβε καθήκοντα και σήκωσε μανίκια ως τώρα, ο τύπος δεν αστειεύεται. Με καθημερινά περίπολα και αυτοψίες αλωνίζει την πόλη. Τον πετυχαίνω καθημερινά σχεδόν με το μηχανάκι του να εποπτεύει γειτονιές και να προσπαθεί να βάλει μυαλό σε ατάσθαλους που μαγαρίζουν τον ιστό με αναλγησία και θράσος. Δικαίως ο Δημαρέλος θεωρείται ένα από τα πιο ισχυρά χαρτιά του Δημάρχου Αγγελούδη στην πόκα με το τέρας της μπίχλας.

20 χρόνια Reworks: Ηλεκτρονικό πατιρντί και γιουρούσι ώσπου να βγει ο ήλιος

Ο Τάσος Ανθόπουλος και ο Τάσος Διόλατζης είχαν ένα όνειρο ή και, βρε βρε, πώς μεγάλωσε, και πω πω τι έχει να γίνει από 18 ως 22 Σεπτεμβρίου! Το ωραιότερο, ευγενέστερο και πιο γκρουβάτο φεστιβάλ χορευτικής μουσικής, σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης, γιορτάζει τα είκοσι χρόνια του. Ο φιλόσοφος και μετρονομημένος θρύλος του Detroit Techno, Richie Hawtin, ο ντισκοφρενής προπάτορας και γενεσιουργός της French Touch οκτάβας, Cerrone, η ψυχάρα Louie Vega που μαζί με την Anane φέρνουν στην πόλη την εκστατική συμφωνία του The Ritual, παρέα με Solomun, ARTBAT, Nina Kraviz, Maceo Plex και άλλους επίλεκτους «ξυλοκόπους», θα μας ρυθμίσουν όπως πρέπει. Kudos και για τους Νορβηγούς Royksopp, που αν τυχόν στο πολυαναμένομενο σετ τους δεν ακούσω τους ύμνους τους What else is there, Sordid Affair, Happy Up Here, Poor Leno και Only the Moment, θα κάνω ταραχή και δε θα τους αφήσω να κατεβούν από τα ντεκ μέχρι να ακουστούν οι παραγγελιές μου.

Περισσότερες νέες χιπ λέξεις: παράκμα και ακυρωτίλα. Και τρεις παλιές: Η κατάρα της γριάς

Παράκμα θα πει ντεκαντάνς, ενώ η ακυρωτίλα είναι συνώνυμη με την cancel culture. Παράδειγμα: «Λες το Ηρακλάκι με Μονεμβασιώτη προεδρο, Φούρνους Βενέτη στη φανέλα και το Καυταντζόγλειο για έδρα, να καταφέρει να ανεβεί από τη βήτα στην άλφα Λίγκα; Χορτάσαμε παράκμα τόσα χρόνια στα ξερά και τις εξορίες». Απάντηση: «Μεταγραφές καλές έκανε, η ομάδα απέκτησε δικό της λεωφορείο, αλλά, ενώ ως τώρα είχα τρελαθεί να τρώω τυρόπιτες και να τσαλακώνω κρουασάν από τους φούρνους του για να ενισχύσω την ομάδα, με τέτοιες τιμές που έβαλε στα διαρκείας, με 1500 τα Vip, έριξα ακυρωτίλα».

Το μπαρ Wagon Lit είναι πιο μικρό ακόμα και από το Au Revoir της Πατησίων

Το ψυχωμένο, κούτσικο και τοσοδούλικο σαν σπιρτόκουτο μπαρ της Ρενέ Βογιατζή ήταν από τα πρώτα που άνοιξαν στην αρχή της Ολύμπου και την χιπ πλέον γειτονιά των Δώδεκα Αποστόλων. Στην περιοχή γίνεται το έλα να δεις από καλλιτέχνες που βρίσκουν φθηνά στούντιο για ενοικίαση και την αλτέρνατιβ Θεσσαλονίκη που ρίχνει ακυρωτίλα στο κέντρο καθώς το θεωρεί μπανάλ και υπερτουριστικοποιημένο. Τα κρασιά της Ρενέ έρχονται από ψαγμένους αμπελώνες. Η οικοδέσποινα μου έμαθε το μοσχάτο του Κουτσοδόντη από τον Μαραθόκαμπο Σάμου, το ροζέ ξινόμαυρο του Αρβανιτίδη, τον καμπερνέ, σιρά και μερλό Έρωχο από τη Βοιωτία και την αγιωργίτικη Δρυόπη από το Αρκαδινό κτήμα Τσέλεπου. Τα μαυροκόκκινα νυχτερινά φώτα και τα σκαμπό στο μπαρ θυμίζουν τρένο, σαν αυτά που ταξιδεύουν στη «μαύρη» σειρά του Σιμενόν, κι όλοι περιμένουμε να κρυώσει λίγο. Γιατί το Wagon Lit έκανε μόδα τις γκουρμέ σούπες κι, όταν έξω θα ψιλοφυσήξει ξανά, η χάρη της κάθε βράδυ θα ετοιμάζει σούπες βελουτέ με κουνουπίδι με τσορίθο και παρμαντιέ με πράσο και πατάτα. Στα εξτραδάκια μετρώ και τις μουσικές με υπογραφή Dj Meaux.

Η Άννα Καψάλη ήταν, είναι και θα είναι une very stylish fille

To Stylefax βρίσκεται στην Προξένου Κορομηλά και η κυρά του είναι μια ασύγκριτη περσόνα που τη μόδα την παίζει στα δάχτυλα. Ισχύει, ξεκάθαρα, το Stylefax, με τα Zeus+ Dione και τα ελεγκάντ φορέματα του Βασίλια Ζούλια, μου θυμίζει πάντα εκείνη την Προξένου Κορομηλά που οι μπουτίκ είχαν ένα knack και μιαν αίγλη συνδεδεμένη άμεσα με την αύρα και τις γνώσεις της ιδιοκτήτριας. Η Καψάλη το έχει, προτείνει και μεταμορφώνει με μια ματιά. Δεν είναι τυχαίο που όταν πόζαρε στον φακό, από τα ηχεία του Stylefax έπαιζε η διασκευή των Xaxakes στο Sealed With A Kiss. Σε αυτήν την πόλη το γούστο, η αισθητική και το παιχνίδι με την καλαισθησία είναι αέναα συντονισμένα.

«Αμερικάνικο» δια χειρός Βαγγέλη Θεοδώρου: Η μυρωδιά του με κάνει να κλαίω

Στο πιο παλιό τοστάδικο της πόλης, ο Νικ Γκάλης, νεοαφιχθείς στη Θεσσαλονίκη, μετά τις εξαντλητικές προπονήσεις στο Παλαί, περνούσε για να αναπληρώσει θερμίδες και να τσιμπήσει κάτι μερακλίδικο. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής, από το 1975 που πρωτοφόρεσε τη φανέλα του Ηρακλή μέχρι και σήμερα, σχεδόν κάθε βράδυ περνά για ένα με κασέρι, γαλοπούλα και ντομάτα. Το «Αμερικάνικο» είναι ψημένο σε κλασική oldschool μαντεμένια τοστιέρα κι όχι σε απλό μηχανάκι. Οι ξεροψημένες χαρακιές πάνω από το εξαίσια φρυγανισμένο ψωμί περικλείουν το πιο διάσημο θεσσαλονικιώτικο τοστ: καπνιστό Μετσόβου, αυγό, μπέικον, μανούρι, σαλάμι αέρος και για σαλάτα ρωσική ή ουγγαρέζα, αναλόγως της περίστασης. Το «Αμερικάνικο» του κυρίου Βαγγέλη Θεοδώρου κανονικά θα έπρεπε να πατενταριστεί και να του αποδίδονται πνευματικά δικαιώματα από κάθε τοστερί που θα το συμπεριλαμβάνει στον κατάλογό της. Από το 1974, ανοίγει από νωρίς το πρωί και ξενυχτά ως αργά, πάντα απέναντι από το Ράδιο Σίτι, ασχέτως αν στην οδό Παρασκευοπούλου δε συχνάζουν πια τόσο πολλοί, όπως παλιά, ηθοποιοί και σκηνοθέτες και το πρώην ωραιότερο σινεμά της πόλης δεν παίζει ταινίες που προκαλούσαν ουρές στη γειτονιά. «Έτσι είναι. Παλιά δούλευα με πέντε τοστιέρες και πέντε υπαλλήλους, τώρα χαλαρά, με τον φίλο Αρμπέν Καρατίλι το πρωί κι εμένα στη νυχτερινή βάρδια. Περιμένουμε τον Σεφερλή, σε λίγο καιρό που θα ανεβεί στη Θεσσαλονίκη. Πάντα στου Σεφερλή γίνεται λαϊκό προσκύνημα, οπότε κι η δουλειά θα χτυπήσει κόκκινα».

Η ραδιοφωνική παραγωγός Ντίνα Βενιέρη το κρατάει ακόμα αληθινό

Παίζει και μιλά κάθε Σάββατο και Κυριακή από τις 3 ως τις 5 στους 104.7 Rock Radio, μιξάροντας ακομπλεξάριστα φανκ, πανκ, παλιά, νέα, ηλεκτρονικά, τζαζ, σόουλ και ροκ από εστέτ ως μαζικής κατανάλωσης. Γρήγορες και to the point ατάκες για την πόλη, τον καιρό, τη μουσική και το σύμπαν. Την ακούω φανατικά και απολαμβάνω το σόου της ακόμα περισσότερο όταν βρίσκομαι εν κινήσει στο αυτοκίνητο. Ραδιοφωνική θεότητα παλιάς κοπής, από εκείνες που το εργοστάσιο του ραδιοφώνου σταμάτησε να βγάζει.

Η Αριάδνη Βιτάσταλη και οι θηλυκές μεταμορφώσεις

Παρενθέσεις και μύθοι, αφαίρεση και ρωμαϊκά χρόνια, αρχαιοελληνικοί μπρουταλισμοί και θηλυκότητες, όπου ρόλοι κοριτσίστικοι, μητρικοί και καλλιτεχνικοί εμπλέκονται και ανοίγουν διαλόγους για το όμορφο και το άσχημο, το χαοτικό, το λείο και το επεξεργασμένο. Εντάσεις από στικς λαδιού, ποικιλία από αναφορές στην ιστορία της Τέχνης και να μια Θεσσαλονικιά αγαπημένη ζωγράφος που ξεμύτισε, με την ατομική της έκθεση να ντεμπουτάρει τη νέα σεζόν της Donopoulos Fine Arts στον πεζόδρομο της Αγίας Θεοδώρας.

Μονομαχίες στο Ελ Πάσο

45 χρόνια σφαιριστήριο Ελ Πάσο στην Αγίου Δημητρίου με ποδοσφαιράκι, μπιλιάρδο, πινγκ πονγκ, αρχαία βίντατζ ηλεκτρονικά, βελάκια, φλίπερ, ποτάκια, παρτάρες, «φέρτε την τούρτα σας και κάντε τα γενέθλια εδώ» ή και «ελάτε να γίνουμε λιάρδα από τα μπιλιάρδα». Το υπόγειο του Φώτη Παυλίδη ζει μια δεύτερη άνοιξη, αφού στόμα στόμα το καλτ και η ιστορία του διαδόθηκαν στους πιτσιρικάδες, που θα έχουν πάντα τη ροπή-ανάγκη να αράζουν «σε στέκια επαρχιώτικα, βρε, ώσπου η σύναξις αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί». Και ξεδιπλώθηκε: Το Ελ Πάσο ξαναβρήκε την αίγλη του και σίγουρα κομμάτι της έχει να κάνει με τον κύριο Φώτη Παυλίδη, άρχοντα, ψυχάρα και αγωνιστή από την Κατερίνη, που πουλά την μπίρα στα 3,5 ευρώ και την μπαμπάτσικια μερίδα πεντακάθαρου Τούλαμορ στα έξι. Μιλά Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά και… Ποντιακά και ίσως γι’ αυτό τα πηγαίνει πολύ καλά με όλες τις φυλές, ειδικά των Ερασμιτών που συχνάζουν φανατικά εδώ.

Παναγιά μου Αχεροποίητη, σώσε τη γειτονιά σου από τους φασαίους!

Η πιο χαλαρή γειτονιά και τα πιο ανθρώπινα στέκια μακριά από τη hype-ίλα, την instagram-ιά, τον influencer-ισμό και άλλες ασθένειες του θεσσαλονικιώτικου φασαιισμού, είναι η επικράτεια που απλώνεται πίσω από την Εκκλησία της Αχεροποιήτου. Βέβαια, λόγω της στάσης Αγία Σοφία και των διαδρομών του μετρό, το σποτ κινδυνεύει να αλωθεί από τα στίφη των τρενταριστών, οπότε ας προσευχηθούμε όλα εκεί να παραμείνουν αενάως χαλαρά και αληθινά: οι κυρίες που πίνουν τον καφέ του Πορφυρίδη με το μπελαλίδικο ισλί του, το εναλλακτικό φοιτηταριάτο που αράζει στη συνεταιριστική Μικρή Φρίντα, το κομμωτήριο του Σπύρου Ροσσόλυμου και το μπαρμπεράδικο Gang, τα παραδίπλα μαγειρευτά του Γιάννη και το τατουατζίδικο Bad Habits. Μνεία και αποθέωση του φαλαφελάδικου Laziza street food του Αιγύπτιου Σαμ και του Σύριου Μαχμούντ με το πιο γεια σου μπαμπαγκανούς (ψητή μελιτζάνα με ταχίνι, γιαούρτι και μελάσα ροδιού) στην πόλη. Σντρο και για το λιλιπούτειο καφέ Shed (9,5 τ.μ. εμβαδόν παρακαλώ), που σερβίρει απίστευτα μονοποικιλιακά ή blended χαρμάνια από όλη την υφήλιο. Και πολλά εύγε (εκτός από τα βραβεία ΕΒΓΕ που κέρδισαν φέτος) και για το Studio Hervik των Βίκτωρα και Ηρακλή Γκουντάρα, που τους θεωρώ τη νέα δύναμη του θεσσαλονικιώτικου ντιζάιν. Μακάρι στην Αχεροποίητο να παραμείνουν όλα έτσι αγνά και η γειτονιά να γλιτώσει από τους καραφασαίους.