Η εντυπωσιακή τοιχογραφία του Apset με τον ρεμπέτη Γιάννη Παπαϊωάννου στη Νέα Κίο

Από τα αριστερά προς τα δεξιά εξιστορείται μια πορεία από το διωγμό και το ολοκαύτωμα στην εύρεση νέου τόπου και τη μετοίκηση και ευημερία σε αυτόν. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου ονειρεύεται τον τόπο που γεννήθηκε την Κίο, εμπνέεται και οραματίζεται το ρεμπέτικο τραγούδι. Στο βάθος, καταστροφή και διωγμός. Δυο κορίτσια οδεύουν προς το μέλλον αφήνοντας το παρελθόν τους πίσω. Κόσμος στις βάρκες. Μια θάλασσα ενώνει όλο το θέμα. Πούλια που δείχνουν τον δρόμο μέχρι την εύρεση της εγκατάστασης στη Νέα πια Κίο. Η εξέδρα σημείο αναφοράς της Νέα Κίου και ένωσης του παλιού με το καινούργιο κοιτώντας στην κατεύθυνση του παρελθόντος. Η εγγονή πια του μικρού κοριτσιού, που άφησε πίσω της την Κίο, σαν σύμβολο της αισιοδοξίας και της νέας πραγματικότητας, με το ψάθινο καπέλο της, να ατενίζει στο μέλλον με το θαλασσινό της φόρεμα. Εμφανίζεται το χρώμα σταδιακά. Η παλέτα συνεχίζει στις αποχρώσεις του ποταμιού με τη φύση να καταλαμβάνει το τελείωμα του τοίχου και οδηγεί στο φυσικό τοπίο. Περπατώντας στη πλατεία της Νέα Κίου από το καλοκαίρι κοιτώντας ψηλά, θα αντικρίσεις τη νέα τοιχογραφία του γνωστού street artist Apset που υλοποίησε έπειτα από πρόσκληση της Επιτροπή Μνήμης Νέας Κίου Άργους Μυκηνών, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή.

To project υλοποιήθηκε μέσα σε πέντε ημέρες με σπρέι και ακρυλικά που αποτελούν τα βασικά υλικά που χρησιμοποιεί ο street artist σε κάθε μεγάλη τοιχογραφία του. «Τα τρία σημεία που στάθηκα, ήταν: Από τη καταστροφή, στην ηρεμία και την ανάπτυξη, από τα σύννεφα καπνού στα σύννεφα της εξέλιξης και από το γκρι στο χρώμα. Αυτό που σκέφτηκα ήταν να δημιουργήσω μια ιστορία, από το παρελθόν στο σήμερα. Από την Κίο και τον μπάρμπα Γιάννη Παπαιωάννου, στη Νέα Κίο και στο τώρα. Οπότε αυτό ήθελα να βγαίνει και με τη χρωματική παλέτα. Έτσι δημιούργησα μια σύνθεση όπου να ξεκινάει από το παρελθόν σαν μια ασπρόμαυρη ανάμνηση και να προχωράει σιγά σιγά στο χρώμα και στο σήμερα. Τα βασικά χρώματα είναι το γκρι, το μπλέ και τα πράσινα παλ των βαλτότοπων όπου πάνω τους χτίστηκε η Νέα Κίος» εξηγεί ο Apset στην ATHENS VOICE.

Οι ιδιομορφίες του εδάφους και οι εναλλαγές ανυψωτικών μηχανημάτων ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισε ωστόσο, δεδομένου ότι άλλαξε τρία διαφορετικά μηχανήματα κατά την υλοποίηση. «Ήθελα ο κόσμος να ταυτιστεί, γιατί είναι καθαρά μια τοιχογραφία αφιερωμένη σ’ αυτούς...τους πολίτες της Νέας Κίου και των προγόνων τους. Οι νέοι να μάθουν και οι παλιοί να θυμηθούν και αυτό ακριβώς συνέβη. Η επιτυχία άλλωστε, για μένα δεν έχει να κάνει με την αναγνωρισιμότητα ούτε με την προβολή, ούτε τους ακόλουθους. Έχει να κάνει καθαρά με τον εαυτό σου και την ειλικρίνεια σε σχέση με το έργο σου και αυτά που πρεσβεύεις και θέλεις να εκφράσεις. Πιστεύω αν τα καταφέρεις να βρεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτά, τότε θα είσαι ευτυχισμένος και συγχρόνως επιτυχημένος».

Από τα πρώτα του χτυπήματα μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει τα ερωτήματα, τo πλαίσιo, το γιατί και το πού. «Ο τρόπος έχει παραμείνει κατά βάση ο ίδιος και έχει εξελιχθεί η τεχνική. Θεματικά έχει γίνει πιο ανθρωποκεντρική η δουλειά μου με τα χρόνια. Στις αρχές ασχολούμουν περισσότερο με τη διατύπωση των γραμμάτων παρά με τη φιγούρα. Η κάθε τοιχογραφία μεμονωμένα έχει τη δίκη της ιστορία, θεματική και ιδιαιτερότητα. Η συνεργατική τοιχογραφία του ΑΧΕΠΑ έχει να κάνει με το “Ζήσε δυο φορές” και τη δωρεά των οργάνων. Το κτίριο στην Γιαννιτσών στόχευε να αναδείξει την ιδιαιτερότητα αυτής της υποβαθμισμένης περιοχής της Γιαννιτσών και να τοποθετηθεί ενάντια στον ρατσισμό και τον σεξισμό. Η τοιχογραφία στην οδό Προξένου Κορομηλά δημιουργήθηκε μαζί με νέους σε συνεργασία με την Action Aid Hellas για την ψυχική υγεία μέσα στην πανδημία και τη νεολαία. Το παλαιότερο συνεργατικό έργο και το πρώτο μου σε μεγάλη κλίμακα που έχω κάνει μαζί με τον Live2 στη Μελενίκου για την Μπιενάλε το 2010, ήταν βασισμένο στη “Συμβίωση”, πολιτισμική, θρησκευτική και φυλετική. Μία άλλη μεγάλη τοιχογραφία πάνω στους τοίχους των φυλακών Κορυδαλλού, ήταν βασισμένη στην ελευθέρια και στην αίσθηση ότι όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Έτσι είναι πολλές οι τοιχογραφίες με μήνυμα αλλά δεν είναι πάντοτε ο αυτοσκοπός. Όμως όταν το απαιτούν οι συνθήκες, κάποιες φορές είναι αναγκαίο» παρατηρεί ο Apset.

Θα τον δούμε ξανά να εκθέτει σε μία γκαλερί; «Τα τελευταία χρόνια έχω την τάση να βρίσκω χώρους που δεν είναι πια χρηστικοί και να δημιουργώ εκ νέου το περιβάλλον της έκθεσης με το δικό μου πλαίσιο. Το θέμα είναι πως δεν έχω βρει ακόμη την “εικαστική γκαλερί” στην Ελλάδα όπου θα μπορούσα να έχω μια πιο μόνιμη συνεργασία και να μπορέσει να αισθανθεί και να επικοινωνήσει το έργο μου. Βασικός πυλώνας είναι η επικοινωνία και ο σεβασμός. Με χαρά θα εξέθετα πάλι σε μια γκαλερί όταν θα πληρεί αυτά τα βασικά κριτήρια και είμαι πάντα ανοιχτός σε νέες προκλήσεις και συνεργασίες. Αυτό το διάστημα είμαι σε μια πολύ παραγωγική διαδικασία με έργα σε καμβάδες, όποτε όταν θα ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος έργων θα με ενδιέφερε πολύ μια ατομική έκθεση μιας και έχει τύχει να μην έχω κάνει ακόμη. Συζητιούνται διάφορα ενδιαφέροντα projects τοιχογραφιών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Θα τα δείτε εν καιρό να ξεφυτρώνουν μέσα στις πόλεις».